Hier gaat t helaas niet zo goed, t gíng toch vrij aardig weer maar helaas, doordat mn baas moeilijk en lullig doet ben ik weer ietsje naar beneden gevallen Van mn arbo moet ik nu 75% werken en volgende week naar 100%.. dit lukt me echt niet maar ik kan hier niks tegen doen.. mn psych en dokter zeggen dat 50% voorlopig genoeg is, maar mn arbo denkt er dus heel anders over en als ik t niet eens was dan zouden er sancties komen en kan de baas mij 'verwijtbaar ontslag' geven?.. Ik sta nu dus onder grote druk en dit doet weinig goeds.
Hallo meiden, Hier gaat het ook redelijk goed, ben gelukkig alweer bijna 4 weken thuis! Wel met hulp van thuiszorg (2x p week), ouders (2x p week), bezoek aan psych (1x per week) en medicijnen (10mg Citalopram en 2mg Lorazepam) maar toch! Ook hier een bijgestelde diagnose, dus geen typische pn.depressie maar ook meer door miskraam, verbouwing, nieuwe baan, moeizame zwangerschap, overspannenheid etc. Mijn verlof is afgelopen maandag verstreken en ben nu ziekgemeld. Ik heb sinds 12 november NIKS meer van mijn manager gehoord! Veel sterkte voor iedereen, liefs Djaminah
Ik heb een vraag over die citalopram...durf em niet aan de psych te vragen... kan het zijn dat je door die pillen minder zin in sex krijgt? Ik kan mezelf er helemaal niet meer toe aanzetten, met het gevolg dat mijn vriend wel eens twijfeld of het niet aan hem ligt? ben benieuwd naar de antwoorden, vind het namelijk nogal vervelend!
Tweeling, daar kan ik volmondig ja op zeggen . Verder zit ik weer helemaal onder de blauwe plekken...
Djaminah, Ik heb vandaag Citalopram gekregen. Mijn huisarts denkt dat ik een "lichte" postnatale depressie heb... Kun jij zeggen of het snel aanslaat en wordt je er dik van? Liefs Kari
Hallo meiden, Ook ik heb ervaring met depressieve klachten na een bevalling. Eigenlijk na beide bevallingen.. Ik heb een zoon van bijna 8 en een dochter van ruim een jaar. Na de geboorte van onze zoon (spoedkeizersnede) kreeg ik na ongeveer 2 dagen last van kraamtranen die niet wilden stoppen. Na weken "zoeken" naar antwoorden op vragen als "wat is er met me aan de hand" "waarom voel ik me zo rot" etc. kreeg ik als diagnose PPD. D.m.v. medicijnen (seroxat en xanax) en gesprekken bij GGD ben ik er na ongeveer een half jaar weer bovenop gekomen. Dat dacht ik althans... Het eerste jaar na de geboorte was erg zwaar, moe moe en nog eens moe. Helemaal jezelf kwijt zijn en constant het gevoel alsof je droomt. Na verloop van dat jaar ging ik me steeds beter voelen en heb ik mezelf weer teruggevonden. Na deze ervaring wist ik zeker dat ik geen tweede kind wilde. Ik wilde wel maar ik durfde niet. Toch kriebelde het en na veel gesprekken met o.a. huisarts en partner hebben we toch de stap genomen om voor een tweede kindje te gaan. Na twee miskramen raakte ik zwanger in 2006 en in januari 2007 is onze dochter geboren. De eerste zes weken waren fantastisch! Helaas weer een keizersnede maar nu eentje met ruggeprik waardoor ik de bevalling mee kon maken. De eerste bevalling was zo hectisch en traumatisch dat deze bevalling in al haar hevigheid, veel weeen en geen ontsluiting, toch uitkwam op een keizersnede maar een "eitje" was. En toen de grote roze wolk...Super, de kraamtijd was super, ik was echt de gelukkigste vrouw van de hele wereld en weer terug! Maar na zes weken ben ik er gigantisch vanaf gevallen en kwamen alle klachten die ik de eerste keer heb ervaren in alle hevigheid terug. Nooit meer verwacht en toch voelde ik het aankomen. Gelijk aan de bel getrokken bij huisarts en wederom gesprekken bij de GGD en weer aan de medicijnen. De eerste keer was heftig maar nu sloegen alle stoppen door. Niet meer slapen, niet meer eten, niet zitten, niet staan, niet lopen, even zitten, nee toch maar weer lopen, erg moe, toch niet slapen. Ik werd helemaal gek van mezelf! En zoveel verdriet. Ik was zo blij met mijn meisje en waarom voelde ik me dan zooooo vreselijk? Ook voor de oudste vond ik het erg oneerlijk. Ik verborg mijn klachten zoveel als ik kon voor hem. Ik bracht hem naar school en huilde pas als hij op het schoolplein was. Overdag liep ik naar de keuken of ging naar het toilet als ik het niet meer trok. Mijn partner en mijn moeder hebben weken paraat gestaan. Op me inpraten als ik het niet meer zag zitten. Ik wilde bijvoorbeeld niet dood of zo maar ik was zoooo bang dat er een moment zou komen dat ik het niet meer aankon. Dat ik het leven niet meer aankon. Die eeuwige angst... We zijn nu een jaar verder en ik kan me bijna niet meer voorstellen dat ik me zo heb gevoeld. Laatst nog een gesprek gehad met huisarts en bij mij was geen sprake van PPD. Hetgeen ik meegemaakt heb is volgens huisarts een heftige angststoornis in combinatie met hormoonwisseling. Tja, het beestje moet een naampje hebben... Ik vertel mijn verhaal om het voor mezelf af te sluiten en om jullie een steuntje in de rug te geven. Twee keer meegemaakt en nu echt superhappy. Ik heb geweldige kinderen die ik nooit wil missen en een familie die voor me heeft gevochten. Samen met dierbaren en doorzettingsvermogen kom je een heel eind. Heeel veeel sterkte voor degenen die ook iets dergelijks meemaken en de zon gaat echt weer schijnen! liefs, Kriskras
Heftig zeg! Ik heb vandaag n gesprek gehad met mn bedrijfsleider en mag voorlopig weer 50% werken. We moeten afwachten wat de psych en arbo samen beslissen. De psych vind 50% méér als genoeg, evenals mn huisarts. Dus we wachten t oordeel van de arbo eigenlijk af. Voor de rest gaat t vrij goed, ik heb veel steun aan mn schoonfamilie. Zit ook nog aan de medicijnen en dit zal voorlopig zo blijven. Privé gaat t goed, ik ga nog steeds om de week naar de psych en vanaf heden 1x per maand naar de huisarts. Denk dat t nu weer de goede kant op gaat, maar durf t niet te hard te zeggen.
ik heb gehoort van mijn arts toen, dat ze minimaal 3 weken de tijd nodig hebben te gaan werken... maar bij sommigen (zoals bij mij) voel je meteen verschil dus wie weet veel sterkte! @kriskras: wat een verhaal zeg ik zit nu ook op zon moment dat ik denk, heb ik me zoo rot gevoeld? kan me er niks meer van voorstellen! we willen graag zo snel mogelijk weer een 2e kindje, dus ik hoop dat ik snal opknap en weer verder kan met ons leven en niet belemmerd word door dit en dat wens ik iedereen toe!
hoi meiden Wat een verhalen zeg! Heb ze met tranen gelezen. Ben dan ook erg emotioneel.....en moe! Haha...heb net de ha gebeld. Wil even zeker weten dat het normaal is die tranen en moeheid. Julian is bijna 6 weken en hij is een geweldig ventje...maar oooo die moeheid van mezelf! De ha gaat me terugbellen, dus ik ben benieuwd....hoop dus echt dat het geen ppd is...
Hoi dames! Nou, ook ik ben vandaag, na weken er tegen aan gehangen te hebben, naar de ha geweest. Iets wat ik eigenlijk al verwachtte, concludeerde hij nu ook: ik heb een PND. Hij wist er niet veel vanaf, komt in zijn praktijk niet veel voor. Hij gaat dus ook uitzoeken wat nu verder te doen en belt hierover terug... Hoop zo dat we iets passends voor mij kunnen vinden, want dit vreet zoveel energie momenteel.
@bo20: en wat heeft de ha gezegt? als het goed iks krijg je medicatie en dan zul je je naar verloop van tijd zeker beter gaan voelen...heel veel sterkte meid! @dieudonnee: en weet je al of je een pnd hebt, hoop het niet voor je is geen pretje. Maar moeheid kan nog lang duren 9 maanden in 9 maanden uit... bij mij klopte dit precies!
De huisarts heeft nog steeds niets van zich laten horen (hij zou het eea voor me uitzoeken).. Momenteel krijg ik zero begrip van mijn vriend voor de situatie. Hij probeert het wel, maar heeft zoveel zin in seks en ik niet... dit lijdt weer tot discussie en bij mij weer tot een enorm 'down' moment.. Wat moet ik hier nu mee?
Tja.... ik ben er inmiddels wel achter dat er wat mensen zijn die het nauwelijks of niet begrijpen. Je ziet zoiets ook niet aan de buitenkant. Als ik naar mijzelf kijk, zie ik er echt niet goed uit momenteel. Mager bekkie, randen onder mijn ogen, terwijl iemand gisteren tegen mijn zei; goh wat zie je er goed uit, je ziet er niks van aan de buitenkant. 4 weken geleden vond ik het vreselijk dat ik van mijn huisarts hoorde dat ik een pnd had. Kreeg een klap in mijn gezicht, zo voelde het. Nu de medicatie een beetje aanslaat, voel ik me echt stukken beter en schaam ik me er ook niet voor om te zeggen dat ik een pnd heb. Gelukkig krijg ik alle steun van mijn vrienden en werkgever, maar nogmaals, er zijn ook mensen die er niks van begrijpen, en dan domme opmerkingen maken. Ik heb nog nooit een pnd gehad, maar nu ik 'm zelf heb weet ik wat het is en zal ik er ook nooit over oordelen... En Bo20, als je je niet goed voelt, zou ik maandag zelf weer even contact met je ha opnemen. Sterkte! Liefs Kari
helemaal met je eens kari! en bo je ha bellen en zeggen dat het zon niet langer kan en dat je gezin er onder lijdt! je moet niet alles laten sturen omdat je je down voelt hoor terwijl er miss een goede oplossing voor is! miss krijgt je vriend er meer begrip voor als je ha aangeeft wat je hebt en je moet doen ermee. en als je miss naar ggz of de ha oid moet dan neem em eens mee dan begrijpt ie miss beter wat jij doormaakt! tis ook moeilijk te bergjipen allemaal maar hij moet het natuurlijk niet erger maken dan het is! succes meis!
Thnx! Voor vreemden is het niet aan de buitenkant te zien misschien, maar bij mij zie je het wel degelijk. M'n moeder zei vandaag nog.. Je haar en huid zijn zo dof en je ziet er moe (erge wallen) en verslagen uit... Ik ga de ha sowieso maandag even weer bellen, als hij mij niet eerst belt. Ik vind dit zoiets ongrijpbaars... op deze situatie kun je gewoon zelf geen controle uitoefenen; zo vervelend!
mijn vriend gaat er heel goed mee om...hij probeert dan ook zo min mogelijk stress te veroorzaken of zorgt ervoor dat ik er geen last van heb hij is in het begin een aantal keer meegeweest naar ggz en door de uitleg van een arts ed snapt hij (voor zover mogelijk) wat ik doormaak en wat hij kan doen om te helpen! ook luisterd hij goed als ik hem probeer uit te leggen wat ik voel of waarom ik zo in de stress schet. moet zeggen dat ik nu sinds 4 dagen weer op 10mg sitalopram zit...en daar ben ik zo onwijs trots op! ik moet ongi worden en dat waren vaak tiden waar ik weer uit mijn vel knapte en nu niet! ben echt blij dat mijn leven langzaam weer een beetje normaal word!
Heb n tijdje niks laten horen maar hier gaat t ook (sinds 3 weken) goed! Ik wil nu aan de dokter vragen of ik misschien met de medicijnen af kan bouwen..
Hoi allemaal, Ben een tijdje niet hier geweest, maar ik kom weer eens om een hoekje kijken. Heb nog geen tijd gehad om alles terug te lezen, maar ben wel benieuwd hoe het nu met iedereen gaat. Minyaweth, Patroes, Secretje, hoe gaat het met jullie? Hier gaat het met ups en downs. Het gaat soms een tijdje aardig goed en dan voel ik me ook sterk, maar op een ander moment kan ineens de knop omslaan naar een dal en kan ik niemand om me heen hebben, wil ik alleen zijn, kan ik niks maar dan ook niks hebben, van niemand. Ook voel ik me dan zo lusteloos, droom ik heel eng en krijg ik vreselijke gedachten. Ik slik nu al en tijdje 100 mg Zoloft (Sertraline). En ik ben ook 2 maanden geleden gestopt met borstvoeding, vanwege de medicatie. Ik mis het enorm omdat de bv zo super ging, daar was ik zo trots op en nu voel ik me zo nutteloos. Ik kan nog steeds niet werken (heb het wel geprobeerd, maar ben toen volledig ingstort). Weet ook niet of ik dit werk nog wel aankan. Bij de psycholoog heb ik ook EMDR behandelingen gehad voor het verwerken van het trauma van de bevalling. Momenteel heb ik nog erg veel angst voor pijn, omdat ik dat het afgelopen jaar bijna continu heb gehad (vnl. door bekkeninstabiliteit). Tsja meiden, het is allemaal wat.... Groetjes, Emma
Hallo dames, Emma, wat vervelend dat het nog niet helemaal jofel met je gaat. Zou het aan je medicatie kunnen liggen? Met mij gaat het gelukkig steeds beter. Mijn slapeloze nachten zijn vrijwel over, ik zit nu op 1.5 citalopram pilletje per dag. Voordat ik ga slapen slik ik ook nog een oxazepam maar dat zal ik binnenkort wel af gaan bouwen. Mijn nachten waarin ik slaap zijn me nog veel te heilig. (Na bijna 4 maanden slapeloosheid door de bevalling) 21 mei heb ik mijn eerste EMDR behandeling. Emma, vind jij dat je hier baat bij hebt gehad? Liefs Kari