Lieve mensen, Even een berichtje om hopelijk het 1 en ander los te kunnen laten en wat kracht te vinden. Na een relatie van 12 jaar, een prachtige dochter van 2 en nu zwanger van een tweede, is mijn "man" onverwachts bij me weg. Hij voelt niks meer voor me en vind het verschrikkelijk om bij mij te zijn. Over een aantal weken moet ik bevallen en nu lijkt de grond letterlijk onder mijn voeten te zijn weggetrokken. Mijn emoties gaan alle kanten op, maar uiten zich nu vooral in verdriet en woede. Weet gewoon niet hoe ik de komende weken, maanden, jaren door moet komen. Mijn dochtertje is nu bij hem en dat vind ik zo verdrietig. Ik wil niet zonder haar zijn, geen minuut en het idee dat dit nog heel vaak zal gebeuren, maakt me moedeloos. Op dit moment gun ik hem haar liefde niet. Ik ben zo kwaad dat hij dit heeft laten gebeuren. Ik dacht gelukkig te zijn. Zeker met een tweede op komst. Dit zou de mooiste tijd van mijn leven moeten zijn, maar kan echt niet van de zwangerschap genieten en zie al helemaal op tegen de bevalling en het hebben van een tweede kindje. Ik zou niet weten hoe ik dat allemaal moet doen. Ik heb het gevoel nooit meer een goede moeder te kunnen zijn, omdat ik de kindjes alleen niet kan geven wat ik voor ogen had op de dag dat we besloten en gezin te gaan beginnen. Ik hoop dat er snel weer dag komt dat ik liefde en kracht om door te gaan kan vinden. Nu zijn beide ver te zoeken.
Wat een nacht zul je nu hebben doorgemaakt!! Paar weken geleden had ik namelijk dezelfde soort nacht.......man weg en verliefd op een ander na 9 jr huwelijk. Logisch dat je het nu even heel somber in ziet. Maar vergeet niet dat je het zo waard bent om van te houden. Vergeet niet dat je een lieve en goede moeder voor je dochter bent en ook zult zijn voor je baby. Het is nu een heel zwaar gelag maar het gaat je lukken!! Kan je vandaag bij familie en vrienden terecht? Dat je even veel liefde mag ervaren om je heen en daarna stapje voor stapje verder...... Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
O, wat heftig voor je. En heel logisch dat je je nu zo voelt. Het afscheid nemen van de droom van het gelukkige gezinnetje is het zwaarst. En zeker nu je heftig hormonaal bent. Misschien kun je dit weekend 1 dingetje doen wat lastig is als je dochter bij je is, zodat je je iets minder rot voelt? Al is t maar ongestoord een tijdschrift lezen. Je hebt zeker nu nog zoveel tijd om na te denken over allle narigheid. Wees super trots op jezelf als t maar n kwartiertje lukt. Straks na de bevalling wordt je geleefd. Als je blijft denken aan hoe t kan zijn: ik heb vlak voor de geboorte van mijn oudste gehoord dat mijn ondertussen ex het buiten de deur gezocht had. Tijdens de bevalling had ie het druk met bellen met die ander. In de tijd erna was ik mijn best aan het doen voor mijn huwelijk, relatietherapie etc ipv van te kunnen genieten van die kleine. Voor de buitenwereld zagen we er vast als n gelukkig gezinnetje uit, maar waar ik zo'n spijt van heb, is dat ik met hem bezig was ipv met de kleine. Zoveel niet genoten en gemerkt. Energie verspild aan iemand die het niet waard was. Als je er hopelijk tegen de de tijd van de bevalling een beetje aan gewend bent, kun je wel genieten van die kleine. Verzamel mensen om je heen die om je geven en voor je willen zorgen. Focus je op je kinderen en jezelf, jullie zijn zo belangrijk. Sterkte!