Mja, een terugval... denk er inderdaad wel eens aan hoe het zal zijn als ik moet/ga afbouwen met de medicijnen. Wil daarom ook eerst kijken wat de mogelijkheden zijn met de medicijnen en zwangerschap. Is die combinatie not done, kijk ik eerst hoe ik er op reageer voordat we natuurlijk aan een tweede beginnen. Misschien lijkt het de HA nog wel helemaal niet verstandig om aan een tweede te beginnen? Ach, we zullen zien, maar boy oh boy, wat kriebelt het voor een tweede kindje Heb jij geen mogelijkheid om te stoppen met werken Patroes? Of anders werk te gaan doen dat minder van je vraagt, of prettiger is oid?
Stoppen is geen optie, echt niet.. helaas. Mn jaarcontract loopt af in mei/juni en t gaat niet goed met t bedrijf. Ze gaan 15 mensen er uit bonjouren dus denk dat ik daar ook wel bij zal zitten. Ik ga straks rustig op zoek naar ander werk. Maar wat betreft 't kriebelen', mijn ha en psych denken dat t nog niet verstandig is, en ikzelf ook niet. Maar ben er zelf ook nog niet aan toe dus..
Hoi allemaal, Ook ik heb een PPD. Wat een opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben... Al vind ik het voor jullie natuurlijk net zo verdrietig als voor mezelf. Mijn verhaal: net voor de zwangerschap raakte ik overspannen (miskraam, huis gekocht, verbouwing, samenwonen, op vakantie, 2x nieuwe baan en dit allemaal in zo'n 3 maanden tijd) en daardoor heb ik een moeilijke zwangerschap gehad. Continu harde buiken vanaf wk 18, bang dat het weer mis zou gaan etc. Op het einde v/d zwangerschap ben ik tot 2x toe opgenomen in het ziekenhuis met zwsch.vergiftiging. Ook al geen feest want had nog nooit in het zh gelegen. De bevalling was ook één groot drama. En inderdaad; toen Seven Phyllis op mijn buik werd gelegd, voelde ik daar niks bij... Na de eerste nacht mocht ik naar huis, maar 's avonds werd ik echt niet goed; de muren kwamen op me af en ik kon alleen maar denken "haal dat kind weg". Dus wij weer naar het zh en ik moest weer opgenomen worden met hoge bloeddruk. Op mijn verzoek werd Seven Phyllis naar de babykamer gebracht, ik kon haar echt niet meer hebben. We zijn toen ook op flesvoeding overgestapt want de borstvoeding lukte niet (wat ook veel stress veroorzaakte). Na 2 nachten mocht ik weer naar huis, de gyn was wel bang voor een PPD maar ik moest het thuis maar even aankijken. Het konden ook 'gewoon' kraamtranen etc zijn. Maar thuis ging het weer mis: ik kreeg een paniekaanval en ben naar de huisartsenpost geweest voor oxazepam. Nou, de dagen erna ging het redelijk. Gelukkig kwam mijn moeder logeren om te helpen, want ik lag alleen maar apathisch in bed. Had ook weinig interesse voor mijn dochter. Ik had totaal geen eetlust, nergens zin in (al helemaal niet in kraamvisite) etc. Maar het ging wel. Tot het einde van week 2: ik had letterlijk het gevoel dat ik GEK werd, ik moest gewoon weg thuis, ik werd misselijk van Seven Phyllis (tot braken aan toe) en was gewoon helemaal op. Ik weer naar de huisartsenpost voor Oxazepam en de dag daarna naar de eigen huisarts. Toen zijn we gelijk begonnen met antidepressiva (Citalopram). De volgende dag had ik een gesprek bij de sociaal-psychiatrisch verpleegkundige en inmiddels was het zo ernstig dat ik aan de crisisdienst werd overgedragen. En nu zit ik alweer drie weken bij mijn moeder thuis, zonder mijn dochter. Hier heb ik tenminste rust, mijn eetlust komt weer terug en ik kan goed wennen aan de medicijnen (ik slik er inmiddels Lorazepam naast ipv Oxazepam). Helaas sta ik nog steeds elke ochtend op met het gevoel dat ik op examen moet ofzo (dus heel gespannen en paniekerig). Ik mis mijn dochter niet, maar elke keer dat ik haar zie (op woensdag en in het weekend) kan ik steeds meer van haar genieten en wil ik steeds meer zelf doen met haar. Ook ben ik veel minder somber. Dus het gaat de goede kant op! Vraag blijft natuurlijk wanneer ik het weer aankan om naar huis te gaan... Ik hoop snel natuurlijk, maar nu zie ik het nog niet zitten. En pas thuis zal de therapie beginnen (deze periode is vooral bedoeld om weer tot mezelf te komen). Nou, heel verhaal maar voor jullie vast wel herkenbaar. Ik hoop dat ik hier een beetje met jullie mee mag kletsen. Groetjes, Djaminah
Ik wil hier alle meiden heel veel sterkte, moed en veel liefde toewensen. Ik weet half niet hoe jullie je voelen (wel een beetje hoor, want voelde me een hele tijd ook erg slecht, maar vergeleken bij jullie was het niets), maar leef wel met jullie mee! Dikke knuffels!
Ben een tijdje niet geweest omdat ik niet veel op internet ben geweest, maar nu lees ik een paar best wel positieve berichten. Wat ben ik blij voor jullie dat het steeds wat beter gaat . Djaminah, wat een heftig verhaal bij jou . Zoals bij jou was het bij mij niet helemaal, maar ik hoop dat je hier goed je verhaal en gevoelens kwijt kunt en het gevoel hebt dat je je zelf kunt zijn ookal past dat niet in het plaatje van de "buitenwereld". Hier gaat het dus niet echt goed. Inmiddels heb ik een gesprek gehad met de psychiater. Die heeft aandachtsgebieden bepaald voor de psychiatrisch verpleegkundige waar ik nu onder behandeling ben. Verder heeft hij me ook andere medicatie voorgeschreven. Sinds zaterdag ben ik van de Efexor af en nu moet ik woensdag met een nieuwe beginnen (Citalopram). Hopelijk gaan deze wel werken en heb ik niet zoveel last van de bijwerkingen . Ik zat de afgelopen weken helemaal onder de blauwe plekken, was echt ontzettend misselijk en duizelig, zweetuitbraken, zo duf als een konijn en ook nog eens hele erge problemen met slapen. In ieder geval ben ik nu echt onder behandeling bij een organisatie die hetzelfde is als het GGZ. Mijn schoonmoeder ligt nog steeds in het ziekenhuis en het gaat nog niet goed met haar . Verder heeft onze gastouder (mijn schoonzus) ook nog eens verteld dat ze wil stoppen (op een hele rotmanier en rotmoment waardoor mijn man en ik helemaal van slag waren) en het gastouderbureau reageert niet op mijn berichtjes . Dus weer een probleem extra terwijl ik juist tijd voor mijzelf nodig heb. Vandaag ben ik ook nog naar de arbo-arts geweest. Er is nu afgesproken dat ik van elke dag 4 uur werken terug ga naar 2 keer 2 uur in de week. Moet zeggen dat dat een hele opluchting is.
Zit hier al de hele tijd alleen maar te huilen en de kinderen zijn zo strontvervelend boven op hun kamer. Kreeg net namelijk een telefoontje van mijn man uit het ziekenhuis. Ik kon heb bijna niet verstaan doordat hij zo aan het huilen was, maar wat ik er uit kon halen is dat de uitslagen van onderzoeken bij mijn schoonmoeder heel erg slecht waren. Ik heb al allerlei dingen afgebeld zoals mijn mans werk (hij moest vanmiddag/vanavond werken) en voor morgen heb ik mijn afspraak voor behandeling ook afgezegd. Denk dat ik morgen ook niet in staat ben om te werken, maar ik kan het op dit moment niet opbrengen om mijn werk te bellen. Had al zo'n moeilijke rottijd en nu dit ook nog erbij. Vandaag is ook nog eens onze 4e trouwdag.
Secretje, wat erg allemaal.. ik weet precies hoe je je voelt.. ik wil jou en je man heel veel sterkte wensen. En zoek voor jezelf ook (weer) hulp, zo gaat t niet langer!
Hallo allemaal , wou ook even reageren hier , want vandaag is er eindelijk heel veel duidelijk geworden voor mij .. vandaag heb ik eindelijk de moed kunnen vinden om met de huisarts te praten en ik heb geen pnd , maar een reactieve depressie , die komt eigenlijk voort uit dingen die ik de laatste 2 jaar meegemaakt heb .. is er ook iemand hier die daar ervaring mee heeft ? nu moet ik naar de psych maar eerlijk gezegd weet ik niet eens hoe dat in zn werk gaat ... ik krijg er ook medicatie bij ... ben wel ontzettend opgelucht dat er nu wat aan gedaan word .. groetjes nicole
Nicole, wat goed van je dat je toch de stap hebt genomen om naar de huisarts te gaan! Wees trots op jezelf, want dat is gewoon heel erg moeilijk. Als het goed is krijg je van de huisarts een verwijzing en kan hij je ook het adres van een psych geven. Je meld je dan aan bij de psych en krijgt een intakegesprek. Ik denk dat ze tijdens dat gesprek je ook zullen gaan uitleggen hoe het bij de psych allemaal in zijn werk gaat. Mijn schoonmoedet blijkt kanker met uitzaaiingen te hebben . Er is geen kans op herstel. Inmiddels heb ik via de mail contact gehad. kom later terug, want er huilen 2 kleintjes die aandacht nodig hebben
he dames, ik heb niet al jullie verhalen gelezem, maar wat ik wel las daar moest ik van huilen vanwege de erkenning. Ik heb al een afspraak gehad met de ha en ben in therapie met anti depresiva. Nou ik vind die therapie voor geen meter helpen en die medicinen alleen in het begin. ik voelde me meteen weer super wist toen niet eens dat je je zo kon voelen. maar nu weer een enorme terugval. Ben mn schoonmoeder verloren en heb natuurlijk een rotte drukke tijd achter de rug en nog. mijn virend zit nog in een rouwprocces (en ik ook denk ik?) en ik kan em helemaal niet steunen. ben steeds woedend om niks kan niks hebben ook van mn oh zo lieve meid niet. Vandaag 1 valium tabletje genomen, en ben meteen rustigen maar wel erg emo. morgen om 10.40 opnieuw naar de ha want dit kan echt zo niet langen. onze relatie staat af en toe echt op knallen, terwijl we wouden gaan trouwen het is zo inmens kl*te allemaal weet gewoon niet wat ik nog moet met mezelf, ken mezelf ook helemaal niet meer. Word echt gek van mn gedrag, gevoelens en moeheid! wil ervan af! mag ik vragen hoe jullie therapie gaat...want volgens mij heb ik een therapeut die weinig zin heeft in der werk ik wil gewoon weer mezelf zijn, als ik nog weet wie dat was/is?
Hey tweeling, jammer jou (en de rest die hier bij komt) te treffen. Als je hier bent, gaat t niet zo lekker.. ik heb je verhaal gelezen en wil zeggen dat je echt de enige niet bent! Ik heb dan geen pnd maar ben volgens hun overspannen. Ook ik had in t begin dat de medicatie goed zijn werk deed maar nu ik weer meer werk merk ik weer dat ik minder kan hebben. Zit je aan de paroxetine of wat anders? Heel veel succes gewenst en weet dat je altijd je verhaal hier kwijt kunt!
nee idd als je hier beland gaat het niet best maar er kunnen ook positive verhalen geplaatst worden niet te vergeten he ik heb citalopram 10 mg en als het niet gaat valium 2 mg maar daar probeer ik vanaf te blijven gr
Tweeling, heel herkenbaar jouw verhaal . Goed idee om naar de huisarts te gaan! Je relatie staat door alles onder zo'n grote druk, terwijl het me lijkt dat jullie wel gewoon verder met elkaar willen. Hier gaat het dus echt niet goed. Ik heb het gevoel dat ik terug bij af ben terwijl ik vorige week dinsdag me juist wat positiever begon te voelen! Ik heb nu 20 mg citalopram, maar dat is nog te kort om er effect van te voelen. Gisteren ben ik weer op gesprek geweest en mijn behandeling is op dit moment helemaal aangepast om de ernstige ziekte van mijn schoonmoeder in te passen. Ik moet toch meer grenzen gaan stellen en 1 daarvan is dat ik dinsdag op mijn werk ga melden dat ik het niet zie zitten om over 1,5 week 1 dag extra (2 uurtjes) te gaan werken. Ze had het ook over helemaal stoppen, maar ik denk dat dan de drempel om weer te beginnen helemaal hoog is. Mijn diagnose is ook bijgesteld. Het is wel een ernstige depressie, maar niet een typische postpartum. Mijn zwangerschappen en bevallingen hebben het tot uitbarsting laten komen, maar er is gewoon meer aan de hand en ik heb (gelukkig) alleen soms moeite met de kinderen wat betreft verzorgen/moedergevoelens.
na ik ben naar de dokter geweest, mn pillen zijn verhoogd naar 20mg...waar ik nu koppijn van heb en ik moet een andere therapeut gaan vragen, ik had het een en ander verteld en mijn ha vond het niet normaal dat ik nog niet serieus geholpen ben. ben eigenlijk best wel boos, het is niet de schuld van de therapeut natuurlijk dat ik dit heb, maar ik ben niet seieus geholpen en nu staat mn relatie en alles hier op knallen terwijl ik er zooo vroeg bij was dat moet toch niet kunnen zoiets! mn kindje en vriend zijn nu de dupe van mijn gedrag dat gewoon niet veranderd. Ook zei mijn ha dat ik die 20mg gewoon meteen had moeten hebben kan dit echt niet uitstaan maja...hopelijk zal het nu beter gaan, vandaar ook mijn vraag: hoe help jou therapeut je? gr
Tweeling: mmm dus die hoofdpijn van mij kan ook van de citalopram komen (lees expres de bijwerkingen niet). Hoop dat je een andere therapeut tegen komt die jou wel goed gaat behandelen. Hoe het hier gaat (met een sociaal psychiatrisch verpleegkundige): waar we mee bezig waren voordat mijn behandeling is veranderd is om te proberen alles positiever in te zien. Dus als er iets gebeurd, het dan niet alleen negatief zien maar ook positief. Een heel zwart/wit voorbeeld: mijn schoonmoeder is dus ongenezelijk ziek (negatief), dit heeft mijn man en mij dichter bij elkaar gebracht (positief). Verder heeft ze me geholpen met me er toe zetten om bepaalde dingen te doen waar ik me niet toe kon zetten. Gewoon een schriftje maken met dingen die moeten gebeuren en in plaats van er tegen aan te zitten hikken het meteen doen zodat je eraf bent. Verder is het nog de bedoeling dat mijn man en ik gaan praten met een psycholoog om de problemen die mijn depressie veroorzaakt aan te pakken. Heb je hier iets aan?
Even toch een paar positieve berichtjes vanaf hier. Vandaag komt mijn schoonmoeder thuis na 5 weken ziekenhuis. Ze wordt nooit meer beter, maar is zo blij dat ze naar huis mag en wij met haar! Verder hebben we per 1 maart een nieuwe gastouder waar ik echt heel erg blij mee ben. Probeer me vast te houden aan deze positieve dingen en alles niet te negatief te zien. Nog erg moeilijk, maar het is een begin van het opkrabbelen
Secretje, vreselijk zeg van je schoonmoeder.. en het is idd soms heel moeilijk om t van de positieve kant te gaan bekijken en als het je lukt is dat helemaal geweldig! Ik moet vrijdag weer naar de psycholoog. Ga om de week naar de ha.. Ik werk nu 50% (dozen vouwen) maar ben er wel ff lekker uit. Helaas heb ik vorige week te horen gekregen dat mn contract niet word verlengt en dat ze vanaf volgende week vanaf 7 uur gaan beginnen! Hier kan ik al niet aan voldoen wegens Justin en t kdv. Deze gaat nl pas om 7 uur open.. Mn baas maakte géén uitzonderingen en ik moest maar kijken als ik beter ben hoe ik dit ga oplossen.. Dus jullie begrijpen denk ik wel dat ik me niet 100% beter ga melden tot mn contract is afgelopen..
:thumbdown: voor je baas! Kan me heel goed voorstellen dat je je niet 100% beter meldt voor die tijd. Zelf ben ik ook bang dat mijn contract niet verlengd gaat worden, maar ja dan maar op zoek naar werk dat mij echt leuk lijkt. Gelukkig is het nog lang geen 1 juli.
hoe is het met de dames hierzo? even een update ik ga vandaag weer naar ggz een afspraak voor een andere therapeut... ben benieuwd... met mij gaat het momenteel heel goed denk zelfs alweer aan een 2e kindje ook dat ga ik even overleggen. ik heb geen terugvallen meer gehad het gaat gewoon super, lijkt ook wel of ik de hele wereld aan kan haha gr