Al langere tijd had ik mn twijfels.. Twijfels over mn relatie. Steeds meer kleine irritaties werden grote irritaties. Veel vaker heb ik het gevoel doodongelukkig te zijn. Ik leef voor mn kleine ventje. De seks was nog steeds goed, maar de omgang met mn partner werd slechter en slechter. Hij ging de aandacht zoeken bij anderen (niet in de zin van vreemdgaan, wel in de zin van gesprekken voeren/appen etc). Steeds vaker kreeg ik het idee niet meer op plaats 1 te staan. Zijn gezin leek op de tweede plek te komen. Keer op keer heb ik gewaarschuwd, keer op keer heb ik laten weten dat ik het niet eens was met bepaalde dingen. Keer op keer werd dit alles genegeerd en ging het afstoten steeds een stapje verder. Het gevoel een werkende moeder en huishoudster te zijn werd bij mij steeds groter. Zo wil ik niet verder.. En dan gebeurt er weer iets en "ineens" is de emmer bij mij volledig overgelopen. Wederom een gesprek, een brief, een allerlaatste kreet om voor zn gezin te vechten, om ervoor te gaan. Weer geen effect.. Het onvermijdelijke gesprek komt en samen besluiten we de knoop door te hakken. Ik kan zo niet verder, en hij vindt dat ik te veel zeur en hij heeft het gevoel zich over alles te moeten verantwoorden.. Zo wil hij ook niet verder. Sinds een paar dagen is papa het huis uit, en sta ik er alleen voor, met mn ventje van net 2.. Tjeemig wat valt me dit zwaar.. En dit is pas het begin.........
Het is in het begin erg pittig want er komt zoveel op je af! Maar geloof mij, na een tijdje vind je je draai en word het makkelijker. Succes!