Hoi even en anoniem account... Een periode geleden nog niet heel lang heeft mijn man een bekentenis gedaan... Hij heeft met 90 procent zeker nog een kind lopen wat een stuk ouder is als onze kinderen.. eerst dacht( hoopte) ik dat hij een grap maakte maar de details die hij nog weet zijn dusdanig duidelijk dat ik er haast niet omheen kan... Ik ben gebroken stuk en helemaal van slag.. dit heeft hij namelijk na een aantal jaren huwelijk pas verteld... Hij wil dit kind vinden of in ieder geval duidelijk krijgen of hij gelijk heeft.. hij weet de naam van de eventuele moeder hè oude adres en waar ze op school zat.. Ik heb al helpen zoeken naar het valt me zoo zwaar... Het doet zo verrot zeer.. zijn reden? Hij shaamde zich en het begon nu hij aangesproken was door iemand uit het verleden toch wel te knagen... Ik weet niet meer wat ik moet... Kan ik hem nog vertrouwen als je zoiets jaren kan verzwijgen.... Zijn er hier mensen met een vergelijkbaar verhaal of tips over hoe de persoon te vinden Liefs
Jeetje, dat is geen kleine bekentenis, snap dat je nu flabbergasted bent. Omdat hij zich schaamde dat hij dus eventueel nog een kind heeft verteld hij niks erover, hoe oud was hij toen? sterkte en succes met het vinden van dit kind. Via Facebook misschien, bekenden uit die periode opzoeken of naar het oude dorp gaan. En
Oei dat is heftig! Naar grote waarschijnlijkheid nog een kind rond hebben lopen is iets wat je niet makkelijk opbiecht als je er in eerste instantie niets over gezegd hebt. Dat het zo lang heeft geduurd kan ik me dus ergens wel voorstellen. Naast het achterhouden, zou ik persoonlijk meer boos en teleurgesteld zijn over zijn houding tegenover dit kind. Een man die zijn verantwoordelijkheid niet neemt tegenover zijn kind is een man die mijn interesse niet waard is. MAAR jij hebt hem natuurlijk anders leren kennen en ziet hem(denk ik) als een goede en verantwoordelijke vader voor jullie kinderen. Dat hij het licht heeft gezien is in mijn ogen positief. Mensen veranderen. Wat hebben jullie al geprobeerd in jullie zoektocht naar het kind?
Facebook, Google telefoonboek ( haar ouders wonen waarschijnlijk nog op hetzelfde adres) proberen contacten terug te halen mail gestuurd naar oud emailadres .... Ik ben ook zeker boos over he lakse naar dit kind toe...
Ik probeer me in te denken hoe ik me zou voelen als mijn man een dergelijke confession zou doen maar dat lukt me niet echt... Mijn eerste, nuchtere, niet zelf in de situatie zittende reactie zou zijn: dit is voor jouw tijd gebeurd. Het getuigd niet echt van veel karakter dat hij zijn verantwoordelijkheid destijds niet heeft genomen maar jij kent hem blijkbaar als een andere man anders had je niet over kinderen met hem nagedacht. Kan me wel voorstellen dat het jouw vertrouwen schaadt dus dat zal tijd kosten. Ik denk dat je het juiste doet door hem te helpen zoeken. Wie weet is het niet zijn kind. Blijft dat hij dit vele jaren verzwegen heeft maar hoef je in ieder geval geen ruimte te maken voor een nieuw gezinslid.
18 jaar is nog best jong. De hersenen zijn nog niet helemaal ontwikkeld waarbij gevolgen in de verre toekomst en dan een verstandige keuze maken nog erg moeilijk is. Natuurlijk varieert het per kind.... Waarschijnlijk is hij flink in de ontkenning geschoten en is dat waarchij in is blijven zitten tot laatst dat hij die oude kennis tegen kwam.
Ik vind dat hij het eerlijk had moeten zeggen maar het ligt er ook aan hoe hij toen zelf heeft gehandeld en waarom hij die keuzes heeft gemaakt welke leeftijd hij had ? , Ik ken namelijk een man die op zijn 17de een kind had gekregen maar dat kindje is toen erkent door een andere man en dat ziet die tot nu toe niet als zijn kind , Maar wie weet ooit in een nieuwe relatie als die zelf (weer) vader word dat het in een keer veranderd en hij het niet meer wil ontkennen , Maar ik kan begrijpen dat het knaagt en dat je kwaad/geschrokken ben dat hij dat geheim kon houden .
Dankjewel voor reactie.. ja het is inderdaad voor mijn tijd gebeurd en het gaat me ook niet om dat kind ( die kan er immers niks aan doen ) maar wel om zoo lang verzwijgen.. t geeft zo'n enorme klap in mijn vertrouwen naar hem toe... Ik hou Zielsveel van hem dat staat vast... Mar hoe ik hiermee om moet gaan geen idee...
Als je er zelf niet uitkomt, wat ik me heel goed kan voorstellen, dan is het een optie om met een professional te gaan praten. Vertrouwen is een enorm lastig iets om te herstellen, maar zeker niet onmogelijk. Vind het heel mooi hoe je erin staat! Respect!
Hij heeft toen via via gehoor dat zij zwanger was. Later is er een vriendin van haar naar hem toe gekomen met een foto n de mededeling ik vind dat je dit moet weten... Toen heeft hij daar geen actie op ondernomen want het was net uit... Nu een tijd terug is er iemand naar hem toe gekomen met dat hij eens achter haar aan moet aan omdat dat kindje blijkbaar veel op hem lijkt... Daardoor knaagt het meer dan ooit geeft hij aan...
Ik snap dat je daar even helemaal van ondersteboven bent. Al vind ik het van hem een heel dappere stap om dit na zoveel jaar toch op te biechten. Blijkbaar heeft het hem ook niet koud gelaten. 18 is heel jong. Inderdaad niet goed na gedacht over de consequenties. Praat er samen goed over. Ook hoe je dit later (mocht het kind gevonden zijn) aan jullie kinderen gaan vertellen. Dat is nogal wat.
Valt niet goed te praten, maar ik begrijp zijn houding wel. Heeft die persoon geen idee hoe jullie haar kunnen bereiken?
Nee snap ik. Ik denk dat je nu gewoon door moet gaan zoals je doet en het de tijd geven. Zou ook heel duidelijk uitspreken wat je dwars zit en dat, dat niet zomaar weg is. Sterkte met de hele situatie! Ik hoop dat jullie hier samen goed uitkomen.
Eerlijk? Ik zou erg boos zijn dat hij zoiets verzwegen heeft. Het moment dat jij zwanger werd/was dacht hij vast terug aan die andere vrouw toen zei het nieuws vertelde of die bevalling etc. Jij dacht dat jullie kinderen jullie eersten waren en achteraf is dat niet zo. Zoiets vind ik niet iets kleins wat leeftijd gebonden is. Want gedurende jullie relatie, voor het huwelijk, had hij toch ook wel kunnen opbiechten ipv trouw beloven maar weten een groot geheim te bewaren? Ik zou zeer in schok zijn en weet me nu ook niet in te leven in jou situatie. Ik vind het zelfs heel wat dat jij helpt mee zoeken. Ik zou denk ik verstijfd van schok tijdje terug trekken.
Wow dus moeder heeft hem zelf niet over kind verteld? Dus er is zelfs een mogelijkheid dat kind helemaal niet van hem is? Mensen kunnen vaak ook dingen speculeren als "ja kind lijkt op je" en daar dan van uit gaan dat het van hem is of omdat het net uit was en zij zwanger daaruit opmaken dat kind dus van hem is. Nog moeilijker dus.
Jij moet even goed gaan lezen want zo was de situatie helemaal niet. Nu zit je te stoken en recent in een ander topic gezien dat dat vrij sneu afliep voor de TS.
Oke dit geeft al een heel ander beeld van de situatie dan je in je openingspost verteld. Waarschijnlijk is hij ook met stomheid geslagen en heeft ie dit niet verborgen maar komt er zelf pas achter?