Nav eerdere topics over een onderwerp wat natuurlijk heel gevoelig ligt. En misschien denken mensen nu; wat heeft dit topic voor nut? Nou ja, dat weet ik eigenlijk niet, maar dat weet ik ook van sommige andere topics niet. En ben ik uit op een rel? Nope! Maar ik vroeg het me gewoon af en was benieuwd of mensen weleens in deze situatie hebben gezeten of de keuze hebben gemaakt of juist niet en wat er toen verder gebeurde. Misschien zoek ik stiekem ook wel een beetje herkenning bij anderen als die zo eerlijk durven te zijn het te melden zonder dat je meteen ‘afgemaakt’ wordt. Mijn bedoeling is goed; laat dat duidelijk zijn en mocht het uit de hand lopen, dan doen ‘we’ hem op slot
Ik heb men ex bedrogen Ik ben er niet fier op Zijn uit elkaar gegaan en met die andere is het ook niets geworden Nu heel gelukkig
Nee nooit. Wel eens tijdens een relatie gevoelens gekregen voor een ander en dat is denk ik best menselijk. Maar wat je er vervolgens mee doet dat heeft echt geheel met jezelf te maken. Je beland niet zomaar willoos is het bed van een ander.
Ja dat ben ik! Nooit zover als in sex met een ander. Wel zover als zoenen en veel contact hebben, urenlang praten en de ander echt heel leuk vinden. 3,2,1 laat die bom nu maar vallen. edit. Enige nuance, ik was tiener en nam het niet zo strikt met verkeringen. In die tijd vond ik monogaam zijn maar iets stoms maar tegelijkertijd had iedereen verkering en hoorde dat er gewoon een beetje bij. Mijn man is mijn eerste serieuze relatie en bij hem ben ik nooit vreemd gegaan.
Jup, paar keer in Mn tiener tijd. Spijt? Nee.. was toch nooit wat geworden met die jongens. 3 serieuze relaties gehad en daarin heb ik nooit iemand bedrogen.
Hmmm echt fysiek vreemdgegaan niet, kus op de wang tel ik niet mee. Wel was ik écht heel erg veel gevoelens had voor die jongen en na wat drank en bij een romantisch kampvuur waar we tegen elkaar aan zaten had ik hem wel zo mijn tent in willen trekken. Maar.... Heb hem een kus op de wang gegeven en ben alleen gaan slapen en heb mijn partner dat ook gelijk bij thuiskomst verteld. Maar ik schrok wel dat ik zulke sterke gevoelens en ook echt diepe verlangens kon hebben voor een ander
Ik zal mijn eigen situatie ook maar even delen dan. Wel zo fair Mijn ex en ik waren al 17 jaar bij elkaar. Zes jaar geprobeerd kinderen te krijgen. Ziekenhuis in en uit. Iui, ivf etc. Het lukte niet. Mijn man wilde verder gaan, maar ik was het zo zat. Ik kwam vreselijk aan door de hormonen. Was altijd al dikkig hoor, maar elke prik die ik zette leverde me bij wijze van spreken 2 kilo extra op. Toen 50 kilo afgevallen en het lukte nog steeds niet. Ergens onderweg zijn we elkaar verloren. En toen was er die collega... Die luisterde en met me praatte. En niet alleen over kinderen, behandelingen, adoptie enz. En ik viel, als een blok. We zijn een affaire begonnen. Hij was ook getrouwd. Was het netjes? Nee. Voelde het goed? Nee. En ook weer wel. Maar we kozen voor elkaar en inmiddels zijn we zes jaar en twee kinderen verder. Ik spreek m’n ex nog weleens en heb veel contact met z’n moeder nog. Dan gaat het goed. We bellen op elkaars verjaardag en condoleren als er iemand overlijd. En ik kan hem vreselijk missen. Van je 15e tot je 32ste met iemand zijn hakt erin. We hebben zoveel meegemaakt maar zeiden laatst tegen elkaar; het mocht niet zo zijn. We waren te jong. We wilden meer. En ik kon hem vorig jaar, tijdens de crematie van mijn vader, ook gemeend zeggen dat het me speet dat ik hem zoveel pijn had gedaan.
Half eigenlijk. Ik vond iemand erg leuk, maar het werd niks tussen ons dus werden we friends with benefits. Ondertussen leerde ik mijn huidige partner kennen en waren we flink aan het daten, toen ben ik nog wel 2 keer met die ander geweest voordat ik dat heb gestopt. Officieel waren mijn man en ik nog niet in een relatie, maar aangezien we serieus aan het daten waren voelde het toch wel als vreemdgaan. Overigens weet mijn man dit wel dus het is geen geheim.
Ja toch wel tijdens tienerjaren. Ik weet wel dat het een deel van het 'leerproces' was voor mij. Ik voelde mij zo schuldig en slecht. Ik moet er nu niet meer denken dat ooit te doen.
Nee, maar ik heb wel ruim een jaar lang een énorm heftige verliefdheid gehad op een andere man. Die ook getrouwd was. En onze gevoelens waren wederzijds. In die periode probeerden we enerzijds afstand te creëren tussen ons, maar aan de andere kant zochten we elkaar dan toch juist ook weer op. Het is nooit verder gegaan dan heel veel praten, elkaar strak in de ogen kijken, en nog meer praten. Plus vanaf dag 1 wist mijn man ervan, want ik was zo enorm in de war door wat ik voelde, ik kon dat niet voor me houden. Op een gegeven moment merkte ik wel dat het niet langer zo kon, ik was niet bang dat we een grens zouden overgaan ofzo, maar het was emotioneel gewoon te zwaar. We werkten aan hetzelfde project, dat konden we toen afronden zonder echt contact, daarna is hij in een andere stad gaan werken. Na een paar maanden kreeg ik nog een kaartje, maar daar heb ik nooit meer op gereageerd. Ik weet vrij zeker dat als ik hem nu zou zien en spreken (8 jaar later), ik weer direct verliefd zou zijn.