@Springboon hoe is het met je? Kinderen al vakantie? Hopelijk lukt het je om wat te ontspannen deze zomer. Heb je de mogelijkheden er even tussen uit te gaan?
hoi hoi, 16 weken later.. sta met de meiden op een camping, maar heb het best moeilijk.. had iemand meegenomen maar het voelt niet goed.. Alsof ik op eieren moet lopen en niets is goed wat ik doe.. Kan er wel om huilen, en dan ben ik er nog maar net 1 dag.. nog tot vrijdag/zaterdag.. dan weer naar huis.. best erg tel nu al af dat ik weer alleen ben met de meiden.. dan denk ik dat ik meer ontspan dan nu
Ach meid... dikke knuffel. Gewoon ook tijd voor jezelf nemen. Continue op elkaars lip is niet fijn. Zelfs goede vrienden of familie, daar heb je ruimte bij nodig.
Wat vervelend. Diegene die mee is kan goed denken dat je steeds afleiding wil. Je kunt het best aangeven als je even alleen wilt zijn. Weet niet wie er mee is en of je dat makkelijk tegen diegene kunt zeggen. Alle eerste keren zijn moeilijk. Hopelijk vind je je draai nog deze week.
Ach meid het is ook niet niks... Hele dikke knuffel voor jullie. Misschien kan je diegene eerlijk aangeven waar je wel/niet behoefte aan hebt? Denk ook aan jezelf he!?
He jeetje war heftig Lijkt me ook zo lastig om weer te gaan genieten als je nog zo vol van verdriet bent. En alles zo zwaar is. Heel veel sterkte en toch hoop ik dat je nog een beetje vreugde uit de vakantie haalt.
er zijn wel momenten dat ik echt weer kan genieten.. ik heb een week of 2-3 geleden de klap goed gehad en vernomen, en heb toen intensief gesprekken gehad. Dit heeft voor meer duidelijkheid gezorgd en ook dat ik echt flink aan de slag met mezelf moest.. ik ben er nog lang niet, daar waar ik wil zijn ; sterker dan daarvoor, maar ik volg nu wel de weg erna toe. Besef ook dat ik anderen wellicht pijn en verdriet heb gedaan, en dat was absoluut niet mijn bedoeling! Ik ben teveel bezig geweest met hopen, en het niet willen accepteren dat mijn Lief er niet meer is en niet meer terug komt.. Sorry daarvoor!
deze heb ik paar weken gekeden gewonnen via een actie op FB. Zijn eigen handschrift/naam op mijn onderarm, iets waar hij totaal geen meerwaarde in zou zien. Maar voor mij des te meer..
Mooi hoor!!! Voor altijd bij je!! en zeg alsjeblieft geen sorry, voor rouwen zijn geen regels, dus doe het op jouw manier
Er is niets waar je sorry voor hoeft te zeggen. Je hebt je geliefde verloren, de vader van je kinderen en je toekomstbeeld zoals je deze voor ogen had. In een periode van rouw ben je jezelf niet. Als iemand dat niet begrijpt is dat zijn of haar probleem. Fijn dat je af en toe weer weet te genieten. Dat soort momenten zullen zich steeds vaker voordoen. Maar kijk ook niet raar op als je weer even helemaal in zak en as komt te zitten. Ook dat hoort erbij.
Je hoeft absoluut nergens sorry voor te zeggen. Het is heel normaal dat je jezelf niet bent als je zoiets moet verwerken. Hopelijk kan je op de vakantie nog een beetje genieten. Het lijkt me ook heel normaal dat je stemming met de dag wisselt.
Wat een mooie foto's en lieve kindjes. Ik wil je gewoon heel veel kracht wensen. En idd, geen sorry! Voor niks of niemand.
Blijkbaar zijn er sommigen die dus vinden dat je maar een masker op moet zetten, en dus geen acceptatie of begrip hebben.. Want ja, het blijkt dat ik zoveel heb gezegd, zoveel gedaan en dat weet ik niet eens meer.. En dan ben jij diegene met een probleem of zien ze jou als stoorzender (bv. in een groep). Terwijl ze niet willen zien, horen of merken dat ik ontzettend hard gewerkt heb met deze verschrikkelijke trauma.. Want nee.. vertrouwen is weg? wat heb ik dan uberhaupt verkeerd gedaan/gezegd?!
vandaag laatste vakantiedag.. vandaag rustig de spullen inladen en opruimen.. morgen de vouwwagen afbreken en zu hause!
Oh springboon, wat jammer om te lezen dat er zo veel onbegrip en o zo wijnig respect voor jouw gevoelens is in je omgeving. Je hebt niks verkeerd gedaan of gezegt, geloof mij, rouwen is iets heel persoonlijks en niemand heeft het recht te zeggen waneer, hoe en hoelang je daar mee bezig mag zijn. Digiknuffel.
zo voelt het wel.. Ben echt ontzettend dankbaar voor alle hulp, steun en liefde die ik ontvangen heb.. en deze week, mocht ik mede dankzij het leuke veldje waar ik mocht staan, echt even mezelf terug vinden en zijn.. voelde mij zelfs gekukkig en kon genieten...
Ik schrik echt van al het onbegrip en de boodschap aan jou dat je nu maar weer gewoon door moet. Vreselijk. En nat je omschrijft dat je het niet kon accepteren dat hij er niet meer is. Dat is toch heel normaal? Dat hoort bij het rouwproces. 16 weken nog maar geleden. Er staat toch geen tijd voor alle fases van rouwen? Ik krijg nu zo het idee dat je rennend dat rouwproces door moet van de omgeving. Dat vind ik het heftigste. Als het net gebeurd is jankt iedereen met je mee en krijg je steun terwijl je dan nog in een roes leeft en je lichaam en geest het nog niet eens beseft. Dan na een poos komt de afschuwlijke werkelijkheid naar boven zonder roes en dan is er niemand of amper iemand voor je. Laat je toch niet opjagen. Je bent zó streng voor jezelf. Vind het zo erg dat te lezen. Mijn leven gaat door. Maar jou pijn en gemis is zo erg. Veel mensen die het niet mee maken weten niet wat ze zeggen. De moeder van mijn vader die getrouwd was ergerde zich aan de moeder van mijn moeder die steeds klaagde over het gemis van haar man. Ze klaagde echt niet te veel maar zei gewoon af en toe dat ze dan weer alleen thuis kwam. Tot de ander ook haar man verloor. Ze bekende toen dat ze als ze thuis kwam dacht: Nu kom ik alleen thuis ik mis mijn man. Om vervolgens zichzelf hierop af te straffen omdat ze niet wilde worden zoals die ander. Toen zal ze pas begrepen hebben hoe zwaar het was. Het kan makkelijk dat het je over 1 jaar of 2 jaar of zelfs 5 jaar weer aan kan vliegen. Ik hoop dat je mensen om je heen mag hebben of krijgen die je snappen en waar je uren over je vriend kan praten.