@Krimpie Wat naar dat je in deze onzekere situatie zit. Moeten beslissen of je met je man verder wilt of niet is op zich zelf enorm lastig. Weten dat ook hij voor deze moeilijke beslissing staat en hij anders kan kiezen dan jij, maakt het nog moeilijker. Ik kan me zo voorstellen dat je je daardoor best kwetsbaar en machteloos voelt. Uit elkaar gaan betekend dat er enorm veel zal veranderen. Verandering kan best eng zijn. Ik d3nk dat het belangrijk is je voor te houden dat je het kan. Echt waar JE KAN HET! De meeste dingen zijn op te lossen de rest is voornamelijk accepteren en aanpassen. Praktische informatie heb ik niet echt, iig niet meer dan al gezegd is. Maar wil je wel een hard onder de riem steken. Sterkte met de moeilijke beslissing en heel veel succes!
Wij hebben het nog niet gehad over wie wanneer voor de kinderen gaat zorgen. Zo ver zijn we nog niet! Klopt, de vakanties werk ik veel en dat kan af en toe gunstig zijn omdat de kinderen in de vakantie ook regelmatig bij papa zullen zijn dan. Daarnaast heb ik wel een goed vangnet die wel bereid is in de vakanties af en toe extra op te passen... Ja verder is het gewoon enorm k.... we weten het allebei nog steeds niet en mijn gedachten schieten alle kanten op. Het ene moment mis ik hm vreselijk en het andere moment denk ik; je hebt gewoon een jaar lang je gezin niet op 1 gezet zolang mijn gedachten nog zo erg wisselen wil ik eigenlijk geen knoop doorhakken dus ik hoop dat dat gauw iets duidelijker wordt!
Overigens zal mijn man nooit moeilijk doen over geld. 50-50 voor de kinderen zorgen is geen optie, zal op mij neerkomen. Om het weekeind naar papa waarschijnlijk. Maar hij zal echt niet moeilijk doen over geld, maak ik me geen zorgen over. Het idee alleen om op je 32e helemaal opnieuw te beginnen... s avonds alleen thuis te zitten..... pffff
Ik ben ook op mijn 32e opnieuw begonnen.... het was niet makkelijk maar kon het goed doen allemaal! Ik hoop dat jullie de knoop kunnen doorhakken.....
Ik kan je wel als laatste tip meegeven; hoe overtuigd je nu bent dat jullie het samen wel goed zullen gaan regelen (financieel), zet álles op papier en regel het via de officiële weg. Jullie levens kunnen er over een jaar heel anders uitzien en dan misschien niet meer op 1 lijn zitten. Een slimme meid is op de toekomst voorbereid
Bedankt voor de tips... Helaas blijkt nu al dat ik het verkeerd had ingeschat. Ik heb geen minuut geslapen vannacht en ben nu in allerijl aan het zoeken naar wat ik moet doen. Man is hier gisteren geweest en blijkt idd dar hij over geld niet moeilijk doet.... Over de kinderen echter:.... Hij wil co ouderschap!!!!!!!! Hij brengt de kinderen nooit naar bed... heeft ons kleine meisje al weken geen fles gegeven, heeft geen idee van haar ritme, heeft haar in haar 5 maanden nog nooit in bad gedaan.... onze zoon van bijna 3 vraagt s avonds steeds om aandacht van papa en dan ligt meneer op de bank.... en nu wil hij de helft van de week de kinderen!!! Help, help, help! Ik ben wanhopig! Dit trek ik niet!!! Hij gaat maar als hij echt wil gaan. Kan hem niet dwingen om van me te houden. Maar mn kinderen.... heeft iemand hier ervaring mee? Hij mag de kinderen echt wel zien. Ik dacht om de week een weekeind plus een extra dag in de week. En evt dat hij de week dat hij ze het weekeind niet heeft, een extra nachtje heeft. Hij is verder wel een lieve papa maar hoe kan hij me dit aandoen?
Dat dus.. zo gek is zijn vraag niet echt. Beter als een vechtscheiding voor de kinderen als het zo zou kunnen. Met goede afspraken moet het ook mogelijk zijn. Hij zal dan inderdaad de kinderen op bed moeten leggen en leren hoe zijn dochter te voeden. Echter een weekend in de twee weken is niet echt veel, weet ik uit eigen ervaring. Nu lees ik dat je dit echt niet wil, is daar een reden voor? (Die hoef je hier uiteraard niet te geven maar wel een goede om over na te denken). Plus wat zou co-ouderschap betekenen voor jullie beide? Nogal wat dingen om over na te denken, hoewel het helaas best officieel klinkt als jullie al na denken over hoe de zorg te verdelen van de kinderen.
Heel eerlijk zie ik het als iets positiefs als een vader co-ouderschap wil. Zorgen voor zijn kinderen. Want het zijn ook zijn kinderen, ze zijn niet meer van jou dan van hem zeg maar. En om de week een weekend is heel weinig om een goede band op te bouwen, voor de kinderen schijnt co-ouderschap ook het beste te zijn. Ik weet niet vanaf welke leeftijd dat dan is moet ik erbij zeggen. Neemt niet weg dat het heel heftig moet zijn voor jou. Het zal een moeilijke tijd worden. Hopelijk komen jullie er goed uit.
Je zit nog te ontzwangeren waardoor je dingen heel zwart wit kan zien.... het co ouderschap is echt zo slecht nog niet hoor. Voor de hechting met vader is het sowieso beter. En dat hij niet veel doet met de kinderen nu? Tja, dan moet hij wel! Mijn ex was ook zo en dat is helemaal goed gekomen, leuke vader (wel een verschrikkelijke lamlul als man). We zijn nu 3 jaar verder en alles loopt op rolletjes en mijn oudste zit lekker in zijn vel. Dat vergt wel wat werk en goede communicatie. Iets waar mijn ex geen ster in is maar we komen er toch uit. Als jullie dit toch doorzetten moeten beide partijen water bij de wijn doen en consessies maken. Anders krijg je een vechtscheiding en daar zit niemand op te wachten, vooral de kinderen niet.
Wat hij jou aan doet door co ouderschap te willen? Helemaal niks. Om het weekend bij papa logeren is echt heel ouderwets en stamt volgens mij nog uit de tijd dat de meeste moeders nog tbm's waren en papa voor brood op de plank zorgde. Tegenwoordig wordt er zoveel mogelijk naar co ouderschap gestreefd, en dat is niet omdat die papa's anders zo zielig zijn dat ze maar 2 weekendjes per maand met hun kinderen hebben. Kijk naar wat het beste voor de kinderen is en niet naar wat jij graag wil.
Ik kan me jouw reddeloosheid voorstellen, @Krimpie . Hij heeft officieel uiteraard net zoveel 'recht' op de kinderen als jij. Maar stel dat mijn man en ik uit elkaar zouden gaan en hij zou co-ouderschap willen, dan zou ik ook ontredderd zijn! We hebben de afspraak dat hij 'niks' met de kinderen doet. Heel erg traditioneel (waar wij ons goed bij voelen), maar ik zorg voor de kinderen. Hij zal nooit uit zichzelf een kind naar bed brengen, heeft nooit uit zichzelf een luier verschoond, hij zal uit zichzelf nooit zorgen dat de kinderen aangekleed zijn. Ik kom thuis van m'n werk en ga thuis aan de slag. Hij komt thuis na z'n werk en gaat tv kijken. Wat zou hij in godsnaam met co-ouderschap moeten? Als hij een keertje alleen thuis is met de kinderen zet hij ze standaard achter de iPad! Als hij ooit voor het eten moet zorgen gaat hij met ze naar de McDonalds! Ik heb er geen vertrouwen in dat hij ook echt voor ze zal zórgen. Ik weet wel dat hij een oplossing zou verzinnen dat er voor ze gezorgd wordt (bv zijn moeder, een nieuwe vriendin), maar zelf? Ho maar. Dat geeft hij trouwens zelf ruiterlijk toe. Wat verschrikkelijk voor je, Krimpie. Jouw kroost, jouw input in hun leven, raak je kwijt. Natuurlijk niet letterlijk, maar wel voor je gevoel. Niet iedereen kan dat snappen en dat hoef ook niet. Het gaat om jóuw gevoel. Ik kan je helaas geen advies of ervaring geven maar ik hoop dat je eruit komt met hem. Heeft hij een reden gegeven dat hij co-ouderschap wil?
ik snap best dat TS het niet leuk vindt, hoor. Maar de kinderen hebben uiteraard gewoon recht op hun vader, en hij op hen.
Als je puur en alleen naar jouw gevoel kijkt dan is je reactie zo begrijpelijk. Je wil je kinderen eigenlijk geen 1 dag missen, zeker niet structureel. Laat staan elke week een halve week. Ik zou van de gedachte alleen al buikpijn krijgen en intens verdrietig worden. Dit mag jij dan ook voelen. Er komt alleen wel een maar aan. Je man en de kinderen. Je man wil zijn kinderen ook niet elke dag missen, laat staan structureel 1 week en 5 dagen. Ze 2 dagen bij zich hebben om ze weer 1 week en 5 dagen af te moeten staan. Een dagje in de week ergens is leuk, maar verandert natuurlijk weinig aan al die andere dagen dat hij ze niet ziet. Voor de kinderen is dit uiteindelijk ook het beste(uitzonderingen daar gelaten). Ze hebben jullie beide nodig. Voor de kinderen zal het even wennen zijn, net als het voor jullie wennen is. Wat betreft de jongste..... Jullie jongste kind is vrij jong, ik betwijfel of het de juiste beslissing voor haar is om steeds een halve week te wisselen van huis/ouder. Al weet ik niet wat wel een juiste leeftijd is om co ouderschap te starten. Je gevoel mag er dus echt wel zijn en is ook echt heel begrijpelijk. Het zal je uiteindelijk helpen om naar 'the big picture' te kijken. Het belang van jullie alle 4 is belangrijk en moet meewegen in elke beslissing. Met het belang van de kinderen bovenaan als leidraad en doorslaggevende factor. Hoe moeilijk dit ook voor elk van jullie kan zijn. Hopelijk ga je ook inzien dat het juist heel goed is dat je man co-ouderschap wil. Maar eerst moet je even de ruimte en tijd nemen om alles op je in te laten werken en te voelen wat je voelt. Natuurlijk zonder grote beslissingen te nemen over deze zaken.
Ik ben op mijn 43e opnieuw begonnen, met mijn 3 kinderen. We hebben wel co-ouderschap, gelukkig! Je bent nog jong, en je kan dit, al lijkt het nu een enorme horde om te nemen. Het is echt een stapje voor stapje verhaal. Alle zaken op een rijtje zetten, en dan een beslissing maken. Natuurlijk is co-ouderschap een goed idee. Je kinderen verdienen een papa die bij hun betrokken is. Die weet hoe hij ze moet verzorgen. Hoe hij ze moet opvoeden. Dat is alleen maar heel erg fijn. Het missen van je kinderen kan heel heftig zijn, maar echt, er komt een tijd dat het oke is. Dat je de tijd die je voor jezelf hebt gaat waarderen. En ook nodig hebt. Want in je eentje opvoeden....het is gewoon best pittig! Succes, en kom in je kracht, want die heb je!
Wat een rot situatie. Echter zijn jullie kindjes van jullie allebei je hebt ze samen gemaakt en zult ze dus naar een evt scheiding ook moeten delen. Als moeder heb je daar geen alleenrecht op. Ik snap dat je verdrietig bent en warschijnlek vanuit verdriet reageer. Maar probeer je kindjes niet te betrekken en of te ontnemen van je man omdat jij gekwetst ben en verdrietig. Mischien zal hij de rol als Co ouder heel serieus nemen. De meesten mensen die gescheiden zijn en ik ken hebben gewoon Co ouderschap. En of op woensdag bij papa en op zaterdag en zondag om de week bij de ouders.
Ik sta absoluut niet achter co ouderschap. Dat klinkt allemaal heel leuk en liefdevol maar dat is niet zo hoor zeker bij zulke jonge kinderen is dat geen optie. Je moet dan als ouders heel goed met elkaar kunnen communiceren, jullie opvoedingen op elkaar laten aan sluiten en veel nog samen doen. Max bepaalde afstand van elkaar gaan wonen noem maar op. Dat is dan nog jullie kant, maar de kindjes krijgen veel onregelmatigheid, veel aanpassen aan bij welk huis ze zijn. Geeft alleen maar onrust in mijn optiek en zeker bij jonge kindjes. Dus ik zou je een klassiekere vorm van omgang adviseren met eventueel in de toekomst uitbreiding, maar dat zou ik vooral mondeling houden. Als iets op papier staat is het een moetje, bij mondeling kan er tegen de tijd het speelt nog worden besproken zonder verplichtingen. Weet je wat ik persoonlijk vind; wij als moeders hebben ze op de wereld gezet en waarschijnlijk heel vaak gevraagd of de vaders aub zich willen betrekken bij de opvoeding... maar gaven wellicht niet thuis. Want werk/hobby/vrienden/me time enz... maar dan ga je scheiden en vervolgens willen ze vader zijn en co ouderschap! Dan gaan ze lopen mauwen dat ze ze moeten missen terwijl ze toen ze de kans hadddn altijd wat anders gepland hadden, want ja werk/hobby/vrienden blablablabla maarja dit laatste stukje is natuurlijk vanuit emoties kinderen hebben natuurlijk recht op papa en mama maar vind wel dat kinderen en zeker kleine kinderen veel meer gebaad zijn zonder co ouderschap. Wat betreft financiën; Je krijgt sowieso zorgtoeslag €99 Kindgebondenbudget €465 (Eventueel huurtoeslag max € 343) Dan nog kinderopvangtoeslag inkomsten afhankelijk hoe hoog Kinderalimenatie Dus dat is behoorlijk wat. Sterkte met alles.
Geen optie??? Nou ja zeg... Ik ben het met bijna alles wat je schrijft totaal niet eens. Wat ontzettend negatief. Je schrijft het ook alsof het een feit is, gezien je 2e zin (“dat is niet zo”). Maar dit zijn jouw ideeen.. Als je co-ouderschap goed regelt is het zeker weten liefdevol en leuk. Het loopt hier prima, in mijn omgeving alleen maar co-ouderschap en geen rare verhalen. Als beide ouders beschikbaar zijn, en van goede wil, is co-ouderschap een mooie regeling. Bovendien, in den beginne zal je als ouders sowieso altijd moeten streven naar goede communicatie. En ja, dingen samen doen. Want als je kind gaat afzwemmen, moet je daar gewoon beide bij zijn. Uiteindelijk telt maar 1 ding, dat beide ouders een goede band met de kinderen opbouwen na de scheiding. Dat je zelf vind dat ze maar hebben lopen “mauwen”...dat is niet relevant. Dat beide ouders betrokken zijn bij het leven van kind(eren), dat is belangrijk.. Hoe doet een vader dat als ie maar zo weinig bij zijn kind kan zijn? En natuurlijk moet het streven absoluut zijn om bij elkaar in de buurt te gaan wonen. Je wil toch dat het leven van je kinderen door gaat, qua sport, vriendjes etc, of je nu bij papa of mama bent. Verder kan je van alles adviseren, papa heeft gewoon recht op co-ouderschap, dat heeft hij aangegeven. Juist door daar tegen in te gaan creëer je spanning en wrijving. Gewoon samen tot een goede regeling komen. Om te zeggen dat je geen afspraken wil maken ivm latere verplichtingen....De papa moet dan maar hopen en bidden dat jij een keer wil praten/meewerken? Omdat jij de touwtjes in handen hebt? Ik vind ook dat het niet meer dan normaal is dat de taken verdeeld worden. Waarom zou het vanzelfsprekend zijn dat de moeder 80% van de verzorging op zich neemt? Oh en TS JUIST alles heel goed op papier laten vastleggen. Zorg er voor dat alles duidelijk is. Zo weinig mogelijk losse eindjes. Schakel een mediator in. Dat is de eerste stap.