Hebben we al gedaan een jaar of zeven geleden, het was overigens niet alleen voor het werk van mijn man beter maar óók voor mijn carrière perspectief. Het was wel afhankelijk van een aantal voorwaarden 😅: - het land zelf (moet modern zijn met o.a. goede gezondheidszorg, goede scholen en kindvriendelijk, genoeg te doen en gewoon prettig leven dus) - posting voor minimaal 5 jaar of permanent (dit omdat ik onze kinderen vastigheid wilde bieden en niet om de paar jaar met hen zou willen verkassen) - ik zou nooit naar een ander land verhuizen wanneer kinderen al richting de middelbare school leeftijd gaan. Dan zijn ze al zo geaard dat het vaak allerlei emotionele problemen oplevert in de puberteit als ze ergens opnieuw wortel moeten schieten. Dat heb ikzelf als kind ervaren en zie het helaas ook maar al te vaak in onze kringen. Onze kinderen waren nog piepjong toen we vertrokken dus die hebben zich meteen aangepast. - het financiële plaatje Emigreren is niet voor iedereen, de meesten niet zelfs. Je moet heel zelfstandig zijn en stevig in je schoenen staan, flexibel zijn en kunnen relativeren, positief zijn ingesteld en een open mind hebben. Het e.e.a. is natuurlijk wel afhankelijk van naar welk land je verhuisd maar zelfs tussen nabij gelegen landen kunnen de cultuur verschillen al enorm zijn. Zelf zijn we iedere dag nog zó ontzettend blij dat we de stap gezet hebben, we zitten op een geweldige plek en hebben een heerlijk leven maar het is niet altijd even gemakkelijk (geweest), de toppen zijn hoger maar de dalen zijn dieper zeg ik altijd. Nederland is een prima land, maar wij vonden de mogelijkheden beperkt, de mentaliteit heel benauwend en het weer gewoon klote! 😝 Het contact met familie en vrienden is overigens juist hechter dan ooit want veel intensiever, wanneer ze overkomen is het gelijk voor langere tijd en heb je het niet alleen over koetjes en kalfjes. En dan nog Skype en zo, plus de steeds goedkoper wordende vliegtickets is er eigenlijk nooit een gemis wat dat betreft. Kun je iets meer vertellen TS? Om welk land gaat het en voor hoelang zou het zijn?
Nee. Vroeger wel, mits het een land is dat me aanspreekt en goed voor de kinderen is. Geen Amerika bijv. Maar nu de kinderen ass blijken te hebben blijven we hier, ik heb mijn familie nodig maar voordat die diagnoses er waren, waren we bezig te onderzoeken of we naar Australië konden, en gezien het werk van mijn man had dat wrs gekund.
Ik ben al geëmigreerd voor de liefde en dus zou ik het niet snel nog een keer doen. Ben nu hier geaard en dat kost wel wat tijd en moeite. Maar zeg nooit nooit. Ik ben wel avontuurlijk aangelegd. Maar het moet wel een land zijn wat me trekt inderdaad en het weer moet beter zijn dan waar ik nu woon. En ik zou bijv niet snel naar Zuid Amerika of zo gaan (waar mijn man vandaan komt). Dat is toch wel heel ver weg. Gelukkig wil mijn man ook niet. Eventueel zie ik ons missch ooit nog wel eens terug gaan naar Nederland. Maar dan moet er wel een heel goed voorstel komen .
Afhankelijk van het land, er zijn genoeg plekken waar ik zou willen wonen. Als de situatie maar goed is voor onze uk.
Als mijn vriend ooit een vacature ziet met Hong Kong, pakken we gelijk aan. Hij gaat per 1 januari bij een groot bedrijf werken. Paar jaar geleden konden we naar Amerika gaan naar San Fransisco bij Silicon Valley. Maar dat ging niet door.
Hier een vergelijkbare situatie, voor mij viel destijds ook de bestemming af. Maar wat ook mee speelt is of jij het ziet zitten, ik had hier een leuke baan, mijn familie, vrienden. Heb je het ervoor over om in een vreemd land thuis te zitten, op jezelf aangewezen te zijn, nieuwe vrienden zoeken, een leven opbouwen, veel zelf doen want je man is gewoon aan het werk, dat was voor mij een erg lastig ding.
Mijn eerste respons was nee, absoluut niet. Maar nu ik er iets meer over nagedacht heb zou ik dat voor een relatief korte periode wellicht wel doen (bijvoorbeeld een jaar of 2). Wel met eisen wat het land enzo betrefr
Ja, al is het wel afhankelijk waarheen, de contacten van mijn man liggen niet ver weg, dus dat scheelt. Ik hoef niet naar Azie of Afrika. Daarin tegen als hij zegt, morgen gaan we naar Ierland dan ga ik zo mee!
Dit wel eigenlijk. In elk land zijn wel dingen die beter kunnen lijkt me ook. Daarbij woon ik 1,5 uur rijden van mijn familie, en dat vind ik eigenlijk al teveel.
Had je het mij vorig jaar of daarvoor gevraagd dan had ik zo mijn boeltje gepakt, mits het land aantrekkelijk was, zoals Nikki ook aangaf. Nu zijn we verhuisd en zou ik het voorlopig niet doen, gewoon omdat we op een prachtig plekje wonen. Misschien over een paar jaar of als de kinderen het huis uit zijn.
In principe wil ik dat wel, maar onder zoveel voorwaarden dat het niet snel zal lukken (Dl moet er sowieso de hele lagere school af kunnen maken, en eigenlijk zou het dan wel sneu zijn als ze haar vrienden vervolgens kwijtraakt omdat we dan weer gaan verhuizen (gezien bij kinderen die daar blijvend onzeker van werden). En ik wil dat ze haar moedertaal perfect leert beheersen. Etc.)
Nee, omdat mijn man nooit zo lang bij 1 werkgever blijft. We zijn nogal onrustige types Dus ik wil mijn kinderen niet van hot naar her slepen. Maar we hebben wel al verschillende keren overwogen om te emigreren en dan samen iets op te starten. Van 'ik vertrek' krijgen wij echt enorme kriebels. Maar we vinden dat we het onze kinderen en ouders niet aan kunnen doen om weg te gaan. Als we onze ouders niet hadden gehad of niet zo dichtbij hadden gehad waren we denk ik wel gegaan.
Het zou ervan afhangen voor hoe lang en wat het inkomen zou zijn. Ik heb hier een heel goedlopend groeiend eigen bedrijf, dat ik nergens anders kan uitvoeren i.v.m. NL-wetgeving, dus ik zou wel heel veel opgeven. En ik verdien nu 3x zoveel als mijn man, dus dan zou het echt wel een heel goed aanbod voor langere tijd moeten zijn. Maar ik zou het wel erg leuk vinden om zo'n avontuur aan te gaan. Maar gezien het werk van mijn man is die kans wel heel klein.
Niet zo snel nee... maar ben er ook niet bang voor met net gedane uitbreiding van het bedrijf van mijn man. En nu met de kinderen sowieso niet. De kans dat ik dan zou kunnen werken zoals ik het nu doe is minimaal (geen vangnet). En ook voor de kinderen zelf lijkt het me een hele stap. Bij ons zou het dan ook voor altijd zijn (in elk geval de instantie) aangezien mijn man dus eigen melkveebedrijf heeft....
Ja hoor! maar het hangt er natuurlijk ook vanaf: - Waarheen (of de kinderen en ik daar zouden kunnen aarden) - Of ik daar ook kan werken, of dat mijn man dan ook een salarisverhoging zou hebben, die dit voldoende zou compenseren