ik wil je alleen veel sterkte wensen met de situatie TS, en je schoonzus natuurlijk ook. mijn advies is: geef haar wat tijd en probeer het voor jezelf los te laten.
Vanmiddag nog gedacht aan dit topic. Wat ik het meest verdrietig van alles hier vind is dat er blijkbaar mensen zijn die menen te moeten bepalen hoe lang iemand mag rouwen en dat het dan ook nog eens heel onaardig 'blijven hangen in verdriet' wordt genoemd. Bah!
Dat is ook zeker zo. Maar het is ook echt waar dat sommige mensen makkelijk in dingen blijven hangen, groots of klein. Iedereen is anders, maar dat wil niet zeggen dat je iemandsedrag of karakter makkelijk vind.cEn dan heb ik het niet over iets zwaars als dit natuurlijk. Al snap ik dat ts het misschien zo voelt, want de schoonzus lijkt haar verdriet en verwerking op te hangen aan de eventuele reacties/acties van ts.
+1! Ik heb zelf een kindje verloren met bijna 14 weken en moest gewoon bevallen. Het kindje wat geboren wordt is ook gewoon een compleet kindje, wel heel klein, maar alles zit er op en aan, teentjes, vingertjes, nageltjes, oortjes etc. Wel piepklein natuurlijk, maar het is absoluut niet te vergelijken met een miskraam (die ik ook heb gehad, oa bij 8 en 10 weken) Er moet een navelstreng doorgeknipt worden en een placenta geboren. TS: durf na bovenstaand verhaal nog eens te beweren dat je schoonzus "maar een miskraam" heeft gehad! Ook ik heb heel lang om ons kindje gerouwd, het is volgende maand 2 jaar geleden en hoewel ik heus mijn leven wel op heb gepakt en gewoon verder leef heb ik er nog steeds verdriet om. Bij de geboorte van L* is er bij mij van binnen iets kapot gegaan. Maar dat zal jij dan wel overdreven vinden. Wat komt jouw openingspost koud, kil, onsympathiek en zonder ook maar een beetje inlevingsvermogen over! Bah, bah, bah!
Dit vind ik wel wat anders. Ik heb van niemand verwacht dat ze iets met de uitgerekende datum of zo zouden doen, maar ik vind gewoon uit de hele manier van berichten van TS zó ontzettend weinig inlevingsvermogen of empathie in zitten, zo kil en koud.....Nee, dat kan er bij mij echt niet in.
Over dat 'blijven hangen' in verdriet gesproken. In 2010 raakte ik eindelijk na anderhalf jaar zwanger van ons eerste kindje. Alles ging goed met de zwangerschap, totdat ik van het één op het andere moment geen leven meer voelde in mijn buik, toen ik 33,4 weken zwanger was. Kindje kwam levenloos ter wereld. We waren kapot van verdriet. Dat heeft ook heel lang aangehouden. Weet je wat het ook zo moeilijk is? Overal word je dan geconfronteerd met dikke buiken en baby's. Anderen gun je dat, maar zelf kon ik er echt niet tegen. Allemaal vrolijke (aanstaande) mama's en zelf met lege handen staan. Toen na 7 maanden weer zwanger en ook dat werd een MA. Zwarter kon 2011 niet voor ons. Ik wil wel even aangeven hoe heftig het is om een kindje te verliezen. Of het nu met 13 weken of 20 weken (zoals jij ts) of met 33,4 weken is. Iedereen gaat er anders mee om. En iedereen rouwt zolang ze het nodig heeft. Ps. nu mama van een gezond kindje waar ik erg gelukkig mee ben. Het heeft het verdriet om onze eerste dochter verzacht, nu zij er is. Maar ben de eerste anderhalf jaar toch wel kapot geweest van verdriet.
Eigenlijk is het een kwestie waar je bijna niet uit kan komen. Sz van TS voelt wat, TS voelt wat. Waarom zou het ene gevoel belangrijker zijn dan het andere gevoel? Ik ben zelf ook hard hoor, beetje als Strijkkraal. Ik zou het zelf ook voelen als blijven hangen in verdriet. Maar dat zou ik toch nooit hardop tegen mn sz uitspreken, ik heb wel respect voor haar gevoelens. Daarbij ben ik gezegend met dat ik nooit een miskraam heb gehad, dus wie ben ik om daar dan een mening over te hebben? Je schoonzus is toch familie. Ikzelf zou er voor kiezen om de sfeer goed te houden. Je mag best zeggen dat je er niet bij stilgestaan hebt, maar ik zou er dan ook bij zeggen dat ik snap dat dat vervelend voor haar is. Ik vind wel dat sz ook eerlijk tegen ts moet zijn, en niet via haar broer.
Joh, pak de telefoon en spreek het uit. Zeg sorry, je hebt gewoon niet bij haar gevoel stilgestaan omdat je het niet kon inschatten. En geef aan dat ze het de volgende keer best rechtstreeks tegen jou kan zeggen ipv je man. Lijkt me niet zo moeilijk.
Iedereen heeft recht op zijn eigen verdriet. Je schoonzusje verwerkt de dingen wellicht anders dan jou. Dit weet je. Ze zal het vast waarderen dat je contact met haar opneemt of een lief kaartje stuurt.
ik ben het hier mee eens, ik vind dat TS behoorlijk aangevallen wordt, want volgens mij lees in niet dat TS tegen schoonzus zegt get over it, maar ze wilt gewoon niet continue met het verdriet geconfronteerd worden dat mag toch zeker ook, TS krijgt hoe je het went of keert straks een baby wat dus een leuke en positieve draai moet geven aan TS haar leven, dat schoonzus het zo lang nog moeilijk heeft is niet aan TS om daar iets mee te moeten, er zal toch ongetwijfeld meer familie zijn, en enkel het gegeven dat TS zou moeten weten hoe schoonzus zich voelt, kan en mag TS niet verplichten continue haar eigen gevoel opzij te moeten zeggen, daarnaast belt schoonzus ook niet direct met TS maar via via dus blijkbaar is de band al niet zo geweldig. wel vind ik dat een ieder rouwt op zijn of haar eigen manier, waar de ene er gelijk overheen is kan de ander er na jaren nog mee bezig zijn, dat moet een ieder voor zich zijn, echt zou ik ook niet jarenlang van iemand hetzelfde te horen krijgen en zou ik ook denken wordt tijd dat je ook de positieve dingen van het leven gaat zien. ik lees overal dat TS maar rekening moet houden met schoonzus maar misschien kan schoonzus ook rekening gaan houden met TS en hoe haar leven er nu uit ziet, en gaat uitzien
Ik kan ts wel begrijpen, ja haar schoonzus heeft een miskraam gehad met 13 weken en dat is erg maar wil dat zeggen dat schoonzus al haar verdriet bij anderen moet neerleggen, in de winkel etc, verdriet en rouwen is begrijpelijk in deze situatie maar schoonzus lijkt naar mijn mening er ook wel in hangen, de wereld stopt niet omdat jij verdriet heb en mensen gaan door. klinkt hard, ja maar zo draait de wereld, ik snap heel dat schoonzus het verdriet wil verwerken door praten en wat is beter dan dat met iemand te doen die hetzelfde heeft meegemaakt maar ts wordt egoïsme verwijt omdat ze het moeilijk vindt, elke keer keer als haar schoonzus erover begint, komen haar gevoelens van de vroeggeboorte van haar dochter ook terug en misschien is dat haar teveel. Niet iedereen is hetzelfde, de 1 is zorgzaam, attenderen etc, de volgende is vriendelijk maar op afstand en zo heeft iedereen wel wat. Misschien hier ook gekeken worden naar het feit dat elke keer dat schoonzus huilt om miskraam, bij ts ook meer verdrietige gevoelens komen om haar dochter en wellicht kan ts daarom het verdriet even niet aan van schoonzus ook al schrijft ze het verwerkt te hebben. En ja, ik ben niet echt empathisch en helaas weet ik dat van mezelf maar dat heeft redenen die er hier niet toedoen.
TS gaf zelf aan dat er afgelopen tijd al meerdere irritaties naar je schoonzus waren. Staan jullie wel op dezelfde manier in jullie relatie met elkaar? Misschien is het meer éénrichtingsverkeer? Misschien heb jij wel helemaal niet zo'n zin in een hechte band met haar, omdat jullie wellicht teveel verschillen? Als jullie verwachtingspatroon heel anders is kunnen jullie dat misschien een keer bespreken. Je kan immers niet met iedereen een hele hechte band hebben. Daar is niets mis mee. Als je maar duidelijk, eerlijk en respectvol bent.
Ik snap ts wel hoor en ik snap niet dat ze zo aangevallen wordt hier. Zij heeft toch ook recht op haar gevoel! Krijgt haar man ook op zijn kop omdat hij misschien niet heeft gebeld op de uitgerekende datum? Of de schoonmoeder? Of wie dan ook? Dat schoonzus nog steeds veel verdriet heeft dat mag, maar je kunt niet verwachten dat iedereen dat op de manier van schoonzus beleeft en precies doet wat schoonzus wil. Schoonzus had ook kunnen zeggen, goh vandaag heb ik het moeilijk, kunnen we er even over praten? Tsja dat is een hele andere insteek dan boos zijn omdat iemand niet heeft gebeld.
Ik zou haar bellen en aangeven dat je niet bedacht hebt dat zij het zou waarderen als je even gebeld had. Je kunt dan gewoon uitleggen dat jij dit destijds niet van anderen verwacht hebt, (en heeft SZ jou toen ook gebeld? Zoniet: waarom zou ze dan wel gaan slachtofferen omdat jij dit niet bij haar hebt gedaan?), en dus ook niet bedenkt dat een ander dit mogelijk wel wil. Over wat je verder vertelt, krijg ik zelf erg het gevoel dat ze wel erg blijft hangen. Daar kunnen een hoop redenen voor zijn, maar als je er zelf niet zo in mee voelt, is schoonfamilie niet de meest geschikte om dat van te horen. Dan zou je man dat eerder eens moeten aangeven bij haar. Klinkt in ieder geval wel alsof ze er iets meer mee moet dan gewoon zelf rouwen.
Tja alles goed en wel maar wat nu? Ik lees dat er nog wel meer speelt dan alleen dit. Wat wil je voor een relatie met je schoonzus? Dat zou ik me eerst bedenken en daar zou ik dan ook naar handelen.
ja het is gewoon een feitelijk vaststelling een miskraam bij 13 weken is GEEN vroeggeboorte (persoonlijk vind ik eigenlijk een belediging naar mensen die hun kind bij of door vroeggeboorte zijn verloren en ik heb ook een miskraam gehad) https://nl.wikipedia.org/wiki/Miskraam wat niet zegt dat haar schoonzus hier geen verdriet van mag hebben, ik vind het (naar mijn persoonlijke mening) ook wat extreem qua gedrag, zeker naar iemand toe die zijn kindje is verloren na 20 weken. Op den duur moet je toch verder, misschien ben ik wat harder in (en heb zelf ook mijn portie misere gehad, ook een miskraam) je kan niet ervan uitgaan dat mensen een uitgerekende datum gaan onthouden van een miskraam, dat vind ik een beetje absurd... en creepy eigenlijk, ik vind het wat anders als je een doodgeboren kindje hebt, ik maak daar zelf toch wel onderscheid in. Maar goed iedereen is blijkbaar anders hierin maar als het je zelfs kwalijk word genomen dan zou ik toch echt hier zelf iets aan gaan doen qua verwerkingshulp etc. Dat is geen gezonde manier om er zo lang in te blijven hangen.
soms heb je meer aan een kop op dan een "enabler" blijven hoor, echte vrienden zullen je helpen er boven op komen en niet je laten hangen erin en ja soms hoort een soort van wake up call hier ook bij. Ik zeg niet dat je dan nooit geen verdriet meer mag hebben maar als je iemand erin laat walgen help je iemand niet perse... Ik probeer ook mezelf niet te laten BLIJVEN omgaan met mensen die zo negatief staan in het leven want die hebben de neiging om iedereen maar zo te laten voelen want dat vinden zij dat dat hoort. Iedereen heeft ups en downs maar als ik merk dat ik omlaag gezogen word door een negatief iemand dan neem ik daar afstand van, kost me teveel energie, ik kan daar niet mee omgaan, ik ben zelf chronisch ziek, elke dag pijn, nodige portie van verdriet, verlies gehad maar ik laat me niet kisten erdoor en kan niet tegen mensen die er bijna van lijken te genieten om down te blijven.. klinkt hard maar is zelfbeschermend en mensen kan je alleen helpen als ze zichzelf willen helpen.