Laatst hadden vriend en ik zijn nichtje (15) op visite. Van mij hoefde ze haar bord niet leeg te eten, ze weet zelf wel of ze vol zit of niet. Vriend is opgevoed met het "bord leeg eten" principe. Nu hebben we zelf nog geen kinderen, maar hebben daar toch een gezellig avondje op zitten doorzagen (waarbij hij niet eerder op mocht staan voor hij alle toastjes en blokjes kaas netjes had opgegeten ). Nu vroeg ik me af, welke opvoedkundige dillema's hebben jullie? Waarin zit je totaal niet op een lijn met je partner? Ben benieuwd!
Een 15 jarige dwingen haar bord leeg te eten vind ik een slecht idee, maar ik vraag me dan toch af hoe je vriend haar uiteindelijk zo ver heeft weten te krijgen.
Hahahaha niet! Na 1 poging, een dodelijke blik van haar kant en mijn mededeling dat ze er was om een leuke dag te hebben was het klaar
Onze dillema is vooral in zindelijkheid. Man vindt dat ik gewoon moet doorpakken en ik zeg dat hij zijn plas slecht voelt aankomen en dat de wc leuk moet blijven. Discussie eindigt altijd in frustratie van beide kanten waarna ik heel slecht roep: dan blijf je maar zelf lekker thuis als je het zo goed weet. Waarop hij roept; en wie zorgt er dan voor het geld he? Vast patroon haha en we lachen daar ook gewoon om. Man vind dat zoon niet mag huilen om niets, ik zeg van wel. Al is dat geen discussie omdat zoon zelf ook zegt nu dat hij gewoon mag huilen Maar goed, Ik zie het positief in als er verschillen in zitten, dan moet je ook erover nadenken
Het botst hier regelmatig. Ik ben heel consequent, vriend heel erg losjes, al zegt hij dat hij consequent is. De ene keer mag dit, dan weer dat. De kinderen worden er onrustig van merk ik. Hij vindt dat ik overdrijf met mijn "vaste" regeltjes, ik niet. Gezellige boel hier soms hoor Je kunt niet overal op anticiperen maar je kunt voordat je kinderen krijgt elkaar wel kenbaar maken waar jij waarde aan hecht, en evt tot een compromis komen als jullie het niet eens zijn. Communicatie blijft belangrijk, elkaar aanspreken na een bepaalde situatie en dan afspreken hoe je dat in het vervolg gaat aanpakken bijvoorbeeld. Wat betreft het nichtje, op die leeftijd kan je wel verwachten dat wat ze zelf opscheppen ook op kunnen lijkt mij, maar ik zou er niet zo'n punt van maken. Het is geen dagelijkse kost, zegmaar. Onze zoon zeurt vaak dat hij vol zit (ik schep kinderporties op, vriend vaak te veel) en hij kan erg overtuigend overkomen. Maar als hij dan na het toetje vraagt om nog meer yoghurt, voel ik me weer in de zeik genomen. Daarom moeten ze hier dus wel hun bord leegeten behalve als vriend echt veel te veel heeft opgeschept, dan grijp ik in.
Haha de enige frustratie die ik heb is het ontbreken van een man die mij fatsoenlijke feedback geeft Al doet vriend tegenwoordig een dappere poging, die woont hier niet in dus heeft ook vaak geen idee.
Over bord leeg eten maak ik ook wel de fout dat ik te lief ben en zeg dat hij niet hoeft te eten. Man wijst dan aan hoeveel hij nog wel moet eten, gaat er ook in dan. Blijkt te vaak dat hij dan niet wil eten omdat wij dan sneller klaar zijn en hij verder kan spelen haha en dan de hele avond klagen over honger. Dus mijn visie is echt niet altijd de juiste hahhahaha Bord hoeft nooit leeg en als hij niet fit is of moe is het anders uiteraard, maar paar happen ipv weer niets eten lukt vaak wel dankzij mijn man. Zonder echt dwang eten moet geen strijd worden maar leuk zijn.
Ik ben tegen bord leegeten Maakt niet uit of er iets teveel is opgeschept. Soms valt iets niet lekker of ben je eerder vol. Ook kinderen. Mijn man en ik zitten vaak op 1 lijn. Soms niet. En dan hebben we het erover. Vaak voel je het ook wel aan of iets wel of niet werkt bij een kind.
Ben ik eens. Ik kan trek hebben en opscheppen en vervolgens hebben dat het mij toch niet smaakt. Zou wat zijn als ik dan mijn bord moet leeg eten. Ben ook blij dat mijn ouders die regel nooit hebben gehanteerd zeg. En ik ben gewoon gezond groot geworden.
Hier is de regel dat ze zelf mogen bepalen of ze eten en of ze hun bord leeg eten. Willen ze een toetje, dan moeten ze wel eerst hun normaal avond eten op eten.
Wij hebben wel een regel mbt het leeg eten van hun bord. Ze moeten dus hun bord leeg eten als ze bij willen scheppen en ze moeten ook eerst van alles wat op hun bord geschept hebben, als ze bij willen scheppen. Anders kunnen ze los gaan op 1 onderdeel en laten ze de rest liggen. Ze beslissen verder helemaal zelf wat en hoeveel ze eten. Toen mijn oudsten klein waren, weet ik nog dat ik overal te horen kreeg: 'toetje hoort bij de maaltijd!' maar ik heb dat altijd grote onzin gevonden. Toetje hoort natuurlijk alleen maar bij de maaltijd als je dat zelf ook wil. En hier heb ik het afgeschaft toen de kinderen over een toetje begonnen zodra ze wisten wat op tafel kwam. Dan konden ze alvast bepalen hoeveel (of hoe weinig) avondeten ze gingen eten Nu eten we alleen 1x in het weekend (meestal zondag) een dessert. Altijd zelfgemaakt en lekker ongezond (bv pavlova, tiramisu, oid) en daar kijken ze dan echt naar uit.
Hier zitten we aardig op één lijn. Enige wat ik irritant vind: bijvoorbeeld de oudste heeft barbies gekregen voor haar verjaardag. De jongste wilt er mee spelen. Word ruzie. Dat mijn man zegt: ja maar het zijn wel J haar barbies. Dan denk ik: ja laten we overal een label op plakken van wie wat is. Wat een onzin. Gewoon delen! En als ze uitgespeeld zijn met het één moeten ze eerst dat opruimen voordat ze met het volgende gaan spelen. Bord leeg eten vind ik onzin. Net zoals dat een baby zijn fles helemaal leeg moet drinken. Wil wel graag dat ze alles proeven.
Nou net als bij @GroeneBomen voel ik me toch af en toe aardig in de zeik genomen als mijn zoontje niet verder hoeft te eten omdat hij echt helemaal vol zit. Vervolgens ga ik werken en hoor ik de volgende dag dat hij nog wel een bak yoghurt en een havermoutreep (waar hij gek op is) heeft gehad bijvoorbeeld.. Of hij zegt dat hij vol zit en rent meteen naar zijn speelgoed. Dus voor mijn 3-jarige bepaal ik wel wat hij minimaal moet eten.
Ik heb geen partner, maar heb een soortgelijk dilemma met mn moeder Zij vindt het vreselijk dat ik A. Met zn handen laat eten in plaats van hem te voeren. Maar zo eet hij gewoon veel meer En als hij aangeeft genoeg te hebben dan probeerd ze hem toch altijd nog meer te laten eten 'Mahaaam, hij hoeft niet meer' 'Oh ja, oh ja'
Mijn partner is vaak te lief en daar gebruikt onze zoon gebruik van. Hij rent en vliegt voor onze zoon, dan zit onze zoon aan de tafel en zijn beker staat bijvoorbeeld nog op de woonkamer tafel. Hij weet dondersgoed dat hij het zelf kan halen. Als ik alleen met onze zoon thuis ben haalt hij het ook zonder te zeuren, of probeert het even. Maar zodra mijn partner thuis is van het werk begint het van voor af aan. En zeurt zolang tot hij zijn zin krijgt en mijn partner het weer voor hem doet. En daar hebben we dan ook vaak een discussie over
Van mij mag onze dochter meer. Man is ook opgevoed met bord leeg eten. En hij moest aan tafel blijven tot hij het op had, ook al was iedereen al van tafel. Ik heb hem nu zover dat ze dat niet meer hoeft. Soms probeert hij met een spelletje haar nog wat hapjes te laten eten, helemaal prima maar niet te ver doorgaan. Ook was/is mijn man vies van alles. Ik heb zoiets als ze iets opraapt en ze doet het in haar mond proeft ze vanzelf wel of het vies is of niet. ( natuurlijk geen gevaarlijke dingen ) Ook met spelen vies worden was drama bij hem. Nu gelukkig meer zo erg!
Een 15 jarige zou ik niet meer dwingen een bord leeg te eten. Op die leeftijd kunnen ze dat echt zelf wel inschatten. Aan de andere kant mag je op die leeftijd ook wel verwachten dat ze in kunnen schatten hoeveel ze op moeten scheppen en dat je beter een tweede keer kunt opscheppen dan de helft laten staan... maar met een loge zou ik dat lekker laten gaan! Hier ook wel eens issues vooral over het aanspreken van de kinderen. Mijn vriend is met name tegen de jongste soms ineens heel streng en die begint dan te huilen en dan denk ik moest dat nou zo. Terwijl ik bij de oudste denk nou hou eens op te koekenbakken pak haar eens aan.
Te makkelijk zijn met regels! Híj dan..ik ben consequent "Kom je even opruimen?" "Nee" Dan zeg ik dat hij dingen niet moet vragen aan een kind van 2 maar gewoon moet zeggen: kom we gaan even opruimen. Vindt hij dan logisch klinken maar dag daarna gaat het weer precies hetzelfde. En eindeloos waarschuwen ipv duidelijk zijn in wat je verwacht en wat de consequentie is en dat dan ook echt doen. En dat laatste kans ook écht laatste kans is.