Stomme (schoon)familie

Ik denk dat er altijd zoveel gedoe is omdat schoonfamilie je als hun kind behandeld en de zelfde verwachten heeft als met haar eigen kinderen
Terwijl we toch uit hele verschillende nesten komen

 

Was het maar waar dat ze mij een klein beetje hetzelfde behandelen als eigen...
Sinds hun andere kind kinderen gekregen heeft zijn hier de verschillen duidelijk geworden.
Ik word in heel veel gevallen compleet genegeerd.
Oma neemt mijn jongste mee zwemmen en hij mag logeren. ( dit gebeurd 1a2 keer per jaar) Mijn oudste wilde liever thuis slapen. Denk maar niet dat hij mee mocht zwemmen..
Vraagt ze vervolgens haar dochter mee zwemmen met kleinkind.
Mijn oudste en ik worden dus compleet genegeerd.. Zou ze het achteraf nou ergens ‘goed maken’ nee dat is niet meer aan de orde. En het dan vreemd vinden dat zoon niet bij oma wil logeren.
Bij mij zouden alle bellen afgaan en ik zou mijn oudste kleinzoon wat extra aandacht geven.

Met zijn verjaardag besloot de rest van schoonfamilie een gezamenlijke vakantie te vieren. Dat soort dingen gebeuren hier telkens. Er is 0 interesse naar onze kant. We worden nooit mee gevraagd en 0 hulp. Al die dingen gebeuren wel bij hun andere kind en kleinkind.

Mijn ouders: mijn moeder is een beetje een gekke maar dat is ze altijd al geweest. Maar ze staan altijd voor ons klaar. Helpen altijd en de deur staat altijd voor ons open. Mijn kinderen mogen altijd komen en alles kan daar. We komen daar dan ook heel graag.

 

Ik denk niet dat de des betreffende schoonfamilies “ons” behandeld als hun eigen kinderen, ik weet wel zeker dat ze verwachten dat je precies het zelfde als hun bent. Althans in mijn situatie is dat zo. En gelukkig ben ik dat absoluut niet en mijn man ook niet.

 

I wish. Of juist niet, want mijn man is als oud vuil behandeld door zijn ouders..geestelijk en lichamelijk mishandeld. Sommige mensen zijn gewoon niet goed.

 

Mijn schoonouders zijn de liefste mensen van de hele wereld. Als ze het kunnen doen ze het voor ons. Passen ook elke zaterdag op als het nodig is.

Mijn moeder is een heel ander verhaal. Geen contact meer mee. En ook helemaal klaar mee sinds de geboorte van de jongste. De verstandhouding was al niet top maar toch een kaartje verstuurd en een appje toen ze geboren was. Niks terug gehad alleen appje terug met Gefeliciteerd. Ze heeft F dus nog nooit gezien. En L misschien 4-5x.

 

Zo herkenbaar dit!

 

Hier niet. Ze probeerde mij compleet te passeren. Ze wilde zeggenschap en ik moest maar mijn mond houden. Lukte dat niet dan gingen ze stoken en manipuleren.

 

Ik wilde hier eerst nog niet reageren, want mijn ouders zijn lang niet zo erg als sommige hier geloof ik.
Tenminste, mijn ouders bedoelen alles wel goed. Het komt er alleen zo ongelukkig uit.
Maar na gisteren en vanmiddag toch weer chagrijnig te zijn omdat mijn moeder zo'n idioot is, leek het me toch fijn een plek te hebben om daar lekker over te kunnen klagen.

Mijn vader heeft echt 0 inlevingsvermogen bij dingen die hij zelf niet kent. Zolang hij zich niet hoeft aan te passen, is er niks aan de hand. Maar moet hij een ander plan trekken dan dat van hemzelf, dan krijgt degene die daar de oorzaak van is al het gezeik over zich heen.

Mijn moeder heeft het wel een beetje. Of probeert het ofzo.
Maar die kan niet communiceren. Gewoon echt níét!
Mijn vriend dacht altijd dat ik overdreef als ik daar verhalen over vertelde. Tot we afgelopen zomer met ze mee zijn geweest op vakantie.

Een paar voorbeelden:
Als je iets probeert te overleggen, krijg je geen goede reacties. Bijvoorbeeld als er het plan komt om te barbecueën. Als je haar vraagt om het vlees te regelen ofzo of naja, überhaupt probeert te overleggen en dus reactie nodig hebt, want anders kun je niet verder. Dan krijg je dat niet. Geef je commentaar omdat je niet weet of ze je gehoord heeft omdat ze gewoon niet reageert, dan raakt ze geïrriteerd omdat ze je wel gehoord heeft.
Maar ze hoort je ook vaak genoeg niet. En zoals ik al zei, heb je dus reactie nodig zodat je door kan met je verdere plan. Wil/kan ze geen vlees halen bijvoorbeeld, kun je regelen dat iemand anders dat doet. Maar als je er niet achteraan vangt, loop je dus het risico een barbecue zonder vlees te hebben.

Een andere optie is als je iets meedeelt. Dan reageert ze alsof je haar iets vraagt/haar toestemming probeert te vragen voor hetgeen dat je meedeelt.
Bijvoorbeeld als ik zeg dat ik om een bepaalde tijd naar huis ga omdat ik nog wat wil/moet doen. Dan ben ik daar gewoon zonder reden op bezoek en dus zou de tijd van vertrek niet heel veel uit maken.
Haar manier van reageren is dan dus niet een bevestiging dat ze je gehoord heeft. Maar eerder een: "Dat is geen probleem hoor!" Echt, als het wel een probleem was, had je pech.

Oh, en haar gebrek om haar eigen aandeel in situaties te zien.
Voorbeeld: Een tijd terug ging ik met haar ergens wat verder weg wat ophalen van marktplaats. We gingen met mijn auto, dus ik reed.
Navigatie aan. Komen we op het punt waar ik de snelweg af moet en ik dus meer moet opletten welke rijstrook ik nu precies moet hebben voor de afslag. Pakt ze op precies dat moment haar telefoon erbij om ook google maps te openen, route in te voeren. Dat ding begint dus op dat moment (met volume voluit) ook instructies te roepen.
Ik raak daardoor even afgeleid en kom er daarna achter dat ik op de verkeerde rijstrook zit, maar te laat ben om naar de goede te gaan voor mijn afslag. Dus afslag gemist.
Nu ben ik niet het type dat dan in paniek raakt. De navigatie corrigeert zich snel genoeg. En anders rijden we een extra rondje. Dat weet zij ook dat ik zo ben.
Maar ik werd wel chagrijnig omdat het een typische actie was voor mijn moeder. Dus ik spreek haar daarop aan en dat ik daardoor de afslag gemist had.
Eerste antwoord was dat ze het leuk vond om mee te kijken. Sowieso dom want ik had gewoon een tomtom op mijn voorruit geplakt zitten.
Reactie daarna was echt met zo'n houding en toon alsof ik me probeerde te verontschuldigen omdat ik de afslag gemist had.
"Dat is helemaal niet erg hoor". Een sorry voor haar actie. Of naja, tenminste erkenning dat ze het niet handig had aangepakt met het volume voluit. Nee hoor, die krijg je niet.

Ze kan ook niet met negatieve stemmingen van anderen omgaan/ rekening houden met anderen.
Gisteren naar het bos geweest. Ik ben ruim 33 weken zwanger, dus lopen gaat al wat minder snel. Dat wist ze al.
Had dus eerst gezegd dat als we langzaam lopen, maar wel blijven lopen, het het beste werkt.
Gaat ze op een gegeven moment stil staan om met een andere hondeneigenaar over de honden te kletsen. Dat snap ik nog als de ander begint met een langer verhaal dan alleen een begroeting. Maar in dit geval was zij dus degene die begon met het langere verhaal.
Later, nadat ik al een paar keer benoemd had dat het rondje bos nu inmiddels toch echt teveel is, waren we bijna terug bij de auto. Gaat ze zo half schuin achter me lopen, alsof iemand in je nek hijgt. Daar kan ik sowieso al niet tegen, en al helemaal niet als mijn lichaam niet meewerkt. Dat weet ze. Ik zeg dus dat ze of verder achter me moet gaan lopen, of naast me moet gaan lopen.
Amper reactie. Wel staat ze even stil om verder achter me te lopen.
Maarja, ik loop niet zo snel meer, dus al vrij snel zat ze weer op dezelfde manier achter me. Dus ik reageer meer geïrriteerd met een "wat zei ik nou?"
"Ja, maar de hond trekt!"
Ik dus geïrriteerd dat zij de baas is over de hond en dus de hond moet corrigeren. Want dat had ze nog niet gedaan. Of nogmaals dat ze dan naast me moet lopen. Maar dat was dan ook niet goed.
Ik reageerde voor mijn doen niet eens heel fel ofzo. Maar wel duidelijk geïrriteerd. En in plaats van dat zij dan bedenkt dat dat misschien komt omdat mijn lichaam dus protesteerde en ik daardoor minder kon hebben. En dat zij dus even moet bedenken dat ik daardoor wat geïrriteerder reageerde dan nodig.

Maarja, zo was het toch altijd al. Toen ik nog thuis woonde, had ik ook nooit de ruimte om geïrriteerd of zelfs boos te zijn. Want dan werd ze boos op mij en moest ik maar normaal doen. Of niet zo chagrijnig reageren.

En dan vandaag, waar ik eigenlijk ook over wilde klagen.
Ik vroeg haar rond 12 uur ergens of we een ijsje gingen eten. Zij vindt dat goed, maar wel later op de middag want ze moest nog wat dingetjes doen.
Nu zou ze moeten weten dat ik met dingen als "later op de middag" of "in de loop van de dag" niks kan. Dat zeg ik regelmatig als ik afspraken probeer te maken.
Naja, nu noemde ze wel wat ze moest doen en dat waren wel dingetjes waar je niet helemaal een tijd voor vast kunt zetten. Dus ik dacht, ik hoor het wel als je wat beter een tijd weet.
Krijg ik op een gegeven moment een bericht dat ze op dat moment onderweg was naar de ijssalon. Ze weet ook dat als ik thuis ben, ik vaak niet aangekleed ben omdat dat lekkerder zit. Of tenminste geen schoenen aan heb enzo. Dus ik kan niet op stel en sprong weg omdat ik me nog toonbaar moet maken om buiten de deur te gaan.
Nu ruim 33 weken zwanger gaat dat ook niet zo snel meer. Want buik in de weg.
Maar los daarvan is het niet dat ik de hele tijd maar zit te wachten tot zij bericht geeft klaar te zijn. Ik ga in de tussentijd dan wat anders doen. En dan maakt het niet uit of dat wat nutteloos is zoals een serie kijken of andere belangrijke dingen die ik ook nog moet doen.
Ik ga dus niet op stel en sprong alles uit mijn handen laten vallen om dan maar te racen naar, in dit geval, de ijssalon.
Geef dan aan via de app ofzo dat je denkt rond die en die tijd wel bij de afgesproken plek te kunnen zijn. Of ik dat dan ook red.
Dan heb ik de ruimte om aan te geven van wel of van niet. En zo niet, wat dan wel haalbaar is.
Die discussie hebben we ook vaak genoeg gehad.
Nu kan ik mijn appjes al lezen als ik mijn telefoon nog vergrendeld heb en dus whatsapp niet geopend heb. Had dat in dit geval dus bewust zo gelaten om te zien wat ze zou doen.
Dus voor haar lijkt het ook nog eens alsof ik de appjes niet gezien heb. Want blauwe vinkjes en laatst gezien staat gewoon aan.
Belt ze op een gegeven moment op waar ik was/of ik er al bijna was.
Ja doei. Leer communiceren. Dat houdt in dat als je iets probeert af te spreken, je tenminste reactie van de ander nodig hebt. Heb je die niet, kun je nergens vanuit gaan.
In combinatie met de dag eerder in het bos, heb ik het ijsje ook laten gaan. Want ik weet dat ik dan alleen maar chagrijnig ben, zo reageer op mijn moeder en niet eens geniet van mijn ijsje en het mooie weer. Vooral omdat altijd als ik haar dan zie, er altijd wel iets is waar ik me aan erger bij haar. Oftewel, ik weet dus dat als ik al geïrriteerd ben, ik haar niet moet zien. Want ik heb de speling nodig om kleine irritaties op te vangen.
Ik was in deze situatie in de tussentijd overigens even op bed gaan liggen om wat rust te pakken. Want zwanger enzo. Dus al helemaal geen zin om ineens in de benen te moeten vliegen om daar maar te zijn.


Lol, heel verhaal met allemaal kleine onbenulligheden. Maar dit soort dingen gebeuren zó vaak, dan niet altijd. En ze lijkt ook geen feedback aan te kunnen nemen. Of er tenminste wat mee te kunnen doen. Want ze doet geen enkele moeite om op sommige dingen te letten ofzo.

 

@Soturi maar heb je dat alleen bij je moeder of bij anderen ook? Ik denk dat jij zelf, misschien vanwege je zwangerschap, ook niet heel makkelijk in de omgang bent als ik zo lees.

Mijn moeder heeft ook vage acties maar denk als ik me steeds zo tegen haar zou opstellen het niet makkelijker zou worden.

Kon je niet zelf met een tijd komen of een tijd vragen wanneer ze kon? En toen ze onderweg was naar de ijssalon zeggen dat je er zo aan komt omdat je je nog even moet aankleden oid?

 

Ik heb een super schoonfamilie, doen alles voor ons en hun kleinkinderen, maar de schoonfamilie van mijn vriend mag zich gerust blijven verstoppen. M'n moeder is gestorven toen ik jong was, m'n "vader" heb ik in 10 jaar niet meer gezien of gehoord. Hoeft ook niet, en moest hij plots voor de deur staan, denk dat m'n vriend hem met een gebroken neus terug naar huis stuurt. Dat hij maar bij z'n eigen aangetrouwde familie gaat doen alsof.
Ik ben "thuis" weggegaan toen ik 17 was, en sindsdien is mijn schoonfamilie mijn echte familie. Ze zijn niet perfect, maar toch 1000x beter wat ik mijn familie zou noemen. Enkel met mijn ene zus heb ik veel en goed contact

 

Ja, dat heb ik eigenlijk alleen bij mijn moeder. Sterker nog, mijn vader en zusje lopen hier ook continu tegenaan. Mijn vriend ziet ook mijn punten.
Ik wil heus niet zeggen dat ik nooit anders zou kunnen reageren ofzo. Maar er gaat bij haar gewoon echt iets mis ergens.

Overigens zijn dit echt onbenullige voorbeelden van hoe het in elkaar zit.
Ik heb er meer, dan zul je me misschien beter snappen. Maar die kan ik niet neerzetten zonder dat ik dingen moet delen uit een heftige tijd.

Dit met mijn moeder is iets dat al jaren speelt, en meer regel dan uitzondering. Vandaar dat ik er inmiddels veel heftiger op reageer dan je zou verwachten bij dingen als dit als ze eenmalig zijn.
Laat ik zo zeggen, er zijn helaas genoeg grote dingen gebeurd waar het op dezelfde manier mis ging.

Ander voorbeeld dat misschien haar gebrek aan inzicht aantoont.

Een tijdje terug waren we gaan zwemmen. Mijn moeder constateert dat mijn nichtje (2,5 maar zindelijk, daarom geen zwemluier) in haar badpak gepoept had. Ze vraagt mij of ik dat ook gezien had, maar uiteraard had nichtje zich net weer omgedraaid. Ze was aan het spelen in het peuterbadje. Ik zag dus nog niks, maar was op dat moment op mijn neefje (bijna 4) aan het letten.
Maar in plaats van dat ze opstaat om zeker te weten of het zo is en vooral om haar dan uit dat badje te halen (want hygiëne enzo), blijft ze gewoon zitten. Nichtje draaide ook zo snel niet weer om, dus ben zelf maar gaan staan en heb haar uit het water gehaald.
Verder maakte ze ook geen aanstalten om bijvoorbeeld het andere badpakje te pakken dat we mee hadden. Die was toevallig mee, niet omdat we dit hadden verwacht.
Als ik niet was opgestaan, had mijn nichtje waarschijnlijk de hele tijd verder gespeeld met poep in haar badpakje.

Ze lijkt echt bepaalde linken niet te leggen in haar hoofd. Of kan er niet naar handelen ofzo.

Even nog inhaken op de rest van je reactie die ik toevallig niet gequote heb.
Mocht zoiets als dit bij een willekeurig ander voorkomen, dan zou ik inderdaad aangeven dat ik nog moest aankleden, dat ik er zo aan zou komen en weet ik veel wat nog meer. Of vragen op een nette manier om het de volgende keer anders te communiceren. En soms probeer ik het nog maar weer eens op die manier bij mijn moeder. Maar bij haar werkt het echt niet.
Ik kan het 100 keer herhalen, ik kan lief uitleggen dat ik hier slecht tegen kan, ik kan schreeuwen en vloeken. Niks komt binnen.
Ik heb zelf overigens een lichte vorm van autisme. En dat kenmerkt zich bij mij vooral op dit gebied.
Ik ben echt niet compleet afhankelijk van structuur ofzo. Maar ben wel globaal afhankelijk van een tijdsindicatie.
Zo heb ik al van kinds af aan proberen mijn moeder aan te geven dat ik niks kan met antwoorden op de vraag wanneer we ergens heen gaan als: “in de loop van de (mid)dag.” Want voor mij kan dat om 1 uur zijn, maar ook om 4 of 5 uur.
Antwoorden die ik nodig hebben zijn dan of “rond 3 uur” bijvoorbeeld. Of dat je het nog niet weet en dat je later meer duidelijkheid geeft. Maar toch blijf ik het eerste antwoord steeds krijgen.
Ik snap dat er niet altijd antwoord gegeven kan worden op een vraag als dat omdat dingen soms gewoon niet volgens plan verlopen. Daar kan ik meestal prima naar schakelen.
Ook als je rond 3 uur zou zeggen en het wordt bijvoorbeeld half 4 ofzo, ook geen probleem.
Sowieso valt of staat heel veel met communicatie. En juist daar gaat het bij mijn moeder mis.

 

Zou je moeder niet hetzelfde probleem kunnen hebben als jij, maar dat het zich bij haar anders uit? En dat jullie daardoor als combinatie niet zo goed samen gaan/langs elkaar heen communiceren?

(En ook zonder autisme is een tijdsindicatie erg prettig inderdaad. )

 

Ja, daarom wilde ik eerst ook niet reageren. Overigens zijn er ook enkele niet-laffe voorbeelden. Maar die geven teveel persoonlijke informatie om zo open op een forum te zetten.

Daar ben ik van overtuigd hoor dat zij ook iets in die hoek heeft. En dat het daardoor mis gaat.
Enkel wil zij zich niet laten onderzoeken, kan ze niet aan zelfreflectie doen en ziet ze daardoor haar probleem en aandeel niet.
Dat frustreert me denk ik vooral ook, dat dingen nooit haar schuld lijken te zijn.

Overigens is het wel zo dat ik er meestal wel mee kan dealen. Puur omdat ik weet dat ik geen verwachtingen moet hebben van haar op dat gebied. Of op emotioneel gebied net zo trouwens.

Maar soms zijn er die momenten dat dat even niet lukt. Of dat je als dochter zijnde een moeder nodig hebt. Iemand die even met jou kan dealen.

 

Leuk topic. Mijn schoonfamilie is geweldig. Mijn oudste broer verbannen uit mijn leven, wat een verademing

 

Lijkt me idd ook zoiets.

Ik begrijp je nu wel beter @Soturi

 

Fijn.

Ik moet ook zeggen dat als iemand anders zulke dingen erbij haalde en als ik mijn eigen ervaringen niet had, ik waarschijnlijk net zoals jullie zou reageren. Het klinkt zo allemaal gewoon heel lafjes. En iemand met een goede band met eigen ouders zou dan ook vanuit daar redeneren. En dan kun je je er niks bij voorstellen.

Daarnaast zitten er nog veel extremere voorbeelden bij. Maar ik kies ervoor die niet te delen omdat het dan wel heel openbaar staat, heel persoonlijk wordt en daardoor dat ik misschien makkelijker te herkennen ben.
Maar daardoor moet ik ook niet verwachten dat iedereen mijn kant volledig zal kunnen begrijpen omdat er een heleboel context mist.

 

Mijn schoonmoeder is geweldig ik zie haar nooit echt ideaal. De ergste uitspraak van haar was nu heb ik eindelijk een klein kind. Van de dochter van haar vriend. (Haar eigen dochter had al een zoontje). En op Facebook heel blij doen met haar "klein kind". Mijn kinderen heeft ze gelukkig nooit gezien. Van de jongste weet ze zelfs niet eens dat hij bestaat denk ik.

 

Mijn schoonouders zijn geweldig! Zijn ontzettend leuk met mijn dochter, ondanks dat het niet hun echte kleinkind is.

Mijn ex-schoonouders daarentegen... verschrikkelijk! Ben zó blij dat ik ze niet meer hoef te zien! Wat een achterbakse lui. En maar roddelen over iedereen. Bah.

Met mijn vader al jaren geen contact, is ook prima zo.
De band met mijn moeder is moeizaam. Ze is absoluut een heel leuke oma voor mijn dochter, maar een echte moeder-dochterband is er niet. Ik denk dat er daarvoor te veel gebeurd is. Ik heb daar soms wel wat moeite mee. Maar ach, het zij zo.