Hij wil dat ook niet, omdat het moeilijker is een relatie te verbreken na een jaar/twee jaar wanneer het niet blijkt te klikken. Nu er duidelijk geen klik is denk ik er dus aan om deze man nu te laten gaan.
Ik sluit me aan bij de andere post. Ten eerste ben ik ook benieuwd wat jou het idee geeft dat er geen goede klik is tussen hem/zijn kinderen en jouw kinderen. Dat maakt voor mij namelijk wel uit in wat voor stappen ik wel of niet zo ondernemen. Dan..... Vorig jaar gescheiden en dan nu "al" een andere man in mama's leven. Denk dat ze niet zo snel wennen en kunnen schakelen. Naast dat een nieuwe partner in je moeder of vaders leven (vaak) sowieso even niet leuk is. De scheiding is daarmee definitief en het idee dat papa en mama weer samen komen is daarmee definitief van tafel(beide gevoelsmatig voor de kinderen). Natuurlijk wist jij niet van tevoren dat je deze man "zo snel" tegen zou komen. En ergens snap ik je redenatie van tijd investeren wel. Alleen denk ik dat dit, met kinderen in het spel, niet zo werkt. Voor mij persoonlijk is 3 maanden kennen/daten sowieso te snel om hem aan mijn kinderen voor te stellen(maar dat is dus persoonlijk ).
Wat ik bedoel is dat je zelf ook vondt dat het wat snel was maar het wel gedaan hebt. En dit om jezelf pijn te besparen als het na lange tijd daten toch niet lijkt te klikken. Maar dit ongemak heb je je kinderen nu wel opgedrongen.
Serieus?! Je kan toch gewoon daten en afspreken met hem en je kinderen daar over vertellen. Zo kunnen ze al aan het idee van een andere man wennen. Je hoeft het toch niet te vertellen en meteen een nieuwe vriend voor hun neus te zetten. Dus jij wil het niet en hij wil het niet, maar hoe hadden de kinderen dit gewild. Dat is @Evanesco ’s punt denk ik. Hoe willen de kinderen horen dat je een nieuwe relatie hebt? Hoe snel willen zij die man ontmoeten? Hoe snel willen ze eventuele andere kinderen ontmoeten? In wat voor situatie leren ze elkaar kennen (neutraal terrein of thuis). Hoeveel tijd krijgen ze om aan een nieuwe man te wennen. Hoe snel achter elkaar zijn de eerste contacten? Etc...
Wat ik wel nog even kwijt wil is dat ik respect heb voor je reacties hier. Je hebt iets gedaan wat achteraf gezien anders het gekund. De reacties zijn niet mals. En toch reageer je hier netjes op
Maar ze hebben elkaar nu 1 keer gezien? Hoe weet je dan dat ze geen klik hebben? Lijkt mij persoonlijk dat zoiets ook moet groeien.
Hoezo klikt het niet? Wat klikte er niet? Heb je de kinderen al iets gevraagd en waarom ze hem niet zo leuk vinden? Hier misschien het andere uiterste hoor. Maar zoon heeft vriend pas ma 8 maanden ofzo voor het eerst gezien. Voor die tijd heb ik zoontje wel af en toe eens een foto laten zien en verteld dat hij mamma’s vriendje is en dat ik hem heel lief vind. Nu is zoon jong en heeft hij geen vader die een actieve rol speelt in zn leven. Dat maakt denk ik verschil. Maar ook nu zien vriend en zoon elkaar weinig en dat is prima. Ik regel gewoon oppas en we hebben een avond uit. En als zoon op den duur een probleem met vriend heeft dat zal het toch opgelost moeten worden. Zo lang zoon geen onrecht wordt aangedaan zie ik geen reden om mijn relatie te verbreken. Ik ga er toch stiekem wel vanuit dat zoon zo begin 20 zn vleugels uit zal slaan en ik zie me met deze man wel oud worden. En tot het zo ver is waaien we gewoon met de wind mee.
TS, ik snap goed dat je niet maanden/een jaar wil wachten met kennismaken. Dat zou ik zelf ook niet willen. Feit is wel dat de scheiding natuurlijk nog maar erg kort geleden is. De kinderen zijn nog volop aan het wennen aan de nieuwe situatie. Door te vertellen hoe het zit, zien zij hem waarschijnlijk wel als de nieuwe vriend van mama. Ik zou deze man niet meteen laten gaan, maar je kinderen er voorlopig buiten houden in de zin van niet afspreken met de kinderen erbij. En pas weer afspreken met de kinderen erbij wanneer zij eraan toe zijn. Door in gesprek te blijven met de kinderen, op hun niveau uiteraard, kom je er wel achter wanneer dat moment is.
Laat het eerst betijen. Was er gelijk geen klik tussen de kinderen? De kinderen hebben dus hem alleen gezien met zijn kinderen erbij? Hoe oud zijn zijn kinderen? Ik denk zelf dat het niet uitmaakt hoeveel tijd er tussen zit. Voor anderen is het misschien snel maar jij bent degene die 's avonds alleen zit. Zelf ken ik iemand die na 4 maanden een nieuwe partner heeft en de kinderen kunnen daar zoals ik het begrijp goed mee opschieten. Natuurlijk moet het groeien, maar ik denk dat de kinderen zelf goed gezegd moet worden dat de nieuwe partner geen vervanging is voor papa/mama. Vooral geen druk er op leggen. Bij mijn oom gaat het juist niet goed, één van de kinderen van zijn vrouw maakt hun huwelijk kapot door gekke acties (heeft gedragsproblemen).
Maar zou dat niet voor iedere persoon gelden op dit moment? Dus dat het totaal niet persoonlijk is? Sterkte, ik kan me jullie gedachtengang voorstellen - en soms vergeet je even dat kinderen op een heel andere manier denken of iets héél anders bekijken.
Ik heb niet alle reacties gelezen.. Mijn ouders zijn ook uit elkaar gegaan toen ik klein was. Mijn moeder had een ander. Lang verhaal kort. Wij hebben altijd het gevoel gehad dat ze hem, en zijn kinderen boven ons heeft gezet. Wij boterden niet heel goed met hem, en om ineens 4 stiefzussen/broers te hebben is ook niet fijn als je zo jong bent. Er zijn veel dingen gebeurd waardoor wij dit gevoel hebben. Ik zou dus echt een grote stap terug doen. En zet je kinderen ALTIJD op 1. Al kun je nog zo verliefd zijn, als het niet klikt.. klikt het niet. En hoe lullig ook.. Je kinderen moeten zich ook fijn voelen bij hem en zijn kinderen.
Ik heb niet alles uitgebreid gelezen. Maar allereerst ben ik het ermee eens dat dit wel heel snel is. Maar als dochter van gescheiden ouders wil ik ook wel even vanuit mn eigen kindertijd wat licht erop zetten. Mijn ouders zijn gescheiden torn ik 2 was. Mijn vader kreeg een nieuwe vrouw toen ik 5 of 6 was en ik kon haar niet uitstaan. Zij behandelde mij ook niet oke, en er is meer voorgevallen in de weekenden daar maar goed. Toen ik 9 was leerde mijn moeder een man kennen. En oei. Wat heb ik die man het leven zuur gemaakt. 7 jaar na de scheiding wilde ik nog steeds mijn moeder niet 'delen'. En ik hoopte nog steeds dat mn ouders weer bij elkaar zouden komen. Maar goed. Deze man is gebleven. En we botsten echt wel eens flink. Maar dat mocht gewoon. Dat mocht er zijn. Maar er kwamen ook steeds meer goede momenten. Hij is inmiddels 3 jaar overleden en ik mis hem enorm. Toen ik uit huis ging kwam ik er pas achter wat een vaderrol deze man uiteindelijk had overgenomen. Hij heeft het nooit uitgesproken want hij wilde mijn vader niet vervangen. Maar ik was wel degelijk zijn dochter. Ondanks dat, is het nog steeds niet de man die ik voor mn moeder zou hebben gekozen. Wat ik wil zeggen is dat een 1e klik niet alles zegt. Wat had je verwacht? Dat jullie 1 grote gelukkige familie zouden worden na 3 maanden? Geef het tijd. Geef jezelf tijd. Geef je kinderen tijd. Waarom moet het meteen alles of niets zijn?
Ik ga niet oordelen, zal je mijn eigen ervaring vertellen. Ik was de reden dat mijn man en zijn ex gingen scheiden en mijn man was de reden dat mijn ex en ik gingen scheiden. Snap je het nog Anyway; bij mij waren er geen kinderen in het spel. Bij mijn man wel. Ik hield er dan ook rekening mee dat de kinderen van mijn man mij niet aardig zouden vinden; althans de oudste. Die was 8 toentertijd. Jongste was net een jaar dus dat was naar mijn idee anders. Het tegendeel was waar. Het was vanaf het begin goed. Nou ja; goed is een groot woord, maar ze accepteerden het wel. Ondanks dat hun moeder verdrietig was en nog steeds boos. Ze zagen mij niet als indringer. Maar het had ook anders kunnen zijn. Wat ik meteen heb gedaan in het begin was me niet teveel overal mee bemoeien en me op de achtergrond houden. Mijn man betrok me wel overal bij; ze moesten ook dingen aan mij vragen als ze bij ons waren (lees eten, drinken, slapen enz). Achteraf denk ik weleens; het ging zo makkelijk allemaal en nog weet ik niet precies waar de sleutel lag. Dochter heeft weleens tegen mij gezegd; tussen papa en mama was het allang voorbij. Ik wens je veel sterkte. Het is niet makkelijk en dat zal het niet worden misschien ook. Doe het op jouw tempo, maar hou rekening met je kinderen. Maar ook weer niet té veel. Wie weet zullen ze geen één man accepteren, ligt het niet aan deze man nu. Iedereen heeft zijn mening klaar over wat jouw kinderen wel niet zullen voelen, denken enz. Maar jij bent hun moeder en weet het het beste.
Ik denk dat je veel te snel bent gegaan. Je kinderen zijn nog bezig een scheiding te verwerken. Ze komen zo van de ene nieuwe situatie in de andere nieuwe situatie. Date gewoon eerst voor jezelf en bouw dat rustig uit. En als het op een relatie uitloopt zou ik ook nog lang latten en nog niet gaan samenwonen. Geef je kinderen de ruimte. En dan, ooit, kan je gewoon eens iets leuks met elkaar gaan doen. Eerst een kleine activiteit. Daarna eens een middag. Daarna eens een dagje weg etc.
Hoe kan je nou na 1 keer weten dat er geen klik is? , zei je vriend dat je kinderen stom waren? Zeiden je kinderen dat over hem? Je kinderen zijn nog zo klein, gun ze een kans..
Wat ik me afvraag is of je verwachtingen reëel waren? Nieuwe mensen leren kennen kan sowieso behoorlijk akward zijn, en ik kan me zo voorstellen dat de nieuwe vriend van je moeder leren kennen ook best ongemakkelijk kan zijn. Had je dan verwacht dat het gelijk one big happy family zou zijn? Ik denk dat het in de meeste (soortgelijke) situaties echt niet gelijk perfect klikt (uitzonderingen daar gelaten). Het leven is helaas geen sprookje,..zeker een samengesteld gezin dat kost vaak enorm veel moeite. De vraag is; heb jij dit voor deze man/relatie over. En verwacht vooral niet dat het met een andere man wel wonderbaarlijk klikt. Als het te vroeg is voor je kinderen maakt het niet uit wie je aan ze voorstelt.