Hoe is de band met je eigen ouders?

Ik heb hele lieve ouders. Hun opvoed stijl zou ik nooit over gaan nemen.
Mocht alles, verwend, kreeg nooit straf etc. Maar hierdoor maakte ikzelf verkeerde keuze tijdens mijn pubertijd. Waar ik ook wel weer van geleerd heb. Maar had ze liever niet gemaakt.


Ze staan altijd klaar voor me.
Zo nu en dan gaan we met het hele gezin een weekje op vakantie. Wat altijd gezellig verloopt.

Ze zijn ook echt een super lieve opa & oma.
Passen graag op ze. Doen leuke dingen met de oudste. Ze hebben hun leeftijd ook mee (48 & 50 jaar)

En schoonouders zijn ook erg lieve mensen.
Schoonmoeder heeft een TE groot hart. Staat het liefst voor de hele wereld klaar, alleen vergeet zichzelf nog wel eens.

 

K*t! Met mijn vader op 3 x na in uhhh 30 jaar tijd na geen contact en recentelijk het contact met mijn moeder ook verbroken..

 

Ik ben super blij met mijn ouders, onze bsnd is heel erg hecht.
We komen er vaak of zij bij ons. We doen heel veel dingen samen, zowel met zn alle opa, oma, man, ik en onze dochter als mijn moeder en ik met onze dochter. We hebben alles voor alles voor elkaar over. Ze doen ook veel dingen met en voor onze dochter. Ik Hoef ze maar te bellen en staan altijd voor ons klaar. We hebben veel nare dingen meegemaakt mijn ouders waren onze beste steun en wij die van hun.

We gaan zelfs ieder jaar samen met mijn ouders op vakantie en ik verheug me er nu alweer op.
Ik heb echt de allerliefste ouders die je, je kan wensen. Ik ben vreselijk blij met ze allebei en hou heel veel van ze. Ik hoop dat mijn dochter later net zo denkt over ons. Er is niets wat ik anders zou doen voor mijn dochter dan mijn ouders bij mij gedaan hebben. Ik ben nu 34 en ga alleen maar meer van ze houden en waarderen

 

Mijn moeder is een schat, maar ik mis wel bepaalde pit bij haar. Mijn vader heb ik denk ik zo'n 13 jaar niet meer gesproken. Afgesloten hoofdstuk.

 

Mijn moeder past 1x per week op. Als mijn vader niet hoeft te werken komt hij ook mee.

Mijn moeder is iemand die zich gedraagt en dingen doet zoals het 'hoort' volgens haar.
1x per week oppassen hoort erbij volgens haar.
Een cadeautje voor de kleinkinderen met alle feestdagen en bijzondere dagen.
Een ijsje eten met de kleinkinderen bij de ijssalon omdat de vakantie begonnen is.
Aan iedere feestdag zit een prijskaartje qua kado. Meer of minder dan die prijs doet ze niet (Ja, paar cent wel). Bijv. Bedrag is 50 euro. Als dochter dingen op haar lijstje heeft staan wat minder kost vult ze dat aan met andere onzinkadootjes.
Ze probeert in alle macht alle kleinkinderen materieel gelijk te behandelen.

Het belangrijkste wat ik mis: de aandacht, interesse voor mij! Vraag eens hoe het met me gaat. Hoe het op mijn werk gaat. Hoe het met mijn man gaat. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Geef me eens een knuffel. Vertel me dat je van me houdt, hoe trots je op me bent of gewoon dat ik iets goed doe!
Hou eens op met mijn broer (en zijn kinderen) op te hemelen als je bij mijn bent. Doe je dat andersom ook?
Communiceer eens met me, praat, gedraag je als een moeder en niet als een afstandelijke vrouw!

Nou ja, dit wil ik dus wel eens tegen haar zeggen.

Mijn vader trouwens is een zeer gesloten man. Hij zegt weinig, doet weinig behalve werken.

Het is dat het mijn ouders zijn anders zag ik ze nooit gok ik zo.

 

Ik heb een fantastische moeder en had een geweldige vader. Vader helaas twee jaar geleden overleden. Ze hebben me geadopteerd toen ik 3 maanden was. Was nooit een issue. Als ik wilde zoeken naar m’n bio ouders stonden ze vierkant achter me, maar ik wilde het nooit en nu nog steeds niet.
We gaan eens per jaar met m’n moeder op vakantie en ze past op eens per week. Daarnaast ga ik zeker 2x per week naar haar toe.
Ik heb een superjeugd gehad en hou van ze tot in m’n tenen. Heb ook enorm veel respect voor m’n moeder en dat verwacht ik van m’n kinderen ook. Oma geef je geen grote mond en je luistert naar haar. Niet dat m’n moeder nou streng is hoor, maar als zij iets zegt dan neem ik het van haar aan en ga ik niet in discussie. Mocht ze ooit niet meer alleen kunnen wonen dan neem ik haar in huis of laat een stukje apart voor haar aanbouwen. Ik had het daar een keer over met m’n man en die zei meteen: dat doen we ook. Daar gaan we niet eens een discussie over houden. Dat gebeurt gewoon. Hun band is ook heel goed. We gaan van de zomer 2 weken naar Zuid Frankrijk en op aanraden van mijn man hebben we een driekamer appartement geboekt. Mocht m’n moeder willen komen dan heeft ze een kamer. Als ik zeker weet dat ze kan en niets anders heeft dan boek ik een ticket voor haar zodat ze voor een paar dagen kan komen vliegen. Hoeft ze zelf de keuze niet te maken of bang te zijn dat ze ons tot ‘last’ is

 

Goed. Natuurlijk hebben ze hun dingetjes en doe ik bepaalde dingen anders, maar dat lijkt mij vrij normaal.
Ze kunnen wel doorzagen en daar trek ik mij teveel van aan. Zou vaker mijn schouders moeten ophalen en doen wat ik wil.

Schoonouders zijn wel oké. In het verleden iets gebeurd waardoor ik gevoelsmatig klaar met hun ben. Het kan oprecht gezellig zijn hoor, maar altijd op een veilige afstand. Ik wil niet weer zo intens teleurgesteld en gekwetst raken.

 

Mijn ouders zijn echt geweldig.
Ze houden echt onvoorwaardelijk van mij en mijn broertjes. Dat heb ik tot nu toe echt wel gemerkt. Wat er ook gebeurd ze zijn er altijd en oordelen nooit. Ze praten ook nooit slecht over mijn broertjes als ze er niet bij zijn. Dat is bij mn schoon familie wel anders. Schoonmoeder roddelt graag over de andere wanneer ze er niet zijn.. dat doet soms echt pijn. Want ik weet dat ze dan ook vast negatief over ons praten.

Ik ben echt een kopie van mijn vader en word vaak de vrouwelijke versie van hem genoemd. Ookal is niet alles leuk wat ik van hem heb mee gekregen. Toch ben ik er wel enorm trots op.
Verder zijn ze geweldig als opa en oma en past mijn moeder elke week 1 dag op. En ze komt altijd gelijk als ik haar nodig heb. Ik kan me niet voorstellen hoe het leven is wanneer zij wegvallen.. maar dat besef ik me soms wel dat het opeens over zou kunnen zijn. Dus voor elk moment probeer ik dankbaar te zijn. En ik weet ook dat ik blij mag zijn met deze diepe band, omdat het echt niet vanzelfsprekend is.

 

Met mijn moeder onwijs goed! Ik heb ook echt een supermoeder. Maar met mijn vader heel slecht.

Mijn ouders zijn gescheiden. Dat was meer een opluchting dan een drama. Ik heb zoveel meegemaakt met mijn vader en hem keer op keer een kans gegeven. Twee jaar geleden was ik op en kon niet meer. Ik heb het altijd belachelijk gevonden als mensen contact verbraken. Maar toen kwam ik zelf op het punt. Ik heb het contact verbroken. En een jaar daarna ook geblokkeerd overal, hij bleef bezig.

Ik ga dit hier niet openbaar zetten allemaal. Maar het is voor mij de beste beslissing geweest en heb er nog geen moment spijt van.

 

Ik heb met mijn moeder nooit een band gehad. Ik heb haar nu ook al jaren niet meer gezien en ik mis haar ook niet. Wel een moederfiguur maar niet mijn biologische moeder. Contact met haar hebben en houden zou zoveel energie kosten en zoveel teleurstelling teweeg brengen, daar begin ik niet meer aan. Ik weet ook dat zij niet meer/beter kan doen dan wat ze heeft gedaan en daardoor is het voor mij ook makkelijker te accepteren. Het zit er gewoon niet in. Maar ik mis zeker een moederfiguur....

Mijn vader zie ik een paar keer per jaar. Hij is internationaal chauffeur dus doordeweeks altijd buiten Nederland en ik werk 2 weekenden per maand. Het komt dus neer op een aantal verjaardagen, kerst etc. We bellen wel eens doordeweeks maar dat komt dan wel altijd vanuit mij. Mijn vader is een prima man maar wel met een erg dunne ruggengraat... hij laat erg over zich heen lopen door mijn stiefmoeder...

 

Ik heb al 7,5 jaar geen contact meer met mijn ouders. Gelukkig wel een hele goede band met mijn schoonouders.

 

De band met mijn moeder is super hecht, ook altijd al geweest. Ze steunt me en staat altijd achter me. Ik durf ook echt te zeggen dat mijn moeder mij als enige echt 100% kent. Kon vroeger ook met alles bij haar terecht en nu nog steeds ❤

De band met mijn vader was niet zo goed. Vroeger was hij eigenlijk nooit thuis. Op mijn 9e zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. En mijn vader heeft altijd 1 zus voorgetrokken, zij was altijd zijn lieverdje al van kleins af aan. Een paar maanden voor zijn overlijden heb ik mede dankzij mijn zus gigantische ruzie met hem gekregen (met haar had ik al ruzie). Ik heb hem toen een paar maanden niet gezien en niet gesproken. Totdat we na een paar maanden op een avond werden gebeld dat het echt slecht ging met mijn vader (hij was ziek). Meteen naar het ziekenhuis gegaan die avond. Dag erna is hij in coma geraakt en een paar uur daarna overleden. Dus nooit meer iets uit kunnen praten. Heb me heel lang schuldig gevoeld. Pas na een tijd gesprekken met een psycholoog te hebben gehad kon ik dat loslaten.

 

Mijn moeder en ik zijn twee handen op een buik. En ondanks dat we ook wel eens flink kunnen botsen, staat zij altijd voor mij klaar en zie en spreek ik haar ook minimaal 3x per week....

Mijn vader daar in tegen heb ik geen contact meer mee. Hij behandeld mij en mijn moeder als een stuk vuil en negeert mij volkomen... Ik heb er 15 jaar over gedaan om het contact met hem te verbreken... Mijn broers hebben nog wel contact met hem.

Mijn schoonmoeder is ook een lieverd. Schoonvader helaas 8 jaar geleden heel plotseling overleden...

 

Met mijn vader e zijn vrouw een goede band. Staan altijd voor ons klaar.

Met mijn moeder niet zo'n goede band. Zie haar 1x in de maand zodat ze de kinderen kan zien. Verder geen behoefte aan. Na een uur ben ik doodmoe van het gezeik en gezeur.

 

De band met mijn vader is een stuk beter sinds mijn oudste geboren is. Ik besef me nu dat hij veel van me houdt! Mijn moeder heeft altijd slechte dingen over hem verteld helaas.

De band met mijn moeder is apart, helemaal als ik me probeer voor te stellen dat ze van me houdt? Ik ben haar liever kwijt dan rijk vaak. Eerst me uitmaken voor arrogant en dreigen veilig thuis op me af te sturen (ik had mijn dag echt niet, er was echt niets aan de hand verder). Vervolgens breekt ze iets, wordt ze hulpbehoevend en verwacht ze maar dat ik voor haar klaar sta??
Verder heeft ze last van ziekelijke bemoeizucht, heel irritant.

Oooh en toen ik vertelde dat ik zwanger was van de eerste was haar reactie niet "oh wat leuk gefeliciteerd" ofzo. Nee, als allereerste zei ze "als je maar niet denkt dat ik iedere week op ga passen"
(En bedankt voor de felicitatie :/ )

 

Met mijn vader heb ik al ruim 18 jaar geen contact meer en mis ik ook niet (was een zware workaholic, stelde zijn werk altijd voor zijn gezin)

Mijn moeder houd ik zielsveel van. Zij was en is een geweldige moeder. Echter is onze relatie nu wat complex en gaat het niet zo goed tussen ons. Ik ben in therapie en besef daardoor dat wij erg afhankelijk zijn van elkaar en ik moet leren als een volwassene en moeder zelf mijn keuzes te gaan maken. Ook is er bij mijn moeder waarschijnlijk autisme aanwezig, iets waar ik echt mee moet leren omgaan.

Echter is zij een geweldige oma, de band tussen mijn dochter en haar is heel hecht en dat vind ik prachtig om te zien.
Ik zou dus echt niet zonder mijn moeder kunnen en ik heb er alle vertrouwen in dat onze band straks weer beter wordt.

 

Ik heb alleen nog een moeder, maar de band wil ik niet speciaal hecht noemen.

Mijn moeder roept altijd dat ik altijd voor alles bij haar terecht kan, maar dat voelt helaas niet zo. Waarom ben ik nog niet achter. Ik denk dat ik echte liefde heb gemist. Mijn ouders zeiden altijd dat ik het toch goed had, want ik kreeg alles. Materialistisch gezien kwam ik niets tekort, dat klopt. Maar ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren dat ze gezegd hebben dat ze van me houden. We spraken ook nooit over gevoelens.

Ze hebben me ook nooit echt gestimuleerd. Niet om op een teamsport te gaan, niet om uit te gaan, niet om op mezelf te gaan wonen. Ik ben veel te lang en te veel onder moeders vleugels gebleven.

Mijn moeder is ook wel iemand die zichzelf graag in het middelpunt zet. Ze kan ook niet tegen kritiek. Toen ik helaas nog tot ver in mijn twintigste thuis woonde, smeekte ik ook om meer zelfstandigheid, maar ik was ondankbaar, want ze deed alles voor me. Als ik zei waar ik echt behoefte aan had, dan vatte ze dat op als kritiek.

Vooral toen ik zelf moeder werd, besefte ik dat allemaal ineens. Ik voed mijn kinderen dus heel anders op en ik denk wel dat dat gelukt is. Maar daar zal ik over 20 jaar zeker achter komen.