Even kijken hoe ik begin ; De band met mijn moeder is altijd apart geweest. Niet het "moeder/dochter" ding. Ze was elke dag zo goed als dronken en had een kwade dronk. Elke avond ruzie met mijn vader en mij schold ze uit voor k*nkerhoer toen ik nog maar een meisje was van 6 jaar oud. Ikzelf heb 2 kinderen en de derde is op komst. Ook mijn zusje is momenteel zwanger van haar eerste kindje. Mijn ouders zijn dol op hun kleinkinderen al wonen wij zo een 100km bij hun vandaan. Toch merk ik een verandering in hun gedrag sinds mijn zusje zwanger is. Zo belde ik vorige week om te vertellen hoe mooi de babykamer geworden is. Het antwoord " Van mij part smeer je stront op de muur , ik kom alleen voor de kinderen ". Maar wel vertellen dat mijn zusje roze accenten op de muur heeft [ geslacht nog onbekend ] en ze aankomende zaterdag de babykamer in elkaar gaan zetten. Met oud en nieuw waren ze hier en zo ook mijn zusje en haar partner. In de deuropening werd mij gezegd "Zo nu op naar de bevalling" Ze keek naar mijn zusje en zei "Maar op die van jullie verheug ik me helemaal". Mijn moeder verwacht dat ik haar elke dag bel en wil zo veel mogelijk de kinderen aan de telefoon hebben. Gisteren had ze dit ook gewild maar was ik veel te druk en lagen ze op bed om 19.30. Kreeg het verwijt dat ze zo vervreemden van hun oma Ik heb gezegd dat ik het te druk had met hun douchen enz. Er zit 10 maanden tussen beide dus erg druk! Zojuist belde ze op met de mededeling dat ik niet elke dag hoef te bellen als ik het te druk heb , want straks met een derde word het nog drukker. Ik moest me niet verplicht voelen. Ze had mij een bepaald voetbalpakje beloofd voor de babyboy op komst. Maar ze had me al genoeg jongenskleertjes gegeven zei ze er ook nog achteraan. Ik krijg er zo een rare smaak van in mijn mond. Ze klonk behoorlijk beledigd omdat ze gisteren de kinderen niet gesproken had. Ben in staat haar helemaal niet meer te bellen omdat ze me elke keer een rotgevoel bezorgd en ik er stress van krijg. Zo , ei kwijt
jezus wat een moeder ik zou niet eens elke dag met zo iemand willen bellen focus je op je kids en niet op je moeder
Oh jeetje, het komt een beetje op mij over ' of het bij jou al normaal is ' dat er nog een kindje komt en bij je zus speciaal omdat het de eerste is. terwijl ieder kindje uniek en bijzonder is! kan me voorstellen dat je eigenlijk helemaal niet meer wil bellen nadat je zulke opmerkingen krijgt .. Jij moet doen waar jij je goed bij voelt! Ik kan momenteel niks met mijn moeder en daarom besloten even afstand te nemen, juist omdat ik me niet wil vervreemden van haar, maar ook geen zin heb in ruzie telkens! is dat voor jullie een oplossing? 'even afstand?'
Serieus? Al smeer je stront op de muren het interesseert me niet? Ik verheug me meer op mijn andere kleinkind? Ik zou zeggen, ga lekker elke avond het andere kleinkind bellen en blijf alsjeblieft uit m'n buurt. Sowieso, iemand die een zesjarig kind zo kan noemen zou ik niet in de buurt van mijn kinderen willen.
Zit nu gewoon met een heel vervelend gevoel. En dan denk ik tja waarom eigenlijk. Ben niet anders gewend want het is gewoon een bot mens. Net of kids van 2 en 1 jaar elke dag aan de telefoon met oma willen hangen. Die zijn veel drukker met andere dingen. Denk dat ik er inderdaad afstand van neem. Heb geen zin om elke keer van slag af te zijn nadat ik haar gesproken heb.
Nou voor mij zOu het allang duidelijk zijn. Geen contact. Je werd vroeger slecht behandeld en wil daar nu je kinderen ook aan bloot stellen.... Je moeder schold je uit en je vader stond het toe. En nu staat je leven weer helemaal in het teken van je ouders. Je bent verantwoordelijkheid af aan het leggen waarom je kids niet aan de telefoon kunnen komen. Wat zegt je man ervan?
ja dan nog al be je het gewend. het is niet normaal als je als moeder zijnde zo tegen je eigen kind doet. jij bepaal wanneer de kids bellen zij niet . en eerlijk zoveel hebben die kleintjes niet te vertellen. laat haar ff links liggen en zien waar het eindigt, misschien komt ze wel op hangende pootjes bij je terug.
Wat een rare situatie. Als je zelf al niet wilt bellen, waarom zou je dat nog doen? Je bent je moeder niks verplicht. Ik zou wat meer afstand nemen nu je zwanger bent! Stress is niet goed. Elke dag bellen met iemand die geen normaal taalgebruik en fatsoensnormen heeft is sowieso niet gezond. Jij bent nu zelf moeder en jouw moeder is oma. Dat is een hele andere rol dan moeder zijn. Daar moet ze misschien nog aan wennen.
Mijn man die durft niet goed te zeggen wat hij er van vind geloof ik. Maar vind ook dat ze maar vreemde opmerkingen maakt. Kan me wel een beetje indenken hoe het voor hem is dat er elke dag gebeld word. Als dit andersom zou gebeuren zou ik ook denken : Uhhh mag het ietsjes minder?! Ben blij te lezen dat het toch niet aan mij ligt en de opmerkingen die ze maakt niet alleen ik vreemd vind.
Tja , vroeger keek ze nooit echt naar mij en mijn zusje om omdat ze de fles belangrijker vond. Al is mijn zusje altijd wel de lieveling geweest. Ze is dan ook 6 jaar jonger dan mij dus automatisch was ik de pispaal. Nu wilt ze gewoon controle over mij en de kinderen. Maar dit zijn mijn kinderen en wij als ouders bepalen hoe en wat. Dat had zij vroeger kunnen doen maar toen ware andere dingen belangrijker
Het klinkt alsof je moeder niet al te stevig in elkaar zit psychisch? Mijn moeder mankeert ook wel wat, dus ik herken ten dele je verhaal. Ik heb moeten leren leven met onredelijke eisen, nare opmerkingen en onvoorspelbaarheid. Dat lukt beter als ik me aan mijn eigen regels hou; regel 1 "zij is gek, verwacht geen normaal", regel 2 "ik stel de eisen waar ik me aan wil houden, zij hoeft dat niet leuk vinden". Daar komen dus nog regeltjes bij die eigenlijk bij regel twee horen; zoals bijvoorbeeld "geen kadootjes of kaartjes voor mijn kleine meid doorgeven als ze niet met ons praat". Iedere dag bellen is in ieder geval compleet uit den boze, hoe graag ze het ook zou willen. Veel teveel mogelijkheden om uit de band te vliegen. Iedere regel gaat voor mij op, wat accepteer ik wel en wat niet (ophangen bij schelden of nare opmerkingen, bijv.). Hoe ga ik om met dit soort situaties? Want regels voor mijn moeder heeft geen enkele zin. Ze komen uit jarenlange ervaring van mijn kop stoten. (Hoe kom je anders op de regel "bespreek nooit je relatie met Zilverman of kind" ). Maar het houdt het leefbaar, en soms betaalt het zich terug in goede momenten. Een leuke dag tussen oma en kleinkind, een prettig telefoongesprek, een kleine erkenning. Al zal ik altijd het zwarte schaap blijven ten opzichte van mijn zusje. Als zij kinderen zou krijgen staat mijn kleine meid waarschijnlijk een fikse teleurstelling te wachten mbt oma. Ik zou in ieder geval eens nadenken over wat jij wel en niet oké vindt in jullie contact en hoe je daar mee om wilt gaan. Accepteren dat je moeder waarschijnlijk niet beter kán en dat ze niet normaal met je omgaat is pijnlijk. Daar mag je best verdrietig over zijn, maar jij bent verantwoordelijk voor je eigen kindjes. Die wil je niet teveel blootstellen aan dit soort gedrag en jij wilt een zo goed mogelijke mama zijn, zonder de stress van je eigen moeder erbovenop. Veel sterkte, ouders met psychische problemen zijn echt heftig. Ook als je allang volwassen bent!
:x Bizar, praten je kinderen sowieso door de telefoon? Mijn dochter v bijna 4 namelijk beslist niet. Laatst vroeg ik mijn vader haar even ervoor te doen (wat dus nooit gebeurd want ze wil niet praten door de telefoon) maar ik wilde zelf vertellen dat ze een nieuw nichtje had .Maar opa moest het doorgeven, zij wil niet door de telefoon praten.... Wat jouw moeder doet, vind ik niet normaal. Bij mij zou het ave rechts werken.
Elke dag bellen? Hoeft nou ook weer niet toch. .. Hier echt niet hoor. Mis 1x pweek. En vooral wanneer ze zo doet. Komt over of ze "blijer" is voor je zus als voor jouw,omdat het haar eerste is. Wat echt niet leuk is. Zou het duidelijk maken dat je niet elke dag gebeld wilt worden, en dat ze die opmerkingen ook voor zich houd, of anders maar weg blijft.
Goh, wat een vriendelijke opmerkingen zeg.. pffff Dat je je kunt inhouden en al helemaal met die hormonen. Geloof dat ik mijn moeder al verteld zou hebben hoe ze mij laat voelen. Zou dr vragen of ze zelf niet door heeft hoe haar opmerkingen overkomen? Waarom ze denkt dat dat jou niet raakt? Wat ze nu eigenlijk wil bereiken en zou haar daarbij meteen vertellen dat je de neiging hebt om het contact te verminderen desalniettemin te verbreken door haar gedrag. Vooral dat je een volwassen vrouw bent en je niet zo laat behandelen, niet door je buurvrouw, niet door een vriendin maar ook niet door een moeder. Je bent zelf moeder. Uiteindelijk als ik dat uitgesproken zou hebben zou ik er voor mezelf een ultimatum aan hangen qua tijd / verbetering want op die manier zou ik het voor mezelf, zonder spijt, dan ook echt kunnen afbreken, als ik weet dat dat mij stress scheelt. (Heb in een soortgelijke situatie met mijn vader gezeten, beste man hoor, maar behandelde me echt als een snot neus. Na wat onenigheid kwam hij en zn vrouw om te praten. Gingen lijnrecht tegenover me zitten, hadden een a4 uitgeprint met punten waarvan ze vonden dat ik niet goed aan voldeed of had gedaan. En ik mocht letterlijk 30 min. niets zeggen van ze, alles eerst aanhoren en dan mocht ik een reactie geven. Is me 1 keer gebeurt en heb daarna eens goed over de situatie nagedacht en bedacht dat ik mezelf daar nooit meer in laat zetten. Vervolgens heb ik dit ook uitgesproken, het balletje bij hen gelaten.. en tot mijn grote verbazing, na 4 a 5 maanden geen contact, zochten zij contact, zonder verwijten, zonder opdringerigheid. En nu rustig opbouwen, maar niet meer over mijn grenzen...)
Ik zou als ik jou was, zou ik mijn verwachtingen bijstellen. Ik heb het idee dat jij meer om je moeder geeft, dan andersom, of misschien toch nog op zoek bent naar bevestiging of liefde of zo. Of je nou wel of niet contact houdt, of het mindert, of niet meer belt of wat dan ook... Ga eerst bij jezelf te rade wat je eigenlijk van haar wil/verwacht en of die wens/verwachting wel realistisch is. Het kan zijn, dat het antwoord pijn doet, maar daar moet je dan doorheen. Als je weet waar je aan toe bent, kun je er beter mee omgaan en kun je beter beslissingen maken. Heel veel succes, want het klinkt niet fijn allemaal...
Ik vind het al bewonderingswaardig dat je na een dergelijke jeugd nog contact onderhoud met je moeder, laat staan dat je haar dergelijks belt en al helemaal gezien de opmerkingen die ze nu maakt. Ik ben van mening dat als je besluit meer voor jezelf te kiezen en de afstand wat groter te maken door minder te bellen dat je nog heel schappelijk bent. Jij hebt zo te horen niks om je schuldig over te voelen. Je gezin is nr 1, ik denk dat het nu juist aan haar is om te laten zien dat ze er voor je kan zijn en voor haar kleinkinderen.
Sorry maar ik begrijp echt niet dat je je moeder uberhaubt nog in je leven toelaat. Ik zou serieus het contact verbreken, niet door ruzie, maar gewoon elk contact uit de weg gaan, ook geen discussies aangaan ofzo.gewoon doorgaan met je leven maar dan zonder haar. Hebben wij nu ook met mn schoonvader gedaan en wat een opluchting is dat zeg! Niet telkens schuldig voelen,,discussies, verwijten, verdriet, piekeren enz. We zaten telkens vast in zo'n cirkeltjevan emoties en daar waren we klaar mee. En het is echt niet zielig dat je kinderen hun oma niet zien hoor want zo iemand heeft echt geen toegevoegde waarde. Echt waar, maak je los!
Ik schrap mensen al voor (veel) minder uit mijn leven. Bij mij was het dus allang een enkeltje exit geweest. Het komt op mij over alsof ze jou nog voor geen seconde respecteert, je voor lief neemt en je ook nog eens gaat lopen koeioneren. Nou, met zukke ben ik gauw klaar. Familie of niet.