Hoe wist je t blijft er 1 of juist toch 2

Ik moest de eerste paar jaar na de geboorte van onze dochter echt niet denken aan een tweede! (Ik was 31 jaar toen ik beviel) Ik wilde wel maar ik kon alleen maar denken; hoe dan! Ik ben nu al super moe, weinig tijd voor mezelf etc, en dan die zwangerschap, spoedkeizersnede gehad, die babytijd, die was niet gemakkelijk, om dat dan weer te doen, poeh. De wens voor een tweede is er altijd wel geweest maar dat gevoel overheerste. Na 3,5 jaar begon het toch steeds meer te kriebelen en zijn we er weer voor gegaan. Op mijn 35e beviel ik van onze tweede dochter. En wauw, wat zijn we gelukkig met haar! Ze is echt een cadeautje. Ze is super lief, veel rustiger en zoveel gemakkelijker dan onze eerste dochter, dus de babytijd is puur genieten! Zelf ben ik ook veel relaxer omdat je gewoon veel meer weet nu, je hebt al een kind dus ik vond de verandering ook veel minder groot als bij onze eerste. Ze draait gewoon mee in het gezin. Als ik dit allemaal had geweten..

Ik ben dus heel blij dat we toch voor een tweede zijn gegaan.
Als ik jou was zou ik die twijfels nu gewoon accepteren. Als de wens voor een tweede groot genoeg is komen die kriebels vanzelf weer, en of dat nu is of volgend jaar dat maakt niet uit (35 jaar is echt nog niet zo oud zelfs onze gynaecoloog vond dat er nog gemakkelijk een derde kon komen ) Leg jezelf in elk geval geen druk op. En als die kriebels niet komen is het ook goed, als jullie maar gelukkig zijn!

 

Ik wilde altijd al jong moeder worden en het liefst 3 of 4 kinderen.
Op mijn 21e ben ik getrouwd en op mijn 22e voor het eerst moeder geworden.
Mijn grootste droom kwam uit, maar bleek de eerste tijd vooral een nachtmerrie; ik had geen idee dat de eerste maanden zó enorm heftig konden zijn. (Veel pech met allergieën en reflux i.c.m. onbegrip van omgeving en professionals...)
In die periode heb ik dan ook een tijd(je) geroepen dat ik écht geen kinderen meer wilde...
Maar ja, toen we erachter waren wat de oorzaak was en we deze dus konden wegnemen kregen we ineens een ander kindje. Het was nog steeds absoluut niet makkelijk, maar we hadden een goede vuurdoop gehad, zeg maar, dus alles daarna "viel mee"

Toen de oudste 6/7 maanden was ben ik dan ook gaan twijfelen; "Ok, misschien als de oudste naar school gaat, dan kan ik het vast wel weer aan allemaal..."
Maar praktisch gezien vond ik dat uiteindelijk maar niks; Dan heb je tegen die tijd eindelijk weer wat tijd voor jezelf en dan kan je weer helemaal opnieuw beginnen.
Uiteindelijk leek het ons voor de kinderen ook leuker als ze qua leeftijd dichter bij elkaar zouden liggen, dus vrij snel besloten om er toch weer voor te gaan
Toen de oudste net 2 jaar was is haar zusje geboren. De eerste maanden waren wederom mega heftig (ook weer reflux, allergieën en artsen die te veel/lang afwachten), maar met hulp van oma's zijn we die periode zonder al te veel kleerscheuren doorgekomen en daarna vond ik het heel goed te doen!

Eigenlijk wilden wij vrij snel weer voor een derde kindje gaan en toen de tweede 9 maanden was, was ik weer zwanger. Dit liep alleen uit in een vroege miskraam (de 7e inmiddels al in 4 jaar tijd) en dat was de druppel voor ons. We hadden twee mooie meiden en het was goed zo

Inmiddels zijn we 8 jaar verder (ik ben 32 nu) en hebben we dan tóch een derde kindje!
Uiteindelijk is het geen bewuste keuze geweest om er zoveel jaar tussen te hebben, maar dit heeft als reden dat ik van 2013-2017 zelf erg ziek geweest ben.
Het was qua tijd/vrijheid weer even wennen, aangezien ik tot 5 maanden geleden zo'n 5 dagen per week overdag kon doen wat ik zelf wilde (Ik werk sinds 2 jaar niet meer en de oudste twee gaan naar school)
Maar dat we weer een baby in huis hebben daar was ik zo aan gewend en binnen een paar dagen was het weer alsof het nooit anders was geweest.
Het gaat heel makkelijk in combinatie met de oudste twee; ze vinden het geweldig om zich met alles omtrent hem bezig te houden en ik heb vier extra handen wanneer het nodig is
Nu is zijn start ook weer erg heftig - en duurt uiteindelijk langer dan bij de oudste twee - maar verder moet ik zeggen dat het eigenlijk wel heel goed te doen is.
Wél zorgt zijn heftige start er nu voor dat mijn man en ik beiden zeggen: 3 is nu toch écht wel genoeg!

 

Je bent nog maar 32 hè? Dat is geen 35. Geef jezelf gewoon nog even de tijd, die heb je namelijk. Tijd genoeg om te besluiten om toch voor een tweede te gaan!

Ik had voor mezelf de grens van 34,5 gesteld om te besluiten om wel of niet voor een derde te gaan. De reden daarvoor is dat mijn man 11 jaar ouder is, niet omdat ik vind dat ik al te oud ben. Maar 34,5 is over twee maanden en we zijn nog steeds zo vermoeid (doordat de oudste al drie jaar altijd voor 5 uur wakker is) dat ik heb besloten de beslissing nog een jaartje uit te stellen.

 

Is afwachten en per jaar bekijken hoe het voelt een optie? Je sluit het in ieder geval niet uit en je hebt best nog tijd. Of willen jij en je man liever nu een beslissing nemen?
Wij gaan nu voor een tweede, want het voelt als het juiste moment. Maar ik heb het andersom. De eerste is zo makkelijk, dat ik mijn hart vasthoud.

 

Ik ga binnenkort beginnen voor de tweede. Ik ben alleenstaand. En ook getwijfeld

Omstandigheden zijn niet ideaal: ik tob nog steeds met enorme vermoeidheid (door tekort aan vitamine d en ijzer ), mijn moeder is terminaal ziek en ik heb nog een tijdelijk contract. Door dit alles zit ik geestelijk niet lekker in mijn vel. Maar ik word in april 2020 40 jaar, dus er is geen ruimte voor een jaar wachten. Mede ook omdat mijn dochter een wonder is, zie onderschrift.

De bevalling was heftig, na 4 dagen inleiden een spoedsectio. Totaal geen roze wolk. Ik moeizaam herstel en opstart van borstvoeding en een dochter die veel huilde. Na 12 weken waren we in goed ritme en toen moest ik werken. Niet lang daarna hoorde ik dat ik geen contractverlenging kreeg. Ik wilde daar ook zelf weg. Ik heb een paar maanden thuisgezeten en ik ben sinds april aan het werk. Werk is super leuk en gaat goed. Maar het is allemaal zwaar bij elkaar. Mijn dochter is af en toe teveel voor mij. Komt misschien ook omdat ze al weken in een mama fase zit en weinig tot niet zelfstandig speelt.

Maar mijn kinderwens is nog te groot. Mijn gezin voelt niet compleet. En ik zou zo graag nog een keer zwanger willen zijn. Dat ik besloten heb er toch voor te gaan. Bang dat ik ook spijt ga krijgen als ik het niet probeer. En ja het gaat heel pittig worden. En misschien lukt het niet om er naast te werken en wordt het in de bijstand zitten. So be it. Werken kan altijd nog, kinderen krijgen niet.

 

Bij het eerste kind voel je je meestal het meest onzeker. Trnminste dat vind ik. En dat blijft wel. De oudste is nu 5. En alles wat hij doet is voor het eerst. En dat maakt me wat hem betreft heel onzeker. Maar de 2e ging al makkelijker, en onze 3e is helemaal makkelijk. (Heeft ook reflux gehad). Maar het scheelde gewoon enorm dat ik me een stuk zekerder voelde. En natuurlijk ben ik moe. Door gebroken nachten en andere bijkomende kwaaltjes en zorgen. Maar als mn man en ik ze dan alle 3 samen zien spelen is het wel heel leuk. En de kinderen hebben echt wat aan elkaar. Ze zijn bij mij 5, 3 en 1,5 jaar.

 

Als het aan mij had gelegen was ik na zijn geboorte gelijk weer zwanger (Hormonen ), ook al lag ik in de kreukels en ook hier heel zwaar eerst jaar ivm alle allergieën. uiteindelijk zijn we 3 maanden voor zijn tweede verjaardag gestart en na een hoop pech pas na ruim 1,5 jaar goed zwanger.

Maar na mate de tijd verstreek vond ik het gek genoeg ook niet altijd erg dat het niet gelukt was. Ik heb zo genoten van de tijd met zn drieën. Gewoon relaxed eigenlijk, je kan elkaar afwisselen, voor 1 heb je oppas en geen aandacht hoeven te verdelen. Zalig! Bij ziekte dacht ik wel eens pfff je zou er nu maar meer hebben!

Laat ik het zo zeggen, dit jaar had ik zoiets van: als er een kindje bij komt, geweldig maar als we als gezin met zn drieën blijven: ook geweldig. Ben wel de mmm ingegaan overigens dus de wens was wel sterk. Maar hebben wel gezegd; mochten we toch nog een derde willen, geen mmm. Vond dat zo'n impact hebben op t gezin en op t kindje dat er al wel was.

Ik vind zwanger zijn en een kind hebben echt zwaar. Is mij meer tegengevallen dan ik dacht.... Dus het is maar goed dat aardig wat leeftijdsverschil tussen ze zit: zoon is zindelijk, aardig zelfredzaam en helpt mij goed mee. Hij gaat binnenkort starten op de basisschool dus heb dan ook veel 1 op 1 met nr 2.

 

Ik heb een vervelende geschiedenis, dus het is een ander verhaal. Mijn 1e zwangerschap is geëindigd in een extreme vroeggeboorte waardoor beide zoontjes uiteindelijk zijn overleden. Kort daarna ben ik weer zwanger geworden, dat zoontje is nu 5. Ik wilde wel graag nog een kindje, maar ik vond het ook heel spannend. Daarnaast heeft mijn man de afgelopen 4 jaar een studie gevolgd, die erg intensief was. Nu is dat eindelijk bijna klaar en hebben we er een 4e zoon bij, weer drukte. Maar toch, het is onbetaalbaar om heerlijk met hem op de bank te liggen, grote broer met zijn broertje in bad te zien en te zien hoe blij en trots hij is. We hebben zware weken achter de rug, maar het is een heerlijk ventje en je weet nu nog beter dat alles een fase is.

overigens ben ik het eens met wat eerder is geschreven. Neem de tijd, ik was 29 met mijn 1e zwangerschap die fout ging zonder oorzaak en 36 met de laatste bevalling die goed ging. Zekerheid heb je helaas nooit.

 

Hier heb ik wel altijd de wens gehad voor 2 kids, maar wel bewust een aantal jaar gewacht omdat wij beide de babytijd heel heftig vonden. Dat was dan ook niet iets waar we naar uit keken, maar waar je nu eenmaal wel doorheen moet haha. We begonnen toen mijn dochter 2 1/2 was weer met proberen, het heeft een klein jaartje geduurd voordat het lukte en ze schelen iets meer dan 4 jaar en voor ons werkt dat heel goed. Dochter was al zindelijk, wat zelfstandiger enzo voordat zoon geboren werd en na de zomervakantie begon ze op school. Voor haar even afleiding van de gebeurtenissen met inene een broertje erbij, voor ons wat meer rust op de schooldagen om aandacht aan zoontje te geven. Ook de babytijd vond ik een stuk makkelijker bij mijn dochter, omdat we al een ritme hadden ivm dochter en natuurlijk ook al de eerdere ervaring hadden.
Zoontje is inmiddels ook uit de babytijd , nu 16 maanden en we genieten echt van ons gezin met 2 kinderen. Heerlijk om ze met elkaar om te zien gaan, al zit de zus/broer strijd er nu echt al in haha.

 

De bevalling van onze oudste dochter was een hele dramatische gebeurtenis en de 2 jaar die er op volgde kregen we ons appartement niet verkocht. Er was letterlijk geen ruimte voor een 2e en ook niet in mijn hoofd.
Toen we uiteindelijk toch een huis vonden en eenmaal gesetteld waren, en een keizersnee was vastgelegd bij een eventuele 2e zwangerschap was de wens voor een 2e ineens daar en was ik binnen een maand zwanger...

 

Je hebt echt nog wel even om erover na te denken hoor. En vaak valt het ineens op z’n plek.
Ik begon aan een tweede te denken toen de eerste een jaar oud was. Toen hij 14 maanden was was vriend ook zover. Ook een heel heftig begin (huilbaby etc) maar dat heeft ons niet perse een tweede kinderwens in de weg gestaan. Erger kon het toch niet worden haha.
Ik was bij de eerste 25 en de tweede 27. En ik vond het juist een gek idee om zo ruim voor mn 30e al klaar te zijn haha. Ik zag mezelf eerder als een wat oudere moeder als ik ooit al aan kinderen zou beginnen, ik was nog totaal niet bezig met kinderen toen ik (ongepland) zwanger raakte.
Maar per kind groeide het verlangen naar een groter gezin. En die wens is uitgekomen.
Ik ben van mijn derde bevallen toen ik bijna 33 was en van de vierde 2 maanden voor mijn 35e.
En heel eerlijk? Van mij mag er nog een vijfde komen, ook al ben ik nu inmiddels ‘al’ 37
Het is dat mijn vriend niet meer wil, maar ik zou het zeker nog aandurven hoor.
Maar ik heb misschien wel makkelijk praten met vlotte en makkelijke zwangerschappen en bevallingen.

 

Wij hadden altijd de wens voor meerdere kinderen: eerst 3, toen het steeds maar misging wensten we er 2, maar hoopten op iig 1 kindje.
Tijdens de 6e zwangerschap hebben we afgesproken: als dit goed gaat, gaan we er nóg een keer voor. Maar als dit fout gaat, stoppen we helemaal met proberen.
Nogal een kruispunt in het leven dus. De zs ging goed. En 8 maanden later opnieuw zwanger maar vroege mk. Weer 2 maanden later opnieuw zwanger en dit is ook weer goed gegaan.

Maak je nog niet zo druk over je leeftijd, we denken altijd dat vanaf 35 we vanbinnen helemaal opgedroogd zijn, maar zo bejaard ben je ook weer niet hoor. Mijn goede zwangerschappen waren toen ik 36 was en 2 maanden voor mijn 38e verjaardag de 2e keer bevallen (En sinds mn 32e aan het proberen).
Niet dat jij daarom ook een lange houdbaarheidsdatum hebt (qua vruchtbaarheid dan ), maar 35 is echt wel een prima leeftijd om zwanger te worden.

 

Altijd meer dan 1 gewild. Na diagnose zeldzame chromosoomafwijking van de oudste wel getwijfeld maar de wens was sterker dus inmiddels hebben we ook nog een zoon. Chromosoomafwijking was gelukkig niet erfelijk en daarom durfden we het wel aan.

 

Dit is echt precies mijn verhaal scheelt mij weer typen.

 

Wij konden ook nooit wat gaan doen, dochter sliep alleen maar ingebakerd in haar bed. Hoe vaak wij niet ‘met loeiende sirenes’ naar huis zijn gevlogen omdat ze moe werd en moest slapen! Dat beeld van lunchen met een slapende baby in de kinderwagen heb ik ook nooit gekend.
En nu... heb ik zo’n baby! Nu kan alles en heb ik ineens een slapende baby in een kinderwagen waar ik alles mee kan doen! Ze is super gemakkelijk en relaxed en draait gewoon in het gezin mee. Dit had ik zo niet verwacht!!
En ook het laatste kan ik niet beamen, ik ervaar het totaal niet zwaarder als bij onze oudste, integendeel! Bij onze oudste sliep ik ieder slaapje overdag met haar mee, zo moe was ik! En nu, zelden tot nooit! En dat terwijl ik nu 2 kinderen heb.

Wat ik alleen maar wil zeggen, het kan ook echt meevallen. Juist omdat je een zware babytijd hebt gehad bij je kindje, ben je voorbereid op het ergste. Dat is beter dan andersom

 

Hier juist de twijfel voor een tweede (telling van ml volgend, ik zeg 3)

Juist omdat ik nu 34 ben en april 35 wordt icm familie geschiedenis (na 35 einde oefening) is dat best wel een ding.

Dochter was een rot zwangerschap en trauma bevalling dus de eerste 2 jaar beloofden wij geen enkele definitieve keuzes te maken (wel/niet). Nu is ze bijna 3 jaar is echt 4 handen vol, pittig ding met een willetje. Kan super goed zelf spelen, ontzettend zorgzaam maar als de wind verkeerd staat...berg je dan maar! We waren mentaal dus ook nog helemaaaal niet zo ver om aan nummer 2 te beginnen maar die kondigde zich zelf aan bij verrassing toen onze dochter nog 2 moest worden.

Over de intiele shock heen waren we dolblij, we zagen haar al de trotse zus uithangen en een zoontje/dochter die maar hoefde te piepen en alles kreeg wat hij/zij wenste. Helaas viel dat plaatje de dag voor Kerst in duigen, gevolgd door weken van spanning (kerstvakantie dus nergens plek) en uiteindelijk een paar doffe dreunen. Half januari bevallen van ons zoontje van toen 15 weken oud.

De hele verdere waslijst aan fysieke afwijkingen besparende, was er o.a. Down geconstateerd. Niet de erfelijke variant maar gewoon domme pech. Juist met mijn familie geschiedenis denk ik echter, leeftijd. De volgende is dus medische molen in.

Dus ja ergens zou ik wel willen, aan de andere kant durf ik t niet aan, niet zo zeer practisch want mn dochter als baby met dr lactoseintolerantie en reflux was een topcursus (die ik niemand toewens) maar gevoelsmatig. Mn zoontje voelde ik ook al bewegen en op vaste tijden zaten we samen op enzo. Dus dat het onverwachts zo gruwelijk mis ging ná 12 weken is best wel een dreun. En dan zit er ook weer schuldgevoel richting mn dochter bij (gun haar een broertje/zusje), de angst van later "had ik maar".

Dus hier spraken we af (na een paar maanden): we mikken niet op data, geen ovulatietesten, geen kunstgrepen en aanverwanten, ook geen anticonceptie en we zien t wel. Ik chicken out bij de gedachte maar laat t wel aan t lot over, ik volg vanzelf wel.

Na mn 35e legt man knoopje (eigen keuze) en wat komt komt, wat niet komt zei zo. We hebben gelukkig een prachtige dochter die voor zover we weten gezond is en dat is al meer dan sommigen anderen hebben, ookal is het geregeld bulkinkoop aan extra breed glasvezel behang omdat je het écht nodig hebt.

 

Leeftijd zegt mij niet heel veel. Voor mij is 40 denk ik de max. Dat zal een beetje afhangen van hoe fit ik mij voel. Misschien dat ik eerder bedenk dat dat deel van mijn leven voorbij is. Mijn moeder was 40 toen zij beviel van mijn zusje, dat was haar tweede kindje. Mijn voorbeeld was dat dat heel goed ging. Ik denk dat de vraag of er nog een kindje mag komen vooral praktisch is voor mij en dat de vraag over wanneer we kijken of we dat kindje ook echt mogen ontmoeten meer op basis van gevoel gaat. Mijn ervaring (en dat zal vast voor anderen ander zijn) is dat je veel harder moet werken als je er nog niet aan toe bent, dan wanneer je het gevoel hebt dat de tijd gekomen is dat je ervoor wilt gaan.