Of ik dat ook zo ervaar kan ik pas over een week of 10 zeggen haha. Maar als bevallen minder pijn doet zou dat top zijn!
Herkenbaar! Had pijn en zo in eens lange tijd niet maar uiteindelijk gaat er minder tijd tussen zitten. Ik ben ontzettend eigenwijs en snachts lijkt alles erger dus stelde de afspraak met de huisarts uit tot ik een nacht logeerde en niet kon liggen of zitten en zoveel pijn had dat het bijna niet vol te houden was. Daarna duurde het nog even voor er plek was. Was heel blij toen de galblaas weg was. Als ze de hechtingen niet zo strak hadden ze gedaan had ik er na ook niet veel last van.
Bij mij zijn ze al voor die tijd ontstaan en ik ben eraan geopereerd ruim voor we met ivf begonnen. Het is echt gissen wat de galstenen heeft veroorzaakt. Mijn moeder heeft ooit in het verleden wel last ervan gehad, inclusief flink pijnlijke aanvallen, en nu al 40/45 jaar nergens last meer van gehad. Ik weet eigenlijk niet waar zo’n steentje na een aanval naartoe gaat. Ik vermoed weer terug de galblaas in of anders naar je darmen. Een andere uitgang is er niet. Bij mij in het ziekenhuis hebben ze het ook nooit over laseren gehad.
Nog even update vd HA, hij zegt dat het aan de wand van galblaas zit en dat dit niet de klachten zou moeten veroorzaken (Alleen rondzwevende), of het moet zijn dat er nog 1 zat die door de galgang richting de darmen is geduwd en t.t.v. de echo dus al weg was. Hij gaat het nog checken bij een specialist maar verwachting is om niks te doen mits klachten erger worden...dan meer onderzoek. Bloedonderzoeken zijn ook niet nodig omdat ik verder geen klachten heb. Bedankt i.i.g. voor jullie ervaringen en tips!
Tijdens de laparoscopie blazen ze lucht in je buik om zo beter erbij te kunnen. Dan sluiten ze je. De lucht blijft een beetje erin hangen zeg maar. Dat gaat dan weer je middenrif prikkelen waardoor je veel pijn in je rechter schouder kunt ervaren. Beetje vreemd zo gezegd, maar is wel zo. Ik dacht echt dat ze me aan mijn arm uit en in bed hadden getrokken. Duurde bij mij echt wel twee dagen totdat die pijn weg was.
Oh ja die pijn herken ik inderdaad nog van toen mijn blindedarm is verwijderd. Super naar inderdaad, maar trekt gelukkig wel vanzelf weer weg (uiteindelijk).
Ik heb tijdens mijn 3de zwangerschap eind 2010 ook galkolieken gekregen (achteraf gezien waarschijnlijk ook al eerder, maar minder erg en door mezelf afgedaan als brandend maagzuur). Rond de 25 weken was het het ergst, later nam het gelukkig weer af. Vlak na de bevalling van mijn dochtertje kwam het in alle hevigheid weer opzetten, steeds korter op elkaar (tussenpauzes gingen van 2-3 dagen al vlug naar enkele uren) en steeds langduriger (langste aanval duurde 8 uur). Ik was toen net 30, had een BMI van 20-21 en at heel gezond. Ook niet echt binnen de risicogroep dus. 2 echo's wezen geen galstenen aan. De tweede echografist durfde beweren dat ik gewoon wat naweeën had en opperde dat ik "er mentaal misschien wat door kon zitten". Ik kreeg vervolgens antidepressiva (die ik nooit heb durven nemen want ik gaf borstvoeding) en werd weer wandelen gestuurd. De daaropvolgende nacht (inmiddels was de dochter bijna 4 weken oud) heb ik me ten einde raad door mijn man naar spoed laten brengen en heb ik daar de boel bij elkaar gebruld van de pijn. Ik kon niet meer, was compleet op na 2 weken van nauwelijks slapen. Eindelijk wilden ze me verderhelpen. Ik bleek ondertussen ook al behoorlijke geelzucht teI hebben, en mijn lever en galblaas bleken dus goed ontstoken. De galblaas verwijderen, kon daarom niet meteen. Ik kreeg toen een ERCP (onderzoek via de mond met een cameraatje tot in de galblaas). Daarbij werden 2 geblokkeerde stenen aangetroffen en meteen verwijderd. Ze hebben tijdens die ingreep ook de galuitgang (sfincter) wat wijder gemaakt. Bedoeling was dat ik het daarmee dan kon uithouden tot de ontsteking weg was en de galblaas veilig verwijderd kon worden. Dochter is inmiddels ruim 8 jaar, en kreeg nog een broertje van ondertussen ook al 5, en de galblaas zit er nog steeds in. Ik heb sinds de verwijding van de galuitgang ook nooit meer galkolieken gehad Zo kan het dus ook... (Als de kolieken zouden terugkomen, dan vliegt de galblaas wel meteen, daar ben ik al uit)
Hier ook , ik was nog maar 13 en ben juist erg slank dus was een raadsel waar door ik het had . Heb er eerst jaren mee gelopen .. altijd maagzuur en buikpijn klachten , huisarts wou me maar niet door sturen tot dat ik op de spoed post belande met een koliek aanval .. nou echt jeetje ik wist niet waar ik het zoeken moest zo pijn . Daarna volgde er een echo en jahoor .. galstenen . Galblaas is toen operatief verwijderd , nooit last van maagzuur of iets en eet ook echt wel gewoon vette dingen ik let er verder niet op
Jeetje wat een verhaal..lijkt me vreselijk dit tijdens zwangerschap of toch al vermoeiende eerste maanden gelukkig heeft dit geholpen!
Hier ook ervaring. Hier is eerst geprobeerd om alleen de galsteen te verwijderen dmv een ERCP. Dit was absoluut niet pijnlijk. ( wel heel spannend). Daarna was de pijn weg. Helaas kwam de koliekpijn na een week al terug en is uiteindelijk alsnog mijn galblaas verwijderd.
Ook ervaring met galstenen en helse pijn. Huisarts vond het niet nodig om galblaas te verwijderen want ik was pas 21 jaar. Totdat dus een keer het helemaal mis gaan er was een steentje bij de alvleesklier blijven zitten dus ik had daar een ontsteking. Uiteindelijk met spoed geopereerd. Wat was ik blij dat de pijnen weg waren.
Ivm met de helse pijn van galkolieken: ik kan na 4 bevallingen met zekerheid zeggen dat ik véél liever beval!
Ja he..Dan heb je nog een mooie uitkomst. Maar gelukkig duren bij mij de aanvallen een uur, dat was wel wat langer bij mn bevalling
Als het goed is wel ja. Maar het gaat mij meer om het soort en de hevigheid van de pijn dan om de duur. Helpt ook dat mijn bevallingen allemaal superkort waren en vrijwel pijnloos (cervixinsufficiëntie)