Naar aanleiding van het topic over " waar ben jij trots op", waarin ik een aantal keren gelezen heb van mensen dat zij hun onzekerheid hebben overwonnen, ben ik heel benieuwd hoe je dat hebt gedaan. Ik zelf vind het bijvoorbeeld moeilijk om duidelijk mijn mening te geven, het voelt voor mij al snel dat een ander mij overbluft. Ik bewonder mensen die verbaal sterk zijn en zonder lijken te hakkelen en blikken of blozen, hun mening geven. En ook als anderen dan een andere mening hebben, dat zij zich daardoor niet uit het veld laten slaan. Ik zou het interessant vinden om ervaring van mensen te lezen die zelf onzeker zijn (geweest), maar een manier hebben gevonden om daar mee om te gaan waardoor het je leven niet meer zo beïnvloedt.
Lastig zeg! ik was vroeger heel verlegen en onzeker (van geboorte tot een jaar of 14). Daarna ging het een stuk beter maar verbloem(de) m'n onzekerheid door opstandig pupergedrag. In die tijd heb ik wel geleerd om minder onzeker over te komen. Spreekbeurten en presentaties waren lang niet zo moeilijk en eng meer. Nu als ik ergens een mening over heb durf ik er prima voor uit te komen. Ben natuurlijk over dingen nog steeds onzeker, maar Hey, ik heb een lieve vriend en een dochter die geweldig is..
Ik was als kind heel erg verlegen. Zelf toen ik mijn been had gebroken, gaf ik geen kik bij de HA. De ommezwaai kwam toen ik als 7-jarige krentenbrood met spijs ging halen en ik kreeg zonder spijs mee. Dat was zo teleurstellend dat ik zelf terugging! Ik denk dat er een knop om moet gaan. Soms een beetje bluf met een vleugje lef. Overigens is mijn dochter ook verlegen, maar mede door ballet. (Houding) en toneel. Kan ze erg goed presentaties ed geven. Houding: ga met 2 voeten stevig in de grond staan, maak je lang en je mag er zijn! zo kom je al zelfverzekerd over.
ben er zelf nog lang niet, iig niet waar ik wil zijn met mijn zelfvertrouwen, maar wat me nu heeft geleerd, iedereen is wel min of meer onzeker en ik ben niet meer of minder dan een ander. We zijn allemaal maar mensen.
Bij mij bleek het aan vastgeroeste overtuigingen te liggen uit mijn opvoeding. Ik vond bijv diep van binnen de mening van een ander altijd belangrijker dan mijn eigen.. Heel triest eigenlijk. Ik heb daar cognitieve gedragstherapie voor en merkte na 3 sessies al dat ik me veel beter en zekerder voelde
Jezelf uitdagen en kleine stapjes nemen.. bijvoorbeeld als je hoogtevrees hebr, toch de ladder op klimmen. Toch een keer nee zeggen, doelen behalen. Elke dag je goede punten benoemen. En relativeren, niemand is 100% zeker en we zijn allemaal mensen.
Ik ben onzeker door mijn overgewicht. Ik heb zo'n 15 kilo overgewicht en ben al mijn hele leven bezig met mijn lijf. Ik heb ook BED, bing eating disorder....vreetbuien zonder het te compenseren met sport of overgeven o.i.d. Ik vind mijzelf lelijk en wil het liefst de hele zomer onder een steen kruipen zodat ik mij niet hoef te vertonen in zomerkleding om maar een voorbeeld te noemen. Maar het is een cirkel waar je in zit en alleen kom ik er niet uit. Ik heb nu hulp gezocht bij een therapeut om de oorzaak aan te pakken....waarom die vreetbuien, welke leegte probeer ik op te vullen. Want als die vreetbuien er niet meer zijn kan ik ook gaan afvallen....die vreetbuien houden mijn overgewicht in stand en komen psychisch ergens vandaan...ik heb nog een weg te gaan, maar ik kom er nu wel, dat voel ik! Nu heb ik hulp gezocht.
Wat mij vooral geholpen heeft is bedenken dat niet altijd overal een dubbele lading aan zit. Dus als iemand zegt dat je een leuke broek aanhebt, dat ze dat ook echt menen en dat ze niet eigenlijk denken Nou, wat een lelijk ding. En als ze dat dan toch denken, kan ik daar helemaal niks mee. Beetje lastig uit te leggen want dat is een proces van jaren geweest. Ik heb mezelf anders leren denken en niet bij alles dat stemmetje in mijn achterhoofd te geloven. Een stemmetje dat vooral ontstaan is door pesterijen op de middelbare school. Waarom zou ik, 25 jaar later, mijn leven nog steeds laten beïnvloeden door wat mensen op school tegen me zeiden, terwijl er in de tussentijd genoeg mensen zijn geweest die me wel de moeite waard vinden en waar ik gewoon mezelf kan zijn. Waarom zijn de goede opmerkingen van nu, minder waard dan de rotopmerkingen van inmiddels 25 jaar geleden? Van mensen die ik ook al 25 jaar niet meer gezien heb, dat is eigenlijk nog het ergste. Een paar jaar geleden realiseerde ik me dat het gewoon zonde was van de complimentjes en leuke opmerkingen die ik kreeg dat ik die altijd liet kleuren door dat stemmetje in mijn achterhoofd. Ik haalde, in mijn hoofd, altijd de glans van het compliment af. Sinds ik dat niet meer doe, gaat het een stuk beter met me...
Misschien even als inkoppertje, maar ik ben absoluut niet verlegen, verbaal sterk, ad rem en durf mijn mening wel te geven... maar ik ben óók heel onzeker. Dus dat je verbaal sterk bent etc wil niet zeggen dat je je onzekerheid overwonnen hebt. Wat bij mij wel helpt als ik me te veel druk maak om wat anderen denken, is me realiseren dat andere mensen ook véél drukker zijn met zichzelf en wat anderen over hún denken, dan dat ze zich druk maken om iets stoms wat ik heb gezegd of gedaan. Ik vind het geruststellend dat wat ik doe andere mensen lang niet zo veel kan schelen als mijzelf, zowel in positieve als in negatieve zin.
Eigenlijk door gewoon een keer de knop om te zetten en mezelf te gaan zijn. Ik heb jarenlang gedaan wat anderen deden in de hoop geaccepteerd te worden. Muziek die klasgenoten en vriendinnen leuk vonden, vond ik ook leuk. De kleding die zij droegen, droeg ik ook. Hun hobby's waren ook mijn hobby's. Sporten die zij deden wilde ik ook doen. Omdat ik me heel onzeker voelde, het gevoel had dat ik anders was en dat mensen mij niet leuk vonden daardoor. Dus dan maar de rest nadoen, dan vinden ze me misschien wel leuk. Na heel veel jaren kwam ik erachter dat dat nadoen waarschijnlijk juist de reden is geweest dat niemand echt graag met me omging en hoe meer ik probeerde net zo te zijn als de rest, hoe meer "de rest" mij buitensloot. Ik was niet echt. Dat was gewoon het probleem. Dus toen ik dat besefte besloten om schijt te hebben aan iedereen, helemaal mezelf te gaan zijn, en te kijken hoe daarop gereageerd werd. Ik draag nu wat ik leuk vind zonder dat het me uitmaakt wat een ander van mijn kledingstijl vindt, ik luister muziek die andere mensen bagger vinden. Nou en, ik vind het leuk. Ik heb afwijkende hobby's en interesses waar ik voor uit durf te komen. Ik voed mijn kind anders op dan anderen op veel punten. Maar ik merkte al snel dat hoe meer ik daarvoor uit durfde te komen en gewoon mezelf durfde te zijn, hoe meer mensen mij accepteerden en aardig begonnen te vinden. En daardoor verdween mijn onzekerheid volledig. Mensen zien het aan je als je onzeker bent en niet lekker in je vel zit, daardoor blijven ze uit je buurt en word je alleen maar onzekerder. Als je zelfverzekerd bent, goed in je vel zit en uitstraalt dat je 100% jezelf bent accepteren mensen je en daarmee verdwijnt die onzekerheid heb ik ervaren.
Hoe doen " jullie" dat dan bevoordeeld als iemand een totaal andere mening heeft als jij? Kun je dan gewoon zeggen of denken, " prima, is jouw mening", en dan gewoon 100% bij jezelf blijven? Een voorbeeld (futiliteit ): Ik had het met mijn buurvrouw erover dat ik vaak zwem en dat ik het bv leuk vind om ook eens naar een ander zwembad te gaan. Waar ik meestal heenga is 15 min bij mij vandaan, maar het andere, is 40 min, maar ook weer totaal ander zwembad. Mijn buurvrouw geeft dan mijn inziens daar commentaar op door te zeggen: zou ik nooit doen, voor een zwembad zo'n eind gaan autorijden. Ik heb dan de neiging me te vededigen etc. Terwijl het toch mijn "probleem" is dat ik zo ver zou moeten rijden? Klinkt misschien gek maar ik voel me dan overrompeld enzo en hoor alleen nog maar commentaar. Hoe reageren jullie dan op zoiets, of gewoon niet?
@ leraje: Maar hoe kun jij dan onzeker zijn als je verbaal sterk bent? Ben je dan ook brutaal bijv , ( sorry voor de directe vraag maar zie het gewoon niet voor me) door te schreeuwen oid? Weet niet hoe ik het uit moet leggen.
Ik zie zoiets niet als commentaar, de buurvrouw is een ander mens, met eigen interesses en karaktertrekken, en dat staat los van mij. Misschien houd ze gewoon niet van autorijden, of heeft ze andere prioriteiten? Ik hou van roze, de buurvrouw van blauw, dat maakt het een niet beter of slechter dan het ander, gewoon anders. Jij vind dat andere zwembad wel de moeite waard, je buurvrouw niet. Dat kan, dat is een mening en zegt niks over wie jij bent of je buurvrouw is. Misschien liggen jullie op een ander vlak weer wel op een lijn, alleen in dit geval niet. Wat betreft het verbale: voor mij staat dat ook los van zelfvertrouwen of onzekerheid. Ik ben zelf vrij introvert, en heb niet de behoefte om altijd op de voorgrond te treden of heel aanwezig te zijn, maar dat is niet omdat ik te onzeker ben om te praten. Ik observeer liever, en dan valt het op dat het vaak de meest onzekere mensen zijn die het hardste roepen, om te willen compenseren. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar verbaal aanwezig zijn zegt imo niet zo veel. Zelfvertrouwen is niks meer of niks minder dan dat je blij bent met jezelf en wie je bent, of je nou veel of weinig praat, zolang je gewoon jezelf mag zijn.
Haha niet per se schreeuwen Maar ik ben bijvoorbeeld een flapuit en beslist niet op mijn mondje gevallen. Als iemand bijvoorbeeld een rotopmerking maakte vroeger in de klas, dan knalde ik er meteen eentje terug. Maar dat maakte niet dat die rotopmerking niet aankwam... alleen hebben mensen het niet echt door dat ze je raken. Waar ik ook onzeker over kan zijn, is júist dat ik zo'n flapuit ben. Hoe vaak ik wel niet iets eruit gegooid heb, en dan kijkt de hele groep (klas, collega's, de trein ) je aan met zo'n blik van: Ehhhh? En dan ik met een knalrooie kop, god, daar heb je mij weer. En sowieso, ik kan wel makkelijk iets zeggen, maar ik kan me wel druk maken over hoe ik overkom bij collega's - presenteer ik mezelf nu te stellig en overheersend of niet? Dan hou ik mezelf bewust in, maar krijg ik als feedback dat ik te aarzelend ben. Hoe vind je die balans nu? Het gaat niet bepaald vanzelf
Ik zou zoiets niet te persoonlijk opvatten denk ik. Ik zit wel snel op de kast, dat defensieve herken ik wel, maar in zo'n geval als dit denk ik meer van, och, die houdt blijkbaar niet van rijden. Maar ik zou wel zeggen 'ik hou nou eenmaal van afwisseling, altijd hetzelfde is niets voor mij.' Misschien dat die buurvrouw dat dan weer als kritiek opvat dat ze saai zou zijn
Je kunt ook gewoon antwoorden: nou, ik vind het heel erg leuk bij alles eigenlijk wat anders is. zeggen dat jij het top vindt, of dat iets echt bij jou past. dan kan een ander dat ook niet als kritiek zien
Wat fijn dit topic. Op dit moment heb ik ook weer erg last van mijn onzekerheid, heel vervelend en ik ben er zat van. Ik weet wel wat ik anders zou willen, zoals meer lak hebben wat anderen van mij vinden en ik zou meer mijn mening willen geven en meer willen zeggen en doen wat ik eigenlijk wil of vind. Maar die knop lukt bij mij nog niet om, al wil ik het wel heel graag. Wat zou mij het een boel energie schelen en ik zou dan veel lekkerdere in mijn vel zitten. De post van Linnaea vind ik heel mooi en die ga ik vaker doorlezen. Wat heeft bij jullie nog meer geholpen? En dan bedoel ik iets van een boek bijv of iets van een assertiviteitstraining oid?
Wat jij schrijft over observeren dat herken ik bij mezelf; ik vind van mezelf dat ik niet altijd ergens iets van hóéf te vinden, ik vind het niet nodig om altijd maar mijn mening te moeten uiten, want soms hèb ik gewoon ergens geen mening over. Maar dan lijkt het misschien of ik een meeloper ben en altijd maar ja of amen zeg. Ik vind het moeilijk als mensen verantwoording lijken te vragen, bijvoorbeeld "waarom ga je niet met vakantie oid" , het woord waarom voelt voor mij dan als verplichting om me te verantwoorden. Ik steek mijn hand echt wel in eigen boezem, want ik weet dat ik snel achter een opmerking, iets (negatiefs ) hoor. Ik zoek er te snel iets achter als een persoon iets vraagt of zegt.