Ik heb geeen idee of het topic hier thuis hoord maar wist ook niet waar die dan bij moest Ik wil eigelijk al 1.5/2 jaar graag een 4de kindje. Manlief had er niet zo'n behoefte in en na lang praten 1.5 jaar geleden stemde hij in met een 4de. Niet omdat hij zich er zo opverheugde maar omdat mijn wens groter was dan zijn gevoelens (het was vooral het opzien tegen weer korte nachten, luiers etc) , maar we zouden nog wel even wachten tot de jongste wat ouder was Paar maand terug leek het erop dat ik zwanger was maar dit bleek toch niet zo te zijn. Echter geeft manlief nu aan hij er erg tegen opziet en een 4de niet ziet zit. Erg vervelend voor mij want ik "verheugde" mij er al op natuurlijk om bezig te gaan en als het ons gegund zou wezen een 4de kindje te omarmen.. Hij begrijpt ook het voor mij moeilijk is om het los te laten, ik begrijp hem ook, de jongste word bijna 3 en alles loopt gesmeerd je krijgt nu na 8 jaar weer een stukje vrijheid. We hebben er 3 en alles past prima nu en het is natuurlijk nu al druk en lawaaierig Maar ik krijg het niet losgelaten, ik zie ook op tegen weer die luiertas meeslepen, de slapeloze nachten, het piekeren wat er aan de hand is en waarom er zo gehuild word (2 huilbaby's gehad) maar ik ze vooral de positieve dingen en het maakt me dan toch verdrietig er weer geen 4de komt. Nog 2 extra armen om je heen om te knuffelen, de 1ste stapjes, de 1ste woordjes. Het moment ze zo groot zijn dat je met een traan op de wang ze uit zwaait voor de 1ste schooldag. De tekeningen die ze vol trots laten zien waarbij je hopelijk goed gokt wat ze getekend hebben Ik wou het gewoon even van mij afschrijven. Ondanks manlief en ik er veel over praten voelt het voor mij toch als een afscheid van iets, misschien vreemd hoor maar het los laten lukt op dit moment helemaal niet nog, en er over blijven praten met m'n man en elke keer de leuke en mooie dingen opnoemen geeft mij het gevoel dat ik hem wil overhalen en ik wil absoluut niet dat hij uiteindelijk denkt, nou prima we gaan ervoor maar eigelijk denkt, moet er niet aandenken
Ik zou het idd tegenover je man laten rusten. Sowieso denk ik dat het goed is dat hij het nu eerlijk gezegd heeft. Na 1,5 jaar op hem inpraten was hij er toch al niet zo voor lijkt mij. En krijg je een super makkelijke baby had tie het misschien niet zo erg gevonden, maar wat als de vierde een enorm zorgenkind blijkt te zijn?
Dit topic hoort eerder bij of gezin of dreumes peuter Je hoort wel vaker dat het gevoel niet stopt, bij sommige zelfs bij 3 of 4 kindjes. Ik snap waarom je zo naar voelt, samen besloten en nu toch niet. Mannen zijn vaker praktischer en de vrouwen meer op gevoel. Had ik ook en wou graag een tweede. Samen besloten om het om financiële redenen, de zwaren jaren ( reflux baby ) en zijn vroeggeboorte (door mijn blaasontstekingen) het niet te doen. Wil niet zeggen dat mijn gevoel niet weg is
Neee joh, niet 1.5 jaar op hem I gepraat hoor als hij toen nee had gezegt had ik het laten rusten. 1.5 jaar geleden was hij het ermee eens alleen besloten we even te wachten tot de jongste op de peuterspeelzaal zat
Verplaatsen van een topic kan niet afwel? Bedankt voor je reactie. Ik hoop echt het gevoel wegtrekt. Ook al wil ik graag een 4de ben ik wel echt van mening je er 100% samen voor moet willen gaan
Ja lastig als je gevoel zo sterk is. En je niet op een lijn zit qua wensen. Ik zou persoonlijk stoppen met zeuren als je hem na 1,5 jaar al niet hebt weten te overtuigen. Je kan ook proberen te accepteren dat die gevoelens erbij horen of je nu 1, 3 of 6 kinderen hebt. Kinderen zien opgroeien is gewoon heel leuk en bijzonder.
Ik geloof ik het er een beetje raar er neer hebt gezet maar 1.5 geleden was hij het er mee eens hoor alleen hebben we toen gekozen om te wachten tot de jongste op de peuterspeelzaal zit.
Ga je lekker @Ts snap dat het heel moeilijk is, zeker omdat jullie er eerst wel voor wilde gaan. Hoop dat jullie er samen uit komen! Succes!
Het is ook moeilijk en lijkt mij voor jou ook geen fijn gevoel dat hij ervoor ging hiervoor puur voor jou.... Dan had hij toen al gelijk moeten zeggen: nee en blijft ook nee. En weet je? Ooit zou voor alles toch een laatste keer komen. jullie jongste is nog hartstikke jong dus je krijgt nog gelukkig de hardgebakken tekeningen Kan je alleen meegeven, focus je niet teveel op een toekomst die er niet komt en richt je op wat er wél is. Met tijd zal het ook voor jou makkelijker worden, maar geef jezelf wel die tijd.
Ooh daar geniet ik zeker van. En er komen nog zoveel mooie momenten als ze ouder worden waar ik me echt ontzettend op verheug. (eigelijk ook zo dubbel he. Ze groeien veel te snel, maar je verheugd je alweer op de dingen die bij een jaartje ouder horen, in geval van de oudste d'r eerste klaver liefde haha) Hij gaf 1.5 jaar geleden aan er voor te gaan. Niet zozeer mij de zin geven maar zijn voornaamste reden waren toen de gebroken nachten, luiers etc. Het hoefde niet perse zeg maar hij kon zich er ook wel opverheugen. Komt dan best hard binnen als dat veranderd opeens. Maar tegelijkertijd geeft hij wel aan dat een "knipje" weer te definitief is. Hierboven werd genoemd dat het bij vrouwen vaak gevoel is en mannen praktisch. En in een gesprek met manlief word dat idd ook duidelijk. Ik volg m'n hart en zie de dingen wel. Manlief denkt aan weeeeer een andere auto, slaapkamers etc
Dat kan ook angst zijn, zie het niet als nog een sprankje hoop. Ik vind het heel rot voor je, iets waar je je al lange tijd op instelt en verheugt wat toch niet doorgaat en is het ook nog zoiets groots als een kindje. Ik denk dat dit voor jou ook een soort rouwproces is, je rouwt om de toekomst die je in gedachten had en die er nu niet komt. Vergeet in ieder geval niet hierdoor te genieten van het heden en probeer (lekker makkelijk vanaf de zijlijn) ook de positieve kanten van deze beslissing te zien.
Wij zitten in dezelfde situatie Ik zou heel graag een derde willen Manlief niet want hij heeft dat beeld niet Ik heb het beeld van 3 kindjes altijd gehad en voel ons niet compleet En ben hier ook heel erg verdrietig over Ik hoop steeds dat hij toch bijdraait want ik weet niet hoe ik dit een plekje moet geven
Je man was zo te lezen nooit enthousiast. Hij ging mee in jouw wens. Van hem hoefde het niet echt. Dat is al geen basis. 4 is natuurlijk ook veel. Een groot en druk gezin waarbij je man juist heel verstandig kijkt naar de praktische en financiële kant. Ik neem aan dat hij het ook grotendeels moet betalen? En veel mannen hebben veel minder met baby's en kleine kinderen. Dat is meer een vrouwending. Hou er verder over op tegenover je man. Dit moet jij zelf verwerken. Hij kan je daar niet bij helpen. Niet meer over beginnen en kijk naar wat je wel hebt.
Ik zou juist blijven praten Dat is zo belangrijk! Niet om je zin door te drammen Maar er voor elkaar zijn
Dit is al de zoveelste post die ik van jou zie waarin je shit stellig loopt te beweren. Ooit gehoord dat je iets ook op een wat aardigere manier kunt brengen? Bijvoorbeeld "ik denk of ik vind"
Tja ik ken jou verder niet. Maar dit is een openbaar forum waar ieder zijn mening mag geven. Als jij zo gevoelig bent dat je dat al niet aankunt kan je misschien beter niet meer kijken.
Wees maar niet bang, zo'n teer zieltje heb ik niet. Ik vraag me alleen oprecht af of je irl daar nooit op aangesproken bent. Of is het een kwestie van compenseren?
Lastig vooral omdat het gevoel wat jij hebt echt niet zomaar weggaat Ook al heb je nu wat meer vrijheid, financieel etc je gevoel bekijkt het niet zo...