shit, wat zie ik er tegen op om weer aan de slag te gaan. Voor mijn verlof al meerdere malen aangegeven dat ik de uitdaging mis en eigenlijk ontevreden ben. Hoopte erg dat het door de hormonen zou komen en dat ik weer met frisse zin zou willen starten na mijn verlof net zoals ik bij onze dochter heb gedaan. Maar nee, ik zie er zo vreselijk tegenop! Niet alleen om de kindjes alleen te moeten laten maar vooral weer tegen het werk zelf. Het is best eentonig (ben coördinator in een grafisch bedrijf) en ik kan ook niets verzinnen wat ik dan wel zou willen doen in dat bedrijf waar ik gelukkig van zou worden. We zijn sinds een jaar overgenomen door een Amerikaans bedrijf en sindsdien is alles zo veranderd. Er wordt niet meer gekeken wat jij wilt maar vooral wat het bedrijf wil en hoe dit het goedkoopst kan. Opleidingen zitten er niet in en de functie boven mij, die vrij komt, mag ik niet invullen omdat ik daar te jong voor zou zijn. Voor mijn verlof hadden ze een ander persoon geregeld en tijdens mijn verlof hoorde ik dat ze haar wilden houden en dan kan ze mijn taken doen en kon ik andere dingen doen. Dit werd niet met mij besproken en er werd maar van uit gegaan dat het goed was vanuit mij. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik dat niet ging doen en er duidelijk in mijn contract en functieomschrijving staat wat mijn taken zijn en ik daar niet van af ga wijken omdat ik parttime werk. Dit is namelijk volgens mij hetgeen waar ze over vallen telkens. Heb wel begrepen dat ze weg gaat per 1 feb dus mijn functie blijft door mij ingevuld maar het is gewoon heel de situatie en hoe Ik heb nu afgesproken met mijn man dat ik het tot de zomer aan kijk. Kijk ondertussen als een beetje naar vacatures maar helaas in mijn vakgebied en regio is dit nogal weinig. Sowieso weet ik niet zeker of ik in het grafische zou willen blijven, maar wat ik dan wel zou willen weet ik ook niet. Ja, de makelaardij trekt mij heel erg maar een hele opleiding volgen met twee kleine kindjes is zwaar... Wat een rot situatie! Elke x dat er iemand over mijn werk begint of ik er aan denk dat ik erheen moet kan ik wel janken. Nooit gedacht dat ik er zo tegen op zou zien! Tips om het zo aangenaam mogelijk te maken? Of zouden jullie nu al actief gaan zoeken naar ander werk?
Herkenbaar! Ook hier voor mijn verlof al veel gedoe op het werk, veel (vervelende) veranderingen binnen een jaar, waardoor mijn werkplezier veel veel minder werd. Tijdens mijn verlof ging dit steeds meer in mijn hoofd zitten en daarom ben ik ook aan het einde van mijn verlof op zoek gegaan naar ander werk. Dat kan sowieso geen kwaad, lijkt mij. Uiteindelijk, na lang overwegen, een week voordat ik weer moest gaan beginnen mijn ontslag ingediend (maar dit was ook vanwege andere redenen, het werd een opeenstapeling). Ik heb hierna nog 2 maanden moeten werken, en toen heb ik heel duidelijk gezien dat mijn ontslag indienen echt de juiste keuze was. Het enige is dat het voor mij moeilijk is om een andere baan te vinden (en dat ik het thuis wel prima vind, waardoor mijn prio nu niet bij solliciteren ligt). Ik weet niet hoeveel werkgelegenheid er in jouw functie is, daar zou ik wel even naar kijken, en kijken of je een aantal maanden zonder jouw salaris kunt. En tja, solliciteren; baat het niet, dan schaadt het niet, toch?
@LadyBird90 & @MamaZijnIsDeBom dank je wel voor jullie berichtjes. Over een week moet ik weer en ik merk nu pas hoe vreselijk ik er tegen op zie. Ik wil de kleintjes helemaal niet wegbrengen om naar iets te gaan waar ik niet (meer) achter sta. Ik kan wel janken bij het idee dat ik ze die maandag weer afzet en ik naar daar moet. Kolven in een rottig hokje en weer al het gezeik aanhoren over alle beslissingen die van hogerhand genomen worden. Nooit verwacht dat ik zo tegen dit werk op zou kunnen gaan zien, maar de kogel is door de kerk: Ik ga dus verder kijken. Rustig rond kijken en hopelijk dat er iets leuks op mijn pad komt. De tijd dus nog maar even uitzitten. Gelukkig zijn veel collega’s wel lief en gezellig dus dat scheelt al veel.
Heel goed! Natuurlijk is het moeilijk om je kindjes niet bij je te hebben. En als je dan ook je werk niet leuk vind (of de drama die er speelt) dan wordt dat natuurlijk heel erg versterkt. Maar toch hoort het niet, en een nieuwe werkplek lijkt me dan een juiste stap!
Heel veel succes met solliciteren, ik hoop dat er snel iets leuks op je pad komt! Ik weet hoe moeilijk het is. Het is precies wat je zegt: je brengt het allerliefste wat je hebt weg, om naar iets toe te gaan waar je je totaal niet fijn voelt, waar je helemaal geen zin in hebt. Dat is zwaar. Hoeveel dagen werk je? Bereid je er goed op voor. Wel fijn dat je lieve collega’s hebt, dat is al heel wat! En geniet maar extra van de tijd met de kinderen! Misschien helpt het je wel dat er een ‘einde’ in zicht komt, dat je iets hebt om naartoe te leven. Succes morgen!