Ik weet niet wat ik wil bereiken hiermee... Tips, herkenning? Mijn dochtertje is bijna 3 (december) en wat ik vind opvoeden moeilijk. 1 op 1 (dus man/ik met dochter) gaat goed, ‘voorbeeldig’ kind en luistert best goed. Zijn we met z’n 3en dan is het elke keer gezeur. Onze dochter is dan opstandig, brutaal, negeert ons compleet en luistert gewoon niet. Ik weet soms gewoon niet om te gaan met haar gedrag. Bijvoorbeeld gisteren, we hebben een half uurtje samen gespeeld en ik geef aan dat ze even zelf mag gaan spelen zodat papa en ik ook wat dingen in huis kunnen doen. Dit gaat 5 minuten goed begint het gezeur/gehang en uiteindelijk met het speelgoed gooien. Ik geef haar een waarschuwing waarbij ik aan geef dat ik het speelgoed weg haal als ze door blijft gaan. Je raad het al.. ze gaat door en ik pak het speelgoed af met als resultaat een mega woede aanval die ik dan ook maar negeer. Uiteindelijk draait ze natuurlijk wel weer bij, maar ze ‘leert’ niet van de consequenties die ik hang aan bepaalde acties. Ook dat vind ik moeilijk... want wat voor consequenties zijn juist bij welke waarschuwingen die gegeven worden. Misschien hebben jullie wat voorbeelden wat werkt bij jullie thuis?
Hahaha, moet lachen om je titel. Opvoeden IS ook moeilijk, zeker met een pittig kind (maar ook met een makkelijk kind komen er vroeg of laat altijd lastige fases!). Consequent zijn, simpel en duidelijk uitleggen en je emotie uit de situatie laten/halen zijn de sleutelwoorden wat mij betreft. Veel meer kun je niet doen. Soms duurt het gewoon letterlijk maanden of jaren voor je effect ziet, maar dat hoort nou eenmaal bij de job. Het betekent niet dat jij het fout doet of het anders moet doen, dat is gewoon ouderschap. De meeste gemaakte "fouten" (dingen die de kans dat je succes hebt verkleinen) zijn volgens mij inconsequent zijn (soms wel straffen, soms niet voor zelfde gedrag) en te vaak en teveel vanuit je eigen emotie reageren (irritatie boosheid niet onder controle), zodat dingen unfair of misplaatst overkomen op je kind.
Je hebt prima gehandeld, op deze leeftijd handelen ze nog snel vanuit impulsiviteit. Komt wel goed! En ach, iedereen heeft wel eens van die niet pedagogisch verantwoorde momenten door moeheid, pijn, ziekte of drukte. Ik denk dan maar: zo leert mijn kind ook dat mama ook maar een doodnormaal mens is dan verhef ik ook mijn stem en brul ik: stop met schreeuwen. (Oh de logica, zelf schreeuwen dat je kind niet mag schreeuwen haha) Er komt een moment dat ze zelf kinderen hebben en ineens het kwartje valt dat ouderschap niet alleen maar wow en super is Hoe je erdoor komt? Zorg voor tijd voor jezelf. Je eigen batterij opladen en even uit mama modus stappen
Ik vind dat, zoals ik uit je verhaal kan halen, je het super goed doet hoor. Maar dat jouw opvoeding goed is, betekent helaas niet altijd dat je kind dan ook luistert. Onze oudste van 5 is altijd al pittig geweest, ook vaak genoeg aan mezelf getwijfeld en opeens de afgelopen weken moet ik bekennen dat ik het makkelijker vind worden. Kan natuurlijk zo weer veranderen, maar hij komt niet meer zo boos en overprikkeld uit school, we begrijpen elkaar beter en kunnen er samen over praten. Met onze 2 jarige loop ik tegen dezelfde dingen aan als die jij beschrijft, het is niet leuk, maar ik denk wel dat het normaal is. Peuters zijn gewoon nog erg egoïstisch. Ze zijn alleen maar met zichzelf bezig en willen het liefst ook de hele dag alle aandacht, juist op momenten dat het jou even niet uitkomt. Staat misschien wat botter geschreven dan ik bedoel, maar peuters hebben heel veel inzichten nog niet en zoals hierboven beschreven, ze handelen uit impulsen en overzien nog geen gevolgen. Zo gaat de jongste hier tegenwoordig keihard lachen als ik dr een standje geef, de oudste heeft dat ook gehad en ik weet nu dat het een fase is en wel weer over gaat. Bij de oudste werd ik er voor om, nu zeg ik alleen 'Nee, ik vind het niet leuk' en verder negeer ik het. En qua straf, inderdaad gewoon passend bij wat er verkeerd ging, speelgoed weghalen als ermee wordt gegooid, bestek weghalen als ermee wordt gespeeld ipv eten, zo doen wij dat hier ook.
Maar hoe doen jullie het in zo’n situatie: Mijn man gaat onze dochter op bed leggen, dit gaat goed totdat er ineens een knop om gaat en ze ineens gaat schreeuwen dat mama haar op bed moet leggen. Ze raakt dan zo over stuur dat ik het dan maar doe, maar hiermee hou ik dus ook dit gedrag in stand. Maar haar zó overstuur op bed krijgen lukt ook gewoon niet.
Hell no! Je bent zeker niet de enige. Mijn ervaring met die lastige fases is dat het (bij een normaal gezond kind) ook echt een fase IS. Het gaat voorbij. Blijf consequent en pick your battles. Wil ze niet door papa naar bed gebracht worden? Dan niet. Natuurlijk moeten kinderen ook gewoon luisteren, maar als ik met iets klein een hoop gedoe voorkom is dat ook wat waard... En we doen allemaal maar wat. Ik hoop gewoon maar dat ik het goed genoeg doe en dat ze over 20 jaar niet in therapie hoeft
Ja, een kind overstuur in/naar bed gaat ook niet werken, dus meestal kom ik dan als papa klaar is als nog even een kus geven ofzo. Maar die 'afspraak' hebben wij onderling ook. Als man de oudste naar bed brengt komt hij soms beneden en zegt. R. vraagt of je nog even een kus komt geven. Als het echt smoesjes worden dan maak ik daar wel gelijk korte metten mee, ik ga geen 10x naar boven of een avondritueel van 30 minuten houden om maar tijd te rekken.
Mijn ervaring is dat er op het moment dat de driftbui er eenmaal is, het weinig zin heeft om nog olie op het vuur te gooien, dus dan laat ik het meestal gaan als het om iets kleins gaat. Maar de reden dat de driftbui optreedt is vaak omdat er iets anders gaat, dan wat je kind in zn hoofd heeft. De kunst is om ervoor te zorgen dat je kind het goede ding in zn hoofd heeft door “voor te programmeren”. Dus al sochtends beginnen met vertellen dat vanavond papa haar op bed gaat leggen bijvoorbeeld. Of door met pictogrammen het avondritueel op te hangen, zodat het inzichtelijk en voorspelbaar wordt. Het is zoeken naar wat werkt en als je dan de oplossing voor je probleem gevonden hebt, zitten ze ineens weer in een andere fase en heb je weer nieuwe problemen
Mijn zoon kreeg waarschuwing toen hij bleef springen en rennen terwijl hij een zakje snoepjes at. Rustig even zitten en eten is het beleid maar heb de ultieme waarschuwing gegeven; je gaat rustig naast mij zitten op de bank en je snoepjes eten... Of ik eet je snoepjes op. Hij daagde uit , ging zelfs op de bank springen. Heb in 1 keer al zijn Haribo beertjes in mijn mond gestopt haha Vond hij zo heftig! Maar waar hij zijn speelgoed bij goed gedrag weer terug ziet, was dit blijvend weg. Hij heeft sindsdien wbt eten en zo stuiteren de waarschuwing wel heeeeeeeel erg serieus hahahaha Was voor mij even zo'n victory moment hihi
Opvoeden is meestal ook echt niet makkelijk. En zeker niet als de kinderen (Maar net zo goed wij als ouders) veel pit hebben. Leuke fases wisselen elkaar af met niet leuke fases. Ik vond de peuterfase ook erg pittig. En eerlijk. ....de pubertijd is nog erger . Ook nu hebben we fijne momenten maar ook momenten dat ik echt denk 'O wat moet dat heerlijk zijn als ze echt, echt op eigen benen staan' want wat kost het soms al je energie en krijg je er soms weinig voor terug. Ik denk soms dat we de fijne momenten beter op kunnen schrijven zodat we die terug kunnen lezen op mindere momenten .
Ik denk ook dat je het goed doet. Mijn dochter (ze is 4, maar heeft een achterstand, dus ook peuter qua ontwikkeling) zit ook midden in die “grenzen verken” fase, op de behandelgroep zeggen ze ook dat het een goede ontwikkeling is, maar ook gewoon vreselijk vermoeiend. En dat is het ook, pffff .
Nog een kleine toevoeging: het kan maanden duren voordat ze iets doorhebben. Een woedeaanval omdat mama speelgoed afpakt is niet raar. Jij doet dat met een reden, met speelgoed gooien = speelgoed weg. Uiteraard vindt ze dat niet leuk. Ze zal langzaam leren dat haar woedeaanval geen zin heeft en hoe ze om kan gaan met haar emoties. Hihi opvoeden is wat hè. Ik moet hier altijd aan denken bij zulke kwesties: Je doet er maanden over om ze 'Dankjewel' te leren zeggen en nadat mama er 1 keer een gvd uit floept besluiten ze dat wel direct te kunnen.
O je bent zeker niet de enige hoor. Ik wist vantevoren echt niet dat opvoeden af en toe zo zwaar zou zijn. Ik heb een pittige peuter en een pittige kleuter. Ik vind het super leuk met ze en geniet enorm maar er zijn situaties dat ik denk pffff hoe dan?
Die van ons wordt in december ook 3. Dat ik haar vanaf de keuken naar de deurmat dirigeer zonder zelf een stap te zetten en dat ze daar gaat zitten tot ze afgekoeld is en zelf weer naar binnenkomt om t goed te maken, heeft ook een laaaaange historie achter zich. Hier ook niet bepaald een engeltje maar dat is t karakter. Niks mis met karakter maar we moeten nu de teugels echt strak houden en op andere dingen wat losser anders gaat ze echt met ons aan de haal. Heel de dag politie spelen heeft echter geen enkel nut, ze is toch spontaan oostindisch doof en gezelliger wordt het er ook niet op. Dus ik zoek mn gevechten wel uit, maar ja is ja en nee blijft nee. Dat ze toch probeert een tafel hardhandig te knuffelen omdat ze kliert op dr stoeltje, dat is ervaring. Op bepaalde punten is t een waarschuwing, op andere punten zero tolerance (slaan is bijv linea recta gang). Na talloze slagen in mn gezicht, gooien met speelgoed naar mn kop etc. was "auw", afpakken of uitleggen hier ook "op". Het maakte volstekt geen indruk en paste je niet op had je gewoon nog 2, 3 meppen in je gezicht erbij. Dus die leerde met 2 al de deurmat kennen, beetje zwaar middel voor een nog redelijk impulsieve leeftijd maar ze zal consequenties moeten leren en de rest boeide dr echt niet. In eerste instantie zat ik erbij, gaandeweg steeds iets verder. Even afkoelen en uit mn zicht, dan weer een knuffel om goed te maken en dan spelen we weer samen, eigenlijk als beloning voor het goedmaken. Deurmat is voor de wat extremere dingen als schoppen, slaan, bijten en gevaarlijk gedrag (zowel zichzelf als naar anderen). Oftewel als ik gang roep heeft ze echt wat geflikt wat niet mag. Effectief haalt ze de 20 seconden nog niet, maar ze weet wel feilloos te herhalen waarom ze naar de gang moest, en daarna is ze ook wel uit de modus. Soms schrikt ze nu zelf van wat ze doet en zegt gelijk al sorry of schaamt zich diep, nou ja die zei dan vergeven met een knuffel. In sommige gevallen zie je dr oplopen en dan gaat ze ineens zelf naar de deurmat en dan heeft ze nog niks gedaan, ff afkoelen. Vind t heel wat voor zo'n ukkie maar dat is vrij nieuw nog. Een andere die ze heel heftig vindt is "dan speel ik niet meer met jou!". Werkt bij kinderen onderling ook dus ik dacht, laten we m er ook eens ingooien voor de lichtere misstanden en kijken hoe dat werkt. Die zetten we dus in voor de dingen als gooien (en wachten op een reactie) meestal is t lelijk gedrag tijdens spel. Mama die niet meer wil spelen, oef. (En de grote grap is, ze speelt prima zelf) T kind heeft wekenlang met 1 kleurtje gekleurd. Bij niet gooien met dr kleurtjes en op tafel houden kon ze er 1 terugkrijgen. En zolang ze zich daaraan hield kreeg ze er steeds meer terug. Echter weer de hele bak door de kamer slingeren, en terug naar 1. (Gelukkig was de keuken destijds met brynzeel wasco gekleurd, die is met water simpel verwijderbaar. Vandaar kleurtjes op tafel houden) Dat geintje van snoepjes opeten hebben we hier al eens met een banaan gedaan. Dat foutje maakt ze niet snel nog een keer, banaan is de ultieme favoriet (oke momenteel wint een spekkie) mama is menis. En aan de andere kant, als we ergens heen moeten en t is weer zo'n dag. Dan kan ik een kwartier of half uur herhalen over aankleden maar die blijft rennen. Daar begin ik niet aan, wordt ik echt sacho van. Dan roep ik ook dat ze dr jas, sokken en schoenen aan moet doen voor een spekkie. Hey, t gaat wel razend snel ineens. En werkt ze gewoon mee op een normale dag dan krijgt ze datzelfde spekkie omdat ze zo goed helpt, dus per saldo geen winst. En dat ene spekkie zal ze vast geen tientonner van worden dat rent ze er wel weer vanaf. T worden er alleen geen 20 op een dag, dat kan ze vergeten. Ik moet zeggen, het is wat makkelijker geworden toen ze "boos" leerde en het zelf aangaf. (Ook met grote grijns overigens). En gelukkig is de hoeveelheid gang of dat mama niet meer meespeelt aardig aan het dalen. Maar het is echt een rollercoaster van engel naar 10 rollen behang en terug.
Herkenbaar hoor zoon is ook 3 en kan echt terror gedrag vertonen ook bijv als wij langs opa en oma gaan. En een ander moment weer superlief. Wat ik merkte en mij toen afvroeg van is het voor hem duidelijk wie de baas is op dat moment. Oma past ook op en als ik er niet ben gaat het super, maar is oma de baas. Laatst heb ik hem op de trap gezet bij opa en oma en laten merken dat ik de baas was op dat moment. Moet zeggen het werkt wel. Gelijk aanpakken ipv afwachten. Misschien is dat ook thuis bij jullie. Laatst ook een periode dat alleen papa hem naar bed kon brengen. Als ik het deed dan ging ie feesten hoe streng ik ook was. Bij vriend slaapt ie vaak binnen 5 min. Moet zeggen afentoe gewoon weer proberen. Nu is het ook geen probleem meer slaapt nu bij mij ook snel. Alles is een fase waarbij je denkt dit gaat nooit meer over, word het ooit beter. En dan begint de volgende fase. Succes je bent goed bezig!
Je bent zeker niet de enige! Ik vind het wel heel dapper van je dat je het durft te vragen en durft op te schrijven dat je het moeilijk vind. Mijn zoon van bijna 2,5, een heel lief jochie. Maar oeff, een enorm temperamentvol jochie.. Ik moest mezelf echt aanleren dat ik consequent bleef. "Nee M. ik heb gezegd dat we nu geen koekje gaan eten" Zulke dingen. Nee is nee. Ipv eraan toe te geven om van het hele drama gebeuren af te zijn. Consequent zijn is echt heel belangrijk. En soms ook moeilijk hoor!
Klinkt heel normaal hoor en zeker met pittige kindjes is het gewoon af en toe heel moeilijk. Dat je niet gelijk effect ziet is heel normaal, maar op de lange termijn komt het wel goed. Oh en wat betreft mama erbij willen hebben bij het naar bed brengen, aan dat soort dingen gaf ik gewoon toe, meestal deden wij dat sowieso samen.
Ohhh zó herkenbaar Ik durf het hier hardop te zeggen dat ik mn kind momenteel alleen leuk vind als ik 1-op-1 met m ben en dat het een dráák van een kind is zodra we met zn tweeën zijn Wat ik hier merk is dat onze zoon zich m.n. op "aan tafel momenten" geen raad weet zodra we met zn tweeën zijn. Dus ben kritisch naar onszelf gaan kijken en kwam tot de conclusie dat we op momenten dat hij etterde, ons beiden ermee bemoeiden. Daaruit concludeerde ik dat ie er waarschijnlijk gewoon moeite mee heeft in die zin dat ie niet goed weet naar wie ie nou luisteren moet op zo'n moment. Daarom nu de afspraak dat degene die naast hem zit (dit doen we om en om) zich met hem bemoeit en de ander dus zijn/haar mond houdt. Het moet er bij ons nog even inslijten, maar hoop je spoedig het resultaat door te kunnen geven Hier vind ik het ook gruwelijk moeilijk dat ie nog niet zover is dat ie kan leren van de consequenties. Maar volgens mij kàn dat ook nog niet op deze leeftijd op de lange termijn (kort wèl), dus probeer het wel zoveel mogelijk te beperken. Wat hier wel werkt is roepen dat hij geen filmpje mag zien na het avondeten als ie niet nu gaat luisteren. Wat we hier sowieso altijd al doen is 'mentale voorbereiding'. Hetzelfde als wat @cowgirl80 al zei. Heb wel als aanvulling dat het volgens mij op deze leeftijd beter werkt om dingen relatief kort van tevoren (nog een keertje) mede te delen, dan om enkel 's ochtends te zeggen wat er 's avonds gaat gebeuren. In die tussentijd gebeurt er nog zó veel dat ze het anders w.s. allang weer vergeten zijn. Met mentale, concrete voorbereiding komt het niet zo rauw op zn dak en werkt ie vrijwel altijd mee. Ik deel het op in stukken, bijv. eerst zeggen: we gaan nu eten, en na het eten gaan we de schoenen aantrekken. Daarna, als het eten bijna op is: het eten is bijna op, dan gaan we daarna de schoenen aantrekken. Nu ie 3,5 is dat opbreken in stukken steeds minder nodig. Het -the key- concrete is dat je het voor je kind inzichtelijk maakt door te spreken over activiteiten, zoals eten& schoenen aantrekken. Ze willen weten waar ze aan toe zijn en kunnen nog niks met tijd en begrippen als 'straks'. Vandaar deze methode
Mijn oudste is ook drie en ik herken veel. Weigert aan tafel te blijven zitten, hij wil per se op de bank eten. Dit doen we nooit maar hij blijft steevast zijn bord van tafel halen en gaat er mee op de bank zitten. Ik wordt er knetter dol van... Consequent zijn is belangrijk maar ik vind het soms zo moeilijk Luisteren is onmogelijk tegenwoordig en hij is me al een aantal keer weggesneakt in winkels of buiten in de speeltuin. Het is een fase. Een gruwelijke fase, dat wel.