We hebben de afgelopen twee jaar al twee hondjes moeten laten inslapen, beiden waren op leeftijd en kregen aanvallen, bij beide adviseerde de dierenarts om ze in te laten slapen. Een hoop verdriet maar je weet dat dit kan komen bij oude honden. Echter hebben we nu nog een heel oud beestje thuis en het heeft me zo aangegrepen die twee keer dat ik zo hoop dat dit mannetje het zelf gaat doen. Ik ben er een aantal maanden terug mee naar de dierenarts geweest omdat hij bulten kreeg van alle kanten, een jaar terug heb ik zijn gebit nog volledig laten reinigen onder narcose. Beide keren zei de dierenarts dat hij wel een ruis heeft maar op zich nog een redelijk sterke hartslag. De bulten konden ze gaan opereren maar ze gaf aan dat de kans groot was dat het tumoren waren en tja op deze leeftijd is het niet eerlijk om hem daar nog voor te behandelen. Enigszins te begrijpen en enorm eerlijk van de dierenarts. Maar nu...hij gaat zienderogen achteruit. Heeft inmiddels op beide ogen enorme staar, het ene oog is denk ik blind zo erg. Een van de bulten krabt hij steeds aan dus die gaat kapot en pussen en verder vond ik net een tand met wortel en al je merkt dat hij steeds vaker uit het niks piept maar ik durf niet naar de dierenarts, ten eerste zal ze aangeven dat er eigenlijk niks meer aan te doen is en ten tweede ben ik als de dood dat ze zegt dat hij ook op is maar is dit eerlijk naar het hondje toe? Ik vind het zo moeilijk, wat vinden jullie als jullie het zo lezen, ben ik reëel bezig of moet ik de keuze gaan maken voor hem?
Volgens mij weet je heel stiekem zelf het antwoord al, maar houd je gevoel je tegen. Als je beestje zo'n pijn heeft zou ik overleggen of er misschien iets tegen de pijn is en ja anders zou ik hem laten inslapen, hoe zielig ook!
Misschien weet ik inderdaad het antwoord wel daar hebben jullie gelijk in maar vind het zo lastig tis mijn beestje die ik al 14 jaar heb...de pijnbestrijding heb ik al gevraagd aan de dierenarts alleen geeft zij aan dat ze denkt dat het geen toegevoegde waarde meer heeft...
Zo te lezen lijdt het arme beestje alleen nog maar. Ik zou meteen morgenochtend bellen om haar/hem te laten verlossen. Sterkte.
May I go now? Do you think the time is right? May I say goodbye to pain filled days and endless lonely nights? Ive lived my life and done my best an example tried to be. So can I take that step beyond and set my spirit free? I didnt want to go at first, I fought with all my might. But something seems to draw me now to a warm and living light. I want to go, I really do. Its difficult to stay. But I will try as best I can to live just one more day. To give you time to care for me and share your love and fears. I know youre sad and afraid, because I see your tears. I won't be far, I promise that, and hope youll always know... That my spirit will be close to you where ever you may go. Thank you so for loving me You know I love you too. Thats why its so hard to say goodbye and end this life with you. So hold me now just one more time and let me hear you say: Because you care so much for me, Youll let me go today.
Ik ben niet zo van t inslapen met de reden dat je dat bij mensen ook niet doet. Maar een dier kan je niks uitleggen en ze zijn zwakker bij operaties ed. Als hij geen levenslust meer heeft en/of pijn zou ik dan alsnog voor inslapen kiezen.
Loslaten is ook houden van. Je moet doen wat goed is voor het beestje, niet iets nalaten omdat jij het niet aan kunt om alweer een hondje te laten gaan. (Dit bedoel ik niet hard hoor, ik weet hoe het is om je favo dierenvriend te laten gaan.) sterkte met het nemen van je besluit.
Wat mooi! Ik vind de keus gewoon lastig omdat hij soms nog echt vrolijk is, deze momenten zijn er maar weinig maar toch ze zijn er nog. Ik heb hetzelfde als jou mamavC, inslapen doe je bij mensen ook niet dus waarom wel bij dieren. Alleen naar twee keer mee te maken dat een hond in een aanval zit en daar niet uit kwam wat ze ook deden had ik geen keus. Toen gaf de dierenarts ook aan dat van de tien honden er misschien twee zijn die uit zichzelf gaan juist omdat ze zo trouw zijn aan de mens. Dat is ook de rede dat ik het nu zo moeilijk vind. Ik zie dat hij pijn heeft, ik merk dat hij lang niet meer zo levenslustig is en eigenlijk alleen nog maar ligt te slapen maar hij zit niet in een aanval waar hij niet uit komt. Hij eet nog als het hem uitkomt en drinkt nog als ie er zin in heeft. Loopt nog naar buiten om even in de zon te liggen als het hem uitkomt maar o wee het uitlaten dat is dan wel weer een hel...dat lopen wil ie eigenlijk niet meer en vaak staat ie maar een beetje te kijken net of hij niet meer begrijpt wat de functie is van het uitlaten...
Inslapen doe je bij mensen niet nee, maar mensen doen het wel bij zichzelf als de pijn en het leiden te erg worden. Een hond kan er zelf niet voor kiezen, maar kijk en luister naar hem en hij zal het je vast duidelijk maken. Dat gedicht is trouwens prachtig, kippenvel, overal.
Mijn schoonmoeder heeft hetzelfde, haar hond is al maanden op( Ook met bulten,bijt zich helemaal kaal, loopt moeilijk en is zo goed als blind). Ze heeft hem al 16 jaar en kan hem niet loslaten, zelfs nadat de dierenarts heeft aangegeven dat het tijd is. Ik zie het beestje lijden en hoewel ik haar pijn snap, vind het toch een beetje egoistisch van haar. Is jou pijn erger dan het zijne denk ik dan.( Dit is niet bij jou het geval hoor maar als het nog maanden zou duren dan misschien wel) Afscheid nemen en vooral zelf de keuze maken is zo moeilijk maar jij moet de keuze maken en alleen jij kan hem rust geven! Ik snap je pijn en heb het zelf ook meegemaakt maar soms moet je offers voor die beestjes maken. Geef hem de rust die hij nodig heeft en herinner hem voor de mooie dingen en zijn mooiste dagen.
Ehmz..niet inslapen bij mensen. Zoals iedereen weet wordt er wel degelijk actieve euthanasie toegepast. Ik werk in de zorg...sommige casussen zijn zo schrijnend dat je soms wel eens denkt; kon het maar net zoals bij dieren. Als doodgaan een lijdensweg wordt, ongeacht mens of dier, dan moet er ingegrepen worden. Bij mensen is er dan sprake van veel pijnstilling en soms zelfs palliatieve sedatie (dit is overigens geen vorm van actieve euthanasie)...bij dieren is je optie dan een "spuitje". Er zijn maar weinig mensen waarbik het hart er zomaar ineens mee stopt. Bij dieren zal dit wellicht hetzelfde zijn. Er gaat meestal een fase aan vooraf waarbij organen falen etc. Dit kan soms een hele onprettige fase zijn...mijn inziens ben je als eigenaar van een huisdier verplicht om dan in te grijpen. Je gaat een hond niet aan een morfinepomp leggen.
Ik vind het een fijne gedachten dat we over leven en dood bij ons huisdier kunnen beslissen. Dat wij kunnen beslissen wanneer het genoeg is, en het leven geen lijden gaat worden. Dat we dit onze trouwe viervoeter kunnen besparen(hoe moeilijk het ook is). Als ik zo jouw verhaal lees zou ik morgenochtend de DA bellen om een afspraak te maken om hem in te laten slapen. Juist omdat je aangeeft dat de vrolijke momenten er nog maar weinig zijn.
Ik werk zelf ook in de zorg en snap jou post alleen op het moment dat een persoon kiest voor euthanasie doet hij/zij dit zelf. Dit is een proces waar diegene zelf duidelijk in betrokken word, overigens de enigste manier om de officiële actieve euthanasie te krijgen. Het is natuurlijk een ander verhaal als de palliatieve sedatie word ingezet maar dit beestje kan mij niet vertellen of het inderdaad zover is dat zijn tijd is gekomen. Observeer ik hem op dit moment goed en zie ik dat hij pijn heeft of laat ik mijn angst spreken...het zou makkelijker zijn als hij zou zeggen dat het genoeg is dan weet je ook zeker dat hij klaar is met dit leven...
Ik heb hier laatst ook een topic ove rgeoepend,alleen had ik toen de moeilijke keuze al gemaakt dat het genoeg was. Heb in Maart mijn lieve engelse bull moeten laten inslapen,hij pas net 6. 28 juli mijn kleine meisje Rakker,ze was ruim 15 en had haar al vanaf mijn 18e. Ze had ook de klachten die jij beschrijft,tevens had ze pijnstilling waar ik mee zou moeten afbouwen ivm haar nieren maar dat ging niet... Toen ze ineens begon te hijgen op maandag 27 juli heb ik de dierenarts gebeld,mijn vermoeden klopte en ze had inderdaad pijn. Had haar voordien behandelt met antiobiotica en speciale shampoo ivm uitslag,eindelijk had ze geen jeuk meer en dacht ik dat ze nog een draaglijke paar weken kon hebben.....niks was minder waar. Die maandag heb ik met haar beneden geslapen,chips gegeten en heel veel,geknuffeld....dinsdag om 12 uur was de dierenarts bij ons om haar rustig in mijn armen te laten inslapen.. Mijn verdriet was groot,maar ik weet dat ze nu echt rust heeft en geen pijn meer....ze zal samen met onze andere hond boven op me wachten. De keuze maken is zo ontzettend moeilijk,ik zat hier ook al een tijdje mee...tot de dag komt dat het echt niet meer gaat... Stiekem hoopte ik elke ochtend dat ze een keer niet meer waker zou worden,maar zodra ze me rook want horen en zien deed ze niet meer kwam ze strompelend naar me toe te kwispelen. Heel veel sterkte,je beste maatje verlieze doet zo ontzettend veel pinn en verdriet....
Je schrijft precies wat ik steeds zeg...ik hoop dat ik morgenvroeg beneden kom en hij zelf is gegaan alleen komt mijn vriendje niet meer naar me toe...hij heeft het besef niet dat ik in de kamer ben...vanmiddag ook, ik kwam thuis en hij lag in diepe slaap, snurkte ontzettend dus ik roep een keer, geen reactie, ik weet als ik hem aanraak dat hij verschiet dus ik ben naast hem gaan zitten, zelfs dat kwam niet binnen, na ongeveer een half uur besefte hij dat ik er zat Jij ook veel sterkte met het verlies van je trouwe maatjes, ik weet dat het verdriet lang aanwezig is...
Nou, een hele hoop mensen denken hier echt anders over en willen niet onnodig (of zoals men zegt: ondraaglijk en uitzichtloos) lijden. Ik zelf zou als het om mijn eigen leven ging niet kiezen voor in leven blijven voor iemand die te angstig is om alleen verder te gaan. Dus: lekker laten inslapen. Verdriet heb je toch wel en ik denk dat een pijnlijke dood niet makkelijker is om mee te maken dan een bezoek aan de dierenarts voor een spuitje. Sterkte!