hoi hoi! Naarmate ik ouder (en n soort van volwassen) ben geworden krijg ik steeds meer een ander beeld van mijn ouders.. Dit jaar word ik 33, en ik merk dat ik zoooooo graag NIET als mijn ouders (en voornamelijk) Mn moeder wil zijn/worden! Ze hebben echt narcistische trekjes... Hoe zit dat met jullie? Zijn jullie gek op je ouders? Of juist niet? Komen jullie er geregeld etc? Ik hoor heeeeel graag jullie verhalen/meningen hierover, gezien ik beetje in de knoei zit omtrent dit gebeuren....
Voordat ik antwoord geef: hoe gaan de beschrijvingen van onze relatie met onze ouders jou helpen om uit de knoei te komen?
Ik ga graag naar m'n ouders toe en heb vooral met m'n moeder een goede band. Tuurlijk zijn er ook dingen die ik minder leuk vind of waarvan ik denk 'nee zo wil ik het zelf niet doen'.. maar ze bedoelen het altijd goed en hebben veel voor me over. M'n zoontje gaat ook graag naar ze toe en ik zie ze iedere week wel een keer.
Ze zijn mijn ouders en daar heb ik alles mee gezegd. Ik kan niet spreken van een band die is er namelijk niet echt.
Ik vraag om andermans ervaringen... omdat ik nieuwsgierig ben naar andermans meningen omtrent ouder-kind relaties. Niet meer en niet minder
Ik ben een paar jaar geleden naar de andere kant van het land verhuisd.... sindsdien is de band erg goed! Er zijn altijd wel dingetjes maar de band die ik met mijn ouders heb is onverwoestbaar.
Maar hoe gaat mijn relatie met mijn ouders jouw geknoei helpen? Je kunt relaties toch niet zo simpel vergelijken met elkaar?
Allemachtig, ik vraag om andermans ervaringen gevoelens! Niet om therapeutische vragen terug! Hoe moeilijk kan het zijn! Wil je je mening delen ; graag! Zoniet, reageer dan gewoon niet? Er staat nergens dat jullie antwoorden mij een antwoord zullen geven!
Mijn ouders zijn geweldig Ik heb een fijne jeugd gehad Ze passen regelmatig op Doen leuke dingen met de kinderen Ga 1x per week bij m'n ouders koffie drinken Af en toe met mijn moeder shoppen etc Ze helpen waar nodig en vice versa
De band met mijn ouders is heel goed. Staan altijd voor ons klaar. Schoonouders zijn het tegenovergestelde
Thanks voor de reacties! Mijn vader en ik lijken echt mega veel op elkaar, en daardoor botst het echt ook al gauw... dit gaat laatste jaren gelukkig iets beter! En ondanks het soms lastig is ben ik echt wel gek op m! Mijn moeder daarentegen... heb ik sinds begin pubertijd denk ik helemaal niets mee... Ik voel er ook gewoon niets bij. Zij en haar moeder hebben afgelopen jaren enorm ruzie gehad, en we hoorden veelal: dat ze alles voor haar over had maar dat mijn oma daar lak aan had om het even in het kort te benoemen. Maar laatste jaren merk ik dat ze zelf net eender is, en ik kan er werkelijk niets mee!! Ze kan met moeite bijv sorry zeggen als er iets gebeurd is vanuit hun, en wuift alles maar van tafel als ik ergens verdriet om heb oid. Ik heb het al genoteerd op n bladzijde voor mezelf, maar ik hoop serieus dat ik nooit zo zou willen zijn, en mijn kinderen deze gevoelens nooit geef...
Mijn moeder is een ijskoningin. Ze bedoelt het allemaal wel goed maar het is altijd zonder gevoel, zonder liefde. De dingen die ze doet doet ze omdat het zo hoort en niet omdat ze het leuk vind. Tenminste zo lijkt het voor mij. Leuke dingen met de kinderen doen, nooit. Vragen hoe het met me is? Nooit. Spontaan vragen hoe het met de kinderen is? Nooit. Langskomen voor de gezelligheid? Nooit. Ze komen wel op verjaardagen, passen op als dat nodig is, en zijn er wel als je ze nodig hebt maar dat spontane, liefdevolle, oprechte interesse dat is er niet. Mijn vader hobbelt een beetje mee, die is nogal tactloos en heeft weinig interesse in de wereld om hem heen. Dus ja, mijn band is ook niet fantastisch. Er heeft ons materialistisch nooit aan iets ontbroken maar op andere vlakken schieten ze toch te kort. Ze heeft nog nooit gezegd dat ze van me houdt of me mist. Nooit aangespoord iets te doen, nooit de moeite genomen om me te leren kennen. Mijn oma zegt ook dat mijn moeder altijd al anders is geweest, nooit vriendinnen heeft gehad en gewoon dat stukje sociaal mist. En dat iedereen anders is. Maar ik vraag me dan altijd af waarom ze dan 4 kinderen heeft gekregen. Na 1 wist je toch ook wel dat dat gevoel van liefde er niet in zit? Maar goed, je kunt er niks anders nee dan het accepteren. Gelukkig heb ik lieve schoonouders die het tegenovergestelde zijn haha.
Ik houd ontzettend veel van mijn ouders. Mijn vader was vroeger wel echt altijd aan het werk. Maar de laatste 12 jaar (gok ik) is dat anders en zie ik hem veel regelmatiger. Ik zie mijn moeder sowieso een keer of 14x in de maand. Misschien nog wel vaker, en mijn vader zie ik 8x in de maand zoiets. Vaker kan niet omdat hij wel regelmatig weg is voor werk. Hij gaat ook heel vaak wat leuks doen met mijn zoontje. Zoals naar de kinderboerderij, dierentuin, visje halen, ijsje halen. Ik eet ook een keer of 10x in de maand bij mijn ouders. Ik ben enorm blij met mijn leven, maar ik zeg ook wel eens dat ik weer bij hun intrek. Zo gek ben ik op ze. ❤️ En mijn ouders op mijn zoontje en mij. Ik kan ook met alles bij ze terecht, en doen alles voor me. Mijn moeder een is soort van mijn beste vriendin. We denken trouwens ook heel vaak hetzelfde. Elkaar op hetzelfde moment bellen etc.
Ik spreek mijn moeder dagelijks misschien wel 5x Onze familie band is heel hecht ook met mijn oom en tante. Ze hebben zelf geen kinderen maar hebben altijd voor mij en mijn zus klaar gestaan. En nu voor onze kinderen. Onze oudste gaat 1 x per week wel bij oma en opa slapen en mijn tante komt meestal wel 1x per week oppassen. Ik kan altijd bij mijn ouders en oom en tante terecht
Heel herkenbaar dat je anders naar je ouders gaat kijken! Ik bemerk het laatste jaar (ben nu 30) een aantal dingen die mijn ouders echt verkeerd hebben gedaan en waar ik deels de gevolgen van ondervind. Ik wil die dingen anders voor mijn eigen kinderen. Tegelijkertijd hebben ze een heleboel dingen wél goed gedaan en daar ben ik blij mee. Onze band is prima. Niet mega hecht maar gewoon prima. Ze doen veel voor ons, maar echt diepgaande gesprekken voeren met mijn ouders zit er niet in, en daar heb ik me bij neergelegd.
Met mijn vader goed, hij is meer het stille type. Met mijn moeder nogal gecompliceerd. Ze bedoelt het goed, maar heeft een vrij overheersend en dramatiserend karakter. Dat kun je niet altijd even goed hebben. En veranderen zal ze niet, dus we hebben contact met mate.
Mijn vader is overleden heb alleen mijn moeder nog 140 km verderop. Laat ik het zo zeggen na een dagje vind ik het fijn weer thuis te zijn. Wij botsen best snel en hebben niet altijd de zelfde meningen. Bellen is Mischien 2 x per maand en we zien elkaar denk ik ook 2 keer per maand. Lieve moeder verder en ze doet alles als ik dat vraag of nodig heb. Zoals met mijn bbz lag ik in het zh dan komt ze direct ook al werkt ze. Dus dat is erg fijn. Maar echt super close zijn we niet. Soms ben ik wel jaloers op de goede banden van sommige.
Onbestaande. Mijn moeder is overleden toen ik nog een peuter was, ik heb geen herinneringen aan haar. Mijn vader heb ik al 10 jaar niet meer gezien. Hij heeft voor zijn vrouw gekozen en dat is een afgesloten hoofdstuk. (Met schoonouders heb ik wel een prima band, dat helpt wel dat ik de situatie met mijn ouders achter me kan laten). Ouders (en andere familieleden) zijn niet heilig.