Dankje. Nee, hij is mij niet waard, maar hij is de kinderen ook niet waard. Hij heeft mijn kind net zo goed in de steek gelaten. We hebben nu dus ook geen contact meer en toch doet het me pijn! Hij heeft afgelopen week gebeld, en we hebben toen een gesprek over de telefoon gehad. Hij lijkt totaal geen berouw te hebben. Geen emotie, geen spijt, totaal niks. Hij haalt zijn schouders op en gaat vrolijk verder met zijn leventje (zo lijkt het althans). Ik had toch wat meer vechtlust bij hem verwacht. Doet juist wel extra pijn dat ie mij en de kleine (plus de baby!) zo makkelijk laat schieten. Nog een trap na. Voel me waardeloos. En alleen. Hij ontkent alles nog steeds. Maar als ik zeg dat hij niet eens spijt heeft, zegt hij van wel. En dat hij mij niet wil "lastigvallen" met zijn emoties. Dus dat het dan daardoor lijkt of hij die niet heeft. Jaja. Ik moet binnenkort nog naar hem toen om mijn spullen op te halen. Probeer me al sterk te maken. En hoop dat hij dan niet moeilijk gaat doen. Iemand tips hoe aan te pakken?
Sorry hoor, maar Hilly stelt echt een hele normale en begrijpelijke vraag. Na al je berichtjes te hebben gelezen, begrijp ik echt totaal niet waarom je uberhaubt voor de 2e keer zwanger bent geworden van deze man. Neemt niet weg dat ik het een enorm trieste situatie vind, en dat ik hoop dat je er goed uit komt. Het is in ieder geval goed dat je nu de beslissing hebt genomen om niet met deze man verder te gaan. Ik wens je sterkte.
Bedankt. In het kort: omdat ik van hem hield en omdat ik dacht/ervan uitging dat hij ook serieus in deze relatie stond. Ik wilde een toekomst met hem, het verleden achter ons laten. We hebben al een prachtig kind. Hij maakte beloftes over een toekomst samen, als compleet gezin. Ja, zeker weten naïef geweest en misschien wel dom (zo voel ik me ja), maar ik wist toen niet wat zich achter mijn rug afspeelde. Daar ben ik recent pas allemaal achter gekomen. Per toeval! Anders had ik nu nog steeds niks geweten en waarschijnlijk gedacht dat we een heel leuke toekomst zouden krijgen met ons viertjes. Als jij erachter zou komen dat je man vreemdgaat, kun je toch niet achteraf zeggen "nou zeg, hoe kun je met zo iemand een kind willen?", want je wist het op het moment niet. Nu is mijn geval inderdaad niet vergelijkbaar, gezien wat hij me voorheen allemaal geflikt heeft. Maar goed, ik wilde deze zaken achter ons laten, ook in het belang van ons kind. Nu zie ik natuurlijk ook in dat hij nog steeds een egoïstische ploert is. En altijd geweest, waarschijnlijk altijd zal blijven.
Je bent dom geweest en daar zijn nu twee kinderen de dupe van, maar dat besef je (hopelijk) zelf inmiddels ook wel. Gedane zaken nemen geen keer dus het enige wat je nu kan doen is vooruit kijken en alles op alles zetten om je twee kindjes een fijne zorgeloze jeugd te geven en de basis voor een mooie toekomst. Wees een rol model voor ze, ga keihard werken en laat ze zien hoe het moet en je ook als vrouw sterk en zelfstandig kan zijn. Wat er ook gebeurd deze keer, houd je rug recht en laat de verwekker van deze kinderen pas weer toe als hij wèl 'echt iets voor z'n kinderen wil doen' anders is hij de titel 'vader' echt niet waard. Maak het alsjeblieft niet mooier dan het is, deze vent is vooralsnog een laffe lamzak en moet eerst maar eens volwassene worden! Sterkte en succes.
Bedankt...? Ik ben dom geweest, nou ja.... Heb ook al aangegeven dat ik me indd zo voel, bedankt voor het inwrijven. Eerlijk gezegd lijkt mij dat HIJ degene is die dom is geweest. :x En dat mijn twee kinderen de dupe zijn (van mijn domheid), waarom? Tegenwoordig zijn zoveel alleenstaande ouders. Betekent heus niet dat zij minder liefde van mij krijgen, integendeel. Ik heb juist alles op alles gezet om hun een gezin te bieden inclusief een (biologische) vader!!!! Dat HIJ degene is die mij heeft bedrogen, dat is niet mijn schuld toch? Nogmaals, alles wat ik wilde was een warm en liefdevol gezin vormen, ik ben daar altijd eerlijk en oprecht in geweest, en wellicht te goed van vertrouwen. Zelfs bereid om daarvoor het verleden achter ons te laten. Ik heb me vergist, maar ik kan wel met recht zeggen dat ik alles geprobeerd heb en alle kansen aangegrepen. Ik heb nooit opgegeven, en dat is wat ik mijn kinderen later ook kan vertellen: het heeft absoluut NIET aan mij gelegen. Maar goed, ik wens jou ook veel geluk met je leven verder.
Ik hoop maar dat jij nooit bedonderd wordt door je partner. Want dan is dat natuurlijk ook gewoon je eigen schuld. Zeker wat betreft het eerste kindje van de TS. Volgensmij heeft de TS ook wel daar dat de gezinshereniging die ze voor ogen zag niet de beste en slimste keus is geweest. En daar zal ze nu dus ook de gevolgen van ondervinden. En volgensmij is dit een prima plek af en toe even van je af te schrijven.
Wow .. Dat is nog eens een beschuldiging . Ik werd stil van dit verhaal omdat iemand hier tot op het bot gekrenkt wordt. Maar jou reactie legt mij echt het zwijgen op.
Natuurlijk is hij degene die is vreemdgegaan en ben jij daar niet schuldig aan. Het is natuurlijk wel zo dat je genoeg signalen hebt gekregen dat hij niet te vertrouwen was en dat ook nooit zal zijn. Als je dan bewust kiest zwanger te worden is dat een beslissing die jij maakt, die schuld kun je niet op je ex afschuiven. Als een goede vriendin van jou in deze situatie zou zitten en je dit van een afstand zou bekijken dan zou je haar keuzes misschien ook niet snappen net zo min als wij. Neemt niet weg dat de meeste opmerkingen hier erg kwetsend zijn en je niet verder zullen helpen. Je hebt in je relatie nooit opgegeven en dat zul je nu ook niet doen. Ookal ben je alleen, je komt er wel.
Eerlijk gezegd denk ik dat als een vriendin van mij in deze situatie zou zitten, ik het wel zou kunnen begrijpen. Liefde is namelijk niet altijd alleen een kwestie van verstand, maar júist van gevoel. Je kunt het dus wel allemaal gaan rationaliseren, maar soms kun je met alle wijsheid van de wereld niet op tegen je allesoverheersende gevoelens. Ik geef mijn ex niet de "schuld" dat ik zwanger ben. Dat ik zwanger ben is voor mij, ondanks de situatie, nog steeds een geschenk. Het kindje staat volledig erbuiten wat betreft "schuld". Hoop niet dat ik dit zo heb laten overkomen, want het is zeker gewenst. Ik geef hem de schuld van zijn leugens en bedrog. Was hij eerlijk geweest, had ik zelf kunnen kiezen voor deze relatie. Maar hij heeft mij bedrogen, daar ben ik per toeval achtergekomen. Ja, ik neem hem dat kwalijk. Ik heb zelf bewust gekozen om toch met hem verder te willen, ondanks alle drama. Ik heb (had) altijd geloofd dat mensen altijd kunnen veranderen, als ze daar zelf voor kiezen. En misschien was het ook wel zijn intentie, maar is het hem niet gelukt. Maar het bedrog heeft hij bewust gedaan. Hij had ook eerlijk kunnen zijn en dan was een hoop ellende bespaard gebleven. Neemt niet weg dat het ook heel verdrietig was geweest natuurlijk, maar soms werkt het gewoon niet. Neemt niet weg dat ik een gebroken hart heb. Mijn wereld staat op z'n kop. Ik voel me alleen en mis die man (niet daadwerkelijk hij, maar degene die ik hoopte dat hij was) die samen met mij deze mooie tijd wilde beleven. Nee, de kwetsende opmerkingen helpen mij niet verder. Maar ik snap dat er heel wat mensen zijn zonder inlevingsvermogen. Mijn ex is daar ook 1 van. Typisch he, dat degenen die het kwetsendst zijn, ook degenen zijn die empatisch ondergeschikt blijken te zijn. Ben benieuwd hoe ze reageren als het hun eigen kind later betreft, die zich in zo'n situatie zal bevinden. Kijken hoe hard ze dan nog zijn. Hoop het niet voor ze, overigens.
Laat je niet gek maken door kwetsende reacties, maar trek je op aan de positieve, die staan er ook zeker tussen. De uitdrukking 'liefde maakt blind' bestaat niet voor niets. Soms kun je zo 'opgaan' in iemand dat je de realiteit niet meer ziet. En dat is volgens mij wat er bij jou gebeurd is. Ik vind het goed en moedig van je dat je nu voor je kinderen en jezelf kiest. In jouw geval zou ik ook absoluut geen behoefte hebben aan contact met die lapswans. Je kunt beter energie steken in mensen die wèl het beste met je voorhebben en het daadwerkelijk interesseert hoe het met jou gaat. Sterkte en succes. Je komt er wel! (dat je het alleen kunt heb je namelijk al eerder bewezen) En nee, natuurlijk is de situatie niet ideaal, maar hij is nu eenmaal zo en daar ga jij gewoon het beste van maken.
Wat een harde reacties zitten er tussen zeg! Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eigenlijk begrijp ik jou erg goed. Ik heb ook een kind van een man die mij meerdere malen heeft bedrogen en over heel veel dingen heeft gelogen en dit nog steeds doet. Wij zijn tijdens de zwangerschap al uit elkaar gegaan omdat er ook een andere vrouw zwanger was geraakt van hem, nog een stapje erger dus.. maar toch zal ik altijd een zwak voor deze man houden. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen!
Bedankt voor de lieve reacties. Ik wist al voordat ik dit topic zou openen dat er heel wat veroordelende reacties zouden komen. Ik ben blij dat er ook wat tegenwicht is, geeft toch hoop dat er ook begripvolle mensen zijn. Brinta, wat erg voor je. Lijkt er wel een beetje op of we in hetzelfde schuitje zitten idd. Hoewel voor jou toch nog wat erger vanwege een andere zwangere van dezelfde man. Dat is ook door mijn hoofd geschoten. Ik was nog bij hem geweest om mijn spullen op te halen en zijn spullen wat bij mij lagen terug te geven. Hij begon de hele tijd erover dat hij de zwangerschap zo bijzonder vindt en dat hij er zo blij mee is. Toen kon ik het niet laten om te zeggen "misschien heb je nog wel meer kinderen rondlopen.." :x Gelukkig is dat niet zo. Overigens geeft hij wel aan dat hij echt spijt heeft, zich schaamt en schuldig voelt. Dat hij niet wil dat het voorbij is en dat hij ervoor wil knokken en er echt voor me wil zijn. Ik blijf voorlopig wel lekker alleen met mijn kindjes en red me wel zelf, hoe moeilijk ook. Wil eerst toch echt verandering zien voor ik het eventueel nog een laatste kans wil geven. Want ja, die zwak voor hem heb ik ook helaas nog steeds.. Ik kan hem niet veranderen. Dat zal hij echt zelf moeten doen.
Weet je, het zou makkelijk zijn als je je gevoelens uit zou kunnen schakelen. Als je net als sommige anderen heel hard kunt zeggen: laat die man maar in zijn eigen sop gaar koken, het doet me niks meer. Alsof je voor je zwanger was kon weten waar hij allemaal mee bezig was. Sterker nog, als je er niet bij toeval achter gekomen was had je misschien nog steeds in jullie 'sprookje' geloofd (klinkt oneerbiedig, ik bedoel hier alleen maar mee dat je een mooie toekomst voor je zag met jullie vieren erin) Toch ben jij degene met een heel verleden met deze man waar je nu twee kinderen mee hebt. Natuurlijk mag je verdrietig zijn, een gebroken hart hebben. Dat maakt je menselijk! Je lijkt me een hele sterke mama, vooral zoals je in je laatste post benadrukt voor jou en de kindjes te gaan, welke toch echt prioriteit nummer 1 zijn. Wat er gebeurd in de toekomst, weet niemand. Stel jullie komen wel weer samen zullen er logischerwijs genoeg reacties vol onbegrip zijn. Uiteindelijk is het jouw leven en dat van je kindjes en ben jij degene die de beslissingen moet maken en daarmee de consequenties in kan zien.
Bij dit bericht sluit ik mij helemaal aan! Knap dat je je spullen op hebt gehaald en zo sterk bent geweest. Je kindjes boffen maar met je.
Ik ben zelf een kind van 1 ouder en kan je wel vertellen dat mijn band met m'n moeder veeeeeeel sterker is als dat ik 2 ouders zou hebben gehad. Ik zou ook niet anders willen 😊
Het enige dat je jezelf kwalijk zou kunnen nemen, is dat je zo graag wilde dat het wel goed was en zou gaan. Dat is alleen maar heel logisch en eigenlijk bewonderenswaardig , je hebt heel veel moeite gedaan. Je ziet het nu duidelijker, hou die kracht vast! In deze man lijkt zo geen verandering te komen, dan moet jij daar voor zorgen. Een liefdevolle relatie en gezin met hem lijkt mij niet mogelijk. Dat ben je wel waard. En weet je wat het mooie is? Ook jij als enige ouder, met je zoontje en straks ook de baby, kunt voor een liefdevol gezin zorgen. Niet volgens het standaard plaatje, maar echt wel een gezin. Hou vol! Jij en je kind(eren) zijn het waard
Je komt op me over als een lief mens, zachtaardig en heel eerlijk, ook wat naïef. Je hebt gelijk dat hij heeft besloten je te beduvelen maar je bent blind voor het feit dat je hem deze kans ook geboden hebt. Er zat en zit iets gruwelijk en onherstelbaar scheef in deze relatie. Echt, stap uit de slachtofferrol en ga van jezelf houden. Dat is het mooiste en grootste cadeau wat je jezelf kunt geven.
Heb het momenteel moeilijk met de situatie. Weet dat er hier door velen tegenaan gekeken wordt als "eigen schuld, dikke bult" (letterlijk en figuurlijk), maar wil het toch even van me afschrijven. Ben nog steeds vooral erg woedend, na alles wat ik de afgelopen maand te weten ben gekomen. Maar daarnaast voel ik me steeds meer verdrietig. Ik kan de ernst van het geheel moeilijk bevatten, is me echt als een harde klap aangekomen (ondanks, of juist omdát ik al zoveel heb moeten verduren tijdens onze "relatie"). Toen ik mijn spullen ben gaan ophalen hebben we nog even gepraat. Of eigenlijk, ik heb weer het woord genomen en hem ingewreven dat ik dit niet pik en dat hij het niet waard is. Hij ontkent overigens niet meer, maar zei dat hij het begrijpt en dat hij spijt heeft en zich schaamt en schuldig voelt. En dat hij zal bewijzen dat hij er wel voor zal gaan en voor ons vechten. Nou, na dat alles begon ik een heel klein beetje te ontdooien (heb ik hem niet gezegd) en ik besloot af te wachten wat hij zou laten zien. Maar enkele dagen later begon hij alweer contact te zoeken met een andere vrouw, waar ik dus achter ben gekomen omdat ik hem in de gaten hield. Ik heb zelfs contact opgenomen met die vrouw en haar gewaarschuwd voor hem en de situatie uitgelegd. Ze toonde wel begrip. Donderdag kwam hij hier wat afleveren. Ik heb hem direct de deur uitgebonjourd, want de nacht ervoor had hij nog die andere vrouw op de koffie gevraagd (hij heeft geen idee dat ik dit überhaupt weet natuurlijk). Toen is hij gegaan en toen hij thuis was had hij een berichtje gestuurd dat hij helemaal van slag was. Sindsdien heb ik weer niks gehoord van hem. Ik ben bang dat ik hier niet alleen ga uitkomen. Misschien moet ik hulp zoeken. Zit met de handen in het haar. Zou nu zo moeten genieten van mijn baby'tje in mijn buik. Maar alles wordt momenteel overstemd door dat rotgevoel. Ik weet niet hoe ik het allemaal nog van me af moet zetten en waar ik moet beginnen....
Heftig zeg! Ik denk dat het beter is om te stoppen met controleren. Dit doet alleen maar pijn. Misschien kan het inderdaad ook wel opluchten om met iemand te praten. Bij onze huisarts hebben we een vrouw zitten van GGZ, dit is heel laagdrempelig. Misschien hebben ze dit ook bij jouw huisartsenpraktijk?