Hoi allemaal! Ik ben benieuwd of iemand mijn angst herkend. Op dit moment ben ik pril zwanger van ons eerste kindje. Toen een vriendin zwanger was van haar kindje was ze niet uit te staan! Alleen maar boos, chagarijnig en continue ruzie aan het zoeken. Nu ik zelf zwanger ben, ben ik best wel bang dat ik ook zo word. Iets wat ik absoluut niet wil. Dat zou betekenen dat ik echt mezelf niet meer ben namelijk. Mijn vriend denkt dat het wel meevalt omdat ik een andere persoonlijkheid heb en sowieso niet zo'n opgewonden standje ben als haar. (ze is van nature al wat sneller opgefokt namelijk) Op dit moment heb ik nog geen enkele reden om aan te nemen dat mijn humeur slecht wordt, maar de angst is er wel. Hoe gingen jullie hier mee om?
Ik ben nog niet zo lang zwanger (ook van de eerste) dus heb nog niet enorm veel ervaring, maar bij mij zorgen de hormonen juist voor meer tranen op de gekste momenten. Ben niet eerder boos of opgefokt. Twee vriendinnen van mij die van zichzelf best fel zijn, waren juist tijdens de zwangerschap veel milder. Het is afwachten wat de hormonen gaan doen
Je kunt er weinig aan doen. Ik ben er wel van bewust dat ik 'anders' ben, hormonen nemen je echt even over. Hier praten wij er gewoon over. We erkennen het beiden en maken het er beste van. Ik mis mezelf ook maa rik weet van mn vorige zwangerschap dat het ook weer goed komt.
En het kan ook andersom! Ik voel me juist hormonaal super goed tijdens zwangerschap! Normaal veel last van schommelingen bij menstruatie maar ben nu zo stabiel als wat. Heerlijk! Met lijdt het meest door het lijden dat men vreest.... Je verandert er helemaal niks aan dus laat het komen zoals het komt. Hoe het ook gaat; het is tijdelijk.... Komt helemaal goed meid!
Het belangrijkste is denk ik dat jezelf en je partner moeten beseffen dat hoe je dan ook kan reageren door de hormonen komt. Ik was bij mijn vorige zwangerschap veel vrolijker maar soms ook emotioneler. Deze zwangerschap ben ik af en toe wat terneergeslagen en ook emotioneler. En geeft dit dan ook gewoon toe aan mijn partner en realiseer me dat het de hormonen zijn want er gebeurt zoveel in je lichaam. Zeker nu de laatste weken hen je soms door slaapgebrek dat je humeurig en emotioneel kan zijn maar dan is het zaak om een keer lekker een dagje in je bed in te lassen en de volgende dag voel je je vaak weer beter.
Bedankt voor al jullie lieve reacties! Misschien moet ik er inderdaad niet te bang voor zijn en het over me heen laten komen. Maar ja, toch hoop ik dat ik gewoon een vrolijke zwangere blijf. Wat emotioneler vind ik niet erg. Als ik maar niet zo'n trut word naar mijn vriend en vrienden toe.
Hehe, ik ben nu voor de tweede keer zwanger en ik verander bij vlagen in een enorme bitch. Soms kan ik het wegzuchten, en soms moet ik eraan toegeven en dat resulteert meestal in een enorme hormonale huilbui. Of ruzie met mijn kleuter.
Haha Ik ben zo'n horor zwangere. Moet ik eerlijk zeggen dat ik al vanaf week 5 enorm ziek ben en bijna niks meer kan. Helpt niet echt mee... Af en toe moet mn man me even op mn plaats zetten en dan ben ik weer lief. Maar ik ben leuker zonder hormonen Maar dit gaat weer over hoor.
Bij de eerste heel erg last van gehad! Bij de 2de niet zoveel. Denk dat het per zwangerschap dus erg kan verschillen.
Ik zou me niet te druk maken er over . Ik was/ben bij beide zwangerschappen een beetje eufor en moet om de domste dingen heel hard lachen .. Het ken dus ook de andere kant op
Het kan per zwangerschap verschillen. Kan deze zwangerschap zeggen dat ik een heks ben met het geduld van een pinda en tact niet meer bestaat. Ik zoek niet zomaar ruzie maar reageer wel feller. Toen een vriendin gisteren op fb zette dat haar kitten dezelfde naam had als mijn overleden zoontje ontplofte ik.. maar heb geen ruzie gezocht maar denk dat zij mijn kortaf toon prima begreep. Aangezien de kaart nu anders heet. Zo zijn er nog een paar met acties die ik nu ontloopt omdat als ik er wat van zeg, ik niet voor mezelf in sta. Horrorhormonen bestaan maar het is aan jezelf, zowel je confrontaties op of probeer je wijzer te zijn. Ps tact is normaal ook al niet mijn sterkste kant!
Bij mij komen die horror hormonen in de laatste 10 weken ineens naar boven Deze keer ook weer.. vooral richting mijn man en dan voel ik me later ook wel schuldig omdat het meestal niet redelijk is. Hij weet inmiddels dat het door de hormonen komt gelukkig. Opmerkingen van anderen kan ik ook minder goed hebben maar ik kan me momenteel nog goed inhouden. Het gaat weer over.. daar hou ik me aan vast.
Ongeacht hormonen ben je er altijd nog wel zelf bij hoor. Ja ik reageerde soms wel anders als ik normaal zou doen maar ik merkte en besefte het echt wel dat het niet was zoals ik normaal was. Dus soms even laten 'gaan', even lekker janken of net wat feller reageren. De andere keer op je tong bijten en die felle reactie inslikken. Maak je geen zorgen, je bent je al bewust dat je niet wilt zijn zoals haar dus dan gebeurd dat ook.echt niet!