verdrietig

Inmiddels zijn we een aantal dagen verder.
Lieve reacties

Heb die dag verder niet veel meer gedaan of gesproken, ik keerde heel erg in mijzelf. Intocht gekeken samen met mijn zoontje en ongegeneerd pepernoten gegeten. 's avonds ben ik naar mijn beste vriendin toe gegaan want ik had er echt geen zin in om nog langer thuis te hangen met een rotgevoel.
Eenmaal daar en twee koppen koffie later ben ik gaan opschrijven wat ik belangrijk vond en geprobeerd te zoeken naar dingen die er bij mij mis zijn gegaan. Ik kwam niet zo heel ver want ik heb eigenlijk alleen maar zitten grienen, maargoed.

uiteindelijk weer terug naar huis. Schijnbaar kwam ik eerder thuis dan verwacht want ik trof daar dus nog iemand aan die zat te huilen. Ik schrok er van want ik heb zo langzamerhand gewoon geen idee meer wat er in hem om gaat. Hij zegt niks, uit weinig, reageert amper en lijkt soms wel apatisch. Maar ja, ik ook!
We zijn het gesprek aan gegaan.
Wat moeten we nu? wat gaan we nu doen? Willen we dit eigenlijk wel?

Nee, we willen dit dus niet. Allebei niet.
Maar er is zoveel stuk en IK ben zo veranderd, hoe gaan we dat dan in vredesnaam repareren?
Vragen waar we niet echt een antwoord op hebben.
Wat ik nu wel weet -en wat mij een heel opgelucht gevoel geeft- is dat hij mij persoonlijk niks kwalijk neemt wat betreft mijn buien. Een van de eerste dingen die hij zei was dat hij begrijpt dat het voor mij nog steeds moeilijk is (en zal blijven) om te gaan met bepaalde situaties, vooral als er heel veel tegelijk gebeurt. Zoals nu dus. Stage, school, werk, voorschoolse opvang die eigenlijk nèt te laat opengaat waardoor mijn dag standaard gestrest begint, boodschappen, huishouden, ik doe alles. Maar vraag me niet hoe...
Ik raak compleet 'overwhelmed' en ik kan telkens mijn rust niet vinden. Als ik op de bank zit dan is het in mijn hoofd niet stil, het blijft maar tegen me ratelen wat er nog moet gebeuren en waar ik allemaal nog om moet denken en regelen.
Gelukkig voelde ik me nu vrij genoeg hem dat ook te vertellen.
Ik kreeg als antwoord dat hij zich dat niet zo besefte en dat hij mij juist met rust liet omdat hij aan me zag dat het niet goed met me ging. Hij wilde niet nog extra olie op het vuur gooien.
Op mij kwam dat dus weer over alsof het hem allemaal niet meer kon schelen en alsof het hem niets meer deed.

De enige conclusie die we tot nu toe hebben kunnen trekken is dat ik hem om hulp moet vragen zodat mijn hoofd ook een beetje meer rust krijgt. We hebben nu afgesproken om ook wat momentjes voor ons zelf in te plannen.
in december heb ik examen. Als ik het haal valt die verplichting van mijn schouders en ga ik weer terug naar therapie.
Het is het me niet waard om door al die stomme etiketjes op mijn hoofd mijn relatie nu ook nog kapot te zien gaan en schijnbaar ben ik nog niet zover als dat ik dacht.
Ik ben al mijn handvatten kwijt en ik wil ze terug.