Mijn dochter (4) is net voor de zomervakantie gestart op school. Ze is een verlegen meisje dat zich veel op de achtergrond houdt. Op de peuterspeelzaal verliep het afscheid vaak dramatisch en vond ze het ook niet leuk. De juf maakte zich toen zorgen in hoeverre ze zich staande zou kunnen houden in een grote kleuterklas. We zijn nu een paar maanden verder en zien thuis een heel ander meisje: gaat met plezier naar school, afscheid gaat vele malen beter (maar wil wel bij de juf staan bij het afscheid) en ze heeft vriendjes met wie ze nu ook thuis begint te spelen (bij de ander spelen vindt ze nog te spannend). Bekenden die haar maar af en toe zien zeggen ook dat ze erg veranderd is, losser is geworden. We zien dat ze nog steeds meer teruggetrokken en afwachtend is dan andere kinderen, maar zien er wel echt een flinke groei in. De juf geeft echter aan het wel lastig te vinden met haar en zou graag het meisje willen zien die wij thuis zien. Ze zegt dat ze er geen ontwikkeling in ziet terwijl wij dat wel zien en de juf het zelf ook zou moeten/kunnen zien (eerst geen vriendjes, nu wel bijvoorbeeld en in het begin huilen bij het afscheid en nu niet meer). De juf gaf ons nu een folder mee voor oefentherapie. Wij vinden dit te snel gaan, denken dat ze gewoon wat tijd nodig heeft en vinden dat ze zich er wel in ontwikkelt. Wat zouden jullie doen?
Ik zou het gewoon zo laten en je dochter nog een poosje de tijd geven. Als ik het zo lees is er inderdaad vooruitgang. Dat de juf dat eigenlijk wat sneller wil zien, tja ik begrijp haar wel, maar ieder kind heeft nu eenmaal zijn eigen tempo.
Ik zou haar nog even de tijd geven, je hebt nou eenmaal kinderen je verlegen zijn en nog extra tijd nodig hebben. Zeker in de Sint en kersttijd zou ik het zo laten. Er zit vooruit gang in en in deze periode kan het ook gerust stil staan door spanning. In de judo groep van onze zoon zitten meisjes die erg verlegen waren, zo erg dat papa of mama mee moest doen. Met een aantal maanden ging dat steeds beter en nu sporten ze alleen en gaan ze heerlijk hun gang.
Ik zou aan de juf die vooruitgang uitleggen, aangeven dat het nu bv ook weer een drukke periode is en misschien afspreken komend voorjaar nog eens te kijken hoe het dan gaat.
Ik vind het eigenlijk wel een beetje een vreemde reactie van de juf. Zelfs al blijft ze vrij rustig en introvert, waarom zou daar per se iets mee gedaan moeten worden? Waarschijnlijk is het grotendeels haar karakter en is het OK zoals ze is, zolang het haar niet extreem belemmert. Kun je vertellen wat voor problemen de juf met ‘haar’ heeft dan?
Ik vind dat nu eigenlijk ook te vroeg om wat van te zeggen. Er kan in die hele kleuterperiode nog zo'n ontwikkeling komen. Wel goed dat ze het in de gaten houden en dat jullie dat ook doen. Hier op school een gezin die het in mijn ogen dus niet goed aanpakken, daar zeggen de juffen ook regelmatig wat van, maar het komt niet binnen. Een meisje in groep 3, dat de hele dag met een knuffellapje loopt,zit aan dr pols vast. Groep 3 t/m 8 begint 5 minuten eerder dan de kleuters dus eigenlijk moet zij eerst naar de klas en daarna haar kleuterzusje. Dat pikt ze dus niet en eist eerst met zusje mee te mogen waardoor ze zelf dus zeker 10 minuten te laat in de klas is. Dat gaat dus echt te ver vind ik. Maar een 4 jarige kleuter mag je best nog even laten.
Klinkt als een normale ontwikkeling en dat gaat dan toch prima, dus ik zou het voorlopig zo laten. Komt vast goed.
Nou inderdaad. Je hebt een kind dat met plezier naar school gaat, contact heeft met andere kinderen en niet de hele klas op stelten zet. Wat wil je/die juf nog meer? Sommige kinderen zijn extravert, andere zijn introvert, prima toch? Wat ik zou doen, is: mezelf gelukkig prijzen dat ik zo'n lief kind had waar het goed mee gaat. En de juf duidelijk maken dat je geen therapie nodig hebt als je graag op de achtergrond blijft of als je thuis anders bent dan op school.
Bedankt voor jullie reacties! De juf geeft vooral aan dat ze het idee heeft dat ze meer kan dan ze laat zien. Om wat rekenvaardigheden te testen had ze bijvoorbeeld wat extra moeite moeten doen om dat uit haar te trekken. En in de kring lijkt ze wel dingen te weten, maar zegt ze het niet. Ik vind dat zelf niet zo'n probleem, denk dan: dat komt vanzelf wel. 'T is ook maar net hoe je er naar kijkt. Wij kijken meer naar haar eigen ontwikkeling en de groei die ze doormaakt, terwijl de juf haar natuurlijk niet heeft zien functioneren op de peuterspeelzaal en haar denk ik meer met het gemiddelde kind vergelijkt dan wij.
Nou dit. Mijn dochter van 8 is ook zo en ieder jaar zeurt daar weer een juf over...Tja, jammer dan, het is haar karakter. Zij hoeft niet zo op de voorgrond, heeft 2 vaste vriendinnetjes in de klas en klaar. Ze is vrij serieus, rustig en betrouwbaar aangelegd. De enige die er moeite mee heeft zijn de juffen zelf. Ze heeft er zelf weinig last van heb ik het idee.
Zou het sowieso tot februari/maart aankijken. Drukte van Sinterklaas en Kerst eerst maar eens achter de rug hebben. Het is ook zo'n spannende en drukke tijd voor ze. Als jullie duidelijk ontwikkeling zien is dat natuurlijk heel positief, van peuterspeelzaal/opvang/gastouder naar school is best een flinke stap! Zou echter wel open blijven staan voor de opmerkingen en adviezen van de juf. Ze hoeft echt geen haantje de voorste te worden en met introvert zijn is niks mis (zou wat zijn, een kleuterklas met alleen maar extraverte kinderen). De juf ziet natuurlijk heel veel kinderen en ziet denk ik wel wat normaal is en waar wat extra aandacht aan besteed kan worden. Zou jammer zijn wanneer jullie dochter onder haar niveau presteert omdat ze niet zo goed durft. Kijk het een paar maanden aan en dan kan je alsnog besluiten of je er iets meer mee moet doen.
Ik was als kind ook altijd introvert en wat verlegen. Ik had (nu nog steeds) gewoon veel tijd nodig om de kat uit de boom te kijken en me ergens vertrouwd te voelen. Zelf had ik daar echt nooit problemen mee. Wel had ik problemen met de leraren en andere mensen die vonden dat ik assertiever en extraverter moest zijn, dat geeft je zelfvertrouwen een flinke deuk en ik heb er lang over moeten doen om te beseffen dat iedereen gewoon anders is.
Als ze thuis veel meer laat zien qua wat ze kan, maar op school dit niet durft, snap ik de juf wel en zou ik het ook in de gaten houden. Mijn oudste had dit ook en het ging haar echt in de weg zitten. Maar ik vind het dus iets om aan te kijken, niet om nú al met therapie op te gaan pakken. Introvert is helemaal prima, maar niet dúrven en wel willen is iets anders.
Ik herken mijn zoon (4 jr) erg in jouw verhaal Creche vond ie echt niet leuk (huilen en er gewoon geen bal aan vinden). kleuterklas gaat supergoed! Totaal niet huilen, gewoon lekker spelen met zijn klasgenootjes enzo. Maar alsnog wel heel verlegen, totaal geen haantje de voorste. Mijn dochter was exact hetzelfde. Ik maakte me daar vroeger ook wel eens zorgen over. Maar ze is inmiddels een puber en, laten we zeggen, totaal niet verlegen meer Ze is gelukkig nog wel heel beleefd en lief. Ik zou me totaal niets aantrekken van wat de juf zegt.
Herkenbaar. Hier werd mij verteld dat ik gewoon te weinig sociale vaardigheden had omdat ik geen interesse had om uit te gaan enzo. Nou, erg leuk om te horen als je 16 bent en faalangst hebt (waarvoor je bij diegene bent).
Als je je zelf geen zorgen maakt en je dochter er niet heel veel last van heeft, dan zou ik het lekker laten. Onze jongste was ook heel erg verlegen. Vergelijkbaar verhaal als bij jullie; tot ze naar school ging heel erg, daarna werd het steeds minder, maar mensen die haar toen leerden kennen vonden het alsnog ‘erg’. Ze heeft bv. de eerste schoolweek vanaf de stoel van de juf alles geobserveerd. De juf vond dat vreemd, ik vond het bij haar passen en na een week heb ik iedere ochtend met haar afgesproken wat ze die dag zou gaan doen (bv. kleien of tekenen ofzo) en dat deed ze dan ook. Zat dus prima ontwikkeling in, in mijn ogen. Ik zei altijd dat ze haar als driejarige hadden moeten zien. Inmiddels is ze bijna 7 en nog altijd ‘kat uit de boomkijkerig’, maar ze ligt heel goed in de klas, houdt veel rekening met anderen/is heel zorgzaam en heeft een hele lading vriendinnen. Ik maak me dan ook geen moment zorgen over of het sociaal wel goed gaat. Scheelt denk ik wel dat ze de jongste is, want hoewel haar zus ongeveer het tegenovergestelde was op die leeftijd, heb ik met haar wel ervaren dat de meeste dingen vanzelf (of soms met wat ondersteuning) goed komen.