Paniek

He hallo.. Wat ontzettend vervelend dat je dit zo moet ervaren..

Ik herken het niet want ik ben nu voor de 3e keer zwanger van ons eerste kindje..

Iemand die ik ken heeft dit toevallig wel gehad en daar hadden we het laatst nog over.. Was bang, angstig wilde 't kindje niet meer enz..
Enige advies wat ik je kan geven is te gaan praten met iemand.. Iemand die gespecialiseerd is in depressies enzovoort.. Nu zeg ik niet dat je dit hebt maar de gedachten horen er wel bij. De dame waar ik net over sprak had dus (later vastgesteld) een zware depressie en heeft ook dingen gedaan die je je niet kunt voorstellen.
Misschien is het iets onschuldigs maar praat er zeker over..

Hoop dat 't je iets geholpen heeft? Vind het erg sneu voor je dat je je zo voelt...
Hoop dat het snel beter met je gaat..
Veel liefs en een knuffel

 

Ik vond mij 3e zwangerschap mentaal de zwaarste. Veel zorgen, naar gevoel, ook richting ons kindje etc.. Hormonen doen gekke dingen met je.
Ook ik voelde soms gewoon paniek in mn lijf. Hartkloppingen etc.

Besef je dat dit de zwangerschap is met alle hormonen die door je lijf razen nu.
Ons 3e kindje is er en echt waar... Alle onzekerheid, paniek, nare gevoelens waren weg.

Is 3 kinderen druk. Jazeker! Druk maar zo ontzettend gezellig. En je wordt heel creatief en ook makkelijk
En onze kinderen leren rekening met elkaar houden, voor elkaar zorgen, wachten op je beurt en bovenal heel veel houden van elkaar en knuffelen zodra het kan.
Als baby slaapt dan vragen de oudsten altijd waar de baby is.
Maar ook de middelste en oudste worden niet vergeten.
Ik hoop dat hun band zich verder mag verdiepen en sterken. Met hun 3en. Want eigenlijk doen ze dat nu al heel goed!

Wat betreft je gevoel, deze mag er zijn. Praat er inderdaad over.
Zoek naar ervaringen. Er zijn heel veel gezinnen met 3
De 3e draait echt zo mee. De overgang van 1 naar 2 vond ik het meest heftige. Hoewel ik de overgang van 0 naar 1 ook heftig vond.

Voor mij was 2 kinderen veilig ofzo. Vanzelfsprekend. Ik zag me zelf nooit als mama van 3...
En de 3e heeft zoveel voordelen. Niemand hoeft je nog te vertellen van hoe of wat. Want jij weet hoe dit werkt
Hoe baby's werken. De fases die komen etc.
Je bent straks niet meer onder de indruk en geniet misschien net als ik nu, veel meer van de fases die nog gaan komen.

 

De kans is enorm groot dat het door de hormonen komt. Het komt met regelmaat voor. Als je er echt last van hebt, dan kan het wellicht helpen er met iemand over te praten. Dat kan helpen de emoties kwijt te kunnen en daarna wellicht de boel iets beter te kunnen relativeren. Kan je het er goed met je partner over hebben? Kan hij je steunen hierin? Hopelijk zakt het in de eerste weken ook weer weg. Wat je kan doen is jezelf geruststellen door (in het moment dat je ze ervaart) te erkennen dat je de angsten hebt, dat ze hormoongerelateerd zijn en dus niet "echt", en dat ze weer overgaan. En dat blijven herhalen totdat je een ons weegt. Eigenlijk er zijn met die angsten zonder echt iets te doen, behalve er zo neutraal mogelijk naar te kijken.

 

Slapen is fijn!
Goed dat je wel even een afspraak maakt om het even te bespreken. Jij bent degene die het beste kan inschatten of dat nodig is namelijk of niet.

 

Goed dat je een afspraak hebt gemaakt. Erover praten is altijd goed. Het kunnen supergoed de hormonen en/of drukte zijn hoor.

Hoe stond je vooraf in deze zwangerschap? Was je er echt mee bezig of onverwacht? Al eerder paniekaanvallen of zoiets gehad?

Als je echt zonder noemenswaardige twijfels en heel bewust zwanger bent geraakt moeten het de hormonen wel zijn nog vervelend natuurlijk, sterkte!


Ik herken het wel, maar ik had ook van tevoren veel twijfels en een hel van een eerste zwangerschap dus die paniek was bij mij meer logisch

 

Herkenbaar joh.
Hele gewenste en geplande zwangerschap maar die hormonen maken me loco.
Niet dat ik het kindje niet meer wenste, maar ik was niet mezelf, somber, paniekaanvallen, emoties alle kanten op. Ik vond er niks aan.
Het enige wat hielp was alles er uit gooien bij een therapeut en dan een heel stuk opgelucht de deur uit gaan.

 

Ik ben zwanger van mn 2e, en ook ik ga morgen (maandag) de huisarts bellen, ik voel me depressief, ben uit t niets heel boos, maar dan ook echt heel kwaad, of continu verdrietig en alleen maar kunnen huilen.. blij voel ik me al weken nket meer.. voor mij gaf de doorslag om de huisarts te bellen na vandaag, ben verrast met een babyshower op moederdag, maar ik kon alleen maar huilen, ik heb ontzettend hard mn best mketen doen blij over te komen, terwijl ik me zo ontzettend kut voel.. ik heb gejankt in bed, ben tot 1 uur vannacht buiten geweest, huilend en wel, en zit nu op de bank, als ik straks weer in bed ga liggen ga ik weer huilen, slapen doe ik amper, want t lukt niet..

Ik herken t allemaal van een eerdere zware depressie (na de bevalling ban mn 1e) dus ben er ook vatbaar voor, voor een terugval, hoop dat mn huisarts morgen nog wat voor me zou kunnen betekenen als in een doorverwijzing..
Sterkte!

 

Paniek kan een normale reactie zijn als je er net achter komt dat je zwanger bent.

Ik heb het zelf ook gehad maar had meer de vragen of ik bijvoorbeeld een goede moeder zou worden en of wij hier wel klaar voor waren.

Wat je kan doen is afleiding zoeken, bijvoorbeeld iets lezen of kijken zodat je gedachtes niet zo druk zijn met in paniek zijn.

Met de vk praten of met een psycholoog waarom er nu ineens paniek is en proberen weer de veiligheid en rust op te zoeken