Mijn dreumes van 15 maanden heeft sinds anderhalve week last van verlatingsangst. En dan net name bij het slapen. Als ik haar overdag naar bed breng dan is alles goed tot het moment dat ik de deur dicht doe. Dan is het huilen. Ik laat haar dan zo'n 10/15 minuten huilen, geef haar een knuffel en leg haar weer neer. Uiteindelijk kan dit zo een uur doorgaan en valt ze niet in slaap. Gevolg is dat ze einde van de dag super moe is waardoor ze op de bank in slaap valt. Als ik haar dan terug leg, weer hetzelfde verhaal. Weer huilen. 'S avonds ging het naar bed brengen, tot gisteravond, goed. Om 19u naar bed en vervoglens valt ze in slaap. Alleen werd ze dan wel 1 a 2x wakker. Een knuffel en dan was het weer goed, dan sliep ze weer verder. Eergister nacht, werd ze om 03:45 wakker en wilde ze niet meer terug gelegd worden. Ze viel in mijn armen in slaap, ik legde haar terug en weer brullen. Dit tot 3x toe. Uiteindelijk haar bij mij neergelegd en uiteraard, die draak valt in slaap. Vannacht was het 02:00. Weer hetzelfde verhaal, weer huilen, Weer 3x op m'n arm in slaap vallen, 3x terug leggen en 3x huilen. Uiteindelijk heb ik haar bij me genomen en juist... Ze valt in slaap tot vanochtend 06:30. Laat ik wel zeggen dat zij dus tot eergister nacht nog nooit bij ons in bed had geslapen. Hier had zij ook geen behoefte aan want ze viel alleen in slaap in haar bedje. Legde haar neer, knuffel en een kus en ze sliep tot de volgende ochtend 07:00/07:30. Ik vind het niet erg om er voor haar uit te moeten, maar ik wil wel graag weten wat ik anders kan doen. Hoe kan ik het beste hiermee omgaan? Ik vind het wel een dingetje want het is zo zielig hoe verdrietig/bang? ze is en ik wil haar troosten maar als ze vervolgens direct op houdt met huilen als ik haar op til dan denk ik ook, hoe serieus is het? Dus.... alle tips/ervaringsverhalen zijn welkom!!
Hier is het een periode geweest bij mijn zoon. Die ging compleet overstuur tot spugen aan toe. Soms gebeurt het nu in de nacht ook nog dan neem ik hem een half uurtje bij me en is het goed. In de periode dat het ook in de avond was lag hij gewoon in ons bed. Maar nu weer netjes in zn eigen bed.
Natuurlijk is het voor haar serieus. Voor zo'n kleintje veranderd de wereld elke dag en jij bent haar veilige haven. Dat ze meteen stil is als jij haar oppakt wil niet zeggen dat het niet serieus is, maar dat zij zich veilig voelt bij jou. Eigenlijk heb jij je eigen vraag al beantwoord. Gewoon lekker bij je laten liggen. Daar heeft ze nu behoefte aan. Waarom moet een dreumes al zo zelfstandig zijn? Als zij duidelijk laat merken dat ze bang is als ze alleen is, dan zorg je ervoor dat ze niet alleen is. Als zij zich weer veilig genoeg voelt, zal ze ook weer alleen kunnen slapen. En dat zal echt wel voor de puberteit zijn
ach gossie, hoe zielig is dat hé. Mijn dochter heeft het rond die periode ook heel erg gehad. In eerste instantie nam ik ze in uiterste nood bij mij, want ja dat is wat voor haar veilig is. Maar ik heb haar ook 'geleerd' dat haar bedje ook veilig is. Als ze huilde nam ik ze heel even op en legde haar dan zachtjes terug, nachtlampje aan en zachtjes praten, mijn hand op haar rugje. Als ze kalmeerde, probeerde ik m'n hand weg te halen. Lukte dat niet, dan legde ik het terug. Als ik m'n hand kon wegnemen, bleef ik naast haar bedje staan, zachtjes praten en sussen. Dan een paar stapjes achteruit,.... In het begin duurde dat echt vaak een uur. Ik kan je verzekeren dat ik soms zelf in slaap viel en in de winter was dat heel koud. Dus soms ging ik echt wel overstag. Maar stilaan leerde ze dat ook haar bedje veilig is en kon ze verder met een nachtlampje en de deur op een kier (en af en toe nog eens een knuffeltje). Dus als het voor jou beter voelt. Zeker in bed nemen. Maar als je er de moed en de tijd voor hebt, kan je het altijd proberen om haar te leren dat haar bedje ook lekker veilig is.
Vind je het vervelend om haar s nachts bij jou in bed te laten liggen? Zo niet, dan zou ik haar voorlopig lekker mee in je bed nemen. Dan voelt ze zich veilig en slapen jullie beiden het beste. Mijn zoontje is ook 15 maanden en slaapt ook bij ons. Maar eigenlijk doen wij al sinds zijn geboorte aan samen slapen. Vinden we alledrie heerlijk Ik blijf overdag ook altijd naast hem liggen tot hij slaapt. Hij slaat dan zijn armpje om me heen en binnen een paar minuten slaapt hij dan. Is misschien ook het proberen waard
Verlatingsangst is voor je kind heel serieus. Vind het eerlijk gezegd wel heel sneu. 15min laten huilen. Steeds weer terug leggen. Waarom doe je dat als ik vragen mag? Als je kind aangeeft je nabijheid nodig te hebben is het denk ik alleen maar goed om dit te geven. Voor de binding met je kind is dit echt wel belangrijk. Mijn zoon is nu 20mnd. Ook hij heeft dit nog nodig. Ik ga bij hem liggen tot hij slaapt. Daarna ga ik weg. Dit merkt hij niet. Op deze manier slaapt hij ook echt een stuk beter.
Ik vind jouw antwoord eerlijk gezegd nogal sneu voor TS. TS vraagt toch net onze ervaringen. Waarschijnlijk net omdat ze twijfelt aan haar aanpak. Dan lijkt het me echt niet zo leuk om dit te lezen. Iedereen roept maar steeds dat je als moeder je gevoel moet volgen. En als je dat doet, krijg je direct zo'n veroordelende reacties.
Mijn dochter van nu net 3 jaar oud had dit met momenten ook. Dan liet ik ze tussen ons in slapen als na 2x terugleggen het verdriet niet over was. Mijn eigen ervaring is dat ze er geen gewoonte van maakte. Zodra zo'n periode voorbij was dan sliep ze weer met hetzelfde gemak in haar eigen bed.. Lekker bij je nemen en veel knuffelen! Ze zoeken geborgenheid!
Sneu? Ik denk niet dat jij begrijpt hoe ik mij voel als zij zo lang huilt. Ik ga niet lekker beneden op bank zitten met m'n benen omhoog maar ik blijf boven met serieus de stopwatch aan omdat ik anders na een minuut naast haar bed sta. Iedere ouder doet het op zijn eigen manier en ik ben van mening dat ik niet bij de eerste kik gelijk al naast haar bedje hoef te staan om haar te troosten. Daarbij neem ik dit heel serieus. Ik spring 's nachts direct op om haar te knuffelen totdat ze weer ontspannen is. Waarom ik blijf proberen haar terug te leggen? Omdat ik het een fijn idee vind dat zij haar bedje ook als veilig ervaart en haar hier graag bij wil helpen. Ik plaats dit topic om advies te vragen en ervaringen van anderen te lezen die hetzelfde meegemaakt hebben zodat ik het misschien op een andere manier aan kan gaan pakken.
Ja en nee... vanaf dat ze 8 weken oud was sliep ze de hele nacht door in haar bedje, tot vorige week. Ik miste in die periode eigenlijk wel die geborgenheid. Tuurlijk, het is heerlijk als je kind door slaapt maar het is ook heerlijk als je kind lekker bij jou slaapt. Aan de andere kant denk ik dat ik het fijner zou vinden als ze in haar eigen bedje blijft slapen, vooral omdat er nog een baby aan komt. Vannacht vond ik super fijn dat ze lekker naast me lag en ik haar kon knuffelen. Mijn vriend had nachtdienst dus ze had ook wat meer ruimte, maar toch zegt mijn gevoel dat ik hier ook geen gewoonte van wil maken omdat ik ook de verhalen ken waarbij het een enorme strijd werd om het kind weer in zijn eigen bedje te leren slapen. Vandaar dat ik hier ook om raad vraag, het is lastig om te bepalen wat nu de juiste aanpak is. Ik wil het beste voor haar doen.
Je kan ook even naast haar gaan zitten/liggen tot ze slaapt? Of eventueel 's nachts naast haar op de kamer gaan liggen? Dan blijft ze wel in haar eigen bed maar heeft ze toch jouw nabijheid. Wij deden het zo bij onze twee oudsten en als de fase weer voorbij was, vonden ze het prima om gewoon weer in hun eigen bed te gaan slapen, zonder dat wij bij ze op de kamer moesten blijven. Laten huilen heb ik wel nooit gedaan. Ik vind dat niet nodig. Maar ik snap je wel. Ik heb hier nooit de kinderen in bed genomen (behalve als baby) en ik doe het nu nog niet, behalve als ze ziek zijn. Ik vind het ook belangrijk dat ze hun eigen bed veilig vinden en daarbij slaap ik zelf heel licht met een kind in bed.
Mijn derde is onze makkelijkste slaper ever. Na de bv periode in cosleeper sliep ze op haar kamertje. Ze zwaaide altijd na het verhaaltje en sliep tot de volgende morgen. Met 16 maanden kreeg ze ook verlatingsangst. Ik liet haar dan op mijn bed naast me in slaap vallen. Na 2 weken was het over en nu zwaait ze me weer uit. Toegeven werkt op deze leeftijd beter als corrigeren. Dat doe ik wel bij mijn dreumessen van 3 met een slaapwekker met nachtlampje.
Echt héél fijn jullie reacies en om jullie ervaringen te lezen. Ik heb vanochtend contact opgenomen met het cb en om advies gevraagd. Het advies is o.a. om haar niet uit bed te tillen (deed ik overdag + snachts) en om om de zoveel minuten even mijn hoofd te laten zien en om consequent te zijn. Dit laatste was ik dus niet. Als ze zo overstuur is geef ik snel toe. Ik heb haar om 14:15 nog even naar bed gebracht en wat ik al verwachtte, ze moest direct huilen toen ik weg liep. Ik ben toen wat gaan rommelen op de gang en tegen haar praten en na 10 minuten naar haar toe te gaan om haar een kus te geven en een aai over haar koppie. Natuurlijk weer huilen toen ik weg ging. Weer na 10 minuten bij haar gekomen, Weer hetzelfde gedaan maar ze begon harder te huilen. Dus ik ben op de grond voor haar deur gaan zitten en ik bleef tegen haar praten "mama is hier, je bent niet alleen, ga maar lekker slapen..." Uiteindelijk heeft begin tot einde 3 kwartier geduurd en is ze rustig geworden en in slaap gevallen. Voelde als een kleine overwinning. Ik hoop dat dit goed blijft gaan komende slaapjes. Ik zal wel laten weten hoe het vanavond om 19u gegaan is!
Haha, ik zie mezelf weer zitten. Soms zelfs naast haar bedje met m'n hand door de spijlen, verkrampt en koud. En dan zachtjes achteruit schuiven. En maar blijven praten..... Het zal nog niet direct weer helemaal beter gaan. Maar stilaan leert ze dat haar kamertje, haar bedje een hele leuke en veilige plaats is om tot rust te komen. Zolang ze maar weet dat mama haar niet zo maar in de steek laat en haar door haar angst helpt. Op die manier leert ze ook dat bang zijn niet erg is en dat je ermee kan leren om gaan. Ik denk dat ze dat al heel snel kunnen leren, op hun niveau dan. Steeds angstige situaties vermijden lijkt mij ook niet steeds goed. Maar dat is mijn idee, dit heeft voor mijn kinderen gewerkt, zo doe ik het... Dus probeer gerust iets anders als dat je beter lijkt. En daar moet je niet aan twijfelen. Als je al zo bezorgd bent om haar, kan je moeilijk iets fout doen. Er is geen juiste aanpak. Alleen de aanpak die werkt voor jou en jouw kindje is de juiste!Je bent een supermama!
Mijn dochter heeft het ook met fases. Overdag valt ze altijd zelf in slaap, maar soms vind ze het 's avonds moeilijk. Of nog erger ze wordt om 2 uur 's nachts wakker en is dan bang. Laten huilen heeft hier totaal geen zin. Ze wordt er alleen maar banger van en gaat steeds harder huilen. Dus, ik heb bij Leen Bakker een opvouwbaar matras gekocht. Die staat op haar kamer en als het 's nachts echt niet lukt ga ik gewoon naast haar liggen. Vannacht lag ik tussen 01:00 en 02:00 naast haar. Toen werd ik wakker en ben ik weer naar mijn eigen bed gekropen. Zo blijft ze wel in haar bed, maar is ze niet meer bang en slaapt ze weer het snelst. Bij mij in bed is trouwens sowieso geen optie want daar klimt ze vanaf.
Vanavond om 19u weer huilen toen we weg liepen. Mijn vriend is er 1x naar toe gelopen, kus en een knuffel in bed en vervolgens op de gang gaan rommelen en blijven herhalen "papa is hier, ga maar lekker slapen". Na 10 minuten (waarvan ik er 5 mee huilde) stopte ze met huilen, ging ze lekker liggen en viel ze in slaap. Gaat dus al beter als gisteravond! Toen bleef ze overstuur in m'n armen huilen. Bah, intens naar en zielig is dit zeg. Maar weet ook dat het voor haar "emotionele zelfstandigheid" goed is om het zo aan te pakken.
Wij hebben momenteel ook zo'n periode. Wij gaan 's nachts ook even naast hem zitten als hij huilt. Verder lampje aan, licht op de overloop aan en deur een stukje open. Wij laten hem niet huilen, maar proberen hem wel in zijn bedje te laten. Lukt dat niet, dan neem ik hem bij me in bed.
Onze oudste had dat rond die leeftijd ook 's nachts. Mijn vriend ging ernaast liggen op een matras. Dat hielp en we sliepen allemaal weer. Ik weet niet eens meer hoe we dat hebben uitgefaseerd maar hij is nu 2.5 en slaapt weer helemaal prima in zijn eigen bed. Hij wilde overigens nooit bij ons in bed, alleen als hij ziek is.
Onze zoon heeft ook van die perioden gehad. Wij lieten hem dan gewoon tussen ons in slapen. Daar werd hij rustig van en wij konden ook slapen. Win win.
Vannacht ging goed!!! Ze is 2x wakker geworden. Even een knuffel en een kus in bed en lieve woordjes. Daarna moest ze wel even huilen, maar niet zo overstuur als gister middag. Maar toen is mijn vriend op de gang gaan zitten en beide keren sliep ze weer binnen 10 minuten. Ik vind het zo knap van haar dat haar dit lukt!! Zo trots op haar!!