Wéér een jongen, gemengde gevoelens...

Nou inderdaad, precies dit!

Ik dacht ook de weken voordat ik wist dat ik een dochter zou krijgen dat het volgens andere mensen(vooral mijn schoonfamilie) niet leuk was geweest als het weer een jongen was, ik werd er af en toe best sacherijnig van. Altijd maar die reacties van nou hopen op een meisje nu he? je wilt nu vast wel graag een meisje he? Een meisje erbij zou wel erg leuk zijn he? Ja maar een jongen erbij even leuk!!!!

Ik was ook echt van oveteugt dat ik een jongens mama was, ik zag mezelf al later helemaal voor me tussen de mannen thuis als enige vrouw. 2 zoontjes die lekker met elkaar konden spelen en alles ( kan natuurlijk ook met een meid) moest echt even omschakelen dat het een meisje is.

En iedereen was zooooo blij dat het een meisje was, en maar feliciteren en omhelzen.. Jaa uuhhhh en als het een jongen was? Was het dan niet Gefelicteerd maar.; nou volgende keer een meid he??

Natuurlijk kan iedereen een voorkeur hebben maar mensen kunne hier een beetje tever in gaan vind ik..

Het is altijd even wennen als je een andere voorkeur had of gedachten maar na eeen paar dagen en waar van die schattige baby kleertjes te hebben gekocht ben je al gauw super blij volgens mij

 

Ik snap dat er mensen zijn die dit niet kunnen begrijpen door bijv moeilijk zwanger kunnen worden, maar ook ik vind het jammer dat het een taboe is om dit uit te spreken. Iets waar ik me dan ook niet aan houd.. ik spreek gewoon altijd eerlijk mijn gevoel uit ongeacht wat mensen daar voor mening over hebben.

Ik heb een dochter van bijna 7 met mijn ex met wie ik co-ouderschap heb en dus elke week deel. Bij haar vader heeft ze ook een zusje.
Met mijn man heb ik een zoontje van 2,5 en nu ben ik zwanger van de 3e. We hoopten allebei dat het een jongen zou zijn (dat dachten we ook eigenlijk echt, sterk voorgevoel) omdat we dat zo leuk zouden vinden voor onze zoon oa. maar 2 weken geleden hoorden we bij de geslachtsbepaling dat het toch echt een meisje is.. Ik moet zeggen, dat was even slikken. Ik heb in de auto naar huis ook even een traan moeten laten omdat ik toch afscheid moest nemen van onze droom om 2 zoontjes te hebben..

Maar toen kwam het nadenken over een meisje.. Eigenlijk is het harstikke leuk om nu met mijn man een koningskoppel te krijgen. En wie zegt dat het had geboterd tussen onze zoon en zijn broertje? Ook dat hoeft niet altijd zo te zijn. Misschien wordt hij wel beste maatjes met zijn zusje en ook dat is hartstikke leuk! Gaan shoppen heeft me ook geholpen. Ze hebben super leuke meiden spullen/kleertjes, iets waar ik eerst geen oog voor had. En bezig zijn met het kamertje, ook super leuk. Ik ben nu eigenlijk heel blij dat we een meisje krijgen, het is gewoon zoals het zijn moet!

Ik heb van te voren wel altijd erbij gezegd; als het een meisje is dan is dat ook goed, maar dan moet ik even omschakelen. En dat is ook precies hoe het gegaan is.

 

Ik heb niet alle pagina's doorgelezen maar wou toch even reageren op je post. Ik begrijp je gevoel heel goed, ik ben zelf ook sinds kort zwanger van mijn 1e kindje en het liefste hoop ik dat het een meisje word. Gewoon omdat ik zelf echt een meisje meisje ben. Tegenwoordig hebben ze zulke leuke kleren voor meisjes en dan kan ik leuke vlechtjes maken. En ook heb ik al jaren een naam in mijn hoofd hoe ik haar wil noemen. Dus als het een jongen blijkt te zijn zou ik me ook wel even teleurgesteld voelen. Niet dat een jongen niet welkom is, ik zou er evenveel van houden maar toch heeft iedereen denk ik wel een voorkeur. Natuurlijk is het belangrijkste dat het kind gezond is. Het is iedergeval niets om je voor te schamen, je bedoeld het toch niet naar tegen over je kind want je zal er echt niet minden van houden toch. Hopelijk kun je het gemis een plekje geven.

 

Hai hai
Ook ik / wij, dachten veel aan een meid.
3e laatste kindje...
Bij de 16 wk echo echt de vk ook. Een balzak en bolletje te zien.

Maar we twijfelden enorm dus kochten nog niks.
We gingen het ziekenhuis uit met hele rare gevoel.
Mijn vriend keek me aan. En zei dit klinkt heel stom. Maar ik voel me raar depressief... jij dan zei hij.

Ik voelde me echt verdrietig. En schuldig tegelijk.
Voor alles het feit dat t ons voor de 3e keer gegund is. En een ander gezin al jaren voor de eerste vecht...

Maar de 20 wk kwam en ook extra bevestigd dat t een piemeltje word.
Maar omdat we al bij de 16e week al klinkt heel stom als een klap gevoeld hadden konden we er paar weken aan wennen aan het idee....
Wij zagen ook de jongens samen met hun zusje lopen..naam hadden we al 10 jaar.maar spreken die nooit uit.zullen we ook nooit gaan doen.het voelt gewoon niet goed.om meisjes naam weg te geven.

Maarr moet zeggen hoe meer we eraan denken hoe meer we eraan gaan wennen.
Maar als we kleine meid zien en de kleertjes..gaan we helemaal weer wegzwijmelen....

Jij moet je niet schuldig voelen. Ik ook niet dat weten we wel.
Maar dat gevoel is echt het gemis van meisje ipv het verdriet dat je/ wij jongen krijgen...

 

Helemaal niet raar dat gevoel, lijkt me alleen maar menselijk eigenlijk.
Ik ben nu zwanger van de tweede. We hebben al een zoontje en hoewel het me echt geen fluit uitmaakt of dit een jongetje of meisje wordt, ben ik wel nieuwsgierig hoe een meisje van ons eruit zou zien.
Als dit een jongen zou zijn, zal ik het vooral denk ik jammer vinden dat ik hier nooit achter zal komen, want 2 is voor ons genoeg.
Gelukkig niemand in m'n omgeving die loopt te miepen dat het nu het een of het ander leuk zou zijn. Aan mijn kant van de familie was mijn zoontje al de eerste jongen na generaties aan meiden, al bijzonder genoeg haha.
Aan de kant van mijn man gaat het overal aardig gelijk op, dus het is niet zo dat opa en oma eindelijk graag het een of het ander zouden willen.
Mijn voorgevoel zegt wel meisje.
Wat dit kindje daadwerkelijk gaat worden moeten we nog even op wachten tot de geboorte in oktober, heb echt nul behoefte om het eerder te weten

 

Ik begrijp je wel hoor... betekend toch ook helemaal niet dat je er minder van zult houden.
Ik ben pas bevallen van een lief mooi zoontje, maar bij een volgend kindje zou ik stiekem ook hopen op een meid

 

Zooooo herkenbaar!

Onze eerste twee waren jongens. Stiekem altijd graag een meisje willen hebben. De derde bleek een meisje. O wat waren we gelukkig! Tot ons grote verdriet kwam onze mooie meid met 37 weken zwangerschap te overlijden.

Weg droom van mooie jurkjes, poppen, vlechtjes etc....

Nu na een jaar opnieuw zwanger. Ik heb het gevoel dat dit weer een jongen is. Misschien denk ik dat om mezelf te beschermen. Natuurlijk wil ik alleen maar een gezond, huilend kindje op mijn buik, maar ben toch bang dat ik even flink zal moeten schakelen als blijkt dat ik nooit mama van een (levend) meisje mag zijn.

Nog 4 weken dan zullen we het weten.

 

Hier heeft mijn vader de baby vanaf week 1 Hanna genoemd en nu dus ook; 2 jongens is toch leuk.

Mijn zus meteen; nou dat wordt een 3de (geen gefeliciteerd of iets)

En mijn tante: ach wie weet krijgen mijn dochters dan wel een dochter (en die heeft 12 en 8 jaar over haar kinderen gedaan... je zou denken dat die iets anders zou zeggen)

Mijn schoonmoeder; kunnen jullie alleen jongens maken..

Oh man in werd er gek van. 2.0 heeft het nu al verkeerd gedaan door een piemel te hebben! Zo voelde het.

Overigens zelf gisteren heel wat tranen gelaten na het lezen van een blog van een jongensmama. Ze had het over de moeder dochter band en over dat ze het gevoel heeft dat jongens op latere leeftijd juist weg trekken van moeders. ..begon te janken als een klein kind

 

Wij hebben 2 meisjes en verwachten ons derde kindje. Ik verwacht te horen dat het een derde meid is en zou erg verrast zijn, mocht het een jongen zijn. Ik heb eigenlijk geen voorkeur maar mijn omgeving hamert op een jongetje. Soms vraag ik me dan af waarom ze denken dat dit ok is... het lijkt alsof ze teleurgesteld zouden zijn indien het meid is... echt geen fijn idee

 

Ahhh meid dat is inderdaad niet wat je wilt horen, dit soort antwoorden kunnen mij zo dwars zitten! Bij mij leek iedereen zo opgelucht dat het een meisje was dat ik echt even boos me gedachtes moest uiten bij me moeder die gelukkig alle bei helemaal t einde vond, maar reacties van andere zaten me zo dwars.. wat nou als het een jongen was was het dan niet goed genoeg geweest?

 

Precies dit. Eerder was er een vergelijkbaar topic waarin heel veel mensen reageerde in de trant van: jongens knuffelen ook, voor jongens heb je ook leuke kleren, mijn meisje wil helemaal geen vlechtjes. Maar daar gaat het helemaal niet om!

Toen ik zwanger was van mijn eerste belde ik over alles mijn moeder, niet mijn schoonmoeder. Zelf heb ik alleen broers, vroeger cadeaus voor Moederdag/vaderdag/verjaardagen etc. Ik moest het regelen, mijn broers deden dat niet. Ze zijn nu wat ouder, dat gaat gelukkig een stuk beter.

Maar dat is dus het beeld wat ik voor me heb bij het idee dat ik geen dochter krijg... ik weet wel dat niet elke meid een goede band met haar moeder heeft en dat er ook dames zijn die juist een goede relatie met schoonmoeders hebben maar ik bekijk het natuurlijk allemaal vanuit mijn eigen ervaring.

Voor mijn zoontje vind ik het wel heel leuk dat hij een broertje krijgt en ik zie het ook helemaal voor me, twee van die blonde knullen samen rondrennen. Neemt niet weg dat die gedachtes altijd in mijn hoofd blijven...

 

Maar jij schetst nu een beeld over hoe je straks met je schoondochters omgaat? Het gaat toch over de band met je kinderen en niet over de band met hun partners? (Wat overigens ook een man zou kunnen worden )
Mijn man is de jongste van 4 en heeft een heel goede band met zijn moeder! Belt haar regelmatig, stuurt appjes en cadeautjes, zijn moeder kan voor onafhankelijk advies ook altijd bij hem terecht. Ik denk dat mijn schoonmoeder heel blij is met de band die ze nu nog steeds met haar zoon heeft

 

Nee, ik kijk naar mijn band met mijn moeder t.o.v. die met met schoonmoeder en t.o.v. die van mijn broers met mijn moeder. En mijn broers hebben een prima band met hun moeder. Daarnaast heb ik een top schoonmoeder. En heeft mijn man ook een hele goede relatie met zijn ouders.

Waar het dan om gaat is de gedachte dat ik dus geen dochter zal hebben die mij als eerst belt. Heeft niets met een eventuele schoondochter te maken.

Inmiddels is het denk ik ook wel anders omdat mijn schoonouders enorm betrokken zijn bij hun kleinkinderen. Maar in eerste instantie, tijdens mijn eerste zwangerschap belde ik mijn moeder, niet mijn schoonmoeder.

 

Ik ben ook een echt meisje meisje, en had tijdens de zwangerschap ook de voorkeur voor een meisje. Het is toch echt een jongetje geworden, en ik kan je zeggen dat een zoontje echt heel leuk vind! Hij is altijd gefascineerd als ik mijn make-up doe

 

Hier waren we allemaal wel een beetje "teleurgesteld" ......vooral mijn twee zoontjes. Ze zeiden beide...mama we hebben al een een grote zus, dus zou het leuk zijn wanneer we een klein zusje erbij zouden krijgen. Mijn dochter en twee zoontjes waren mee met de 20 weken echo en je kan tegenwoordig op de echo boy of girl intypen. Dus we zagen ineens girl staan, zegt ze doodleuk....ohnee sorry het moet die andere zijn, ja die toetsenborden ook he....nou je had me zoontje van zes moeten horen.....iedereen was wel heel blij hoor, maar we wilden allemaal een meid, dus was even slikken. Ik heb wel even gehuild en gedacht.....weer zo een boef erbij. Natuurlijk moet ik blij zijn...ik heb een mooie meid en twee mooie zoontjes, maar stiekum zou nog een kleine meid erg leuk zijn!

 

Ik ben heel blij met mijn 2 jongens. Ik dacht altijd dat ik liever een meisje wilde en dacht dan aan vlechtjes, roezelrokjes, mooie jurkjes...
Maar niets is minder waar. Ik vind het prima als ze onder de modder thuiskomen en mijn wasmachine ratelt omdat ik alle verzamelingen in de broekzakken vergeten ben. En die ontdekkingstochten, het gevoetbal, spannende sterke verhalen, ik geniet ervan!
Nooit gedacht aan het missen van een moeder-dochter band.

Onze dochter overleed na de geboorte, misschien zorgt dat er ook wel voor dat ik des te blijer ben met mijn 2 gezonde gozertjes...

 

@ de reacties van de omgeving. Dat is pure projectie van hoe hun er in die situatie naar zouden kijken. Zo zie je maar dat ondanks het taboe is om het erover te hebben dit onderwerp toch bij best veel mensen speelt. Jammer dat het taboe is om erover te praten. Dan zou het de vraag zijn hoe jij je erbij voelt ipv die opmerkingen.

 

Heel herkenbaar al heb ik het zelf niet meegemaakt. Ik heb 1 dochter en twee zoons. Mijn jongste zoon is bijna drie jaar. Toen ik weer zwanger was had echt iedereen het over een meisje. Alsof het een automatisme is om na een jongen een meisje te krijgen. Tijdens de laatste echo zagen we toch echt iets dat leek op een piemeltje met balletjes eronder. Vooral papa moest slikken, die dacht 100% dat het een meisje was. Hij heeft nu zijn hoop gevestigd op de 20 weken echo. Hij heeft er echt moeite mee zijn wens los te laten.
In de tussentijd heb ik een weddenschap (€50,-) van mijn dochter gewonnen. Zij ging ook uit van een meisje en eist nu dat ze aanwezig is bij de 20 weken echo.

Ik vind het allemaal wel vermakelijk, letterlijk iedereen was geschokt toen ik onthulde dat er zeer waarschijnlijk een jongetje onderweg is. Mij maakt het niet uit, ik ben al superrijk met een dochter en twee zonen. Al kan ik me voorstellen dat iemand hoopt dat er een kleine meid onderweg is als er geen dochters in het gezin zijn.
Ik hoef in ieder geval niet al te veel nieuwe kleren en schoenen te kopen