Nee uiteraard niet, maar omdat ik geen zin heb in 10 x "ik had ook wel heen gewild..." heb ik zoiets van: laat maar! Tja, maar ik denk misschien elke keer wel van: misschien gaat het dan anders, misschien wordt het dan beter, ah nog een keertje want het zal toch wel een keer doordringen. Wellicht dus allemaal tegen beter weten in doormodderen en hopen op een beetje verbetering/verandering.
Misschien maar even weekje in mijn eentje op vakantie (nou ja, met onze zoon dan) om eens tot rust te komen en na te denken en om uit die cirkel te komen waar we nu in zitten.
als je een avondje weggaat hoef je toch niet per se tot 3 uur weg te gaan.tot drie uur Oppas tot ong. 12 uur is toch wel te vinden
Dat zou kunnen helpen, maar jullie misschien ook verder verwijderen van elkaar. Volgens mij ben je heel erg emotioneel momenteel, wat uiteraard begrijpelijk is. Maak geen overhaaste beslissingen, want de eerste maanden/jaren na het krijgen van een baby zul je niet hetzelfde reageren als daarna. Te veel hormonen in je lijf en te veel veranderingen door een kind.
Ja maar het begint pas om half 11... en daarbij mag ik ook wel eens alleen weg toch. Aangezien hij zou thuisblijven hoef ik dan toch niet om 12 uur weer thuis te zijn, dan ben ik welgeteld een uur binnen geweest en kan ik net zo goed niet gaan. Als hij hele avond en deel van de nacht weg is voor zijn hobby vraag ik toch ook niet of ie om half 12 thuis wil zijn. (en dan zit ik ook gewoon thuis hoor ) Oppas tot 12 uur is idd prima te doen
Zou ook kunnen inderdaad... Dat klopt wel, heb er een beetje genoeg van. Bijna alles waarvan ik dacht: zal na de komst van onze kleine wel anders gaan, is gewoon niet anders en dat is gewoon een onwijze teleurstelling. Nu moet ik dus continu een strijd leveren voor een uurtje van zijn tijd. Daar heb ik gewoon geen energie voor op het moment. (en vind het zo onnodig ook...)
Echt niet opgeven hoor! Misschien echt eens alles op papier zetten voor hem. Een nette brief/mail. Misschien kunnen jullie concrete afspraken maken? Misschien vind hij het makkelijker om per brief te reageren zodat hij kan nadenken over wat te zeggen?
Ja heb vanmorgen al wat dingen opgeschreven die ik graag met hem wil bespreken. Andersom hoef ik van hem ook geen brief ofzo te verwachten, want ook dat is niks voor hem... Denk soms dat er ook wel meer achter zit. Ik kan me bijvoorbeeld ook kapot ergeren aan het feit dat ie niet eens weet hoe een computer werkt maar ook niet bereid is om dit überhaupt te leren... Misschien is dat verschil in karakter hoor, maar als ik iets niet zou weten, dan zou ik het wel willen leren. Ik moet namelijk bij elke zucht hem helpen en als ik aangeef: hoi misschien moet je eens een cursusje doen anno 2015, dan is het hoop gezucht en geblaas.
Ja, maar als je voor de geboorte niks hebt uitgesproken, kan hij niet ruiken dat je iets wil. Begrijp me niet verkeerd, ik ben het met je eens dat het anders moet, hoor!
Zij is het van huis uit ook gewend geloof ik, haar vader was ook boer. Dat scheelt wellicht. Denk dat ook wel meespeelt dat wij van de boerderij af wonen, als we al zouden wonen is het misschien ook anders, omdat je dan wel dichtbij elkaar bent. (op dezelfde plek althans)
Ik bedoel eigenlijk meer dat dit ook al voor de geboorte speelde en ik het toen ook al 100 x uitgesproken wilde hebben en dat dat dus ook gewoon niet gebeurt is door hetzelfde probleem als nu: hij kan niet praten (of wil het niet, whatever) Enige wat ik vaak te horen krijg is: "komt wel goed". Sja sorry, maar met "komt wel goed" wordt alles niet geregeld en is het daarmee niet klaar in mijn ogen, vooral als blijkt dat er maand later nog niks anders is of verandering zichtbaar is. Vind het gewoon beetje kansloos worden dat ik blijkbaar op mijn kop moet gaan staan om dingen duidelijk te maken en te krijgen. Trek nog net geen haren uit mijn hoofd van frustratie En vraag me dan wel af in hoeverre je daar dan mee door moet gaan, kan net zo goed tegen een muur praten denk ik dan.
de periode nadat een nieuw kindje is geboren is heel heftig. De eerste weken is het allemaal wauw en geweldig en veel hulp van alle kanten. En daarna moet je het samen weer gaan rooien, en zeker bij een eerste kindje moeten er veel dingen veranderen. Dit moet je samen doen en ja dat vergt communicatie.
Dit klinkt een beetje als de kern. Een baby verandert niet miraculeus iets. Soms denken mensen dat trouwen of zo ook iets verandert, is ook niet zo. Je moet voor jezelf nadenken waar je mee kunt leven, of het onoverkomelijk is, en hoeveel heisa en boodsheid je er over wilt maken. Want hoe meer je je er op focused, hoe groter het problem wordt. En wat iedereen al zei, je bent nu emotioneel, je bent aan het ontzwangeren. Dit is geen goed moment om zulke beslissingen of overwegingen te maken. Nu is het waarschijnlijk gewoon even de tanden op elkaar, focus op wat wel leuk is en leuk gaat, en overleaf het eerste jaar. Probeer het met elkaar zo leuk mogelijk te maken en het wordt echt niet leuker van alleen klagen, boos zijn en overwegen of je er wel mee door wilt gaan. Ik moet heel eerlijk bekennen, ondanks dat ik 3 kinderen heb, dat ik de eerste 5 maanden altijd een hel vond. Ik was zo labiel als de ziektes, had niets meer onder controle, en alles en iedereen was afhankelijk van me en wou wat van me en zat alleen maar te zeuren, en niemand had oog voor mij. Tenminste, zo voelde dat. En geloof me, dat wordt beter. Gewoon even de rit uitzitten.
Nu doet mama Juul75 wel even met opgeheven vingertje Hij is altijd zo geweest. Je hebt het vaak aangegeven en hij doet er niets mee. Dus eigenlijk is er niets veranderd. En jullie hebben toch gezamenlijk besloten om voor kinderen te gaan. Dan kun je wat mij betreft niet nu ineens gaan roepen dat je niet weet of je zo wel verder wilt. Dat had je een jaar geleden beter moeten overdenken, voordat je zwanger werd. Nu heb je heel andere verplichtingen. Even een goedmoedige poster
ik lees nu de rest van je berichten en volgens mij gaat het helemaal niet zo lekker met jou. En ik denk niet dat dat door 1 avondje uit opgelost gaat zijn. Ik denk dat dat de situatie alleen maar gaat verergeren. Dat jij alleen maar meer gaat verlangen naar vrijheid. Ik lees ook dat jij had gehoopt dat een kindje jullie situatie zou verbeteren... Dat klinkt alsof die kleine een lijmpoging is geweest. Kinderen zijn geen lijm voor iets wat fundamenteel al bijna in elkaar zakt. Om kinderen te krijgen samen moet je een sterke relatie hebben want het is echt heel heftig. Veel dingen zoals je ze eerder kende vallen weg. En daar heb je heel veel stabilliteit voor nodig om samen te dragen.
Ik ga niet een avondje weg door de "slechte" relatie hoor, maar meer omdat mijn vriendin graag een bandje wilde zien en niemand had om mee te gaan en ik wel even mee wilde Normaal gaan we altijd met zijn tweetjes weg (kroeg of wat dan ook). En M. is zeker geen lijmpoging, dan had ik mezelf onwijs voor de gek gehouden. Die kleine is bij mij onwijs welkom. Ik zou me ook wel zonder man redden namelijk. Ik baal er gewoon alleen van dat zelfs met een kind hij geen tijd wil vrijmaken voor ons (in ieder geval voor zijn zoon dan) maar dat dan wel voor zijn hobby kan doen. (trainingen en wedstrijd) En ik baal er van dat alles wat ik bespreekbaar wil maken afgedaan wordt met "nee hoor is niet zo" of dat ie wegloopt of nergens op reageert. Verder is ie nooit thuis en als ik dan eens wat wil en hij al heeft toegezegd dat ie thuis blijft met onze zoon, er dan een dag later toch weer gezeik moet komen omdat "hij dat ook wel leuk vindt". Ja ik vind ook zoveel dingen leuk, maar doordat hij altijd werkt en weg is moet ik me ook continu aanpassen en me er bij neerleggen dat ik niet altijd kan doen wat ik wil. Dus dat moet hij dan ook maar eens een keertje vind ik. Nu ik dit allemaal type merk ik gewoon dat er wel meer dingen gewoon niet "kloppen", ook vast met betrekking tot mezelf hoor. Dus denk dat er sowieso maar eens hard nagedacht moet worden in hoeverre ik dit nog wil allemaal. Maar vooral: hoe lang nog. Hormonen of niet... geloof dat het voor die tijd al niet helemaal lekker zat bij nader inzien. Maar weet wel dat alle ruzies en irritaties voortkomen uit het feit dat ie nu nog steeds zijn eigen prioriteiten heeft en amper thuis is. En daar ben ik wel klaar mee.
Denk ook dat ik niet had moeten verhuizen voor hem hierheen. Ik ken hier niet zoveel mensen, weinig aanloop en aanspraak op zich, dus zit ook maar te zitten hier. En hij is hele dagen weg. Tis allemaal een beetje tegengevallen achteraf denk ik. Dat in combi met weinig zinnige gesprekken zorgt er wel voor dat ik t gewoon even niet meer weet
van Hilversum verhuizen naar een boerderij in een gehucht lijkt met heel pittig (komt uit de buurt van Hilversum) Zijn jullie al lang samen? Mijn man heeft ook een eigen zaak en is veel weg op wisselende tijden (ligt aan de sector). Hij werkt zeker 60 uur in de week en soms meer dus ik zorg altijd voor onze zoon van 5 maanden. Af en toe tennist hij maar het sociale leven dat we hebben hebben we samen, naar familie etcetera. De laatste maanden van mijn zwangerschap heeft hij een burnout gekregen en hij is daar nu net weer van op gekrabbeld dus het was een heftige tijd. Ik wist echter dat het zo zou zijn en dat is ok. We hebben een goede verdeling gevonden al is ons leven enorm hectisch en chaotisch. Mijn man is gek op onze zoon en waar het kan proberen we samen dingen te doen maar soms kan dat gewoon niet. Ik moet ook zeggen dat ik het heerlijk vind thuis dus ik voel me niet opgesloten en ik neem de kleine mee of vriendinnen komen naar mij. Gewoon gezellig thuis eten met vriendinnen en kletsten is ook heel leuk. Maar als ik een afspraak heb om uit te gaan wil ik inderdaad wel op man kunnen rekenen en sta ik erop dat hij thuis is als hij niet werkt.
Dat bijslapen om 20.00 uur moet je gaan schrappen. Je pakt gewoon een uurtje als je kleine ook ligt te slapen. Zoveel werk is een baby van 2 maanden nou ook weer niet hè ;.) En ´s avonds maak je het gezellig zodra je man thuis is. Als jij een beetje meer ervoor open staat zul je merken dat het van zijn kant ook veel beter gaat. En ik kan me heel goed voorstellen dat, als je man werkt van 6 tot 8 savonds, hij geen zin meer heeft in klusjes in en rond het huis. Je zou je ook eens in zijn plaats kunnen verplaatsen hè. Zodra je man echt lekker vrij is (bijvoorbeeld in het weekend) gaan jullie samen leuke dingen doen. beetje meer begrip opbrengen voor elkaar, dat ruzieen is zo verschrikkelijk onnodig en tijdverspilling. Waar ruzieen jullie over dan? En vind je dat nou echt de moeite waard om over te ruzieen? Ipv samen genieten van jullie pasgeboren kind?