Dat ligt heeeeel erg aan wat voor scheiding. Ik ben zelf gescheiden na een huwelijk van bijna 9 jaar. Een huwelijk vol geweld, geestelijk misbruik enz. En dan ben je net sterk als je net wel durft te kiezen voor jou en je kinderen! Ik heb onderhand wel geleerd dat achter gesloten deuren vanalles kan gebeuren wat men niet doorheeft.
Tja, als ik naar mijn ouders kijk, zei waren bijna 40 jaar getrouwd toen mijn vader overleed. Mijn ouders hadden vaak, heel vaak ruzie. Veel gescheld of wekenlang zwijgen naar elkaar. Dat is voor kinderen ook niet goed. Ook bij geweld kan ik me goed voorstellen dat mensen gaan scheiden. Maar in principe ben ik tegen het 'gemakkelijk' uit elkaar gaan omdat het gras ergens anders groener lijkt. Ik heb soms het idee dat partners elkaar geen tijd meer gunnen om echt even te praten, of om op 1 lijn te komen.
Wat als communiceren en hulp van buitenaf niet werkt en je dood maar dan ook echt doodongelukkig van de situatie wordt?
Nou inderdaad, als de oplossing van mijn partner vreemdgaan zou zijn ga ik toch verdorie niet uitzoeken waarom dat zo is? Hij kan mij ook zónder vreemdgaan vertellen wat er scheelt. In dat geval ga ik er namelijk wel voor, na een affaire van een jaar zet ik hem bij die andere vrouw af met zijn spullen.
In je eerste regel zeg je het inderdaad goed en sla je de spijker op zijn kop. Kinderen willen ook dat hun ouders gelukkig zijn. De problemen die bij scheidingen vaak vervolgens om de hoek komen kijken is dat 1 of beide ouders vervolgens niet gelukkig is omdat ze uit elkaar zijn en niet verder gaat met leven. (En daarmee de andere ouder niks gunt juist als er geen contra-indicaties zijn) en dat kan de vrouw zijn maar net zo goed de man. En met oorzaak en gevolg kan dat ook naar verloop van tijd tegen elkaar op zijn (als ik/kind niet dit, dan jij/kind niet dat) en zo waar heb je vechtscheiding volgens de huidige principes. Dan komen er instanties bij die zich hun opvoedingsvisie door de strot willen duwen want ze zijn de almachtige en weten alles beter want ze hebben een opleiding/cursus pedagogiek gedaan (maar nog nooit een kind opgevoed doorgaans). En die kunnen na 1 tot 2 gesprekken van een kwartier beweren dat ze jou kind goed kennen en jij niet diegene bent die bij het kind aansluit maar zij met hun eigen opvoedingsvisie. En wat was ook alweer 1 van de redenen dat er een divorce challenge is gestart? Oh wacht dat had te maken dat in de huidige tijd met de huidige modellen er steeds meer vechtscheidingen zijn (geregistreerd worden) je kunt die oorzaak bij de ouders leggen maar je kunt ook eens kijken wat je in de huidige systematiek kunt veranderen zodat het niet gebeurd, voorkomen is beter als genezen.
Ik begrijp niet wat je bedoelt met de huidige systemiek en wat je daar aan kunt veranderen. En wat voorkom je dan precies?
Ik denk niet dat mensen makkelijker trouwen. Trouwen is steeds vaker een bewuste keuze. Het is niet meer zoals vroeger dat je trouwt als je 20 bent en als je partner overlijdt je 2 jaar later met de volgende getrouwd bent, want alleen redt je het niet met je 12 kinderen. Ik heb wel eens gehoord dat in sommige kerkelijke kringen het gebruikelijk is om een soort marriage counseling te doen. Dat je dus voordat je gaat trouwen met de priester (of andere geestelijke) in gesprek gaat over wederzijdse verwachtingen, hoe je de toekomst voor je ziet en situaties waar je vooraf misschien nog niet aan had gedacht. Dat zou eigenlijk wel onderdeel uit moeten maken van het huwelijk. Maar goed, alles wat moet is niet goed hè... Ik denk wel dat mensen makkelijker scheiden, maar dat vind ik juist positief. Als ik een vergelijking maak met vroeger is het toch een verworven vrijheid (met name voor de vrouw) dat de mogelijkheid er is om te scheiden. Je kan gewoon je leven verder leven of zelfs met een nieuwe partner trouwen als je dat wil. Persoonlijk hoop ik niet dat mijn man of ik ooit van de ander wil scheiden. Ik zit nu in de leeftijdscategorie (25-30) dat iedereen opeens gaat trouwen, maar ik hoor van iets oudere vrouwen (35-40) dat dan juist een scheidingsgolf plaatsvindt. Ik wil daar geen oordeel over hebben, want niemand trouwt met de intentie te gaan scheiden.
Ik denk dat het vooral heel makkelijk oordelen is vanaf de buitenkant... Er zijn zat mensen die hun vuile was niet buiten hangen en dan kan het idd als iets plotselings overkomen terwijl daar al jaren over gedacht is
Dat jij zo denkt moet jij weten uiteraard maar Vreemdgaan in een relatie ( of je nu getrouwd bent of niet ) vind ik echt een No Go. Zeker als mijn man al een jaar vreemd zou gaan. En ja ik heb altijd tegen mijn man gezegd dat ik vreemdgaan absoluut niet zal tolereren en dat ik dan totaal niet ga vechten om onze relatie nog te redden. Ook niet als het maar voor een keertje is. Als het alleen bij zoenen zou zijn gebleven dan zou ik misschien nog willen praten maar als hij all the way is gegaan? No way. Als je eenmaal mijn vertrouwen kapot hebt gemaakt dan vergeet ik dat nooit meer. Denk dat ik daarnaast alle botjes in zijn lichaam zal breken die hij heeft, maar dat is weer een ander verhaal En ja er zit vaak meer achter dat iemand vreemd gaat maar dan nog vind ik het echt geen excuus om vreemd te gaan en is het voor mij gewoon einde van de relatie.
Tsjah ik vind het heel erg moeilijk. Zoals sommige misschien weten, ben ik flink bedrogen. Inmiddels bijna 9 maanden verder en ik ben uit gevochten. Ik ben bang dat mijn liefde niet meer groot genoeg is. Om verder te kunnen moet ik iets accepteren wat voor mij onacceptabel is 😞 Bij de gedachte aan scheiden word ik al misselijk. Onze kinderen, ons leven, alles wat we hebben opgebouwd. Maar ik durf (nog) geen knoop door te hakken. Ik ben schijtens benauwd. Ik vind het ontzettend ingewikkeld 😪
Jazeker zijn die er! Vreemdgaan is uiteraard geen oplossing voor een slechte relatie. Maar kun je je voorstellen dat iemand al verschillende pogingen heeft gedaan en het niet meer weet? Het vreemdgaan bespreken bedoel je? Ik kan me dus wel voorstellen dat je dat niet doet. Uit schaamte. Uit angst voor de reactie. Om weet ik wat voor reden (mijn voorstellingsvermogen houdt hier ongeveer op). En toch bewijst de praktijk het tegendeel. Er zijn ook relaties, die wél verbeterd zijn nadat één van de twee is vreemdgegaan. Maar niet zomaar, natuurlijk. Je moet er beide voor willen gaan, onderkennen waar de relatie gebrekkig was en daar wat aan willen doen. Zoals ik al eerder aangaf: Soms wil de partner niet inzien dat therapie nodig is en zal dus niet meewerken. En als je wel van je partner houdt en bij elkaar wil blijven, dan ga je niet simpelweg uit elkaar. Bij mij ook zeker niet! Het is ook een foute keuze. Ik wil alleen duidelijk maken, dat ik het wel begrijp én dat er zeker nog een weg terug van is. Maar wat ik wél weet, is dat in sommige situaties iets extreems nodig is, om iemand in te laten zien dat er stront aan de knikker is. Even heel plastisch: Al 5 jaar roepen: "Je raakt me kwijt, je raakt me kwijt," tot je er achter komt dat de eerste stap gezet is en dan tot het besef komen: "Oh sh**, ik raak hem/haar kwijt!". Moest daar toevallig laatst aan denken. Het zou misschien een oplossing zijn om te zéggen dat je vreemd gaat, alleen als eyeopener... omdat al het andere niet werkt. Dat is in elk geval beter dan daadwerkelijk vreemd gaan... Hoewel... straks krijg je je partner er niet meer van overtuigd dat je niet echt vreemd bent gegaan... verlaat hij/zij je alsnog.
Nou ja, als je alles geprobeerd hebt en het wordt écht niks, dan is scheiden denk ik wel de beste oplossing. Maar dan kun je ook niet spreken over 'even scheiden', of 'makkelijk denken over het huwelijk'.
Scheiden is tegenwoordig gewoon makkelijker. Vroeger deed je dat niet. Ruim 1 op de 3 huwelijken strand. Wat ik vaak zie is nog ff vlug trouwen voor de kleine komt. Dan is alles geregeld. Vooral deze gaan flink mis. Of eerst trouwen dan samen wonen. Geen goed plan. Zelf waren wij ruin 11 jaar samen voor we gingen trouwen. Nu dus 14,5 jaar samen en 3 jaar getrouwd. Niet omdat het moest, maar omdat we dat wilde. Toch denken ik vooral met kinderen dat scheiden ook gewoon je recht is. Bij elkaar blijven voor de kinderen vind ik zo fout. Gaat het niet dan houdt het op. Scheiding hoeft geen trauma te zijn voor de kinderen als je het gewoon goed regelt
Ik vind het dubbel. Enerzijds ben ik wel van mening dat mensen niet genoeg vechten als er nog liefde is, maar er zijn natuurlijk genoeg situaties waarvan ik denk: wat doen jullie nog bij elkaar. Mijn man en ik hebben heel wat voor onze kiezen gehad, maar the key bij ons is praten, praten, praten. Als kind van gescheiden ouders en later nog een scheiding van de nieuwe partner van mijn moeder, heb ik daar wel verdriet van gehad. Ik heb altijd geroepen: ik trouw nooit. Inmiddels 6 jaar getrouwd met de gedachten in voor en tegen spoed.
Nou inderdaad dit. Ik snap dat het soms lijkt alsof een scheiding heel plots is, maar vaak gaan er jaren ellende aan vooraf. En wat mensen ook nog al eens vergeten: een huwelijk doe je samen, maar wat als om welke reden dan ook 1 van de 2 niet/nauwelijks meedoet? en de ander dus in zijn eentje het hele huwelijk kan "dragen".
Oh ik zie nu bij het CBS verrassende cijfers... De gemiddelde huwelijksduur bij echtscheidingen gaat omhoog! Dit is dus exclusief overlijden van de partner. In 1960 was dit gemiddeld 11,2 jaar. In 2015 was dit 14,8 jaar. Je zou dus kunnen stellen, dat mensen het langer volhouden, of dat mensen op latere leeftijd alsnog gaan scheiden, daar waar men dat vroeger niet meer deed en dan toch maar bij elkaar bleef. Maar deze cijfers zeggen mij wel, dat het bij lange na niet 'even scheiden' is.
En wat ook meespeelde: vroeger (tot 1973) moest 1 van de 2 de schuld op zich nemen bij de scheiding. Er stond dus letterlijk in de scheidingspapieren wie "de schuldige" was. die werd vervolgens dus ook als boosdoener aangekeken door de gemeenschap, mensen in de kerk etc! In sommige gevallen namen vrouwen die mishandeld werden uit wanhoop de schuld op zich. Dan waren ze dus helemaal kapot gemaakt door en tijdens hun huwelijk, na hun huwelijk werden ze gemeden door mensen!
Denk dat dit ook komt doordat er meer mensen uit elkaar gaan, die niet getrouwd waren. Wanneer er dan kinderen in het spel zijn, is die situatie eigenlijk vergelijkbaar met een scheiding, maar hij wordt niet meegenomen in de statistieken.