Vreselijk hoor, die enorme leegte en het onpeilbare verdriet waar gewoon geen enkele oplossing voor is. De enige weg is erdoorheen. Je bent zo dapper en dat is het enige wat je vriend ook van je zou vragen. Dag voor dag, uur voor uur. Sterkte meis!
Merk dat ik radiostilte neem, ben druk met van alles, en toch ook weer niet.. Vrijdag komt er een gedenkplaat langs de autoweg, met bloemen.. dan is het 9 weken geleden.. Zelf ben ik donderdag er 3x langs gereden, wat trilden mijn handen, en nog kon ik het niet geloven.. Mijn dochters hebben die plek nu ook gezien, en reageerden wisselend.. De 1 Was onder de indruk van de diepe en stijl afdaling, de ander kon het nu beter voor ogen zien en de derde huilde bij het zien en gedachtes wat het opriep.. Zelf moet ik gaan nadenken of ik er traject trauma met rouw-verwerking wil doen, of EMDR.. Ik zal vandaag proberen die man te bellen die er als eerste ter plaatse was, stelde het steeds uit.. maar wil hem toch enorm bedanken..
9 weken alweer... ik herinner mij je eerste post nog... Uiteindelijk komt er voor alles een juiste plek. Zolang je het de tijd maar geeft. Doen wij jij en je dichters jullie goed bij voelen. Knap dat je langs die plek gegaan bent. Hopelijk vind je de kracht de beste man te bellen en wellicht antwoorden op vragen te krijgen. Wie weet kan je het met de tijd dan beter afsluiten / een plek geven over het hoe en waarom. Sterkte!!!
Ik heb die man gebeld.. van beide kanten de laatste stukjes samen kunnen voegen.. Hij vind mijn vriend een held, omdat hij echt goed gehandeld heeft ondanks de afloop.. Mijn vriend was inderdaad al overleden toen ik hem aan de telefoon had.. Voor mij nu alles duidelijk, en voor die man ook.. Wel erg emotioneel nu
Oo dat lijkt me best heftig om langs de gedenkplek te rijden en zo’n iemand te spreken. Maar misschien ook wel ‘fijn’ om met iemand te kunnen praten die getuige was. Zoiets heeft gewoon tijd nodig. Sterkte!
Ik lees dit nu pas. Ik verbaas me elke keer weer hoe bot mensen kunnen zijn. Zelf al regelmatig meegemaakt, maar het blijft me verbazen en boos maken. Trek je alsjeblieft niks van zulke mensen aan. Toen mijn vader overleed, vonden sommige mensen het ook raar dat ik na 6 weken nog zo verdrietig was. Ik heb de laatste 4 maanden geen contact gehad met mijn vader (heel veel gebeurd), en iemand zei serieus tegen mij: waarom ben je zo verdrietig, je had toch geen contact met hem. Veel mensen zijn onwetend. Denken niet na voor ze iets zeggen. Het is alleen maar mooi dat je vaak over hem praat. En ik hoop dat je dat ook altijd blijft doen. Ik denk aan jullie ❤
Springboon, ook hier wordt er vaak aan je gedacht. Sterkte. Wel goed om alles duidelijk te hebben denk ik.
Dank je.. was een dubbele dag, waarin veel gehuild is.. maar ook waarbij ik actief ben geweest in en om het huis.. Heb 'gelukkig' wat afleiding met de jongste die continu gaat staan maar niet goed weet hoe ze weer moet zitten (En dat gaat dus wel eens fout)..
Gisteren, 9 weken geleden.. Ik heb een rondleiding gehad waar hij werkte, en op de terugweg heb ik in de berm, langs de autoweg (N33, hmp 61,*), een gedenkplaat en bloemen geplaatst.. Het was echt zwaar, maar het gevoel dat ik het moest doen nam het over en werd ik door gesterkt.. Na het plaatsen achter de kleine vangrail gestaan en gehurkt (met een collega van hem die mij bij stond, en rondleiding enz. Heeft gezorgd), kwamen de tranen en ondanks getoeter van weggebruikers liet ik ze de vrije loop...
Heel mooi! Hopelijk geeft het een klein beetje rust en kan je weer wat afsluiten/plekje geven. En wat ben je een prachtige vrouw!
9 weken lang al dat je leven op zijn kop staat. Wat een wending ineens. En dan is dat nog maar het begin. Wat mooi die gedenkplaat met bloemen. Zo kunnen velen daar als ze er langs rijden eraan denken dat daar iemand het leven gelaten heeft. Al weten ze dan niet wie of hoe. Er wordt niet zomaar langsheen gereden. Mij vallen zulke dingen altijd wel op. Sterkte verder.