Genante en memorabele bevallingsverhalen

Inmiddels twee weken geleden bevallen van onze dochter. Ivm complicaties tijdens de vorige bevalling (fluxus na ruptuur) zou ik in het zkh moeten bevallen. Koffertje stond ongeveer klaar..
Begin van de avond kreeg ik wat pijnlijke harde buiken, waar op een gegeven moment toch enige regelmaat in leek te zitten. 'Heb je niet gewoon weeën' vroeg ML nog..Nee joh, die doen veel meer pijn! Ik denk dat het een valse start is..laten we 't maar even aankijken.
Zo gezegd zo gedaan, gezellig op de bank gezeten, drankje d'r bij en harde buiken die toch wel steeds meer pijn gingen doen en die ik toch ook wel weg moest puffen. Weeëntimer maar eens aangezet, ze kwamen om de 2 á 3 minuten maar duurden maar 40-50 seconden. Dat leek me niet lang genoeg, las overal op internet dat dit typisch voorweeën zouden zijn.
Om 21.50 toch de vk maar eens gebeld, wilde graag dat ze even zou komen kijken zodat ik iig zou weten of dit nou een valse start was of dat het wel echt aan de gang was. Ze zou wel even langs komen. In de daaropvolgende 10 minuten belandde ik in een weeënstorm waarop ik om 22.00 persdrang kreeg. ML belde de vk nogmaals; uhh ze heeft persdrang. Oeps! VK vertelde later dat ze al in de auto zat, en het gas even flink heeft ingedrukt. 10 min later kwam ze binnen. Wierp 1 blik op mij, en daarna hoorde ik een hoop gestamp en gerommel op de trap; ze rende naar boven om alles klaar te zetten.
Ik weet niet meer hoe ik de trap opgekomen ben, maar 't is gelukt.
Om 22.20 actief gaan persen en 10 min later was ons meiske er. Naar het zkh gaan was er niet meer bij. Zo bizar!
Herinner me nog dat ik tijdens het persen dacht'; OK nu wil ik slapen. Even eten en drinken, en dan SLAPEN. Bleek dat ik dat niet alleen maar gedacht had, maar ook gezegd hahah..

Prachtige bevalling die in 2,5 uur gepiept was. Heel anders dan de eerste waar ik 22 uur over gedaan heb en de nodige complicaties bij had..Zo kan het dus ook!

 

Met 39.6 weken zwangerschap zat ik in de ochtend op de wc toen ik wat hoorde druppelen. Ik was niet aan het plassen dus ik dacht: volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Ik riep mijn man die met allemaal doeken naar boven kwam rennen, naar links en rechts keek en vervolgens zag dat ik gewoon op de wc zat 🙈

Ik zag ook allemaal witte vlokjes in de wc dus ik kreeg echt sterk de indruk dat mijn vliezen waren gebroken.

Toen ik opstond en ging lopen toen gebeurde er niks meer.. Ik was het zo zat dat mijn lichaam mij al dagen voor de gek hield, dat ik mijn dag er niet door wilde laten verpesten en ik stelde voor om samen boodschappen te gaan doen.

We kwamen aan bij de appie en toen bedacht ik me dat het zaterdag was, oftewel: retedruk. Ik vroeg me af wat ik daar ingodsnaam deed in al die drukte. Na een paar minuten voelde ik allemaal water lopen.. Bij elke stap meer water.. Ongemakkelijk waggelde ik naar mijn man en zei: we moeten opschieten want ik voel het lopen.

Mijn man rende door de winkel en ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld tijdens het boodschappen doen.

Ps: mijn vliezen waren inderdaad gebroken.

 

Hahaha wat een geweldige verhalen allemaal, lig in een deuk hier

Wij woonden voor tijdelijk (verbouwing huis) bij mijn ouders in. Om nog even met z'n 2en te zijn konden we van wk 37 tot wk 39 op een huisje passen. Heerlijk, maar toch ook in het achterhoofd dat de kleine zich best daar kon aankondigen. Bij mijn moeder waren we allemaal ruimschoots overtijd dus had mijn conclusie bij mijn eigen kindje wel getrokken.
Natuurlijk was ik reteslim, en had ik een dure matrasbeschermer meegenomen voor als mijn vliezen snachts zouden breken, just in case.
Op zaterdagavond (39+1) kwam de eigenaar van het huisje terug. Na nog even te hebben gekletst wou ik toch wel naar huis (like 1 uur snachts).
Toen we thuis waren hadden we dan ook totaal geen zin om alles al uit te pakken, dat zou de volgende dag wel gebeuren. Die stomme matrasbeschermer zat ook nog ergens in een tas. Maar he, hoe groot is die kans nou dat precies die nacht mijn vliezen zouden breken
Midden in de nacht werd ik wakker van mijn vriend die enorm aan het snurken was.
Ik vol met hormonen en woede bedacht me dan maar om in het onopgemaakte bed van mijn vader te gaan liggen (die was een weekendje weg). Want zoals ik al eerder zei, hoe groot is die kans nou?

Na de tsunami de volgende ochtend hebben we kersverse opa maar een nieuw matras cadeau gedaan met 1000 excuses


Nog iets stoms, tussen de persweeen door ben ik in slaap gevallen. Vraag me niet hoe, maar het is echt gebeurd!
En geloof me, gedesorienteerd wakker worden en ff niet weten waar je bent en wat je doet, en vervolgens iemand die gilt dat je persen moet is niet lekker wakker worden. Wat een domper was dat

 

Leuke maar vooral grappige verhalen dames hihi.

Ik was 37+1 zwanger en ging rond 00:30 naar bed en manlief had nachtdienst. Rond 1:00 uur schrok ik wakker omdat ik in bed "plaste" maar kon het niet ophouden waarop ik wist dit geen urine was. Hoe ik zo snel het bed uit ben kunnen komen is nog een raadsels zag wel mijn benen in de lucht voorbij vliegen haha. Oké naast het bed staan en vooral niet bewegen!. Wat gedesoriënteerd manlief gebeld met de woorden: kom naar huis!. Nadat hij vroeg wat er aan de hand was zei ik:vliezen gebroken kom naar huis. Kort maar krachtig dus . Mijn weeën kwamen niet op gang (uiteindelijk naar 47.5 uur bevallen ) , dus ziekenhuis in en uit voor controles. Bij thuiskomst en het geduld ver te zoeken was ben ik maar gaan dansen met gelukkig de juiste resultaat me weeën kwamen niet veel later op gang!.
Toen we eenmaal naar het ziekenhuis mochten komen en ik mij van onder mocht uitkleden... besefte ik dat ik een boxer van mijn man aanhad met Jawel! .... 2 cartoon penissen erop met de letters genoteerd xxxxl.😂. Gelukkig schoot de verloskundige na een verbaast gezicht in de lach. Tijdens de persweeen door op rustmomenten steeds snurkend in slaap gevallen tot schrik en verbazing van mijn man. Manlief ook hierdoor geen bevalling trauma of scheld serenade opgelopen had het te druk met snurken en tussendoor te bevallen.
Groetjes

 

Ik ben met 38 weken ingeleid ivm problemenen het te gevaarlijk was voor mijn dochter om te blijven zitten. Eerste dag alleen een catheter gekregen. Maar moest ivm ctg elke 3 uur in het ziekenhuis blijven.
Ik hadden een super fijne en gezellige verpleegkundige die de dag erna avonddienst had. We hadden samen al lopen grappen dat ik op haar zou wachten totdat mijn dochter geboren zou worden.
Uiteindelijk begonnet de persweeën toen haar dienst nog net niet begonnen was. Maar ze had het gehoord en kwam binnen. En het persen ging niet goed omdat ik in paniek raakte. Zij kwam binnen en ik schijn helemaal omgedraaid te zijn en gelachen te hebben en toen mijn best gedaan.
Ik riep op een gegeven moment dat ik echt niet meer kon en niet meer wou persen, begint de gynaecoloog te lachen en zegt, je hoeft niet meer. Ze is er al.

 

Fay zat klem met haar schoudertje, ze maakte die spildraai niet. De verloskundige ging met haar vinger naar binnen om het schoudertje te draaien. Hoor je mij in mijn persen: niet terugduwen...

 

Upje

 

Niemand meer?

 

Hier werd ik op een schooldag (van zoon) wakker met voorweeen die nog best regelmatig kwamen.
Ik heb zoon nog gewoon naar school gebracht en daarna lichtelijk in paniek naar mijn tante gegaan. Daar verloor ik al snel de slijmprop.

Door mijn eerdere twee keizersneden, stond er al geruime tijd een geplande op de agenda. Ik dus het ziekenhuis bellen, maar ik kon gewoon afwachten op mijn afspraak op de poli later die dag.

De weeen werden echter niet minder, dus ik besloot zelf niet te kunnen rijden. Manlief zat op zijn werk en een vriendin zou met me meegaan.

Eenmaal in het ziekenhuis waren de weeen echter met de noorderzon vertrokken. Klassiek voorwerk, zo stelde de gyn. Ze wilde ook niet toucheren om niet iets in gang te zetten wat niet nodig was (tenslotte zou ook een natuurlijk begonnen bevalling in een ks eindigen).
Nu het toch rustig was kon ik gewoon naar huis.

Ik heb mijn vriendin me af laten zetten bij mijn moeder. En vlak voor mijn man me op kwam halen begon het weer te rommelen.
"Voorwerk," zo hield ik vol tot het ophalen van onze zoon, tot aan huis, na de douchenen zeker tot na de pizza waar ik zo een trek in had.
En ik maar pijn verbijten.

Uiteindelijk om 21.00 het ziekenhuis maar weer gebeld. Ik mocht langskomen.
Om half 10 zoon weggebracht naar mijn zusje (wat heb ik gehuild!) om 10 uur in het zh, 3cm ontsluiting en om half 11 werd ik klaargemaakt voor de OK.

In verband met mijn angst voor de operatie mocht mijn moeder op de uitslaapkamer. Alleen die had het bijna niet gered. Dus ik had ook bijna geen camera, want we zouden die van haar lenen . Last minute stond er een verpleegkundige met de camera voor de deur.

Het zetten van de ruggenprik was zoals eerder niet pijnlijk, maar ging wel moeizaam.
Gelukkig was er zo een fijn team aanwezig. Ze stelde me allemaal heel gerust en we hebben achteraf heel erg moeten lachen om de Thaise operatieassistentie die zo klein was dat ze een krukje nodig had om alles te kunnen overzien. Het was ook zo een leuk mens!

Dochter kwam mijn buik uit met open ogen. Mopperde wat en was toen stil.
Heb daar zulke gave foto's van .

Als mijn eerdere ks zo hadden gegaan had ik nooit zo een angst gehad. Het was zo ontspannen, gezellig en mooi. Daar teken ik voor!

 

up!

 

Ik was als de dood dat ik moest plassen, of erger, moest poepen tijdens mijn bevalling in het ziekenhuis. Tijdens het persen heb ik wel 30 keer gevraagd of ik aan het poepen was of dat ik al gepoept had. Nadat de verloskundige al heel vaak had gezegd dat dit niet zo was, geloofde ik het nog niet.

Na mijn bevalling (tijdens het hechten) heb ik nog wel 5 keer gevraagd of ik echt niet gepoept had want het leek me verschrikkelijk. De verloskundige reageerde een beetje geirriteerd en heeft toen een foto laten zien van de crime scene om te bewijzen dat ik echt niet had gepoept.

Ik heb de rest van de tijd tijdens het hechten geen woord meer durven zeggen :') Manlief vertelt dit verhaal aan iedereen. Thanks!

 

Up! Nog zelf helaas geen bevallingsverhaal om te delen maar ik lees ze graag wel in afwachting van!

 

Heel herkenbaar!!
Hier stopte ik gewoon met persen (had geen persdrang)
Was zo bang dat ik aan het poepen was. bleek later dat het schoudertje telkens tegen mijn anus drukte. (lag wat klem)

 

Sorry maar ik kom echt niet meer bij van het lachen
Zie het helemaal voor me..haha!!
Ik vraag me wel af hoe hij het de rest van de bevalling gedaan heeft

 

Ik had al vanaf het begin van mijn zwangerschap een hele goede band met mijn verloskundige. Zo'n lieve vrouw.

Toen mijn bevalling was begonnen was mijn verloskundige bezig met een andere bevalling. Wat was ik boos op haar! Tijdens de weéén lag ik constant op haar te mopperen. Dat het nu te laat was, ze hoefde van mij niet meer te komen en ik zou haar flink de waarheid vertellen...... Tot ze ineens binnen kwam lopen. Ik begon als een klein kind te huilen en zei met een snotneus en met dikke tranen: och lieverd, ik ben zo blij dat je er bent!

Zij nam de bevalling verder over. Heb tot aan de persweeën geroepen dat ik echt niet meer boos op haar was en dat ik het zoooo fijn om haar te zien. 😊

Toen ik na de bevalling eindelijk had geplast riep ik ook nog eens heel hard: Zo, ik heb een plasje gedaan!

Mijn man vertelde later dat hij en mijn moeder een paar keer zijn weggelopen met de slappe lach. Ze moesten wel Ff weglopen want ik was in alle staten.

 

Over deze bevalling heb ik geen gênant verhaal. Wel een memorabel!

Ik heb de eerste 7 cm van de ontsluiting thuis in de woonkamer opgevangen in het bijzijn van mijn man en dochter van bijna 2. Weeën waren prima te doen maar ik moest ze natuurlijk wel weg puffen. Onze dochter M. vond dat hoogst interessant en liep ook puffend door de woonkamer. Toen ik eenmaal op mijn 'yoga' bal ging zitten, pakte M. snel haar voetbal en ging in dezelfde positie naast mij zitten.
Wat hebben we gelachen en intens genoten van deze intiem en speciale momenten samen 😍


Daar zitten we dan ☺

 

Haha geweldig!

 

26mei, wat een onwijs gave foto! Mooi zo'n herinnering

 

Wat ontzettend lief! Heel speciaal moment