Ja het is een wonder. Maakt ook erg gelukkig! Alleen zonder die strijd viel ik in een enorm gat haha. Waar nu m'n pijlen op richten, ik denk dat ik maar een opleiding ga volgen
Ik heb na mijn bevalling een flinke pnd gehad en begin daar nu pas uit te krabbelen. Laatst keek ik naar mijn dochter en kwam het besef ineens keihard binnen dat ze over een paar maanden al naar de kleuterklas gaat. Door die pnd heb ik zo weinig kunnen genieten van de baby en dreumestijd, en daar baal ik flink van. Vooral omdat ik niet meer dan 1 kindje wil, vind ik het zo ontzettend jammer dat ik het niet meer terug kan draaien en dat gemist heb.
Ik heb zoveel gelaten en van zoveel dingen spijt, en ik ben 'pas' 28. Altijd laag zelfbeeld gehad en dat helpt niet mee aan dingen durven doen die ik wil. Vroeg relatie, vroeg uit huis want ja.. thuis was alles behalve gezellig. Mijn man was vroeger erg jaloers waardoor ik het stappen snel opgegeven heb. Daar heb ik nog spijt van, want ik was er nog helemaal niet klaar mee. Hij mocht mij beste vriendin niet, dus dat contact verwaterde. Hij is nu gelukkig anders. Ik ben iets zekerder geworden, al is dat nog bij lange na niet wat ik zou willen. Achteraf denk ik, had ik maar gewacht met samen wonen. Was ik maar eerst gaan sparen, had ik maar eerst mooie reizen gemaakt. Overal te onzeker voor. Was ik maar nooit onder dansen uit gegaan toen ik jong was, want dat vind ik nog steeds geweldig.. Maar ja, te onzeker om alleen te gaan. Ik denk ook dat als ik nu nog geen kinderen gehad zou hebben, ik was geëmigreerd. Want zonder kinderen is dat nou eenmaal een stuk makkelijker. Daarnaast heb ik weinig genoten van mijn 1e zwangerschap omdat mijn schoonvader kanker had. Na een paar weken zwangerschap ontdekt en paar weken voor de bevalling is hij overleden. Een pnd ontwikkelt na de zwangerschap en veelste snel zwanger van de 2e. Nooit goede hulp gezocht. Ik krabbel nu heel langzaam op, maar ik vind het heel erg dat ik weinig genoten heb. En vaak nog een te kort lontje heb.
Dit is echt enorm herkenbaar, en loop ik nu best tegenaan. Op kamers wonen, stappen, etc. etc. Krijg ik nooit meer terug, en soms wilde ik dat ik echt dat ik weer 16 was en ook zorgenloos weer rond kan struinen met vrienden haha. Waar ik nu nog middenin zit is dat ik in september vorig jaar geopereerd ben, waar echt een enorme fout is gemaakt. Hierdoor 7 weken in het ziekenhuis gelegen, allerlei drains, kloplong, inwendige bloeding waardoor het niet veel had gescheeld of ik was er helemaal niet meer geweest.. Erna ook nog weken lang niet voor m'n dochter kunnen zorgen, waardoor ik zeker 4 maanden ENORM veel gemist heb. Inmiddels is het nog steeds niet opgelost en heb ik tijdens onze eerste vakantie als gezin in juni weer een week in het ziekenhuis gelegen, in totaal 3 dagen kunnen genieten van de vakantie. Vorige week weer een week gelegen, gelukkig nu op tijd uit het ziekenhuis want maandag gaan we weer op vakantie maar ik ben als de dood dat het weer mis gaat. Ik heb zoveel gemist van het eerste jaar van mijn dochter, en die tijd kan ik nooit meer terughalen. Ik troost me met het feit dat ik nog grotendeels in de ziektewet zit en daarom wel meer tijd met mijn dochter nu heb, maar het blijft knagen.
Toen mijn oudste kwam zag ik mezelf al helemaal staan. Met de andere ouders op het schoolplein van die super leuke school in het dorp. Maar in plaats daarvan gaat ze naar een grote cluster school en zwaai ik elke dag de taxi uit. Gelukkig is ze zelf alleen maar heel trots dat ze helemaal alleen naar school gaat . Maar stiekem had ik toch wel een ander plaatje voor ogen.
Ik vind het erg dat er bij mij altijd periodes terugkomen waarbij ik last heb van paniek en angstaanvallen die mijn leven zo regeren dat ik moeilijk kan genieten. Ook komen depressies altijd weer terug. En daar voel ik me schuldig over ten opzichte van mijn 2 prachtige kinderen.