Maar hoe heb jij de balans gevonden tussen begrip hebben voor zijn probleem en het stellen van een grens voor jezelf Ik merk dat mijn vriend veel verwachtingen heeft van mij. Waarschijnlijk om waardering te krijgen, maar als ik daar niet aan 'voldoe', dan krijg ik geregeld een sneer van hem. Dat was blijkbaar effectief, want ik ben op mijn tenen gaan lopen voor hem, en accepteerde het om hem niet boos te maken. Daarmee haal ik mezelf onderuit en houd ik zelf het gedrag in stand. Mijn behoefte is nu dat we apart gaan wonen en hij eerst aan zichzelf gaat werken. Zijn behoefte is dat hij nu wil weten met welke gedachte hij uit huis gaat (gaan we eraan werken of niet). Wel met de afspraak dat ik elk moment kan zeggen dat ik ermee wil stoppen. Over het geheel gezien komt het op hetzelfde neer (alles is ovb), maar dit is wel een 'eis' van hem. Hij is bang dat hij verder van me vandaan raakt anders... Ik merk dat ik terughoudend ben om te zeggen dat ik eerst rust wil, omdat hij zich anders terugtrekt. Ik blijf dus in het cirkeltje zitten.
Ik denk dat je op zon moment alleen maar ‘hard’ kan zijn... JIJ wilt rust, dus neem je dat. En dat kan hij accepteren, of niet en dat is dan zijn probleem.. Je moet niet vergeten dat jullie al zo goed als uit elkaar Zujn... hij heeft niks te eisen
@Pientjelien denk je niet dat, als hij 'jullie' los zou laten (om te werken aan zichzelf), jij vanzelf naar hem toe zou komen? Of niet natuurlijk, maar dan waren jullie hoe dan ook niet gemaakt om bij elkaar te blijven. Ik vind je vriend zo krampachtig over komen, maar om 'jullie' eventueel te fixen is hij zelf de eerste stap. En welke emotie voel jij bij hem? Je openingspost zegt alleen medelijden, maar dat is imo geen goed uitgangspunt voor een relatie. Later heb je het over 'houden van', maar is dit écht liefde of is het meer genegenheid/gewenning van een 10jarige relatie?
Dat heeft in het begin wel veel moeite gekost. Ik ging ook wel eens over mijn eigen grenzen heen, maar ik spiegelde hem veel. Vroeger vond hij het vreselijk als ik met vriendinnen wegging en kreeg dan vaak te voren dat het helemaal niet nodig was of tig keer de vraag "hoe laat ben je dan thuis" Dit gedrag spiegelde ik dan. Hij ging ook wel eens weg met vrienden en kwam dan laat thuis. Daar heb ik nooit moeilijk over gedaan. Door zijn verleden is hij bang om alles wat hij lief is, kwijt te raken. Daar heb ik veel begrip voor en dat begrip is nog steker geworden na het lezen van alle documenten uit de hulpverlening. Om die reden ging ik wel eens over m'n eigen grenzen heen. Het is geven en nemen en vooral in de begin jaren heb ik veel gegeven. Uit eindelijk heeft ons, maar vooral hem, dat veel opgeleverd.
Als hij echt wil, dan hoeft het niet op voorwaarden. Als hij echt zijn best voor jou wil doen, dan geeft hij je tijd, heeft ie spijt van hoveel het te ver is gegaan en wil hij het op jouw voorwaarden doen. Dat hij nu met eisen komt, is met zijn achtergrond misschien begrijpelijk, maar heeft niks met liefde te maken. Ga voor je eigen stabiliteit, en voor die van je kinderen. Als je nu in gaat op zijn voorwaarden, geef je ook aan dat er niet echt iets hoeft te veranderen. Het lijkt mij niet dat er dan een hoop noodzakelijks kan veranderen.
Ik vind het zó moeilijk! Vanmorgen weer een aanvaring tussen vriend en dochter. Hij tolereert absoluut geen tegenspraak, in geen enkele vorm. Of ze nu gelijk heeft of niet, hij wil en zal het laatste woord hebben. Hij schreeuwde naar haar dat 'zij maar een kind was en hij de volwassenen, hij wil dus niks meer uit haar mond horen' (Ze zat niet lekker in haar vel en dat uit ze dan door zich af te zetten) Gisteravond was ze overstuur omdat ze zich niet gehoord voelde door hem. Hij vond het maar onzin en geloofde haar niet. Iedereen stond 'immers voor haar klaar en ze heeft al zoveel aandacht nodig, de enige die niet meewerkt is zijzelf en als dingen niet meezitten is het haar eigen schuld. Punt' Onze dochter is zo een zoet kind, die de laatste tijd heel erg in de knoop zit. In plaats van troosten, geeft hij haar gewoon nog een trap na door de discussie op te voeren en haar gevoel af te doen als niet waar en onzin. Ik word hier zo verdrietig van...
Ik kies voor jezelf en dat moet hij ook doen. Wat hier boven ook gezegd is, het moet niet op voorwaarden maar omdat hij het zelf wil. Ik hoop dat je hem overigens wel even terecht hebt gewezen??? Wauw wat een volwassen vent!
Dit vind ik toch een moeilijke. Ik heb ook zo'n lieve dochter. Die ook al eens heel erg in de knoop zit met zichzelf of met anderen. Ik ben dan ook de begrijpende, troostende mama. Mijn man kan dan ook wel eens hard uit de hoek komen en zeggen dat ze gewoon niet zo flauw moet doen, dat er geen enkele reden is om zo te doen, dan ze dan eens oplossingen moet zoeken in plaats van te blijven zeuren,...... Ach, mijn hart breekt soms. Maar soms heeft ze dat net even nodig, merk ik. Die schop onder haar k.... En nee, ik ga mijn man daar niet voor terecht wijzen. Ik ga haar wel duiden waarom papa dat zegt, dat het misschien wel een goed idee is om een oplossing te zoeken, dat we dat misschien samen kunnen doen,.... Vaak komt ze op die manier wel uit de negatieve cirkel waar ze in zit (en waar ze zich graag in wentelt, want dan krijgt ze veel aandacht). Voor de rest denk ik dat je vooral voor jezelf moet uitmaken of je nog verder wilt met hem. Maar ik merk dat er bij jou op dit moment vooral medelijden en irritatie is. Ik denk niet dat dit zo'n goede grond is om op te beslissen. Zoek eerst wat rust voor jezelf en je dochter. Dit lijkt me noodzakelijk zodat je ook het gedrag van je man eens uit een ander standpunt kan bekijken.
Punt is hier alleen dat mijn vriend dat heel sarcastisch en neerbuigend doet. Dat vind ik echt niet oké.. Laatst had ze een driftbui omdat ze niet naar school wilde, zei hij tegen haar dat als ze zo doorgaat, ze naar een school voor probleemkinderen moet. Toen ik hem met verontwaardiging aankeek, bleek dat hij er het kwaad totaal niet van in zag. Dochter raakte in paniek dat ze weer van school moest en ze blijkbaar een probleemkind was. Hij keurt haar bijvoorbeeld ook duidelijk af op haar verlegenheid. Zo heeft hij een keer tegen mij hardop gezegd - waar zij uiteraard bij was - dat 'hij toch niet hoopt dat onze zoon net zo verlegen wordt als zij, want dat vindt hij maar niks'. Zijn woorden en hij doet dit bewust! Ik zag hoe het haar kwetste maar ze durfde er niet tegenin te gaan. Uiteraard ben ik hier héél kwaad over geworden. Mijn vriend gaat echt over de schreef, en niet 1x maar herhaaldelijk. Edit: dat hij de verlegenheid afkeurt bij onze dochter is - denk ik - omdat zijn moeder dat verschrikkelijk vond bij mijn man. Hij heeft het signaal gekregen dat het/hij niet oke is, en wil dus ook niet dat zijn eigen dochter zo is.
Dat is alweer een heel ander verhaal. Als dit keer op keer en bewust gebeurt, dan blijft er geen eventueel positief effect meer over natuurlijk. Eerlijk gezegd, denk ik dat jij al lang weet wat je wilt. Ga daarvoor en laat je niet lijden door medelijden. Jij en zeker jouw dochter verdienen beter.
De voorbeelden die jij noemt kan ik totaal niet vergelijken bij mijn man, maar dat komt misschien ook wel dat we samen veel geïnvesteerd hebben in onze relatie en hij in zich zelf voordat onze zoon kwam. Hij was 22 toen ik hem leerde kennen en nu 11 jaar verder. Ik weet niet hoe oud je partner is? Soms zijn bepaalde dingen vanuit de jeugd (in het algemeen) zo ingebakken en hoe ouder je bent, hoe moeilijker het is om dit te veranderen. Spiegelen heeft bij mijn man echt geholpen. Hij heeft af en toe nog wel zijn momenten hoor, maar dat is minimaal te noemen en dan spiegel ik dit vaak meteen. Is je partner wel bereid om echt aan zich zelf te werken? En als je hem aanspreekt op gedrag, lijkt hij dan te snappen waarom je hem aanspreekt?