Arme agent die je kinderen mag vertellen dat je neegestoken bent omdat je liever zelf ging kijken ipv mensen die er voor getraind zijn.
Goed gehandeld! Ik heb voor onze vorige buren ook een keer de politie gebeld met zon situatie.(die hadden alleen gelukkig geen kinderen). Denk dat dat het beste is wat je kunt doen!
Ik had niet gebeld.... Maar dat komt meer denk ik van verknipte beeld denk ik? Kom uit zo thuis situatie en nooit heeft ooit een buurman /buurvrouw gebeld. Al vond ik dat als kind vreselijk dat niemand wat deed. Goed dat je het hebt gedaan!
Ik krijg een beetje de kriebels hiervan, eerlijk gezegd. Mijn 'vader' was in mijn jeugd zeer gewelddadig tegen mijn moeder en tegen ons. Als jij had aangebeld had hij gedaan alsof er helemaal niks aan de hand was, om ons vervolgens verder af te ranselen dat wij hem nu ten schande hadden gebracht tegenover de buren. Ik had het je niet in dank afgenomen. Liever de politie, waardoor het ten eerste bekend zou worden bij hen en we ten tweede de benodigde hulp hadden gekregen waardoor ons een hoop leed zou zijn bespaard. Iets waar ik met mijn 31 jaar nog altijd last van heb. Maar hé, mocht je ooit in zo een dergelijke situatie belanden waar jij denkt dat je de juiste persoon bent om huiselijk geweld te sussen, succes alvast! Ook voor het betreffende slachtoffer overigens, die het met nog meer geweld moet bekopen...
Ik vind dat als vrouw onverstandig maar een flinke vent kan dat toch best doen? Mijn buurvrouw werd ook mishandeld. Mijn ex (vechtsporter) is daar een paar keer tussen gesprongen om die man een tik te geven (terwijl ik de politie belde). Je kan toch moeilijk gaan toe staan kijken terwijl iemand gewurgd word? Eigen held spelen is niet altijd verstandig. Maar ik vind sommige mensen wel erg bang als er iets gebeurd op straat etc. Mijn ex is verder trouwens een lul hoor. Maar dat deed ie dan wel weer.
Ja dat vind ik ook stom (en heel wantrouwend naar de politie / overheid toe). Ik bedoelde met mijn post aan te geven dat je ook allebei kan doen. Maar dat ik het ook wel een beetje pijnlijk vind hoe bang en afwachtend mensen soms zijn. Dat iemand in een volle trein een conducteur verrot scheld en niemand iets durft te zeggen. Beetje jammer zeg maar.
Ik had gebeld en was vervolgens aan de deur gegaan, ja soms niet handig maar op dat moment spoor ik niet als ik dat zie gebeuren. Mijn man is van een best wel temperamente achtergrond en als hij praat, roept ie al soms zelfs zo dat ik hem vraag wat zachter te praten. Als hij zou schreeuwen dan ga ik mijn oren dichthouden want jeetje dan komt er een geluid uit. Hebben ooit de buren aan de deur gehad die dacht dat we ruzie hadden terwijl mijn man gewoon zijn verhaal stond te vertellen inmiddels is het bekend dat hij gewoon hard praat en dat ik mijn mannetje wel sta als het me niet zint wat ik overigens nog nooit tegen mijn man heb hoeven te gebruiken!
Een vriendin van mij is jaren geleden in haar relatie meerdere keren mishandeld. Dat moet door het hele appartementencomplex te horen zijn geweest. Natuurlijk zijn de mishandelingen op zich al traumatisch. Maar wat haar misschien nog wel meer geraakt heeft, is dat er nooit iemand de politie heeft gebeld of heeft geprobeerd haar te helpen. Ze weet zeker dat in ieder geval een deel van de buren op de hoogte waren. Het complex was om te beginnen al gehorig. En in ieder geval één keer was de mishandeling in een gemeenschappelijk gedeelte en hebben buren gezien hoe ze aan haar haren de trap op wert gesleurd. Ik kan me werkelijk niet voorstellen, dat je dat ziet en dan niks doet. Ik zou minimaal de politie bellen. En afhankelijk van mijn eigen situatie, toch proberen iets te doen om de mishandeling al te laten stoppen. Of in ieder geval proberen het slachtoffer een sein te geven dat hulp onderweg is. Het lijkt me vreselijk eenzaam als zoiets gebeurt en niemand steekt een vinger uit om te helpen. Je raakt het vertrouwen in je medemens gewoon kwijt. Ik vind het goed dat TS gebeld heeft!
Dit snap ik dus niet, na de eerste keer ga je toch zelf naar de politie om aangifte van mishandeling te doen en zet je punt achter de relatie? Dat de buren geen enkele keer gebeld hebben is zeker kwalijk, maar waarom verwacht je van je medemens dat die jouw gaan redden, als je het zelf al niet doet? Ik praat mishandeling niet goed, wat de reden daarvan ook is, maar dat vrouwen in zo'n relatie blijven, dát snap ik al helemaal niet.
Ik geloof als je er zelf inzit dat het dan anders is. Ze zijn misschien ook wel enorm bang van hun partner en dat hij nog veel ergere dingen gaat doen als ze aangifte zou doen.
Dat vind ik een ontzettend naïeve gedachtengang. En bovendien kun je sommige dingen helemaal niet snappen als je het nooit mee gemaakt hebt.
Dit zijn zulke complexe situaties. Geloof me, dat is echt makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste: Er wordt zo met je hoofd gespeeld dat je gaat denken dat het aan jou ligt. Fysieke mishandeling gaat altijd gepaard met psychische mishandeling. Je denkt steeds 'als ik nou maar het huishouden een beetje beter bijhoud, als ik nou maar wat lekkerder kook, als ik de kinderen nou maar rustig houd, als ik nou maar....etc etc etc Want ze zijn er meester in om jouw 'tekortkomingen' als reden te geven voor hun woede uitbarstingen. Dan ga je vanzelf denken dat het ophoud als je die 'tekortkomingen' oplost. Er is immers dan geen reden meer om boos te worden. Bizar natuurlijk want er zijn áltijd wel redenen voor zo iemand te vinden omdat het probleem eigenlijk heel ergens anders ligt. Als het ze niet lukt om het te verdraaien zodat het jouw schuld lijkt, dan zullen ze diep berouw tonen en zogenaamd beloven dat dit echt de laatste keer was. Dan komt de persoon weer naar boven, als hoe je diegene leerde kennen en denk je dat het nu echt stopt. Er kan een hele rits aan reden zijn waardoor je een soort medelijden gaat voelen. Ten tweede: Het bouwt zich vaak héél geleidelijk op, waardoor je je eigen grenzen steeds gaat verleggen. Het kan ook gerust maanden of zelfs jaren goed gaan, waardoor je denkt dat het eindelijk afgelopen is. Uiteindelijk is het zover gegaan dat je jezelf volledig kwijt bent geraakt en emotioneel onstabiel bent geworden. Dan is het eind vaak helemaal zoek. Ten derde: De terreur stopt helemaal niet zodra je er een eind aan maakt en als je kinderen hebt is het helemaal moeilijk. Je weet namelijk dat je kinderen daar dan wel de dupe van blijven. Ik snap echt hoe bizar het klinkt en veel vrouwen denken 'dit zal mij echt nooit gebeuren, want ik laat het niet toe'. En dat snap ik heel goed! Maar alsjeblieft, als je het vermoeden hebt of iemand neemt jou in vertrouwen, wees er voor die persoon zonder te oordelen. Ik zeg dat als iemand die met huiselijk geweld (als kind) te maken heeft gehad. Ik ben er in geboren en mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 13 was. Ik neem het mijn moeder 0,0 kwalijk dat ze zo lang is gebleven. Mijn vader wel overigens, daar hebt ik het contact mee verbroken.