Wanneer naar psycholoog met kind?

Ik heb mezelf deze vraag ook vaak gesteld. Nog steeds hem ik heb geen duidelijk antwoord...
Waar ik (bij onze zoon) wel bang voor ben, is het principe van "alles wat aandacht krijgt, groeit." Als we met hem naar een hulpverlener gaan omdat hij vaak verdrietig is, hoge eisen aan zichzelf stelt etc, dan bevestigen we dus juist dat hij zo is. En dat willen we nou net doorbreken.

Ik ben dus zelf op zoek gegaan naar mensen die mij konden adviseren om hem hierbij te helpen. (Een kennis is kinderpsycholoog en een collega is ortopedagoog). Zij kwamen met adviezen waar ik zelf weer even mee door kon.

Hij zit nu trouwens wel weer beter in zijn vel. Dus we houden vinger aan de pols. Mocht het slechter gaan en we het zelf niet kunnen oplossen, kunnen we die stap altijd nog zetten.

 

Bij mijn oudste heb ik hier ook lang over nagedacht. Wat is de grens? Is er een grens? Elke vakantie bespraken mijn man en ik dit. Of we al hulp nodig hadden of het zo nog ging. Toen mijn zoon van nu 8 in groep 4 kwam, liep hij helemaal vast. Op school had hij het niet naar zijn zin, was vaak boos (om niets), onzeker over van alles. Toen zijn we met hem naar een psycholoog gegaan. Hij was er zelf zo blij mee, want hij had er zelf dus ook heel erg last van. Hij was gewoon opgelucht dat we iets deden met die frustraties en boosheid. Nu na ongeveer 9 maanden weten wij meer, hij blijkt hoogebgaafd te zijn en hij heeft allerlei tools gekregen om te vertellen wat er is. Nu gaat het stukken beter en hebben we verdere stappen ondernomen.

Zelf zijn wij allemaal opgelucht dat we de stap naar een psycholoog hebben gezet. De drempel is helaas best groot. We zijn hier heel open in geweest naar anderen toe, en dan hoor je dat er bij anderen ook veel speelt.

We zijn eerst naar de huisarts geweest, maar dat hoefde eigenlijk niet. Je kan het beste met het sociale wijkteam van je gemeente, zij moeten je verder helpen/verwijzen.

 

Je kan idd via het wijkteam, in elke gemeente heet dat anders weet dus niet hoe het bij jullie heet. Ik zou je dit alleen wel afraden. Deze vorm van hulp kan prima met een doorverwijzing via de huisarts en daarmee omzijl je de wachtlijst bij het wijkteam. Via de huisarts kun je direct op de wachtlijst van de GGZ instelling geplaatst worden, dat scheelt er al 1. Onze zoon heeft gesprekken bij de praktijkondersteuner van de huisarts gehad. Iets minder beladen en heeft ook goed geholpen.

 

Ik heb zelf wel eens een paar gesprekkn gehad bij de opvoedpoli. Die vrouw sprak met mij. Mijn dochter is er maar een keer bij geweest, omdat die vrouw bij ons thuiskwam om onze interactie te filmen (video interactie training). Dat is de keer daarna besproken en toen hebben we het afgesloten. Mijn dochter heeft er dus nauwelijks iets van gemerkt. Misschien dat je zoiets kunt proberen?

 

De combinatie van dingen (waar ik je hier vaker over gehoord heb) vind ik een goede reden om eens te gaan laten kijken.

Ik heb destijds het cjg gebeld, wat idd na het consultatiebureau komt. Ik ben geweldig goed geholpen, echt een topmens!
Zij heeft eerst met mij gesproken hier thuis. En is daarna nog een aantal keer komen observeren hier en heeft wat tijd met onze dochter doorgebracht.
Daar vanuit heb ik weer met haar alleen gesproken en hebben we een zogenoemd gezinsplan opgesteld. Dat is de doorverwijzing zeg maar.

Ik heb toen contact opgenomen met de praktijk die mij het meest geschikt leek en het cjg heeft dat plan doorgestuurd. Vanaf toen werd alles overgenomen door de praktijk

 

Ik speelde al jaren met idee om hulp te vragen voor mijn middelste omdat ik het opvoeden van haar wel lastig vond (en ook veel commentaar kwam van familie bijvoorbeeld), maar uiteindelijk vond ik het nooit heftig/ernstig genoeg en kwam ik met tips via internet e.d. wel weer redelijk vooruit.

Tot het moment dat het in een paar maanden flink achteruit holde (probleemgedrag thuis) en mijn dochter zelf allerlei klachten kreeg (hoofdpijn, buikpijn, keelpijn) en zelf benoemde hoe verdrietig/onrustig ze was. Vanuit haar psychische klachten zijn wij toen bij kinderpsycholoog terecht gekomen. Ik heb het via de schoolarts gespeeld (zij heeft verwezen), omdat ik het daar wel vaker over haar bijzonderheden had gehad. Maar het had ook prima via huisarts gekund, denk ik.

Onze dochter is uitgebreid onderzocht door RIAGG. Met de resultaten konden we thuis en op school de aanpak veranderen, waardoor ze opknapte en weer goed in haar vel kwam te zitten. Nooit spijt gehad van onze stap.

Ze was zelf overigens erg gemotiveerd om mee te gaan, want ze vond het zelf ook absoluut niet leuk om zich zo te voelen en wilde graag geholpen worden om het beter te maken.

 

Dat kan zolang de gemeente een contract met deze psycholoog heeft. Zou dus als je een afspraak maakt vragen hoe de financiering gaat. Anders heb je de kans dat je de kosten zelf moet betalen. De financiering gaat tegenwoordig niet meer via je zorgverzekering maar via de gemeente.

 

Het scheelt wellicht dat jij al een doel hebt (je wil naar een psycholoog).
Wij hadden eigenlijk geen idee. Hier waren er ook geen feitelijke dingen waar zorgen over waren (zoals bij jouw zoon het zeer selectieve eten) hier meer gevoel van ons dat er meer aan de hand was.
Daarom hebben wij eerst laten observeren enz. Pas later de knoop doorgehakt dat we idd de stap naar een diagnose wilden maken.

Maar idd, de eerste stap tot aan de diagnose heeft zeker een jaar geduurd.

 

Ja dit gevoel ken ik helemaal...is nog niet eens zo lang geleden hier.
Maar zoooo blij dat we het toch gedaan hebben. Hier vallen een aantal dingen echt op zn plaats. En zeker op deze leeftijd: het is haar nu zelf ook goed uit te leggen.

 

Waarom zelf betalen als er een hoop psychologen een contract hebben? Wij hebben contracten met een hoop vrijgevestigde psychologen maar maken ook mee dat ouders zelf een psycholoog kiezen waar wij als gemeente slechte ervaringen mee hebben en dus geen contract meer mee hebben lopen. Voor ouders vervelend om daar achter te komen als je eenmaal in behandeling bent daar.