Eind mei wordt onze zoon alweer 4 en wordt het tijd om naar school te gaan, nu maak ik me daar ontzettend veel zorgen over (misschien onterecht). Ik ben ontzettend bang dat hij niet mee kan met de rest van de kinderen en dat hij dingen niet oppikt, het is niet zo dat ik hem naar beneden haal maar ik ken hem en soms denk ik dat hij speciaal onderwijs of extra begeleiding nodig heeft. Hij is altijd terughoudend geweest, verlegen en kijkt de kat uit de boom, hij gaat nu ruim een jaar naar de peuterspeelzaal en hij is wel ontzettend gegroeid en doet nu zijn eigen ding en speelt met andere kinderen, echter blijft hij terughoudend en komt totaal niet voor zichzelf op. Ook hebben wij al geruime tijd logopedie en ondanks dat de logopedist verbetering merkt is het nog steeds niet hoe het moet zijn, ook daar pikt hij dingen niet snel op en heeft hij er geen zin in. Wanneer je hem vraagt om iets te zeggen zegt hij meestal nee kan ik niet of daar heb ik geen zin in, om iets te bereiken moet je het op spelenderwijs uit hem trekken.... terwijl ik om me heen kindjes van dezelfde leeftijd zie die dingen snel oppikken en dit ook leuk vinden. Om die reden hebben we besloten ook nog eventjes te wachten met zwemles, buiten dat hij straks naar school gaat en dit natuurlijk best druk is ineens voor een kind van net 4, ben ik ook bang dat het tot frustraties zal leiden als hij de dingen niet oppikt zoals zou moeten. Hebben jullie ervaringen/tips? Of moet ik gewoon stoppen met mij druk te maken en het afwachten? Ik wil sowieso nog wel een gesprek met de leidsters van de peuterspeelzaal om mijn zorgen kenbaar te maken.
Naar mijn mening zou ik afwachten en kijken hoe het lukt. Mijn zoon is in januari 4 geworden en gaat sinds vorig schooljaar naar de peuterklas (België). Hij was altijd terughoudend en zei heel weinig in groep. En nu in de eerste kleuterklas (tweede jaar school dus) is hij erg wild, heel enthousiast en doet echt met alles mee! Hij heeft vriendjes gemaakt en samen zetten ze de boel op stelten. Dus onze timide jongen is ook echt opengebloeid op school. Kijk het even aan, geef hem tijd om zich aan te passen en normaal zal de school ook wel aangeven als er iets niet goed gaat of zo. Veel succes!
Als er echt wat "mis" was zou de peuterspeelzaal ook al eerder aan de bel getrokken hebben. Je zou dan al gesprekken hebben gehad. Je zou voor je gevoel een gesprek aan kunnen gaan met de leidsters en misschien dat ze je gerust kunnen stellen/ helpen/ suggesties hebben
Net als de anderen zou ik het afwachten. Als er grote zorgen zouden zijn dan zou de psz dat ook aangeven, lijkt me. Misschien kun je eens met de juffen daar vragen hoe zij er tegen aan kijken? Wie weet kunnen zij je zorgen wat wegnemen? Ik ben ook benieuwd of hij dingen echt niet snel oppikt of dat hij het gewoon niet zo snel laat zien, omdat je ook schrijft dat hij voorzichtig is en dat hij zegt het niet kan. Mijn jongste dochter ging twee dagen per week naar het KDV en was ook heel erg terughoudend en kwam moeilijk voor zichzelf op. Ze is enorm gegroeid in de tijd dat ze naar school gaat. Ik maak me er nu total geen zorgen meer om. Het zal nooit een meisje worden dat vooraan staat als er iets nieuws moet gebeuren ed, maar dat hoeft ook niet. Ze zal altijd voorzichtig blijven, maar dat lijkt me prima.
Ik zou het eerst eens afwachten. Met onze jongste had ik ook wel problemen verwacht. Introvert meisje en verlegen maar ze zit nu een half jaar op school en heeft enorme sprongen gemaakt. Ze is bijdehand, ad rem en ligt heel goed in de groep. Die zwemlessen moet je sowieso mee wachten. Wij starten pas met 5 jaar. Is vroeg genoeg.
Iets niet willen herhalen is ook heel normaal. Hier kregen we van de logopedist ook juist het advies nooit iets te vragen als;'Kun je 'krentenbrood' zeggen?' Of 'zeg eens 'krentenbrood'...'. Want grote kans dat je dan 'nee' als antwoord krijg en zo'n vraag geeft ook een bepaalde druk. Spelenderwijs werkt bij hem dus wel, dat is helemaal ok! Met 4jr op zwemles is ook vroeg, dat kan hier alleen als een kindje ook op peuterzwemmen heeft gezeten en z'n 'teddybeer diploma's' heeft. Dus ook echt niet raar dat jij denkt dat hij daar nog te jong voor is; de meeste 4-jarigen zijn daar nog te jong voor. Ik zou het gewoon afwachten. Mijn ervaring is dat kindjes op school eigenlijk heel snel veranderen en zelfstandiger worden. Hier is bv vorige maand een nieuw meisje gestart, kwam binnen als peuter maar nu echt niet meer.
Hoi, Tussen 4 en 5 jaar maken kinderen nog enorme sprongen! Ben zelf kleuterjuf en zie juist verlegen kinderen soms heel erg groeien en wijzer worden. Geef hem lekker de tijd en probeer zijn zelfvertrouwen te stimuleren, laat hem vooral niet merken dat je denkt dat hij niet mee kan komen want dat kan heel erg tegenwerken. Zelfvertrouwen en welbevinden zijn voorwaarden om tot leren te komen.
Bedankt voor jullie geruststellende woorden dames. Ik ga morgen even aangeven bij de psz dat ik eventjes een gesprek wil hoe het nu gaat en hopelijk kunnen ze mijn zorgen volledig wegnemen.
tja, Hier toch even een andere kant van een verhaal. Onze oudste had ook dat ie totaal niet op kwam voor zichzelf. Niets durfde etc. Peuterspeelzaal waren ze er niet echt ongerust over. Zagen dat wel goed komen als ie naar school zou gaan. Ookal waren er wat incidenten gebeurd op peuterspeelzaal. Ik echter voorzag echt problemen als ie naar school zou gaan maar schoof mijn gevoelens aan de kant. Het zou wel goed komen. Dus oudste naar school. Binnen 1 jaar hadden we een kind dat zo angstig was en overprikkeld dat hij totaal was gestopt met eten en drinken. Gigantisch afviel, moe, en continue riep dat ie dood wilde. Onderzoeken gehad, kwam autisme uit met eet en angststoornis. Gedeeltelijke ontheffing van de leerplicht gekregen en met spoed aangemeld op het mkd. Daar leefde hij enorm op en na 1 jaar daar te zijn geweest is hij doorgestroomd naar SBO. Daar is hij enorm gegroeid. Nog steeds zeer kwetsbaar en niet voor zichzelf op kunnen komen en iets vertellen is nog steeds zeer moeilijk.
Bij mijn oudste? Nee, eigenlijk niet. Altijd wel dat hij anders was. Maar geen autisme. Ik wist toen ook totaal niks over autisme. Dacht dat het alleen maar mensen waren die niet konden praten en totaal onbereikbaar waren en alleen maar kwijlend heen en weer wiegend in een hoekje zaten. Maar ik kende ook geen andere kinderen eigenlijk. Geen familie of vrienden met kleine kinderen. Net pas verhuisd dus kende hier ook niemand. Dus kon nergens mee vergelijken. Enige in mijn omgeving met verstand van kinderen waren mijn schoonouders. En hun zeiden dat hij precies zijn vader was toen die zo oud was. Niks verwonderlijks omdat na de diagnose van mijn kinderen ook hij de diagnose autisme kreeg. Onze jongste heeft klassiek autisme. Toen hij 1 jaar oud was begon ik zijn gedrag hier op deze site te beschrijven en iemand zei toen dat het wel erg klonk alsof ie autisme had. Toen pas ben ik me in gaan lezen en herkende het helemaal. Laten testen en idd. Hoe meer ik er over las, ontdekte ik dat er verschillende vormen van autisme waren en verschillende uitingen ervan zijn. Zo maken sommige autisten echt wel oogcontact en kunnen ze praten en functioneren. Herkende toch ook veel punten in bij mijn oudste. De angsten, slechte eten, overprikkeld zijn,sociaal erg onhandig, geobsedeerd zijn door dingen, niet tegen veranderingen kunnen, niet goed kunnen spelen met leeftijdsgenootjes. Hem toen ook laten onderzoeken en idd kwam er een vorm van autisme uit. ( pdd-nos/mcdd ) had mijn moedergevoel het toch juist dat er iets met hem was al die jaren