verwerking bevalling

vervelend zo'n bevalling. ik snap wel wat je bedoelt. ik ben bevallen middels een geplande keizersnede, maar die is ook niet prettig verlopen. 4 pogingen voor een ruggeprik, bloeddruk die wegviel en niet genoeg verdoofd waardoor ik veel voelde. daarna helse naweeen en meer dan twee keer de toegestande dosis morfine. eerst viel het wel mee, maar emaal thuis ging eht mis. ik kon geen foto's van de bevalling zien en wilde er niet aan terug denken, was alleen maar verdrietig en naar. dit is wel echt beter egworden! het blijft niet leuk, maar ik pak steeds vaker de foto's erbij omdat ik zoveel gemist heb van de bevalling. ik heb mijn zoontje bijvoorbeeld ook niet bloot egzien na de geboorte. pas toen hij aangekleed was werd hij bij me gebracht. ik mis het nog steeds, het blijft altijd een beetje pijn doen, maar dat hevige verdriet is voorbij. veel praten! dat helpt echt, ik heb niet anders gedaan, steeds weerhetzelfde vertellen en nu nog wel eens. dan wordt het reeel en verwerk je het langzaam aan.

dikke knuf en heel vael sterkte!

 

Ik ken het, kijk mijn bevallingsverhaal (Mijn bevalling van Damani Keano), heb het ook heel zwaar gehad !
En eerst ging het alweer beter, maar vandaag weer aan iemand mijn bevallings verhaal verteld en was ik weer aan het huilen, het blijft nog wel een tijdje, maar het word wel minder !

Maar praat er veel over meid... Geloof me !
Dat doet je echt goed...

-xxx-

 

Hier ook een helse bevalling, 3 dagen bezig geweest, weeen niet sterk genoeg, rugweeen, wee-opwekkers, ruggeprik, toen volledige ontsluiting maar geen persdrang. Toen 4 uur lang rugweeen voor ze op het idee kwamen om me het gewoon zelf eens te laten proberen. Dacht dat ik gek werd! Thuis ook oververmoeid en superemotioneel, heb 2/3 weken lang huilbuien en paniekaanvallen gehad. Dacht ook dat ik nooit voor mijn kindje kon zorgen, dat ik het niet zou leren of niet aan zou kunnen.
Gelukkig gaat het nu (al een tijdje hoor ) een stuk beter. Zo'n zware bevalling kost alleen lichamelijk al meer tijd om overheen te komen, laat staan emotioneel. Daarnaast gieren de hormonen door je lichaam waardoor je alles nog emotioneler ziet. Het helpt om dingen bij de dag te nemen en nog niet te ver in de toekomst te denken. En idd, praat er over met mensen die naar je willen luisteren.

Heel veel sterkte!

Groetjes Rosa

 

Sterkte meis, van je af schrijven is sowieso een goed begin!

 

Ik kan helaas ook niet aan een leuke eerste week en bevalling terug denken en heb het net als jij hier erg moeilijk mee gehad. Ondertussen kan ik het iets beter een plaatsje geven maar kan het er nog niet echt over hebben zonder te huilen.
Wat bij mij helpt is gewoon heel vaak het verhaal vertellen en heb het er heel veel over gehad met mijn man. Ik weet heel veel niet meer en hij verteld dan wat er gebeurt is.
Ook heeft het mij geholpen om het hele verhaal op te schrijven. In mijn kraamboek is een pagina om te beschrijven hoe de bevalling gegaan is. Daar heb ik van begin tot eind beschreven wat ik nog weet en hoe ik dat ervaren heb. In ieder geval veel sterkte.

 

Ook ik heb een spoedkeizersnede ondergaan. Nova lag in een stuit en kwam bijna 4 weken te vroeg. Ze was nog niet ingedaald toen mijn vliezen braken, dus ik moest met gillende sirenes met de ambulance naar het ziekenhuis.
Daar deden ze eerst nog heel rustig aan en wilde ons nog alles uit gaan leggen. Tot ze m'n ontsluiting voelden. Die was 6,5 cm in 2 uur tijd. Toen werd er dus haast achter gezet en ging alles zo snel dat ik het niet heb kunnen bevatten.
Ook de start in het ziekenhuis met Nova was niet lekker. Ze dronk bijna niks uit de borst en viel veel af. Thuis gekomen zijn we meteen op de fles over gegaan want ze was te verzwakt om uit de borst te kunnen drinken.
Daarna heeft ze twee maanden heel veel gehuild van de pijn, want ze had last van verborgen reflux, maar de huisarts vond het niet waarschijnlijk. Nu heeft ze via de kinderarts eindelijk medicijnen en is het een blije baby.
Ik heb ook heel veel gehuild en ik moet zeggen dat de tranen nog in m'n ogen staan als ik er aan terug denk. Ik heb geen roze wolkje gezien hoor, ook geen heel kleintje en ik moet zeggen dat ik het nog steeds moeilijk vind om te genieten. Ik ben emotioneel zo moe.
Het wordt echt wel steeds iets beter, maar ik had me toch echt een leukere kraamtijd, met visite, taart en kadootjes voorgesteld. De eerste weken thuis zat ik helemaal niet op visite te wachten, ik was kapot.
Het slijt, maar vergeten doe je het nooit denk ik.
Ik denk dat je er veel over moet praten, vooral met je man, en huil maar lekker hoor. Het is niet niks wat je hebt mee gemaakt en dan ook die gierende hormonen er nog bij.
Sterkte en een knuffel van mij.

 

Dit is iets wat ik ook heel jammer heb gevonden. Ik heb haar pas een paar dagen later bloot gezien, toen ze voor het eerst in bad ging na 4 dagen. Iedereen heeft het ook altijd over de eerste poepluier, ik weet nog steeds niet hoe dat eruit ziet, ook haar blote lijfje tegen die van mij bijvoorbeeld, dat zijn dingen die ik allemaal heb gemist.

 

ik heb een redelijk vergelijkbare bevalling gehad als de jouwe..ook vacuum, 2x geknipt, en uiteindelijk keizersnede wel met ruggeprik. mijn dochtertje was alleen niet direct okay..dus ik kon haar een kus geven -niet eens bekijken- en daarna werd ze direct op neonathologie gelegd en onderzocht. daar is ze 10dgn geweest...
ik heb haar pas na 3u kunnen bekijken tussen alle toeters en bellen vd monitoren. na twee dagen mocht ik haar pas vasthouden. dus idd hier ook geen fijne kraamperiode..in het zh veel tranen gelaten...maar toen ik met lege handen thuiskwam -ze moest immers nog een paar dagen blijven- dacht ik echt even dat ik erin bleef..maar goed...we hebben ons er doorheen gebikkeld..ze is gelukkig gezond en thuis. neemt niet weg dat ik niet terugkijk op een leuke tijd en zeker niet een roze wolk.

 

Bijna vijf maanden na de bevalling ben ik ook nog erg emotioneel - en schiet ik soms nog vol als ik terugdenk aan de bevalling, of langs het ziekenhuis fiets op weg naar mijn werk.

Je moet het denk ik zo zien: je leeft maandenlang toe naar de komst van je kindje, je bent bewust zwanger en dan, op het hoogtepunt van alle ervaringen, moet je alles overgeven aan artsen en het lot.

Gezond kindje of niet, het blijft een verwerkingsproces. Met de geboorte van je kleine is ook een mama geboren - en moet je afscheid nemen van negen heel bijzondere maanden!

Praat er lekker veel over en jank maar lekker, hoor. Het wordt minder, maar het duurt nog wel even. Sterkte!

 

Precies.. en dat was ook niet wat ik verwacht had van mijn bevalling (ging ook helemaal niet zoals ik gedacht / gehoopt had).

Mijn bevalling was niet zo heftig als de jouwe maar wel heftig genoeg om na te blijven spoken.. Heb de eerste 2 weken ook heel veel gehuild en kan nu nog steeds heel emotioneel worden maar het wordt wel minder, echt waar.. Laat het maar gewoon lekker lopen die waterlanders, niets om je voor te schamen. En praat of schrijf erover. Dat helpt!

 

De bekende kraamtranen drie dagen na de bevalling had ik ook. Werd helemaal overstuur wakker bij het besef dat ze heel alleen in het ziekenhuis lag met een infectie.
Ik kon me er ook erg moeilijk bij neerleggen dat ik er niet elk uur van de dag voor haar was. Ik heb haar na de geboorte ook zo weinig vastgehouden, ze ging van hand naar hand, totdat besloten werd dat ze naar de kinderafdeling moest.
Na drie dagen hield ik het niet meer en het maakte me niet uit dat ze aan een infuus, antibiotica-infuus en sonde onder de 'gele' lamp lag ik moest even knuffelen.
Toen ze na een week naar huis mocht zijn we pas een band op gaan bouwen.

Nu is alles OK.

Hou je haaks meis.

Liefs,
Daan

 

Hallo Eef,

Ik heb ook een vergelijkbare bevalling gehad. Ik was 2.5 week overtijd. Liep al dagen met vreselijke weeen, uiteindelijk opgenomen. Ontsluiting bleef hangen op 7 cm. Toen aan de pijnbestrijding gegaan en tegelijkertijd aan de wee-opwekkers, om die ontsluiting naar de 10 cm te krijgen. Toen 2x de vacuumpomp, dit mislukte en toen ook een keizersnede. Mijn dochter had een slechte score, ze had een 2. Gelukkig is alles goedgekomen, maar ook het feit dat ik achteraf hoorde dat het slecht ging heeft mij ook geen goed gedaan.

1 maand na mijn bevalling kreeg ik last van slapeloosheid door die bevalling. Mijn huisarts heeft mij direct naar een trauma arts gestuurd en ik ben blij dat ze dat gedaan heeft, ik heb er echt baat bij.

Mijn gyn in het ziekenhuis (die helaas niet bij mijn bevallling was) heeft zelfs aangeboden de videofilm (die gemaakt is tijdens de bevalling) samen met mij te gaan kijken zodat hij mij kan helpen het een plekje te geven. Dit waardeer ik zeer, zeker omdat hij erkent dat de vk in kwestie het allemaal veel te lang heeft laten duren! En erkenning doet toch ook een hoop. Het gaat nu echt alweer beter en het is "pas" 3 maanden geleden. Heel veel sterkte en praat er veel over met de mensen die bij je bevalling zijn geweest. Vraag hoe zij het hebben ervaren. Ik heb hier echt veel aan gehad.

Liefs Kari

 

Ik heb ook de eerste tijd na de bevalling van mijn zoontje alleen maar gehuild. Ik was erg in de war, baalde enorm van de manier hoe hij is geboren en was bang dat ik het nog een keer moest doen (het bleef écht door mijn hoofd spoken en ik voelde weer alles).
Nu, 9 maanden later, schiet ik nog vol als ik het over die bevalling heb. Geeft niks, het was ook heel wat!
Blijf er lekker over praten, schrijf het op en huil wanneer je wilt!
Sterkte

 

Ik herken veel in jouw verhaal en dat van Claartje...

Ik ben erg blij dat er ongelooflijk veel foto's zijn gemaakt en zodra we op de kraamafdeling kwamen zei de verpleegster tegen Louise, zo dan zullen papa en ik je even aankleden (ze was nog in doeken gewikkeld). Toen heb ik meteen gezegd, niks ervan! Die doeken af en geef mijn kindje. Ik heb mijn operatiehemd losgerukt en zo heeft ze heerlijk een half uur in haar blootje tegen mijn borsten aangeleden (onder de deken).

Verder was het inderdaad een hele schok, pas 3 dagen voor de uitgerekende datum moest ik ineens omschakelen van het idee van een thuisbevalling naar een ks, wel een geplande dus, maar pas een paar dagen voor de geboorte was dit bekend.

 

Wat verwerken bevalling betreft: heb een bevalling gehad waar menigeen voor zou tekenen (7 uur in totaal; het echte werk in 3,5 uur), maar toch.. ik zag er enorm tegenop, tegen de pijn met name en dat is me zo erg NIET meegevallen! Nou schijnt t bij een snelle bevalling, ook heftiger te zijn qua weeen, ik ben in 3 uur tijd van 1 naar 10 cm ontsluiting gegaan en het was echt de hel.

Had vooraf 1000x aangegeven dat ik, indien nodig, een ruggeprik wilde, maar waar ik ook bang voor was, dat ik die niet zo krijgen, werd ook werkelijkheid, toen bij aankomst in het ziekenhuis ik al op 8cm zat. En hem dus niet meer kreeg..

Nou weet ik dat ik in vergelijking met anderen die er 3 dagen over doen of complicaties krijgen eigenlijk niet mag klagen.. maar eigenlijk heb ik wel wat te klagen, want het is me zo niet meegevallen. Eigenlijk was het nog erger dan ik had verwacht. En ik zag er al heel erg tegenop..

Mensen gaan er snel vanuit dat je de bevalling achteraf wel snel weer vergeten bent. Zeker zo'n snelle. Nou, ikke niet. Sterker nog, ik kan me nog steeds niet indenken dat ik dit nog eens wil meemaken..

En stom misschien, ik voel me juist bezwaard om te zeggen dat ik het een ramp vond, omdat t op papier dus juist zo vlotjes ging.. Probeer er maar niet meer aan te denken,maar als ik het er toch over heb, merk ik wel dat t me nog heel hoog zit.

 

Wat lijkt het me moeilijk als je je kindje niet meteen bij je mag houden! Ik vond het al zo onwerkelijk, terwijl ik thuis ben bevallen.

Ik moet de bevalling ook nog een plekje geven, maar dan omdat er wat dingen fout dreigden te gaan, maar alles is gelukkig goed afgelopen. Ik krijg het nog benauwd als ik de video van de bevalling zie, maar ik heb het wel nodig om te verwerken, ik ben dan ook blij dat we het opgenomen hebben.

 

Nee hoor. Ook jij leefde immers al die maanden bewust toe naar de bevalling? Jij bent ook overrompeld erdoor - kan me voorstellen dat het daarom een ramp is geweest voor je...