Hoi dames, Ik ben benieuwd naar jullie mening. Het zit zo; ik ben gescheiden en heb een nieuw iemand leren kennen. Mijn kinderen zijn 2 en 4 en hij heeft zelf geen kinderen. We hebben de keuze gemaakt om relatief rustig aan te doen. We kennen elkaar anderhalf jaar, de kinderen leerde hem kennen als 'vriend' van mama waarbij we in het weekend iets met zijn vieren gingen doen en nu is het al een tijdje zo dat hij er gemiddeld 5 dagen in de week is ipv andersom. De jongens lopen weg met hem, vragen nog eerder naar hem dan naar mij een vooral de oudste vraagt steeds regelmatiger wanneer hij nou bij ons komt wonen ("voor altijd" zoals K. het brengt.) We hebben besloten dat hij eind dit jaar bij ons komt wonen en dat we dan in de loop van volgend jaar een andere woning gaan kopen/huren omdat ik niet op mijn plek zit waar de jongens en ik nu wonen (en ik ook niet wil dat mijn kinderen daar blijven wonen). Bij dit deel voelt iedereen zich goed alleen het verhuizen is iets waar Ik van baal over ik de jongens een vast honk wil geven. We verhuizen dus ook nog maar 1x en dan wordt er niet meer verhuist. Maar nu komt de vraag. Gister avond ging het over kinderen. Vooral over een kindje samen. Niet nu al, niet over een jaar al. We hebben nog stappen te gaan en ik wil eerst dat iedereen weer rust heeft in een nieuwe woning maar, ergens in de toekomst. Hij heeft nog geen kinderen en ik twee. Hij houd zielsveel van mijn kids en wil niet perse een kindje van zichzelf, als het niet zou lukken of het niet goed is voor de jongens, maar hij wil het aan de andere kant wel graag. Een derde kindje zou ik speciaal vinden. Sowieso is de wens er altijd bij mij geweest en het lijkt mij ook leuk on te zien hoe een kindje zou zijn van ons beide. Zelf heb ik twee half zussen en alle drie hebben we nooit problemen gehad met elkaar, het is altijd als vanzelfsprekend geweest maar daardoor is mijn beeld gekleurd. Ook richting 'houden van'. Zo zijn mijn zussen mijn zussen en houd onze vader (biologisch gezien mijn vader) van ons alledrie. Daar maak ik mij dus niet druk om. De vraag is vooral; wat denken jullie? Is een derde kindje een egoïstische keuze in dit verhaal? Tegenover mijn zonen bijvoorbeeld? En als je de keuze maakt voor een derde hoe lang wacht je daar dan mee? (Ik ben nu 32 en hij 34. De jongens zijn 2 en 4) Zelfs wil alle veranderingen zeker nog een jaar de tijd geven om te rusten, maar is dat te weinig? Geef vooral je mening, ook als je vind dat we het per direct uit ons hoofd moeten zetten. Of juist niet uit ons hoofd zetten. Ik wil ebt graag weten wat andere zouden doen
Tja die keuze is geheel aan jullie... Wij hebben wel een gezamenlijk kindje gekregen. Na een jaar was ik zwanger (gepland). En dat gaat erg goed! Mijn oudste (uit een eerder huwelijk) was toen 3 en nu ruim1,5 jaar later zijn t beste vrienden. Mijn oudste ziet mijn huidige man als zijn papa (“ik heb 2 papa’s en 1 mama!”). Dus als jullie allebei willen en de situatie laat hef toe waarom niet?
Ik had vijf kinderen toen ik mijn man leerde kennen, hij had er drie... Het is zeker niet over één nacht ijs gegaan, de keuze voor een kindje. Integendeel. Zoek gerust in mijn berichtgeschiedenis mijn voorsteltopic op voor de achtergrond. Maar onze hekkensluiter ligt hier nu naast mij te slapen. Als voor jullie beiden de wens eigenlijk gelijk is, waarom dan eigenlijk níét?
Hier ook een samengesteld gezin. Weliswaar "andersom" mijn man had al 2 kinderen uit zijn vorige huwelijk en die zijn om het weekend bij ons. Na 1,5 jaar samen was ik zwanger van onze 1e dochter samen en nu hebben we 1 maandje geleden onze 2e dochter samen mogen verwelkomen. Als de wens er is... Waarom dan niet? Ik vind het niet egoïstisch naar de oudste 2 hoor. Zou inderdaad wel wachten tot jullie in "rustiger vaarwater" zitten. Anders wordt het misschien de oudste 2 een beetje te veel. Maar ik zou me zeker niet laten tegenhouden.
Ik vind dat je er goed over nadenkt en ik merk ook dat de wens van jullie allebei is. Dus waarom niet! Over een tijdsplanning kan ik je niets zeggen. Het gaat vooral om jullie gevoel en dat van de jongens.
Dames, dank je wel voor jullie antwoorden. De waarom niet is denk ik vooral omdat ik teveel nadenk en dan twijfel ik zo waar ik goed aan doe. Jullie antwoorden stellen mij gerust dat het voor de jongens geen 'slechte ' keuze is. En ik wil zeker wachten tot we alles op de rails hebben en alles rustiger is. Ik wil vooral dat voor de jongens alles goed voelt, want hun zijn er nu en ze staan voorop in dit alles (alles is al heftig genoeg geweest). Dank je wel dames!
Lijkt heel sterk op mijn verhaal en mijn derde, zijn eerste, ligt nu hier boven in zijn bedje Zoals hierboven al gereageerd: als jullie allebei die wens hebben, waarom niet? Het klinkt alsof je het allemaal heel rustig en weloverwogen voor je andere kinderen aanpakt en dat is zeker fijn voor hen. Die van mij zijn een stuk ouder dan die van jou (8 en 11) en het ging bij ons eerlijk gezegd iets te snel (we kenden elkaar een jaar en de jongens kenden hem drie maanden toen ik zwanger raakte). Ik heb me over de jongens en deze hele situatie veel zorgen gemaakt en me ook best vaak rot gevoeld, maar zij leken er veel beter en makkelijker mee om te gaan dan ik. Ze mogen mijn vriend heel graag en ik (en hij en ook hun vader) heb van begin af aan duidelijk gemaakt dat mijn liefde voor hen nooit verandert. Het was best een drukke en heftige tijd, maar vooral praktisch: een baby vraagt nu eenmaal wat meer zorg; dat snappen ze ook. Ik probeer elke week quality time met elk van hen afzonderlijk te nemen: met de een even de stad in voor een broodje en met de ander een keer lang opblijven en een film kijken of zo. Ondertussen komt ook hier de rust terug. En mijn oudste vroeg laatst waarom we nog zooooooo lang gewacht hebben, aangezien het leeftijdsverschil met z'n jongste broertje wel erg groot is Dus ik zou m'n hart volgen als ik jou, jullie, was. Je doet niets overhaast en ook voor je jongens zal een nieuw broertje of zusje iets gaan toevoegen
Ik zou het gewoon niet uitsluiten als je het wil. Maar een man met kinderwens is net als een vrouw met kinderwens. Dat is iets wat je op den duur niet onder stoelen of banken kan steken en als jij het echt niet wil en hij heel graag dan zal hij een behoorlijk offer moeten maken richting zn gevoel. Ik zou zelf dus zorgen voor een zeer stabiele basis. Waarbij je elkaar goed kent en dan eventueel de stap wel zetten. Of het compleet uitsluiten voor je samen gaat wonen. Als hij de kinderwens dan toch belangrijker zou vinden woon je in elk geval nog niet samen.
ik vind het normaal hoor, en misschien ook fijn als de jongste op school zit, heb je overdag alle tijd voor je mini
Het klinkt mij alsof jullie er goed en weloverwogen in staan. Zolang je het belang van je kinderen voorop stelt zou ik niet weten waarom jullie niet voor een kindje zouden kunnen gaan. Wel zou ik goed kijken of jullie flexibel genoeg zijn om eventueel jullie wens/plannen bij te stellen als de situatie verandert. Zo kun je nu een plan hebben ‘over een jaar verhuizen en over 2 jaar een kind’, maar stel dat je kinderen toch meer moeite hebben met die verandering oid, dat je dan je wens alsnog kunt uit/afstellen. Veel geluk gewenst!