Eens met bovenstaande. Het is zeker niet de schuld van de persoon in depressie, maar het is wel te begrijpen vanuit andere kant. Ik lees hier veel: weet je wel hoe het is om depressief te zijn en hoe moeilijk het is in hulp te zoeken. Nee, zelf nooit depressief geweest. Echter wel zelf aan de andere kant gestaan; verkering gehad met jongen die depressief werd. En dat is niet vol te houden. Als partner is het net zo goed moeilijk. Ik heb het toen uitgemaakt. Misschien had man van ts het beter uit kunnen maken dan vreemdgaan. Maar ja dan hadden veel vrouwen gezegd, je laat toch niet je depressieve vrouw met kinderen alleen achter. Dud iets meer begrip voor de man vind ik wel op zn plaats. Nee, ik keur het niet goed wat hij heeft gedaan en het is niet haar eigen schuld. Maar ze zijn beide inderdaad wel slachtoffer van de situatie.
Wat een vreselijke situatie. Ik vind in dit geval zomaar de deur uitschoppen erg kort door de bocht. Je man is niet zomaar vreemd gegaan. Daar was jullie situatie de reden voor. En dat praat niks goed, absoluut niet. Maar als de situatie aangepakt kan worden en jullie opnieuw weer aan jullie zelf en elkaar kunnen werken is er in mijn ogen absoluut een mogelijkheid om elkaar weer te vinden. Of het lukt is een ander verhaal natuurlijk. Blijf voorlopig "uit elkaar" en volg therapie samen, desnoods laat je man mee gaan naar jou therapie zo nu en dan. Zodat hij ook jouw proces meemaakt. Ik vind het nogal kort door de bocht om in deze de schuld volledig bij jou of volledig bij je man te leggen. Natuurlijk heb jij niet gevraagd om een depressie maar feit dat je hem hebt ligt wel aan de grondslag van de ontstane problemen. Jouw man heeft er net zo min om gevraagd maar heeft er niet goed op gehandeld. Terug naar de basis zou mijn advies zijn. Werk aan jullie zelf en kijk dan of er samen nog wat te behalen is.
Heb je wel eens aan de andere kant gestaan? Enig idee hoe ontzettend naar en alleen je je dan voelt? En steun van je naaste nodig hebt? i.p.v. een partner die je continue volledig afwijst, op alle gebieden mogelijk (fysiek, emotioneel, vriendschappelijk). Een partner die niks aan de situatie wilt doen, dingen belooft maar niet doet. Waar jij machteloos toestaat te kijken? TS man heeft haar keihard laten vallen, en TS heeft haar man keihard laten vallen.. ze zijn hier beidde slachtoffer van een klote situatie. Ik lees echt soms hier dat depressie maar een vrijbrief is om een ander volledig kapot te maken, en als de ander dat niet wilt, dan is het nooit goed. als TS haar man het niet aan had gekund en bij haar weg was gegaan, hadden die zelfde mensen gereageerd "belachelijk je laat je depressieve vrouw en kinderen toch niet in de steek blablabla" en als hij de kinderen mee had genomen, zodat de kinderen in ieder geval niet met een depressieve moeder opgescheept zaten, dan wat het nog asocialer geweest.. een partner van een depressief iemand, doet het nooit goed, elke stap die hij zet is sowieso verkeerd, het enige wat blijkbaar goed is, is zichzelf laten afbreken, negeren en afwijzen.. Ik las ook ergens in een reactie, dat iemand z'n partner zijn behoeftes op een laag pitje heeft gezet. Dan denk ik echt ?! Op een laag pitje?! Dat had haar man gewild.. de behoeftes worden volledig genegeerd en afgewezen. Jij als persoon wordt continue afgewezen. Als je man dat vol houd, verdient hij daar respect voor, en veel en niet plat geslagen "oh hij moest ff z'n behoeftes op een laag pitje zetten". Het is zeker niet TS haar schuld, en het is ontzettend dom en niet goed te keuren wat TS haar man heeft gedaan. Maar begrip voor beidde is hier wel op zijn plaats.
Ik lees hier echt met grote verbazing. Vooral de reacties die willen verklaren waarom het echt bijna 'normaal' is dat hij heeft gedaan wat hij gedaan heeft en hoeveel mensen die mooi omschreven vinden. Mooi omschreven bullshit ja (in mijn ogen). Je hebt zelf een kort rokje aangedaan dus dan had je kunnen verwachten dat....(iedereen weet hoe deze zin eindigt). Ik denk echt serieus dat ik het minder erg zou vinden als mijn man vreemdgaat als we cool zijn en ik me goed voel, dan dat ik me al zwaar kut voel en hij als klap op de vuurpijl nog een affaire begint. Echt een topper van een kerel heb je dan uitgekozen. Tot zover 'in de goede tijden en de slechte tijden'. Voor mij is het heel duidelijk, als je er in de slechte tijden niet bent, ben je er zeker in de goede tijden ook niet meer bij ---> exit!!!
Ik heb alleen het eerste bericht gelezen, maar ik adviseer TS om éérst aan zichzelf te werken en zich dan pas op de relatie te richten. Sowieso had ze zelf véél eerder hulp moeten zoeken. Als haar man écht verder met haar wil (en ik zie in het eerste bericht geen reden om dat te betwijfelen), dan geeft hij haar de ruimte om aan zichzelf te werken (iets wat hij zelf al héél lang noodzakelijk achtte! Punten voor het inzicht!) en zal hij op haar wachten. Pas als TS haar eigen issues heeft opgelost (en bij het laatste deel van het 'herstel', zal haar man haar ook goed kunnen ondersteunen), kunnen zij zich richten op een goed herstel van de relatie.
Ik heb alleen het eerste bericht gelezen dus ik weet niet hoe ver iedereen al in discussie is, maar niemand kan voor je beslissen wat je moet doen. Ergens diep van binnen zal je vast voelen of dit de juiste man is voor jou en voor je gezin en of je met hem oud wil worden. Er zijn tig redenen waarom vrouwen soms bij mannen blijven (angst om alleen te blijven, uit financieel oogpunt, kinderen, etc etc) maar diep in het hart weet elke vrouw of ze met iemand oud wil worden als ze alle praktische zaken opzij zou zetten. Ik denk dat je vanuit dat gevoel moet gaan handelen. -Zonder hem verder gaan met je kindjes -Met hem samen als een gezin verder gaan en heel veel praten en die vertrouwensband opnieuw opbouwen (Wetende dat deze situaties in de toekomst weer zullen voorkomen, hoe gaan jullie er dan mee om?) Als ik je topic lees krijg ik veel medelijden, met jou, met je man (ik snap ergens dat hij het een sleur vindt etc. zijn daden zijn niet goed te praten, maar het komt wel ergens vandaan) en ik krijg vooral medelijden met jullie kindjes. Ik hoop zo erg dat ze niet beschadigd raken door alles wat jullie mee maken. Ze hebben ook behoefte aan duidelijkheid. Ik vind het echt rot voor je dat je zo worstelt met jezelf. Ik herken sommige gedachtes wel. Ik ben alleen zelf niet depressief. Ik hoop dat je ergens bij iemand de juiste inzichten op zult doen zodat je dingen los kunt laten en jezelf bevrijd zult voelen van gedachtes (want eigenlijk zijn het alleen maar gedachtes toch die je energie zuigen?) Hopelijk kun je dan nog meer genieten van je kindjes. Het leven is zo kort en vooral veel te kort om zo te piekeren en jezelf niet te waarderen. Sterkte meid! Hou je sterk en volg je hart.
Wat vervelend! Persoonlijk vind ik dat er geen een rede op de wereld bestaat om vreemd te gaan omdat het thuis niet lekker gaat of iets in de richting. Als jullie ervoor willen gaan moeten jullie dat echt doen. Ondanks dat het zwaar gaat worden want je vertrouwen is natuurlijk 0.0 daarnaast hebben jullie wel 2 kids! Kan niet zeggen wat je moet doen maar wil je sterkte wensen in deze moeilijke tijd en hoop dat jullie er uit kunnen komen zonder al te veel kleertjes scheuren.
Even een verduidelijking van mijn reactie. Ik ben meerdere malen, met verschillende partners ernstig depressief geweest en heb ook meer dan eens meegemaakt dat mijn partner depressief was. Depressief zijn is kut. En de partner van een depressief iemand zijn is ook kut. Ik probeer juist deze situatie uit meerdere kanten te belichten. Alleen op die manier los je zo'n "conflict" op. Hoeveel te langer je 1 van deze personen de "meeste schuld" wilt laten nemen verzand je in een situatie waarin niet te praten is, geen compromis te sluiten is en maar 1 oplossing is (9 van de 10 keer: uit elkaar gaan). In mijn geval zou ik daarvoor passen en er proberen samen uit te komen. Waar twee een relatie hebben zijn twee verantwoordelijk voor de kwaliteit ervan en dus ook twee mensen nodig die redelijk, empathisch, gevoelig en ook rationeel met elkaar omgaan. TS de schuld geven of haar man de schuld geven lost gewoon niks op en doet geen recht aan de situatie. Het verbaast mij hoeveel volwassen mensen in deze situatie alsnog iemand de exclusieve schuld willen toebedelen. Echt heel jammer. Het argument/ analogie van het korte rokje is m.i. in deze situatie trouwens TOTAAL niet van toepassing. De situatie van een meisje met een kort rokje en een man die haar aanrand en/ of verkracht n.a.v. voorgenoemd korte rokje is totaal iets anders dan de situatie van een vrijwillige relatie tussen een man en een vrouw waarin 1 van de partners vreemdgaat (nadat er zich van alles heeft afgespeeld tussen de twee partners). Al is het waar dat het meisje met rokje niet vraagt om verkrachting en de vrouw met depressie niet vraagt om een man die vreemdgaat... Toch is de situatie (en dus de argumentatie) volledig anders.
De man in kwestie wist toch al vanaf het begin dat zij regelmatig depressief was. Hij is toch bij haar gebleven en zelfs kinderen met haar gekregen. Dan weet je toch dat dit regelmatig kan gebeuren dat zij depressief wordt. En wat daar bij kan komen kijken. Hij is met haar een relatie begonnen en daar horen nou eenmaal ook moeilijke dingen bij En als je dat niet kan accepteren weet je dat je niet doen. Maar geen excuus verzinnen om je te misdragen Hij had klote moeten tonen en niet op deze achterbakse manier zijn klote moeten gebruiken.
Ik wil je veel succes en sterkte wensen de komende periode, jullie staan voor een paar moeilijke keuzes en zullen beiden veel concessies moeten doen. Jammer dat je partner het nodig vond om deze stap te nemen, er is nu nog veel meer beschadigd binnen jullie relatie. Vertrouwen duurt lang voor het weer terug komt, als het al terug komt. Hulp zoeken lijkt me een goede stap voor jullie beiden en voor jou afzonderlijk voor je depressie. Echt, zie depressie als een griep, met de juiste hulp is het te genezen (ik heb ook ooit met een depressie op een punt gezeten dat ik er zelf niet meer uit kwam). Is niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Gewoon een afspraak met de huisarts maken, die zal jou/jullie een gepast advies voor hulp kunnen geven. Sterkte.
Waar staat dat de man wist dat zij regelmatig depressief was en dat hij zelfs kinderen met haar heeft gekregen toen?
Ik haalde het erbij omdat manier van redeneren mij eraan doet denken: een soort oorzaak - gevolg waarin de 'schuld' gedeeltelijk wordt neergelegd bij het slachtoffer en niet bij de dader. En met dader bedoel ik in dit geval degene die de uiteindelijke actie heeft uitgevoerd. Je kunt het ook doortrekken naar een partner met kanker of een partner die in een revalidatietraject zit. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het knap dat je zo begripvol kan zijn richting de vreemdganger. Ik heb het echt niet in me. Zoals ik al zei: ik wil iemand die er niet alleen is als de zon schijnt maar (misschien wel vooral) OOK als het regent of onweert.
Moet het altijd over schuld gaan? Wat heb je aan schuld? Hoe kom je verder met het bezig houden met de schuldvraag? Ik heb nergens gelezen dat een depressie een vrij brief is voor de partner van om te doen en te laten wat hij wil. Ts heeft niks aan een rol gevoel van dader of slachtoffer. Zij heeft wat aan handvaten om verder te gaan. Met of zonder haar vent. p.s. Begrijpen is iets heel anders dan goedkeuren.
Wat een vreselijk en verdrietig verhaal! Wat jouw man heeft gedaan is absoluut niet goed te praten. Hij had jou moeten steunen in jouw moeilijke periode, en niet zijn plezier ergens anders moeten zoeken. Ik vind het walgelijk. Anyway, je schrijft dat je je man niet kwijt wilt. Stel jezelf eens de volgende vraag: "houd ik nog genoeg van hem om verder met hem te gaan?" Wanneer je hier ja op kan antwoorden dan zou ik het nog eens proberen. Wel zou ik eerst aan mezelf werken. Zorg er voor dat jij je beter gaat voelen. Ga met volle moet je therapie in, en probeer zo positief mogelijk over jezelf te blijven. Probeer positief te denken over je therapie, en blijf geloven dat door de therapie jij uit je depressie komt. En je gaat eruit komen! Ik heb zelf ook een depressie gehad, en therapie heeft bij mij echt geholpen, geef het alleen de tijd. Wanneer jij je weer beter voelt over jezelf en je niet meer zo negatief bent, probeer dan aan de toekomst met je man te denken, en of er nog een toekomst tussen jullie is. Dat je hem niet vertrouwt is logisch, en het zal ook nog wel een tijd duren voor het vertrouwen terug komt. Daarnaast is hij niet voor niets 6 jaar lang met je getrouwd. Hij kent jou als geen ander en zag ook aan jou dat het niet goed met je ging. Hij wilde graag dat je in therapie ging omdat hij wilde dat jij je beter ging voelen. Hij geeft dus wel om je, en wil niets liever dan jou gelukkig zien. Toen jij besloot om niet in therapie te gaan omdat je dacht dat het beter ging na de geboorte van je kindje, heeft hij ongetwijfeld gezien dat het niet goed met je ging, ondanks je geluk. Waarschijnlijk raakte hij gefrustreerd omdat jij depressief was, en je vond dat je geen hulp nodig had, wat achteraf wel zo was. Probeer het eens in zijn perspectief te zien, en probeer na te denken hoe jij zou reageren. Bovenstaande is absoluut niet bedoeld om het gedrag van je man goed te praten, want het valt niet goed te praten. Het is bedoeld om te begrijpen wat zijn beweegredenen zijn geweest om zoiets te doen. Ik sta volledig aan jouw kant, en ik snap je dilemma heel goed. Dus voel je absoluut niet aangevallen of iets dergelijks want dat is absoluut niet mijn bedoeling. Anyway... Door in therapie te gaan laat je niet alleen jezelf zien dat je uit je depressie wil komen, maar ook aan je man. Dat is misschien ook wel een stukje motivatie voor hem dat jij uit je negatieve spiraal komt, en dat je aan jezelf wilt werken, en zo weer een zonnige toekomst met je ziet. Aan hem is de taak om zichzelf te bewijzen tegenover jou. Hij moet jou laten zien dat hij jou waard is. Geef hem hier ook de ruimte voor. Je schrijft dat je hem nu twee keer per week ziet. Hij moet die tijd gebruiken om jou te laten zien dat hij wil veranderen, en jij kan die tijd gebruiken om te zien dat hij wil veranderen. Na verloop van tijd zal duidelijker worden of dit het geval is en of jullie beide door willen met de relatie. Voor nu zou ik wat afstand houden en aan jezelf werken. Ga vol volle moed je therapie in, en onthoud dat niet alleen jij er baat bij hebt, maar ook je man en vooral je kinderen. Want wanneer jij niet gelukkig bent, kun je een ander ook niet gelukkig maken. Ik wil je heel veel succes en sterkte wensen! Je komt uit die depressie, en er komt een tijd dat je weer gelukkig en blij bent met jezelf. Denk goed om jezelf en luister vooral naar jezelf. Alles komt altijd op het einde goed. Komt het niet goed? Dan is dat het einde nog niet.
Laat ik voorop stellen dat ik WEL begrip heb voor hoe de man van TS zich voelt of heeft gevoeld. Maar totaal.0,0 begrip voor zijn actie. Veel zeggen dat TS zelf de situatie heeft gecreeerd dat haar man in de armen viel van iemand anders. En dat vind ik dus onzin. En ik praat ook uit ervaring. Ik was zwaar depressief. Maar wat denk je dan? Dat het mij geen pijn deed om mijn man zo te ze zien lijden door mijn situatie. Zo van pech voor jou, want ik ben depressief? Tuurlijk niet! Om hem zo te zien lijden deed mijn depressie ook geen goed!!! Ik zag de pijn in zijn ogen bij elke afwijzing!!! Maar ik kon het gewoon niet. Soms deed ik het dus om hem een plezier te doen maar tijdens en achteraf de seks voelde ik mij zooooooo slecht!!! Ik voelde me aangerand omdat ik dus tegen mijn zin en gevoel in seks had. Dat is wat je voelt als je depressief bent, je kunt niet meer relativeren. Het verschil is misschien wel dat wij er wel goed over hebben kunnen praten. Ook over zijn behoeften en dat ik hem daarin tijdelijk niet in kon voorzien. Ik bedoel als partner weet je toch ook dat die afwijzing niet echt is??? Dus nee TS heeft niet een situatie gecreerd waardoor het begrijpelijk is dat hij vreemdging.
Lastig! Jullie hebben beide niet optimaal gefunctioneerd. Willens en wetens hebben jullie risico's genomen die je je achteraf eigenlijk niet kon veroorloven. De een depressief, de ander veronachtzaamd. Praat met elkaar over wat je nog wilt investeren en besluit dan.
Er staat letterlijk ik heb in het verleden ook al een aantal depressies gehad En tijden eerste zwangerschap of net na haar eerste zwangerschap. Hij heeft na hun eerste zoon toch nog met haar een tweede kind gekregen, dus accepteerde hij haar depressies.