Hoi allemaal, Ik werk al 12 jaar met veel plezier op een middelbare school. Eigenlijk was ik totaal niet op zoek naar iets anders, maar om een lang verhaal kort te maken: ik heb een baan gezien op een school die mij al heel lang aanspreekt en waar ik graag zou willen werken. Mijn dilemma: de functie is op basis van een tijdelijke aanstelling met uitzicht op een vast contract. Dat zal bij elke nieuwe baan wel zo zijn, denk ik. Ik weet alleen niet zo goed of ik mijn vaste aanstelling en alle zekerheid die daar bij hoort wel kan opgeven. Ik heb mijn eerstegraadsbevoegdheid en naar docenten in mijn vak is redelijk veel vraag, maar toch vind ik dit erg spannend. Wat zouden jullie mij adviseren? Ik heb in ieder geval mijn sollicitatiebrief al verstuurd en ik hoor volgende week of ik uitgenodigd word voor een gesprek.
Ik zou het gewoon doen als je de kans krijgt zeker als die school je zoveel aanspreekt. Eens wat nieuws kan veel energie geven! En een vast contract zegt tegenwoordig ook niet zo heel veel meer...moet je dan eeuwig blijven zitten waar je zit? Zul je daar gelukkiger van worden denk je? En vaak is t bij zulke functies slechts 1jaar tijdelijk en daarna omgezet naar vast, dat jaar vliegt vast voorbij
Doen! Als je word uitgenodigd gewoon op gesprek gaan. Het is ook voor jou een kans om te zien of het bevalt en of je daar zou willen werken. En als het tegenvalt, kun je gewoon blijven waar je nu zit. Mijn man heeft recent ook zijn vaste baan waar hij al 10 jaar zat (incl fijne arbeidsvoorwaarden en leaseauto etc) opgegeven voor iets nieuws. Je kunt wel ergens blijven waar het veilig is, maar nieuwe uitdagingen en jezelf verder ontwikkelen zijn ook belangrijk. Hij zit ook in sector waar veel vacatures zijn, dus als het niet bevalt kan hij altijd weer iets nieuws zoeken.
Hoe groot schat je de kans op een vaste baan in? Zo te horen is die vrij groot. Ze willen nl gewoon een vast iemand en zien dat jaar als een soort van proeftijd. Er moeten dan wel heel gekke dingen gebeuren, willen ze je niet voor vast aannemen. Gewoon doen dus.
Bedankt voor jullie reacties. Ik sta er eigenlijk precies hetzelfde in als jullie. Mijn man echter vindt het maar onverantwoord als ik zo'n risico neem... want "wat als dit... en wat als dat..."
Ik heb zelf de stap 2,5 jaar geleden ook genomen. Oh wat vond ik het spannend. Inmiddels sinds dit jaar een vaste aanstelling. Mijn partner vorig jaar overgegaan van eigen bedrijf naar tijdelijk contract, inmiddels ook een vast contract. Het waten spannende jaren voor ons met net een baby en net een nieuw huis Beide geen spijt van!
Tegenwoordig wil een vast contract niet zoveel meer zeggen. Ik had dat bij een baas en toen die ging reorganiseren kon ik ook binnen 2 maanden vertrekken . Dus ik zou zeggen lekker doen!
Ik ben op dit mijn ontslagbrief aan het typen. Ik ga ook van vast naar de?jaar contract. Deze nieuwe functie bied mij zoveel voordelen. Ik zeg dus doen!
Ik sta er normaal gesproken in als ‘zolang 1 van de 2 maar een vast contract heeft’ Maar mijn man heeft per 1 juni een nieuwe baan. 1 jaar detachering en daarna vast in dienst....en ik? Ik ben aan t solliciteren rustig aan omdat ik echt hoop na mn verlof ergens anders te kunnen beginnen....sowieso dichter bij huis... Maar zoals jouw man ernaar kijkt kies je dus 1 keer een baan uit en daar blijf je dan de rest van je leven?? Ook als dat betekent dat je persoonlijke ontwikkeling stil komt te liggen en je uiteindelijk alleen maar doodongelukkig ervan zal worden?
Maar dan kom je toch nooit weg? Starten met een jaarcontract is vrij gebruikelijk. En daarbij stelt een vast contract ook niet meer zoveel voor tegenwoordig.
Ik zou gewoon het gesprek aangaan (wat je dus al doet) en hierbij aankaarten dat voor jou de tijdelijke aanstelling een ding is en wat zij hier in kunnen betekenen. Misschien kan in je contract opgenomen worden dat na eenmalig een half jaar je een vast contract krijgt bij verlenging. Zoiets.
Ik heb het 2,5 jaar geleden gedaan. Was op mijn oude werk helemaal klaar, geen ontwikkelingskansen meer etc. Absoluut geen spijt van gehad. Ondanks dat de nieuwe baan wat afweek vd vacature en niet volledig aansloot bij wat ik wilde / zocht. Hier eerlijk over geweest. Na 3 maanden zou ik toe kunnen naar hetgene wat ik wilde. De gok genomen. Je weet tenslotte niet of ze dat wat ze zeggen ook waar maken en inmiddels zelfs doorgegroeid naar een andere functie. Na 2jaar ook vast dienstverband gekregen.
Goed dat je hebt geschreven, zou ik ook hebben gedaan. Misschien valt er wel wat te onderhandelen wanneer je ze kan overtuigen van jouw onderscheiding, daar mag best wat zekerheid tegenover staan! En anders, gokje wagen als het echt goed voelt! Anders blijf je misschien altijd op de plek waar je nu bent.
Het voordeel van het lerarentekort is dat je ruimte hebt om te onderhandelen. Elke directeur is op dit moment blij dat er überhaupt kandidaten zijn. Ik zou in je gesprek aangeven dat het een belemmering voor je is.
Als de baan is wat je wilt, zeker doen! Je kunt geen stap maken zonder een bepaalde mate van onzekerheid. En mocht dit het niet zijn, dan kom je heus wel ergens anders aan het werk en ben je een ervaring rijker.
Bedankt allemaal! Mijn man vindt inderdaad dat ik 'moet' blijven waar ik werk, totdat ik een baan vind waar ik meteen een vaste aanstelling krijg, maar dat gebeurt echt maar zelden. Ik durf die gok wel te nemen - mits alles goed voelt tijdens het gesprek - het is echt mijn mans houding die me toch enigszins tengenhoudt. Wie weet valt er over te onderhandelen, dat weet ik eigenlijk niet. Kan het natuurlijk altijd proberen.
Bijna nergens krijg je direct van vanaf dag 1 een vaste aanstelling. Ik zou dus zeker deze kans aanpakken.