Zouden jullie een verhaal dat zo begint verder willen lezen?

Daarnaast wil ik iedereen bedanken voor zijn meningen. Het doet me echt goed om te lezen dat velen het leuk vinden. Ook met jullie opbouwende kritiek kan ik zeker wel wat! Super!

 

Nog even jullie advies nodig. Ik wil de gitaar vervangen door een ander instrument. Het moet wel bij hem passen natuurlijk. Zelf zat ik te denken aan een harp. Het moet wel een instrument zijn dat mysterieus klinkt en duidelijke melodieën kan maken. Ideetjes welkom!

 

Ok een hele lap tekst. Wat jullie nu gelezen hebben en met dit erbij is ongeveer de helft van het verhaal. Het is nu af, maar ik ben het nog aan het vormen. De rest volgt nog

Die middag kon ik me niet concentreren tijdens college. Ik was dan ook opgelucht toen het eindelijk afgelopen was en ik naar huis mocht.
Een dag had nog nooit zo lang geduurd. Waarom moest ik wachten tot half één? Ik was het liefst weggebleven van college en gelijk met de zonsopgang
bij mijn Meester verschenen. Het was toch vreemd, eigenlijk. Gisterenmiddag was ik nog een normale, brave studente. Nog geen vierentwintig uur later
had ik me in een masochistisch avontuur gestort én had ik al een Meester gevonden om te gehoorzamen. Het kon niet anders dan dat ik altijd al
pervers geweest was, maar het nooit had gepraktiseert. Sterker nog, ik had er nooit over gefantaseerd.
Niets deed er ineens nog toe; mijn tamelijk kinderachtige kamertje in de studentenflat, college. Mijn hoofd stond maar naar één ding.
Ik voelde me ineens verheven boven mijn leeftijdsgenoten en medestudenten. De seksuele bagage die ik sinds gisteren met me meedroeg
maakte een heerlijk superioriteitsgevoel in me los.
Mijn Meester had me gevraagd iets roods aan te trekken. Ik had niets met die kleur, althans niet om te dragen. Er was werkelijk geen één kledingstuk in
mijn kast te vinden dat ook maar een beetje leek op rood. Mijn buurmeisje Corine misschien wel. Zij woonde in de kamer naast de mijne, en studeerde
communicatie. Zij had haar kledingkast vol nette kleding voor de plekken waar ze stage liep. En we moesten ongeveer dezelfde maat hebben.
Ik klopte luid op haar deur. "Anna, van hiernaast!"
Ze opende de deur. "Jezus Anna, je ziet eruit, zeg. Zeker niet geslapen?" Ze knipoogde. Corine was altijd heel direct.
Ik had het idee dat ze precies, tot aan het vunzigste detail toe, wist wat ik had uitgespookt vannacht. Of beter gezegd, wat ik had láten uitspoken met me.
"Ik heb tot laat zitten studeren."
"Moeilijk vraagstuk?"
Ik knikte. "De perversiteit van het menselijk brein". Ze moest eens weten.
Ik liep haar kamer binnen. "Ik heb iets roods nodig. Om aan te trekken. Maakt niet uit wat, als het maar rood is."
Corine fronste haar wenkbrauwen. "Je draagt nooit rood. Heb je een afspraakje?"
"Zoiets. Leen me nou maar iets roods, je krijgt het morgen gewassen terug."
"Gewassen nog wel. Wat ben je er in godsnaam mee van plan?" vroeg ze lachend.
Ze opende haar kastdeur en haalde er een kort, rood jurkje uit met een grote strik op de rug. Veel te opzichtig, daar zou ik me niet eens in durven vertonen.
Nog een aantal kledingstukken in verschillende teinten rood passeerden, maar niets was echt naar mijn zin.
Uiteindelijk werd het een rood glittertopje met spaghettibandjes. En mijn superstrakke donkerblauwe jeans, met Corine's rode laarsjes eronder.
Het resultaat was verbluffend. Ik moest vaker iets roods dragen, mijn donkere haar en ogen kwamen er prachtig door uit.
Ik bedankte Corine en haastte me weer naar mijn eigen kamer.
Toen het twaalf uur was besloot ik dat het tijd was om naar het Kerkplein te gaan. Ik zou wat vroeger zijn dan half één, maar dat zou mijn Meester vast
niet erg vinden. Hij zou zich eerder vereerd voelen dat ik echt niet langer kon wachten.
Ik trok mijn zwarte jasje met bontkraag aan en liep op mijn gemak richting mijn Meester. Het was ongeveer vijftien minuten lopen, op de hakken die ik
droeg waarschijnlijk nog iets langer. Onderweg kocht ik bij een café een pakje Marlboro. Tot mijn tweeëntwintigste had ik nooit gerookt. Misschien was
dit het uitgelezen moment om te beginnen. De houding die je jezelf gaf als je een sigaret rookte, van het moment dat je hem opstak tot het moment dat
je hem doofde, was uitermate interessant. Het stond "too cool to care".
Tien voor half één stond ik voor kamer 118. Ik verwachtte dat hij de deur opendeed, omdat hij mijn voetstappen had gehoord. In plaats daarvan hoorde ik
door de dichte deur zijn stem: "Je bent negen minuten te vroeg. Wacht maar op de gang."
"Laat me binnen, schatje." Antwoordde ik.
De deur vloog met een zwaai open. "Heb ik jou toestemming gegeven om mij een walgelijk, mierzoet koosnaampje te geven?"
Hij trok me naar binnen en ik struikelde bijna over de rode laarsjes van Corine.
"Voortaan kom je gewoon op tijd. Geen seconde te vroeg, geen seconde te laat. Voor deze éne keer zal ik je binnenlaten. Begrepen?" Ik knikte.
"Hoe was je dag, Meester?"
Zijn donkere blik op me gericht. "Al mijn dagen zijn vervuld van leegte. Vraag me nooit meer hoe mijn dag eruit ziet. Nooit meer."
"Sorry. Ik ben gewoon zo nieuwsgierig naar je. Je intrigeert me. je hebt me de hele dag beziggehouden. En de nacht."
Hij lachte, maar niet van harte. "Zo zal het de rest van onze tijd samen gaan. Ik regeer je. Niet alleen op de momenten dat we daadwerkelijk samen zijn,
maar vierentwintig uur per dag. Ik zal er altijd zijn, in je hoofd. Dag en nacht. Ik bepaal je gedachten, ik stuur je. Je bent van mij."
Ik was in een onwerkelijke situatie beland waarin ik alle controle over mezelf was verloren. Misschien moeilijk voor te stellen dat een ogenschijnlijk
psychich gezonde, vrij intelligente jonge vrouw hierin mee ging. Maar ik kon er niks aan doen. Ik had nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht, maar
gisteren in de steeg had ik er toch echt aan moeten geloven. Het was mij overkomen. Mij. De nuchtere Anna.
"Vandaag gaan we iets nieuws doen."
Ik keek hem nieuwsgierig aan. Hij liep naar een van de keukenkastjes en haalde een zwarte, met leer beklede stok tevoorschijn, waar een paar leren
slierten aan vast hingen. Het leek nog het meest op een gummiknuppel van een politie agent, maar dan met leren slingers eraan.
"Dit," zij mijn Meester trots, "is een zweep."
Ik keek er met grote ogen naar. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat hij mij daarmee af zou ranselen? Of misschien wel andersom. Misschien wou hij,
dat ik hém ermee afranselde. Laat het een sierzweep zijn, bad ik in stilte.
Met sier had het weinig te maken. Dat had ik die avond wel gevoeld. Het laatste wat ik me herinnerde, was het geluid van het zwaaien van de zweep tot het moment
dat hij op mijn bleke, blote rug terechtkwam, een snerpende pijn en roodpaarse striemen achterlatend. Ik hoorde mezelf gillen. Toen raakte ik weg.

Het rode glittertopje van Corine was door mijn Meester aan stukken gescheurd, dus ik ontliep haar zo veel mogelijk, voor zover dat mogelijk was als je samen
in dezelfde studentenflat leeft. In de tijd die daarop volgde, was ik toch niet veel thuis te vinden. Het grootste deel van de dagen versleet ik in het park, zittend
op een bankje, alleen met mijn gedachten en een fles Dimple. Het was herfst. Ik zag hoe de bladeren van de bomen waaide,
hoe de wind lichte golfjes in het water van de vijver achterliet.
Naar college ging ik al dagen niet meer. Ik had me ziek gemeld, en werd geloofd. In de twee jaar dat ik studeerde, was ik nooit ziek geweest.
Door de inspanning die ik dagelijks leverde in de avonden en de pijn die ik eraan overhield, was ik fysiek en geestelijk op.
En dan waren er nog de nachtmerries, die maakten dat ik nauwelijks sliep.
Het was begonnen na de bewuste avond met de zweep, al wist ik niet of dat er iets mee te maken had. Voor mijn gevoel stond het los van elkaar, hoewel het
psychologisch gezien aannemlijk was dat mijn escapades de zweetdromen veroorzaakten.
Het begon met de ogen. Twee, rode, lichtgevende, kwade en gemene ogen, die me volgden terwijl ik door het park rende 's nachts. Ik kon ze niet ontlopen,
ze waren sneller dan de wind en keken vanuit de lucht altijd op me neer. Vaak ging het gepaard met luidkeels, gemeen gelach.
En soms droomde ik van lange, donkere en ijskoude gangen, die desondanks in brand stonden. Er was geen nooduitgang en ik rende, maar kon het vuur niet
ontlopen. En ook daar waren de rode ogen weer. Badend in het zweet werd ik dan wakker. Ik sliep liever niet, dan op zo'n manier.
Mijn meester zag ik dagelijks, vaak 's avonds maar sinds ik niet meer naar college ging ook steeds vaker overdag. Ik raakte steeds meer in de ban van hem,
en had hem te kennen gegeven dat ik mateloos verliefd op hem geworden was. Dat had hij afgedaan met zijn gemene lachje.
"Je mag van mij houden zoveel je wilt. Ik hou ook van jou, op mijn manier. Jij bent mijn enige neukslaafje, en dat zul je blijven tot het einde der tijden."
Voor mij was dat genoeg. Ik hield van hem, en hij van mij. Op zijn manier. Maar toch.
Een paar dagen geleden waren we voor het eerst samen buiten geweest. In het park. Het park was absurd leeg en verlaten; terwijl er rond die tijd van het
jaar meestal veel vrouwen met kinderwagens liepen, spelende kinderen met hun ouders, mensen die zaten te lezen op bankjes, junkies die rondhingen
en luidkeels van zich lieten horen, met hun goedkope halve-liter-blikjes bier in de ene hand en een slecht gerold shaggie in de andere.
Als het aan mijn Meester lag zaten we dan zwijgend naast elkaar op een bankje met een fles rode wijn. Ik was degene die de stilte steeds doorbrak.
"Wie ben je?" vroeg ik hem een keer.
"Je meester."
"Behalve dat. Wie ben je eigenlijk echt? Hoe vul je je dagen in, wat gaat er in je om, hoe was je jeugd, ik wil alles weten. Alles."
"Je weet wie ik ben. Dat is genoeg. De rest doet er niet toe."
"Ik ken je echte naam niet eens."
"Dat is ook niet belangrijk. Een naam zegt niets over mijn persoonlijkheid. Als je geduld hebt, zal ik je steeds een stukje van mezelf onthullen. En wat mijn
jeugd betreft; die was klote." Zijn stem was mooi, maar er weerklonk bijster weinig emotie in.
"Wat is er dan gebeurd?"
"Mijn moeder kon niet voor me zorgen. Ze was alcoholiste. Mijn vader heeft de benen genomen toen ik nog klein was. Alles wat ik van hem had was een
wazig fotootje."
"Lijkt je vader op je? Laat de foto eens zien?"
"Ik heb al teveel gezegd. En de foto heb ik niet meer. Ik heb maar één bezit; mijn gitaar. Die heeft de brand overleefd. De rest van mijn bezittingen niet."
Eigenlijk wou ik doorvragen, maar ik merkte dat hij het niet prettig vond over zichzelf en zijn verleden te praten. Hij was wie hij nu is, en dat was voor hem
genoeg. Ik was wel nieuwsgierig naar de brand. Misschien zou hij er later op terugkomen.
De avonden brachten we bij hem thuis door; we dronken onszelf in een prettige, lichte roes en hij speelde gitaar voor me. Zijn melodieën klonken macaber en
melanchonisch en lieten mijn hele lijf rillen van een onbestemd gevoel. Het klonk mooi, het joeg me angst aan, en de tijd die ik alleen doorbracht bleven ze in
door mijn hoofd spoken.
Nadat hij uitgespeeld was, bedreven we de liefde op zijn masochistische manier. Ik had geleerd er echt van te genieten. Hij genoot zichtbaar van mijn pijn
en angst; ik kickte op de adrenaline die door mijn lichaam gierde en het feit dat we toch samen één waren, onze lichamen samengesmolten tot een
harmonisch geheel. Soms vielen we samen in slaap op het matras.
Mijn Meester was vaak eerder wakker dan ik. Als ik ontwaakte zat hij naakt op de bank en keek naar me.
"Je bent mooi als je slaapt. Zo onbeschrijfelijk mooi."
Ik glimlachte. Op de achtergrond hoorde ik de kerkklokken luiden. Ook een geluid dat me bleef achtervolgen als ik niet bij hem was. Ik hoefde maar een klok te
horen luiden en verzonk gelijk in de duistere droomwereld die we samen gecreeërd hadden.
Op een avond, toen we samen in het park zaten, vertrouwde hij me zijn naam toe.
"Seth. Maar ik wil niet dat je me zo noemt. Voor jou ben ik gewoon je Meester."
Seth. Ik herhaalde de naam in mijn hoofd. Ik kende niemand die zo heette. Ik kon me ook niemand anders voorstellen bij wie de naam zo goed paste als bij
mijn Meester. De naam leek voor hem geschapen.

 

Ja
Maar ik weet nog niet zeker of ik deze inzend, of een van mijn andere verhalen. Deze vind ik zelf erg prettig om aan te werken, maar ik vind hem minder geschikt voor Flair.

Wat vind jij van de hoofdpersoon Anna eigenlijk? Voel je sympathie voor haar, en hoe zou ik haar meer kunnen uitdiepen?

 

Klein stukje houdt de spanning erin


"Seth, ik hou van je," fluisterde ik. Hij antwoordde niet. Ik had al zoveel emoties aan hem getoond, maar er nooit iets voor teruggekregen. Het leek wel of
hij geen emoties had, geen hart, geen ziel. Alleen een lichaam, een prachtig lichaam, en een karakter dat je zou verwachten in een andere gedaante, maar
niet in zijn jongenslichaam.
Mijn gedachten werden verstoord door drie pijnlijke steken in mijn onderbuik, achter elkaar. Mijn gezicht vertrok van pijn.
"Je buik?" vroeg Seth.
Ik knikte verbaasd. "Hoe weet jij dat?" stamelde ik.
Hij haalde zijn schouders op. "Ik doorzie jou hele lichaam, en je ziel. Ik weet alles van je, zonder dat je het me vertelt. Ik voel je pijn."
Seth was wonderbaarlijk. Soms begon ik echt te geloven dat hij me inderdaad stuurde in de dingen die ik deed en toeliet. Alsof hij mijn lichaam overnam.
Als ik bij hem was, maar ook als ik alleen was. De pijn zakte af.
"Tijd om naar huis te gaan," onderbrak hij mijn gedachten. "Ik wil je zo snel mogelijk."
Ineens voelde ik me verdrietig. "We kunnen toch ook iets anders doen?"
Seth keek me kwaad aan. "Wat wil je doen dan? Burgerlijke dingen? Samen winkelen, ontbijten, naar een restaurant? Waarom is wat wij doen niet goed
genoeg?"
"Wat wij doen is wel goed genoeg. Maar ik wil zo veel meer. Soms heb ik het idee dat onze relatie alleen uit seks bestaat."
"Seks is de bijzaak van onze, hoe jij het wil noemen, relatie, Anna. Niet de hoofdzaak. Wij zijn voor altijd aan elkaar verbonden. Je hebt een pact met me
gesloten, jezelf afgestaan aan mij. Daarbij heb je afstand gedaan van aardse behoeften, en ben je geheel aan mij toegewijd. Wij zíjn elkaar."
Zijn antwoord stelde me tevreden. Ik betekende meer voor hem dan alleen zijn kleine neukslaafje, zoals hij me altijd noemde.
Later die avond, bij Seth thuis, maakte hij wat te eten klaar. Het was het eerste menselijke dat ik hem had zien doen, op roken na. Ik had hem nog nooit
iets zien eten, besefte ik.
Gebiologeerd stond hij achter het smerige gasfornuis en bakte drie eieren. "Niet kijken," gebood hij me.
"Het is moeilijk om niet naar je te kijken, je bent zo mooi."
Hij glimlachte zelfvoldaan.
Even later zette hij een bordje voor me neer.
"Voor mij?" vroeg ik verwonderd. Hij had voor het eerst iets te eten klaargemaakt in mijn bijzijn, en dan was het ook nog voor mij. Het ontroerde voor me,
het was als een soort blijk van liefde.
"Ja, je moet goed eten voor al het bloed dat je straks gaat verliezen."

 

Een hoofdpersoon word nooit vermoord, dat weet je toch
Je andere optie klopt misschien wel...misschien ook niet. Laat ik in het midden, dat lees je vanzelf