Ja, ik ook hoor! Maar er zit echt niks anders op in haar geval. En als je zelf piekert moet je soms ook tegen jezelf zeggen: en nu is het klaar. Zo probeer ik het dan maar een beetje te zien....
Wat vervelend en helaas heel erg herkenbaar. Wij zijn met onze dochter nu in behandeling en ik ga het proberen kort uit te leggen. Een kind kan tot een bepaalde grens van stress nog wel blijven denken en handelen. Maar bij kinderen is die grens kleiner dan bij volwassenen. Wanneer een kind door de stress buiten die grens raakt. Dan kan jij als ouder praten en handelen zoveel als jij wil, maar het kind zal niets meer opnemen en alleen maar verder over de grens raken. Ze kunnen niet meer helder denken en handelen als ze over die grens zijn. Het wordt alleen maar erger. Wij mogen bijvoorbeeld in een stress situatie geen vragen aan onze dochter stellen. Dat verhoogd de stress alleen maar. Afkappen leidt weer tot dat het kind zich niet gehoord voelt, kan ook weer stress verhogen. Wij werken nu volgens een bepaalde methode. Laten zien dat je actief luitsert; oogcontact, knikken etc. Ontvangstbevestiging; letterlijk en rustig herhalen wat het kind zegt. Benoemen wat het kind doet. Bijvoorbeeld: “je vind het spannend wat er gaat gebeuren met je kies, je bent er verdrietig van”. En dan kan je aangeven vanuit jezelf zonder waarde oordeel wat je ervan vindt. En je grens hierin aangeven. “Ik vind dat ook spannend voor je. Het is wel nodig dat je goed gaat slapen. Je mag er nog 5 minuten verdrietig over zijn en dan ga je slapen”. Ik vind die laatste stap moeilijk uit te leggen en een voorbeeld in te geven. Maar voor onze dochter helpt het heel goed om niet over die grens te raken, ze voelt zich gehoord en een oplossing is dan vaak al niet meer nodig en valt ze in slaap. Sterkte.
Hier precies zo. Ze kan echt van een klein dingetje helemaal tot het gaatje gaan... We geven een luisterend oor en als ze er toch in blijft hangen dan kappen we het af. Achteraf praten we er wel nog over. Inmiddels kan ze haar gevoel beter leiden.
Ik kreeg bij onze piekeraar de tip om dingen heel concreet en feitelijk te maken. Bij ongelukken die ze op tv ziet (en dan bedoel ik erge ongelukken als vliegtuigen die neerstorten of aanslagen) kan ze soms ook dagen niet goed slapen en blijft ze piekeren. Door, in het geval van vliegtuigen, cijfers op te zoeken van hoeveel vluchten er zijn, hoeveel er dus maar neer storten valt wel mee. En hoeveel mensen er in een land wonen, hoeveel er overleden en hoe weinig dit in verhouding is. Dus dat soort dingen. Bij haar helpt dat wel.
Hier ook 1, van bijna 10. Wij hebben al een heel traject achter de rug. Dat was meer voor faalangst en zelfvertrouwen. Maar merkte tijdens dat traject dat zijn 'drama buien', het piekeren om elke poep en scheet, daarmee in verbinding staat. Hij gaat over aantal weken op kamp, maar nu al aan het stressen wat er allemaal kan gebeuren, auto stuk waarmee hij naar kamp plek wordt gebracht, daar heimwee krijgen, daar vallen en naar huis moeten maar kan niet want papa kan hem niet ophalen omdat ie aan het werk is, en en en... Hij verzint zijn eigen doom-scenario's en bedenkt daar dan vanalles omheen. Wij leren hem om er positief tegenaan te kijken. Ergens anders logeren kent hij, en hij is vorig jaar een volle week op zomerkamp geweest. Waar hij niemand kende en 0 contact met thuis. Dit was pittig, heel pittig. Maar hij heeft het gedaan en zijn zo super trots. Kamp kent hij natuurlijk alle kinderen, juffen en hulpouders die mee gaan. Dus dit moet een eitje zijn voor hem. Ik grap dan dat als 'moeder van die' zich misdraagt dat ik wel ff woordje met haar ga spreken (is een goede vriendin van mij dus dat zit natuurlijk wel goed) Gelukkig is hij een goede prater. Hij benoemd altijd wat er gaande is en hiermee zitten we dan ook samen regelmatig over te praten. Z'n zus ff niet in de buurt en dan samen kletsen over wat hem bezighoudt. Vaak komt er dan veel uit, nutteloze dingen, maar voor hem iets wat in z'n hoofd blijft zitten, soms weken Wat hier boven al gezegd werd is het herhalen en benoemen wat hij je verteld, het bevestigen dat je hem/haar begrijpt zodat je kind ziet dat die er niet alleen in staat en je er altijd voor hem bent. Tandarts begrijp ik helemaal, ís ook spannend. En voor jou is het na tig keer uitleggen en gerust stellen klaar, maar zij is de gene die die stoel in moet en waar ze, in haar gedachten waarschijnlijk, kiezen eruit gaan trekken met bloed en pijn en weet ik het wat ze erbij gaan bedenken. De gedachte van zo'n kind gaat alle kanten op, en waar het voor ons lijkt dat het besproken is, gaan die koppies gewoon door met doom-scenario's bedenken. Daar kan je gewoon weinig aan veranderen. Hier helpt het door zelf rustig te blijven, vertellen dat mama dat ook heeft gehad en dan een uber domme grap erbij dat mama nog steeds genoeg tanden heeft om in z'n billen te bijten ofzo. Zo ziet hij dat ik mij er geen zorgen om maak, en hij vertrouwd mij dus kan hij het iets makkelijker naast zich neer leggen Nu lijkt misschien dat ik hem niet serieus neem met grapjes maken, maar dit doe ik juist omdat dit de sfeer wat breekt. En dit werkt heel goed bij hem. Mama is er voor hem, hij hoeft het niet alleen te doen en kan altijd bij mij terecht. Zo weet ik bijvoorbeeld ook altijd op wie hij verliefd is enzo haha. Mama is zijn veilige haven waar alles besproken kan worden en het tussen hem en mij blijft als hij dat aan geeft.