Ja, kan me voorstellen dat de duur van de wachtlijst mee gaat spelen als je 34 bent. Wij waren nog onder de dertig toen we die beslissing maakten, dan is dat makkelijker. Gelukkig zijn er ook nog opties zonder wachtlijst
Hallo dames, Ik lees wel elke keer mee maar niet heel veel te melden. Haha. Onze dochter is vandaag alweer 6 maanden gaat zo snel. Ze doet het echt super goed en lekker nieuwsgierig en een eigen willetje het is echt een heerlijk meisje in te zien. En ook een heel vrolijk meisje. Nu alleen weer heel erg verkouden 2 weken geleden ookal zo sneu en je kan er zo weinig aan doen . Xxx
ik heb nog niet alles gelezen maar je verhaal klopt niet helemaal. wij hebben namelijk wel gebruik genaakt van de donorbank van nijgeertgen en geen eicellen hoeven doneren (dit wad 5 jaar geleden het beleid en nadat ze failliet zijn gegaan niet meer) overigens hoefde het niet maar dan kreeg je t donorzaad gratis
Misschien zit er een verschil in of het een medische noodzaak heeft? Wij gaan als het in deze 3 pogingen niet lukt natuurlijk ook een soortgelijke constructie aan... Misschien met als enige verschil dat het na 9 iui’s met hormonen medisch gezien te verantwoorden is naar de verzekering en de cryo’s er natuurlijk al zijn...
Welkom Katja! Een heel traject voor jullie dan. Veel stof om over na te denken ook. Ik heb persoonlijk hele rare ervaringen met Nij Geertgen, voor ze failliet zijn gegaan. Een keer geweest met mijn toenmalige vriendin en tien hadden we ook dat romantische idee. Zij is bang voor alles wat er in haar moest zeg maar hij zei dat ze het maar ff moest oprekken met een flesje bier want die flesjes hebben uitlopende halzen Nou ik voelde me daar zo raar bij. Die relatie ging uiteindelijk stuk en mijn huidige vrouw en ik zijn in Tilburg in behandeling geweest. Hele lieve mensen. Je hebt dan wek een eigen donor nodig maar uiteindelijk waren wij heel snel zwanger met een sonor van Cryos. Ik heb onze beide dochters gedragen, mijn vrouw had geen zwangerschapswens. Wel een kinderwens. Maar de kindjes voelen volledig van haar. De kindjes hangen ook heel erg aan haar en lijken qua karakter ook openbaar. Soms krijgen we zelfs opmerkingen dat de jongste op haar lijkt qua uiterlijk of bij het bureau als ze zien dat de meisjes tenger zijn ‘ja jullie zijn ook allebei niet groot’ hahaha. Dat is dan toch wel heel leuk. Dan wordt het al zo als normaal gezien en denken anderen er blijkbaar ook niet over na. Mijn vrouw hield van de kindjes vanaf het moment dat we zwanger waren, dat ze ze voelde als ze schopte, maar vooral toen ze de kindjes in haar armen kreeg. Zet alles goed op een rijtje en dan komen jullie er wel aan uit Hoe is het verder met iedereen? Denanja al verhuisd? Er was toch nog iemand pas verhuisd? Laura, hoe is het nu met jou en je vrouw? Hier alles goed. Nog steeds erg druk, Novi heeft nu 3 nachten doorgeslapen! Ik durf niet te hopen dat dit misschien blijft. Tot vorige week iedere nacht gespook. Het is echt slopend. Soms zijn we 1,5 uur aan het heen en weer lopen. Ze wordt 2 in februari dus vind het best tijd om beter te gaan slapen haha! Zal zo ff fotootje uploaden nog aks dat lukt.
@vliegje Die foto is echt zooo leuk! En hoop dat ze het beter slapen volhoudt! Komt natuurlijk weer die onrustige sint-tijd aan, dus duim een beetje extra voor je! Tussen mij en Jo gaat het weer veel beter. Het is me ook steeds meer duidelijk dat het gewoon een na-effect was van iets wat al veel langer niet goed ging: ikzelf! Hahaha... Daar gaat nu ook flink de schaaf overheen, moet morgen weer naar de psych.... Doodeng, maar nodig...
jaaaa wij zijn verhuisd! vanmorgen getekend dus we wonen nu bij mn broertje voor ruim 2 maanden en dan weer verhuizen whawha stier is ook verhuisd denk dat je haar bedoeld. wij hebben super goede ervarinfen met nijgeertgen zowel voor als na het faillisement . zou er ook zo weer heen gaan en @Lalalaura denk idd dat er groor verschil is dat de cryos er al zijn. ik weer namelijk toevallig dat vooral de icsi niet vergoed word bij diegen die dan niet zwanger zou worden zeg maar. fijn dat novi door sliep wat dat betreft mogen wij niet klagen haha ziin nu naar center parcs even 5 dagen genieten
Wat een mooi en schattig foto vliegje ! Dankjewel ook voor je reactie. Wat een nare ervaring moest je maken in Nij Gerten. Echt niet normaal zo een opmerking ... Fijn om te lezen dat je vrouw de kinderen meteen als haar eigen voelde. Dat lees ik gelukkig overal. @Vulpen ik heb je blog gelezen. Mooi en ook humoristisch geschreven. Goed ook om te lezen dat je ook confronterende situaties beschrijft. Is iemand van jullie gelovig?
Ik ben zelf niet gelovig maar mijn stiefmoeder en stiefzussen wel, zij zijn ook gereformeerd. Voordat iedereen wist dat ik op vrouwen val kwam mijn stiefmoeder in mijn leven en ik was meteen heel bang voor haar reactie. Eigenlijk vielen de reacties heel erg mee gelukkig, mijn vrouw is meteen door haar en haar dochters geaccepteerd maar bijvoorbeeld de moeder van mijn stiefmoeder vond het allemaal verschrikkelijk en heeft ons heel lang niet aangesproken ofzo. Later draaide dat gelukkig ook wel weer bij.
Zijn ze refo/zwartekousen-gereformeerd of pkn-gereformeerd? Want daar zit nog wel een verschil in. Mijn vrouw is christen en komt uit een pkn-gereformeerd gezin. Had grote moeite het te vertellen en toen ik in beeld kwam was het voor iedereen, ook voor mij, wel even wennen. Maar ik ben nu volledig onderdeel van het gezin. Opa en oma hebben zich altijd negatief en onbeschoft naar mij toe gedragen. Maar zijn leven niet meer en hebben de komst van ons kind niet meer meegemaakt. Anders waren ze ter plekke dood neer gevallen, Deel van de broers/schoonzussen vinden het diep in hart allemaal niet kunnen maar zullen dat nooit zeggen. We hebben het er niet over. Ze zien gelukkig dat mijn dochtertje en ik een onbreekbare band en liefde voor elkaar hebben dus dat het daar niet aan zal liggen. Dit hele gegeven heeft mijn vrouw er nooit van weerhouden met mij te trouwen en samen met mij een kind te krijgen. De ervaring leert dat dit soort dingen voor mensen 'eng' is omdat ze het niet denken te kennen. Maar inmiddels ziet de hele familie dat wij niet anders zijn dan een doorsnee gezin; met boterhammen met hagelslag en tonnen liefde voor elkaar. Dus laat haar er niet door weerhouden. Men went er vanzelf aan en zo niet, dat is hun verlies.
Ze zijn ook meer pkn gereformeerd. Je mag dan inmiddels wel een relatie hebben maar dan mag je geen functie meer hebben in de kerk. Heb je eerst tijdens de diensten in de band gezongen of was je in de jeugd actief dan mag dat niet meer ze houden zich ook graag aan homo’s vast die ‘genezen’ zijn. Een jongeling de kerk die uit de kast kwam (en dan niet meer op het podium mocht zingen) is nu niet meer homo omdat hij zich bedacht heeft dat God dit niet wil en hij is nu met een meid getrouwd en ze hebben kinderen. Ik schrok ervan en vind het heel erg voor hem en zijn gezin. Maar goed, de kerkmensen willen geloven dat hij echt niet meer homo is en denken dat je echt genezen kan... sneu. Ben erg trots op mijn vrouw dat ze überhaupt uit de kast is gekomen en met mij wilde trouwen Mijn vrouw en ik gaan gelukkig naar een ander kerk. Hier mogen we onszelf zijn, mogen functies hebben, actief zijn, de dominee heeft ons zelfs getrouwd en onzer kinderwens is ook prima en niemand zegt iets of oordeelt erover. Dat is gelukkig prima. Alleen heeft mijn vrouw het nog moeilijk ermee dat wat bijna 30 jaar tegen haar gezegd is in de kerk los te laten... is ook heftig. Mijn schoonfamilie is denk ik net als de jouwe, diep in hun hart vinden ze het niet kunnen, maar zouden onze keuze uiteindelijk accepteren en wij blijven welkom, ook met kind (van een donor). Mijn zwagers en mijn schoonmoeder hebben wel al tegen mijn vrouw gezegd dat ze het niks vinden en van mijn schoonmoeder kreeg ik zelfs al belerende apps Ohja en dat ze voor me bid, voor vrede en zegen... jaja. Ik heb het wel met mijn vrouw erover kunnen hebben dat ik dat niet vind kunnen en wij hier met zijn tweeën en weg in moeten vinden zonder dat zich haar moeder ermee bemoeid. Fijn om te lezen dat het uiteindelijk goed is gekomen. Wij kennen nog een lesbisch stel uit de kerk die ongeveer in de zelfde fase zitten dan wij, misschien al iets verder. We hebben komende week met hun afgesproken. Ik hoop dat dat helpt om met mensen te praten die precies weten welke zorgen en twijfels er zijn, wat heterostellen zo niet hebben.
Als je schoonmoeder daar blij van wordt: lekker laten bidden. Nee, alle gekheid op een stokje: wat naar dat ze het zo expliciet tegen je vrouw hebben gezegd. En ik snap heel goed dat voor je vrouw een strijd levert met het loslaten van dat gedachtengoed. Hopelijk ziet ze met hulp van jullie fijne nieuwe kerk (wat voor kerk, als ik vragen mag?) in dat haar eigen gevoel en normen en waarden tellen. En die cultuur die jij van haar oude kerk beschrijft herken ik wel. Er mag in de kerk van schoonouders wel getrouwd worden. Om tot die beslissing te komen is jarenlang over homoseksuelen gepraat ipv met. Zo pijnlijk vind ik dat. Wat wij bij onszelf hebben gemerkt is dat we voordat we een kind kregen ons heel erg druk konden maken over het, in onze ogen, hypocriete gedachtengoed van de kerk/familie. Sinds onze dochter is is dat zo geen issue meer, het boeit ons niet en denken alleen maar: wat jammer voor jezelf dat jij zo in elkaar zit. Kijk, mocht iemand mijn dochter om die redenen anders of oneerlijk behandelen dan spring ik er natuurlijk meteen bovenop. Maar wij hebben nu ons eigen gezin met onze eigen liefde en onze normen en waarden, wat een ander daar van vindt daar slaap ik geen nacht minder meer om.
Lieve dames, Heel even iets anders dan religie, maar iets praktisch tussendoor. Mijn vrouw is vanaf vandaag weer LH testen aan het doen, maar nu voor het echie. Ik verwacht dus volgende week ergens een keer in het ziekenhuis te zitten voor de eerste IUI. Iemand heeft een paar maanden geleden een keer iets gezegd dat ze ook bij het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg zijn geweest. Wie was dat ook alweer? Stel wij testen bijvoorbeeld maandag positief, dan moet ik bellen (ik heb alle instructies dus geen probleem), maar zijn er vaste tijden voor de inseminatie of kan er de hele dag door een afspraak gepland worden? Edit: volgens mij was het @vliegje ??
Ik had dat eigenlijk niet meteen, het heeft wel een paar dagen geduurd voordat ik begreep dat ik echt al wel hield van mijn dochter, en dat ze écht mijn dochter is. Ik las ook overal dat je als meemoeder meteen van je kind houdt en dat het meteen eigen voelt maar werd daar juist onzeker van die eerste dagen, want ik was vooral doodmoe en overspoeld met emoties, dus ik denk dat het ook belangrijk is om te weten dat het soms best even kan duren voor je (beseft dat je) van je kind houdt. Dat is normaal, en geldt overigens ook voor alle andere ouders. Wat een verhalen van jullie joh... Ik word er een beetje verdrietig van, lijkt me heel lastig als je familie er zo anders over denkt. Ik ben zelf niet gelovig opgevoed maar had alsnog soms de angst van: wat als God het allemaal afkeurt. Maar goed, ik houd van mijn vrouw en wil bij haar blijven, en als je bij elkaar bent kun je net zo goed ook trouwen, en dan kun je net zo goed samen een gezin hebben, dus we vertrouwen er maar op dat God gewoon pro-liefde is En het is waar wat @Stier86 zegt, als je kind er eenmaal is, is het veel minder een issue, want dan is het kind er en dan ben je gewoon druk met een gezin zijn, luiers verschonen en met Duplo spelen enzovoorts.
Ik vind het idd ook erg verdrietig eigenlijk wat voor een invloed de kerk op mensen heeft en zelf erg oordelend kunnen zijn. Mijn vrouw en ik praten nu veel erover hoe het zou zijn als we een kindje hebben. Mijn vrouw maakt zich vooral zorgen erover of ze ouderschap gaat trekken, moe naar huis komen van werk en dan niet zoals nu op de bank neerploffen. Want dan is er een kleintje die je aandacht wil. Dat lijkt mij ook erg zwaar. Je leven verandert, en nu moeten we alleen voor onszelf en onze diertjes zorgen. Maar ik geloof erin dat we dat met zijn tweeën kunnen. De kinderwens is bij ons beiden, we moeten 'alleen' nog een weg vinden om hem te vervullen. Vooral welke donorkeuze past bij ons...
Jeetje, best heftig om jullie verhalen zo te lezen! Ik voel me gezegend dat ik een zeer open minded omgeving heb. Wel goed om te lezen dat ondanks de 'druk' jullie toch met alle overtuiging voor elkaar hebben gekozen, dat geeft maar aan waar het echt om gaat. Wat betreft het meemoeder verhaal heb ik niet zozeer het gevoel dat het voor mijn vriendin (die dus meemoeder zal worden) anders aanvoelt. Ik heb zelf soms wel de twijfel dat haar familie ons kind dan niet echt als hun familie zal zien, hoewel ze nooit iets dergelijks hebben laten doorschemeren. Ik weet dat de broer van mijn vriendin echt heel lief is met zijn neefjes en nichtjes en ze echt beschermt als familie, dus ik hoop dat hij zo'n gevoel ook heeft bij ons kind. Waarschijnlijk is dat gewoon een twijfel die ik zelf in mijn hoofd heb geplant. Ik ben even van de radar geweest, maar onze eerste echo (aangeboden door het ziekenhuis) is inmiddels achter de rug en we hebben een kloppend hartje gezien! Langzamerhand ook wat familie ingelicht, ik ben nu iets meer dan 8 weken dus we hangen het nog niet aan de grote klok. De volgende echo is in de eerste week van december, dan gaan we ook echt voor de intake bij de verloskundige. Ik voel me de laatste week echt extreem vermoeid en ik heb een niet te stillen hongergevoel in mijn buik, maar totaal geen trek om te eten. Ik eet echt met tegenzin en veel dingen smaken me niet. Dat vind ik nu wel even lastig, vooral omdat ik normaal vrij energiek ben en ik nu al twee dagen aan het uitstellen ben om één huishoudelijk klusje te doen. Ik hoop dat dit op een gegeven moment wel stopt.
@Flexi: Hoera voor het kloppende hartje! Ik hoop dat je snel weer wat energieker bent en niet te veel last krijgt van kwaaltjes. Mijn familie lijkt het trouwens echt niets uit te maken dat ik de meemoeder ben. Ze zijn allemaal, stuk voor stuk, stapelgek op Papiertje. En ik denk dat dat meestal zo gaat, want die dreumesjes zijn gewoon te schattig (in gezelschap dan hè, thuis breken ze vaak de boel af, maar ja, daar zijn zij dan weer niet bij) en het is gewoon veel makkelijker om wel van zo'n kindje te houden dan niet. Ook de vriend van mijn zusje is bijvoorbeeld helemaal gek op haar Ik denk dat het goed is dat je vrouw zich realiseert dat het ouderschap echt zwaar kan zijn. Het valt ook vaak echt niet mee, je hebt als je geluk hebt nauwelijks meer tijd voor jezelf en als je pech hebt helemaal geen tijd meer voor jezelf (ja, op je werk...). De vraag is alleen in hoeverre praktische bezwaren de doorslaggevende factor moeten zijn in de keuze voor een kind, als je wel een kinderwens hebt.