Wat lastig. Mijn opa en oma trokken vroeger altijd mijn neefje en nichtje voor omdat ze 'zielig' waren. Toch heb ik ze dit nooit kwalijk genomen al hadden we het natuurlijk wel door. Nu dat we volwassen zijn ben ik de enigste van de volwassen kleinkinderen die ze nog zien. De gene die vroeger altijd alles kregen en mochten komen er alleen wanneer ze iets nodig hebben of denken te hebben. Mijn opa en oma hebben heel veel. Verdriet er van dat ze hun toen zo voorgetrokken hebben en spijt.
Ik heb ook een tijdje geen contact gehad met mijn moeder. Dus ook niet op haar verjaardag geweest. Mijn kinderen ook niet die hoeven niet haar uitbarstingen mee te maken, dus om hun te beschermen kwamen ze er niet. En ik ben hun moeder en moet ze beschermen.
Ik heb niet alles gelezen. Mijn (ex) schoonfamilie was compleet gestoord. Constant kritiek, afgunst, passief agressieve opmerkingen. Niks was goed wat ik deed. Nadat mijn schoonzusje mij een miskraam wenste toen ik vertelde dat ik zwanger was en dat de rest van de familie dit maar ok vond heb ik het contact verbroken. Ik ging geen moeite meer doen. Als ze naar mij wilde komen waren de welkom maar meer ook niet. Ik was daarna de heks van de familie.... prima.... t kon mij niks meer schelen... Mijn ex nam het nooit voor mij op en gaf mij de schuld. Het was een van de redenen dat ik de scheiding aanvroeg.... Bespreek het eerst met je man! Dan kijken wat een oplossing zou kunnen zijn.... succes
Misschien kun je, voor je besluit of je contact verbreekt, dit een keer op een rustig moment met je schoonmoeder bespreken. Dan weet je in ieder geval waarom ze het doet en waar je aan toe bent.
Goede kern van waarheid an sich. Maar TO schrijft dat schoonmoeder heeft beloofd om naar iets op school te komen bijv. en dan dus gewoon niet komt. En in reacties na de OP las ik dat oma dus niet op kwam dagen terwijl ze had afgesproken om met het oudste kind een dagje dierentuin te doen. In dit opzicht heeft het dus niets met verwachtingen te maken, maar gewoon met afspraken die niet nagekomen worden.
Klopt ze komt der afspraken niet na. Na overleg met mijn man besloten dat ik niets meer bespreek of afspreek hij regelt het met hun en zal hun erop aan spreken
Dat eerste stuk ben ik het niet mee eens, omdat ik dat zelf zo heb ervaren en me nooit benadeelt heb gevoelt. Hier werden we ook beloond nav schoolprestaties met grote kado's 1 van de drie voerde geen reet uit op school en kreeg niets, 1 deed zijn best kreeg veel en de ander deed het goed maar niet zijn best en kreeg af en toe wat. Dat laatste stuk ben ik het volkomen mee eens maar daar ben je als moeder zelf bij om een stokje voor te steken en dat kan op vele andere manieren dan meteen het contact verbreken.
Ik denk dat het ook heel veel uitmaakt hoe je zelf al bent als kind. Zo kon ik er als jongste superslecht tegen dat de ouderen meer mochten dan ik. Ik hield (en houd) gewoon echt niet van onrechtvaardigheid (zo voelde dat natuurlijk voor mij als jongste, al snap ik nu best dàt je als ouder nou eenmaal niet al je kinderen hetzelfde kunt geven, bijv. alleen maar door leeftijdsverschil waarbij iets voor het ene kind wel geschikt is en voor de ander niet). Natuurlijk niet te vergelijken met de situatie van TO. Is ook alleen bedoeld als verduidelijking van mn eerste zin. Niet om de situatie van je man te bagatelliseren, maar ik denk dat het ook hierbij uitmaakt hoe je als kind al erin staat.
Misschien is het al gezegd (ik lees op volgorde dus heb nog niet alles gelezen), maar heeft je man weleens getracht te achterhalen waarom zijn studie niet werd betaald en die van zijn broer/zus wèl? Ik zeg niet dat het in dit geval zo is, maar soms kleurt men zelf een bepaalde gebeurtenis, zonder precies te weten van de hoed en de rand. Ik kan me bijv. voorstellen dat de financiële situatie anders was ten tijde van je man zn studie ivm. tijdens de studie van broer/zus. Dan kan dat heel vervelend en oneerlijk voelen, jaar na jaar na jaar, maar dat vervelende gevoel is dan misschien helemaal niet nodig geweest als er was gesproken over de situatie. Edit: lees dat de reden nooit gegeven is. Het gesprek erover is wel (opbouwend) aangegaan?
@suus1983 : hoe bedoel je 'moet je dat ook niet doen (niet bagatelliseren)? Stel je nu dat ik dat wèl doe of begrijp ik dat verkeerd?
Ik snap je dat je dat zegt nav. wat ik heb gelezen uit je vorige, inmiddels aangepaste, bericht. Maar hoop dat jij snapt dat ik mijn eerdere reactie alleen kon baseren op het berichtje van jou die ik quotete. Nu je dit weet kun je denk ik niet meer zeggen (wel voelen) dat ik het gebagatelliseerd heb. En zo wel, dan spijt me dat.
Niet materialistisch geboren nee (en ik ben ook niet zo opgevoed), maar ik vond het als kind dus wèl erg dat de anderen in ons gezin soms grotere kado's kregen dan ik. Dat had alles te maken met mn sterke rechtvaardigheidsgevoel (zoals hierboven zag ik het als kind hè, nu snap ik wel dat je nooit al je kinderen exact hetzelfde kunt geven). Niet in alle gevallen zal het dus zo zijn 'dat het de kinderen niet op zal vallen omdat de ouders hier niet op letten'.
Misschien mosterd hoor.., maar valt mij op dat vwb. dat laatste dat sowieso 'een ding' van menig volwassene is. Hoe vaak ik wel niet (direct en indirect) heb meegemaakt dat iemand zei 'Afspreken? Ja leuk joh. We prikken gauw eens een datum' en dat het dan vervolgens nooit tot een datum kwam omdat geen van beide of meerdere partijen het initiatief nam om een concrete datum voor te stellen.... Sorry, off-topic, maar moest mn ergernis ff kwijt
Ik lees zo je verhaal en ik kan je een paar adviezen geven... - probeer zijn moeder niet tussen jullie relatie in te laten komen. - afstand nemen is een goed besluit. Deze vrouw wilt niet gezellig doen. Commentaar levert ze maar buiten jullie deur. Ze mag komen als ze gezellig is, idem voor je schoonzus. - als jij niet wilt dat je kinderen in contact komen met je schoonmoeder omdat je daar een naar onderbuik gevoel van krijgt, dit dan ook niet doen. Jij moet straks de rotzooi opruimen (troosten etc) wat zij veroorzaakt heeft. - als je het ziet zitten om in gesprek te gaan met je schoonmoeder, doe dit samen met je man. Het is zijn moeder. - vertrouw altijd op jezelf en luister naar je zelf wat goed voelt. Als je geen respect, vertrouwen of loyaliteit hebt in je schoonmoeder, wordt dit een moeilijke relatie. Wat betreft je man, weet ik niet zo goed wat voor advies ik moet geven. Je kan hem laten gaan naar zijn moeder, maar jijzelf moet daar geen last van krijgen, omdat hij weer thuiskomt met veel commentaar. Sterkte met dit alles. Hopelijk komt het weer goed Ps dit zijn adviezen