Emigreren

Wat iedereen eigenlijk zegt: vooral met jonge kinderen denk ik beter te doen, tenzij je pubers enorm meegaand en makkelijk voor veranderingen zijn.

Wij zouden enorm graag naar Oceanie gaan, Nieuw Zeeland, of Australie, maar oh jeej wat een lastigheid om dat te fixen....
Niemand hier die daarheen is gegaan?
En @LoeForceOne mag ik vragen hoe jullie in de VS belandt zijn? Greencardlottery? Of baan, of....?

 

Werk van mijn man. Eerst 2 jaar nyc en nu dus San Francisco. Wel op expat basis dus hebben alle voordelen en kunnen ook makkelijk weer terug

 

Het ging ons ook inderdaad vooral om een andere mentaliteit. Want ik lees in dit topic veel dat het meeste zo goed is geregeld in Nederland, daar ben ik het wel mee eens, maar dat was absoluut niet de reden voor ons om weg te gaan.
Ik vind de Nederlandse maatschappij erg verhard, we hebben nog maar weinig voor elkaar over. Typisch gevalletje is bijvoorbeeld dat topic over trampolines en buren. Daar zouden ze in mijn woonland echt niks over te zeuren hebben hoor. Ik moest mezelf altijd 3x (en nu druk ik me nog goed uit) meer bewijzen dan de "gemiddelde" Nederlander en het nageroepen, uitgescholden, etc. worden was ik zat. Vooral vanwege de kinderen. Het is echt een verademing om nu te mogen dragen wat ik wil zonder direct aangezien te worden voor terrorist of te horen krijgen dat ik maar moet teruggaan naar mijn "eigen land". Ik wil niet zielig doen, voor de duidelijkheid, maar ik heb dus wel bewust de keuze gemaakt dat dit geen Nederland meer is waarin ik mij prettig voel. (Ook even voor @tuc haha, alles gelijk in één bericht). Ik zeg ook echt niet dat alles slecht is in Nederland voor de duidelijkheid of dat iedereen lelijk tegen ons deed, maar wij merkten sterk dat het steeds moeilijker werd voor praktiserende moslims. Niet alleen wijzelf hebben dit gemerkt maar ook veel vrienden van ons zijn de afgelopen jaren ge(r)ëmigreerd naar landen zoals Turkije, Marokko, Indonesië etc. omdat ze zich daar toch prettiger voelen dan in Nederland, als moslim. Wat uiteraard ook wel meespeelt is dat ik meerdere haatincidenten van dichtbij heb meegemaakt in Nederland.

Een tweede reden was mijn gezondheid. Ik was al jaren chronisch verkouden en de artsen dachten dat dat wel zou verminderen bij emigratie naar een mediterraan land, want dat hadden ze vaker gezien, en daar hebben ze gelijk in gehad. Alleen in de winter was het niet een heel groot verschil, maar dat is dan één seizoen per jaar (of nou ja de echte kou is daar misschien 2 maanden) in plaats van het hele jaar. Wat ook heel fijn is, dat je niet keer op keer moet smeken om een doorverwijzing naar medisch specialist bij de huisarts en 'm dan nóg niet krijgt - zoals ik al vaak heb meegemaakt - maar je gewoon naar binnen kan lopen bij welke specialist je maar wil.

Natuurlijk heb je ook wat mindere kanten, nergens is het perfect. Ook ik erger me aan dat langzame wat je in veel mediterrane/Afrikaanse landen tegenkomt...3x moeten terugkomen bij instanties en dan nog is het niet geregeld vaak. Maar zo vaak hoef je ook niet naar instanties natuurlijk. Of de Nederlandse directheid, mensen draaien er maar een beetje omheen omdat ze je denken te kwetsen met hun mening. Maar eigenlijk is het niet zo'n grote cultuurshock omdat ik het land al 12 jaar ken van familiebezoeken e.d. en er ook meerdere keren voor een wat langere periode heb verbleven.

 

Wat goed dat het voor jullie een mooi avontuur is geworden. En dat je allerlei dingen hebt kunnen ontdekken voor jezelf! Dat is een hele verrijking.
We hebben ook echt wel een tijd getwijfeld, en alle voors en tegens af gewogen.
Wat betreft mijn ouders, dat zijn geen avonturiers. Hun reactie snapte ik wel hoor. Voor hen is op het vliegtuig stappen en de halve wereld overvliegen gewoon een te grote stap. Terwijl mijn schoonouders dat prima vinden.

 

@citroenrasp ik heb juist nu dat ik in Nederland iedereen zo aardig vind. Ik ben ook moslima naar ben nog nooit zo erg gediscrimineerd als in Turkije.

 

Turken zijn ook wel erg nationalistisch aangelegd, in Tunesië merk ik daar helemaal niks van, eigenlijk is niemand daar nationalistisch. Niemand vind het ook erg of raar dat mijn man met een Nederlandse is getrouwd. Een buurman van ons is met een Antilliaanse vrouw getrouwd en ook dat vindt niemand vreemd.
Ze doen daar ook niet naar tegen de vele Syriërs die er inmiddels wonen en dat is (althans, heb ik van velen die daar wonen gehoord) in Turkije helaas ook wel anders. Ik kan me idd wel voorstellen dat je je in Turkije niet echt welkom voelde als je zo werd gediscrimineerd. Mijn man is er wel eens geweest voor een medische behandeling maar voelde zich ook absoluut niet welkom daar, inderdaad vanwege zijn afkomst en ook wel Islamitische uiterlijk werd hij heel vreemd bejegend.

 

Wij wonen inmiddels 10 jaar in Duitsland, kort over de grens, ik werk ook nog steeds in NL. Verder speelt ons leven zich echt af in D. Kinderen gaan hier naar school, sporten hier etc. Zelf zijn we behoorlijk actief binnen het vrijwilligerswerk, wat er ook voor zorgt dat je snel wordt opgenomen binnen bepaalde kringen.
Oudste is geboren (in NLs ziekenhuis) vier weken na onze verhuizing naar D. De tweede is in D geboren. De eerste drie jaar spraken we in principe alleen Fries enof Nederlands met de kinderen. Vanaf KinderGarten kregen ze de Duitse taal echt mee. Ik ben van mening dat je de taal moet leren van een native speaker. Je kunt zelf, als niet-native, heel gemakkelijk kleine foutjes aanleren.... die je later megamoeilijk weer kunt afleren.
Ook wij hoeven niet zo nodig terug naar NL, al baal ik wel regelmatig van de langere reistijd naar onze familie. Even een spontaan bakje koffie zit er bij ons niet in... al zitten we maar zo"n 150 km van onze familie. Bonusdochter en haar gezien helaas op 300 km afstand.

Op dit moment is de noodzaak er niet om naar elders te verhuizen, maar wie weet, in de toekomst, dat we verder naar ZuidDuitsland trekken.

@TS: Om op je vraag terug te komen.... emigreren wanneer je kinderen nog jong genoeg zijn. Liefst tot ze een jaar of 5-6 oud zijn. Ze pakken dan moeiteloos de nieuwe taal op.

Onze kinderen groeien overigens viertalig op (Fries, Nederlands, Hochdeutsch en Plattduutsk)

 

Ja de meeste dachten dat ik Syrische was daar, dus ben regelmatig winkels uitgezet, uitgescholden enz. De leraren zijn ook gewoon erg slecht (niet gemotiveerd), geen zin om iets uit te leggen. Van sochtends vroeg tot savonds laat waren we met school en bergen huiswerk bezig maar ondertussen krijg je te horen vanaf dag 1 dat het slechte Turks van mijn kinderen ons probleem is en niet van hun, ze wilde zich daar ook geen stap voor inzetten en ze werden apart gezet. Het systeem is te gedateerd en er zijn teveel kinderen.

Uiteindelijk zijn we in een rechtzaak terecht gekomen vanwege iets heel vreemds (aangevallen door een overspannen dokter), alles stond op camera in ons voordeel en we hadden getuigen maar binnen twee minuten was door de rechter de zaak uitgesproken en werden wij neergezet als Europeanen die alles beter denken te weten zonder überhaupt een woord gezegd te kunnen hebben of uitleggen.

Anyway, dat alles inclusief dat je geld nog amper de helft waard is in korte tijd en alle prijzen meer dan verdubbeld zijn werken niet mee. We kunnen onze kinderen daarmee niet opzadelen.

Ik vind niet dat je er qua levensonderhoud heel erg op achteruit moet gaan en er bijvoorbeeld amper nog fruit of groenten gegeten kan worden.

 

Overigens absoluut geen spijt hoor. De ervaring is heel goed geweest en we hebben ook hele leuke dingen meegemaakt en genoten.

 

Wij zouden zo graag willen emigreren! Maar durven de stap niet te nemen....
We zouden dan naar Canada, Australie of Nieuw zeeland willen. Mn man heeft wel een voorkeursberoep dus dat zou wel de procedure wat kunnen vergemakkelijken....

Tis alleen, hoe regel je dat.. hoeveel kost het en wat doe je met je inboedel en huis hier.... hou je dat aan voor hetgeval dat je toch terug wilt....

Verder zou ik mn familie dan wel missen, tis niet naast de deur.. we hebben geen familie wonen in die landen en zullen dan alleen zijn.. heb zelf in australie stage gelopen dus zou terug naar die stad kunnen en nog wat kennissen weer aanhalen...

Maar we hebben nu een dochter van 5 die nu vriendinnetjes heeft en waarmee ik met die ouders ook goed omga.. zou dat ook missen en moet mn dochter weer opnieuwbeginnen..

 

Wij willen ook! Maar inderdaad erg lastig. Iedereen die ik ken die er is beland:
- half Australisch dus zo een visum
- voor werk uitgezonden
- gesolliciteerd vanuit NL op functie die precies net past in je ervaring
- stellen na studie die working holiday nemen en dan een ‘serieuze’ baan nemen en zo mogen blijven
- via het visumprogramma..

 

Ja precies. Zo moeilijk ertussen te komen nu.
Wij hebben geen makkelijke ingang met onze banen helaas. Plus we worden ouder, en alle regels die telkens weer aangepast worden met wat ze van je willen en verwachten... bijna onmogelijke taak helaas

 

Hier ook heeeel lang die wens gehad en stiekem nog steeds. Met man zn werk ook een mogelijkheid. Maar te lang gewacht want onze oudste is nu 12 en wilt echt niet! We hadden t moeten doen toen onze oudste twee nog klein waren denk ik telkens weer. Dus antwoord op jouw vraag met kleine kids emigreren: een dikke JA

 

Al die meningen van mensen over emigreren met kinderen, práát eens met kinderen uit die situatie i.p.v. er al een mening over te vormen.

Mijn vriend heeft als kind van een expat over de hele wereld gewoond, geboren in het Caraibisch gebied, jaren in Azië gewoond. Altijd via Nederlandse ambassade een Nederlandse scholing/vereniging gedaan naast het reguliere onderwijs.

Hij woonde pas voor het eerst in Nederland tijdens zijn studie. Toen buitenland, en nu weer Nederland. Hij heeft een geweldige jeugd gehad.

 

Ik ben het 100% met je eens dat er hier veel dames al schrijven dat het sowieso niks gaat worden en al snel conclusies trekken die gebaseerd zijn op één enkel verhaal of een gevoel of hun eigen referentiekader (terwijl de kids er misschien wel anders over denken). En dat is misschien waar voor de dame in kwestie - maar hoeft niet op te gaan voor een ander, zoals voor TS.
Dus ja: een goede tip. Maar dan: praat met je éígen kids als je wilt emigreren. Hoe staan zij er tegenover?

Jouw verhaal over jouw vriend is natuurlijk ook maar 1 ervaring uit velen. De conclusie dat het altijd gewedig is (omdat hij een goede jeugd had) kun je natuurlijk niet trekken. Er zullen ook kids met de tegengestelde ervaring rondlopen.

Voorbeeld uit mijn omgeving:
We kennen 2 families uit NL die met kids van tussen de 3-8 jaar zijn verhuisd naar Zweden. Het ene gezin heeft 4 kids, die kids zijn echt helemaal op hun plek. Op de vraag of ze terug willen zeggen ze nee. Ze hebben vriendjes en vriendinnetjes en de oudste vertelde dat ze het mega tof vindt dat ze elke dag wel eekhoorntjes, vosjes, hertjes of elanden ziet en dat heb je in NL niet.
Het andere gezin - even oude kids, 3 stuks, net zo lang al in Zweden en dus zelfde regio (vergelijkbare omstandigheden). He-le-maal tegenovergesteld. De oudste zegt nog elke dag terug te willen, heeft wel wat vriendinnetjes hier maar mist haar oude vriendinnetjes in NL. Heeft moeite met de taal. De jongere twee worden er een beetje door aangestoken en sluiten zich bij zus aan.

Ik weet het niet hoor. Zoveel mensen, zoveel meningen. Volwassen of kindjes. Ik denk dat je toch altijd een mening of ervaring uit een bepaald referentiekader te horen krijgt. We zijn allemaal anders en niet iedereen zou willen of kunnen emigreren.
TS zal een beslissing moeten maken gebaseerd op eigen gevoel. Met oudere kids kun je praten en die kun je betrekken in t hele avontuur.
Bij jongere kids denk ik dat het vooral belangrijk is hoe je er zelf in staat. Hoe je zelf omgaat met een eventuele tegenslag.
Gelukkige ouders, gelukkige baby/peuter/kleuter.

 

Helemaal met je eens hoor, is ook maar 1 verhaal. Mijn vriend heeft een onwijs hecht gezin met 5 kinderen. En ja, sommige afsheidsmomenten die verdrietig waren weet hij nog héél goed. Op iedere plek hebben ze schitterende herinneringen gemaakt, veel gereisd, van de natuur en cultuur genoten. Heel open vooral en heel veel samen. Geen gezin wat papa nooit zag of opgevoed werd door nanny’s.

Ik geloof er ook in dat een gezin het moet kunnen dragen, als er negativiteit zit dan zingt dat rond.

 

Precies!
Ik denk echt dat daar een grote kern ligt hoor. Waar je ook naartoe gaat, je zult dingen hebben die meevallen en dingen die tegenvallen. Zolang je dat samen aan kan; komt t allemaal wel goed.

Natuurlijk is het altijd meer dan alleen dat. Al die “ik vertrek” verhalen van mensen die naief naar een land gaan dat ze niet kennen, zonder werk en zonder duidelijk plan. Sommigen niet eens bereid de taal te leren. Ja, da’s natuurlijk iets heel anders.
Ik zeg je dat “ik vertrek” niet eens in ons geïntresseerd was geweest. Veel te goed georganiseerd en daardoor te weinig tv-gehalte

 

Wat een enorme nare ervaring zeg. Sta je daar met je goede gedrag.
Helaas is het in sommige landen zo, dat je nooit echt welkom bent.

Wij wonen in west Vlaanderen, niet ver weg van Nederland, maar toch een hele andere cultuur.
Wij wonen en werken hier, de kinderen zijn hier geboren, maar wij blijven altijd de Hollanders. En laat de gemiddelde west Vlaming nou niet zo dol zijn op Hollanders. Ik denk niet dat hier de rest van mijn leven wil wonen, altijd mezelf moeten bewijzen omdat ik Hollander ben. Erg vermoeiend.

 

Ja precies dit.
Maar veel mensen die hier schrijven hebben zelf geen ervaring en baseren hun mening op "ik vertrek".
Toen ik vertelde te gaan emigreren kreeg ik ook dit soort reacties. Naar mijn mening puur gebaseerd op angst. Ik denk dat veel gewoon sowieso niet uit hun comfort zone durven te stappen en daarom zo n negatief verhaal in hun hoofd van maken. Dan mis je niets en hoef je er ook nooit over na te denken of het iets voor je is.
Nou in mijn geval, het heeft super uitgepakt. De kinderen kunnen geen fijnere jeugd krijgen en ik ben blij dat ik ze dit heb kunnen meegeven ( en me niet heb laten meeslepen met de angsten van bv m'n ouders, die het tien keer niets vinden). Met m'n vrienden uit Nederland heb ik nog steeds hecht contact. En m'n sociale leven hier is nog veel groter ( en gaat makkelijker want buitenleven en iedereen heeft veel meer tijd).