Ondertussen nog steeds in het ziekenhuis, er was een wachttijd van 2 weken maar dat wordt nog wel 2 weken waarschijnlijk. Ik vind het niet zo erg, kan hij nog extra bijkomen hij blijft vooruitgaan, hij heeft al weer flink controle over zijn linkerbeen en van de week leek het rechterbeen ook bewust (dus niet een spasme) omhoog te komen. Hij zegt nu heel af en toe een woordje na, meer nog niet, maar het is een begin. Hij heeft duidelijk steeds meer plezier in dingen, hij lacht best veel en alles gaat steeds iets sneller/verder/etc, maar het blijft nog een hele lange weg te gaan.
Wat fijn dat je man is aangenomen bij het revalidatiecentrum! Ik snap dat dat een opluchting voor je is. Ik weet nog dat na het herseninfarct van mijn schoonmoeder (nu jaren geleden) werd gezegd dat er eigenlijk vooral / bijna alleen in het eerste jaar vooruitgang te verwachten is. Maar zij heeft in het tweede jaar ook nog flinke stappen gezet! Goed om te lezen dat je man nu al vooruit gaat. Het is een lang traject en hard werken. Niet alleen voor de patiënt zelf, maar ook voor de omgeving en vooral voor de partner. Ik wens jullie veel kracht en doorzettingsvermogen toe, maar ook relativeringsvermogen en humor. Dat heb je zo hard nodig. Maar als ik lees dat je man al zoveel kan lachen, zit dat wel goed.