Mijn zoontje van 3 is 10 weken geleden grote broer geworden, en in eerste instantie lijkt hij het niet erg te vinden. Hij is heel erg lief tegen zijn kleine broertje, en ik moet hem soms remmen om de hele kusjes en knuffels te geven. Maar er gaan wat dingen knellen tussen ons als gezin, en ik weet soms even niet meer of het nou normaal peuter gedrag is, toch door de verandering komt, of door karakter zo is. En of sommige dingen af te leren zijn. Hij kan zich sinds kort niet meer zelf vermaken, ik ben de hele dag bezig met entertainen. Als ik hem zich laat "vervelen" gaat hij rottigheid uithalen zoals op de bank springen, spullen kapot maken etc. Als ik hem 2 x waarschuw en de derde keer in de stoel in de hoek zet, zet hij het keihard op een gillen. Net alsof hij dan weet dat ik daar in paniek van raak (z'n broertje wordt standaard wakker en aangezien dat geen toffe slaper is...) Hij is ineens bang van alles, nou snap ik sommige angsten zoals onweer en monsters wel. Maar hij wilt niet meer vn de glijbaan in het zwembad, doodsbang was tie. Zo jammer, want hij wilt ondertussen bijna nergens meer vanaf. Hij huilt zo snel, echt niet normaal.dit heeft hij altijd wel redelijk gehad, als hij viel was het standaard huilen. Maar nu is het krijsen, en dan bij alles. Als hij savonds aan het klooien is met z'n vork en ik pak die af, standje alarm. Vallen, standje alarm. Standje? Standje alarm... Ik word er soms eerlijk gezegd schijtziek van, na een huilbaby de hele dag een krijsende peuter die stront dwars is en niet meer zelf kan spelen. Hij is wel super gevoelig, kan overprikkeld raken van teveel herrie. Maar we hebben hem altijd op de eerste plek egzet, zo ver dat kon. Dus zijn dag schema was en is leidend. Hij krijgt altijd aandacht, meerdere momenten op een dag pakken we 1 op 1 aandacht. Ik ben alleen met hem gaan zwemmen, z'n vader met hem naar de bios. Speeltuin, oma, psz etc. Ik heb wel het idee dat we alles gedaan hebben, om de komst van z'n broertje zo soepel mogelijk te laten verlopen. Het vele huilen en een kapotte moeder heeft ook wel wat met hem gedaan, maar zijn broertje is nu 10 weken oud. Zou het dat nog zijn?
10 weken is nog zo jong, en grote kans dat de veranderingen nu pas echt ‘landen’. Ik vind het erg klinken als moeten wennen aan die enorme verandering
Nog gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje! Mijn klinkt dit gedrag normaal. Mijn oudste deed dit ook toen de tweede geboren werdt. Herrie maken als hij zijn zin niet krijgt zodat de baby wakker werd. Kattekwaad uithalen als ik borstvoeding aan het geven was. Hier heeft het geholpen de oudste wat meer aandacht te geven. Meer 1 op 1 tijd. En hij moest ook gewoon nog aan de nieuwe situatie wennen. Lastig hoor. Kan hij zelf een beetje aangeven waar zijn behoeftes liggen?
Baby even uurtje aan partner/oppas/opa/oma geven en met de oudste echt even alleen wat doen En blijf kalm als hij gaat gillen, hij weet je reactie en maakt er dankbaar gebruik van. Gewoon echt volledig negeren als hij op de time out plek zo doet, dan zul je zien dat de lol er snel af is. Hij wacht op je reactie. En verder is het wennen voor hem, concurrentie is erbij gekomen. Komt wel goed
Negatieve aandacht is ook aandacht, zijn broertje huilt hard en veel en krijgt aandacht dus voor peuter is gillen en schreeuwen idem dito een manier om aandacht te krijgen. Ook zal er waarschijnlijk nu het besef zijn dat het broertje blijvend is en niet meer weggaat. Ze zeggen dat pas na 6 maanden de kids aan zo'n verandering gewend zijn. Hier klopte die theorie wel en vanaf toen werd het weer makkelijker.
Bedankt voor alle reacties! Ik denk wel dat we hem genoeg, zover dat kan, 1 op 1 aandacht geven. Ik ben gisteren een hele ochtend met hem alleen op pad geweest, zwemmen, Mac etc. Weekend ervoor mijn man met hem naar de film etc. Ik wil miss ook te graag dat hij goed in z'n vel zit en ondanks dat hij altijd pittig is geweest, was hij nooit moeilijk. Klinkt dat logisch? Hij stopt trouwens ook ineens alles in z'n mond overal op kauwen... Herkent iemand dat?
Ik herken veel gedrag vanuit mijn werk (kinderopvang) en wat ik onlangs nog geleerd heb en wat voor mij echt heeft geholpen is laten zien dst je er bent. Dat betekent samengevat een beetje dit: Vertel hem terwijl je bezig bent met je jongste dat je er ook voor hem bent, dat je ondanks dat je de jongste moet voeden hem ook zíét. Wanneer hij boos wordt, schreeuwt, huilt...hem juist niet in de hoek zetten maar bij je pakken. Zonder woorden bij je pakken. In eerste instantie zal hij zkch verzetten maar zo kan hij alles eruit gooien em zul je merken dat hij uiteindelijk zal ontspannem bij je en rustig wordt. Een kind voelt zich op deze manier geaccepteerd...want in het geval van jouw zoontje dénk ik dat hij gewoon heel graag gezien/gehoord wil worden. Ik heb bovenstaande toegepast op t werk. Zowel bij babys van 5 maanden als een peuter van 3,5....en t werkt. Zolang jij rustig bent, em het kind bij je pakt en er alleen gewoon voor m bent, geeft hem geborgenheid, het gevoel gehoord te worden en enorm goed voor zijn zelfvertrouwen. Het is in ieder geval geen vreemd gedrag. Ik zie dit geregeld terug. Zowel bij mijn oudste dochter toen onze jongste geboren werd als in mijn werk.
Klinkt heel bekend Hier werd na 4maanden nog gevraagd of broertje nog terugging naar het ziekenhuis.inmiddels wil hij hem niet meer kwijt maar we zijn wel een half jaar ermee zoet geweest